Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB1.4511.107.2017.4.AG
z 31 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej mając na uwadze postanowienie ostateczne z dnia 14 czerwca 2017 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.107.2017.3.DJD, uchylające w całości postanowienie Organu pierwszej instancji z dnia 11 maja 2017 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.107.2017.2.AG i przekazujące sprawę do ponownego rozpatrzenia temu Organowi stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2017 r. (data wpływu 27 stycznia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 marca 2017 r. (data wpływu 3 kwietnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 stycznia 2017 r. wpłynął do Organu wniosek dotyczący wydania interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

W związku z tym, że ww. wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), pismem z dnia 17 marca 2017 r., Nr 1061 IPTPB1.4511.107.2017.1.AG, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Ww. wezwanie zostało przesłane za pośrednictwem poczty w dniu 17 marca 2017 r. Skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 25 marca 2017 r. W dniu 30 marca 2017 r. Wnioskodawca nadał w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego pismo stanowiące uzupełnienie ww. wniosku.

W dniu 11 maja 2017 r. Organ podatkowy wydał postanowienie Nr 1061-IPTPB1.4511.107.2017.2.AG pozostawiające ww. wniosek bez rozpatrzenia (skutecznie doręczone w dniu 22 maja 2017 r.). Na przedmiotowe postanowienie Wnioskodawca złożył zażalenie z dnia 23 maja 2017 r. (data wpływu 26 maja 2017 r.).

Po rozpatrzeniu zażalenia na postanowienie Organu pierwszej instancji z dnia 11 maja 2017 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.107.2017.2.AG, pozostawiające bez rozpatrzenia przedmiotowy wniosek, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej postanowieniem z dnia 14 czerwca 2017 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.107.2017.3.DJD, uchylił w całości postanowienie Organu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten Organ.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą jest udziałowcem - komandytariuszem w Spółce komandytowej i wykonuje na rzecz Spółki następujące usługi:

• załatwianie wszelkich pozwoleń na budowę,
  

• nadzorowanie budowy.
  
  

Udziałowiec będzie wystawiał za te czynności fakturę VAT dla Spółki komandytowej. Spółka zajmuje się wznoszeniem budynków mieszkalnych i sprzedażą wybudowanych mieszkań.

W piśmie z dnia 29 maja 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że w niniejszej sprawie wnioskodawcą jestem On sam, jako osoba prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą. Jest płatnikiem VAT. Rozlicza się z Urzędem Skarbowym, płacąc liniowy podatek dochodowy. Powyższą działalność gospodarczą prowadzi od października 2013 r.

Podstawowym zakresem Jego działalności gospodarczej są:

• doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania projektami (PKD 70.22.Z),
  

• realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych (PKD 41.10.Z).
  
  

Jednocześnie Wnioskodawca jest komandytariuszem w Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością Spółce komandytowej, w której nie pełni żadnych funkcji. Na rzecz tej Spółki będzie świadczył usługi polegające na zarządzaniu projektami budowlanymi, za które to usługi (na podstawie stosownej umowy pomiędzy stronami) będzie pobierał wynagrodzenie na podstawie wystawionej przez Niego faktury VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy taką fakturę można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w Spółce komandytowej, a tym samym do kosztów Wnioskodawcy w wysokości Jego udziałów?

Zdaniem Wnioskodawcy, są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Koszty te nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy, a więc można je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca uważa, że w takiej sytuacji nie ma potrzeby sporządzania dokumentacji cen transferowych.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca dodał, że Jego wniosek dotyczył wydania interpretacji potwierdzającej, że powyższe koszty usług, jakie będzie świadczył na rzecz Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa, będą mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu Jego osoby, zgodnie z art. 22. ust 1 ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, proporcjonalnie do wysokości udziałów, bez jednoczesnej konieczności sporządzania dokumentacji cen transferowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1578, z późn. zm.), spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona (art. 102 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 8 § 1 ww. ustawy, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Przepis art. 8 § 2 tej ustawy stanowi, że spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą.

Stosownie do art. 51 § 1 ustawy Kodeks spółek handlowych, każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu.

W myśl art. 51 § 2 ww. ustawy, określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach.

Na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych są poszczególni wspólnicy spółek osobowych.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 tej ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie do art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

W świetle powyższego, przychody z działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki komandytowej oraz koszty uzyskania przychodów z tej działalności winny być ustalane przez wspólnika spółki komandytowej z zastosowaniem ww. zasad określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kwestię kosztów uzyskania przychodów reguluje przepis art. 22 i art. 23 ww. ustawy.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższy przepis ma charakter ogólny. Z tego względu, każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy badać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania wyróżnia się koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). W przypadku kosztów pośrednich brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników, koszty reklamy.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,
  

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
  

• braku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,
  

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.
  
  

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy czym należy mieć na uwadze, że obowiązek wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, spoczywa na podatniku.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną – także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki.

Stosownie do ww. regulacji, w przypadku prowadzenia działalności w formie osobowej spółki handlowej, wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podatnika, jako wspólnika spółki komandytowej, podlegają:

• wartość własnej pracy tego podatnika;
  

• wartość własnej pracy jego małżonka i małoletnich dzieci;
  

• wartość własnej pracy małżonków i małoletnich dzieci pozostałych wspólników.
  
  

Pojęcie „praca własna” oznacza wartość wszelkiego rodzaju nakładów pracy świadczonej przez podmioty wymienione w omawianym przepisie. Nie ma przy tym znaczenia, czy praca jest świadczona na podstawie umowy o pracę, umowy cywilnoprawnej mającej charakter umowy zlecenia, czy umowy o dzieło (z wyłączeniem sytuacji, gdy umowę zawarto z osobą prowadzącą działalność gospodarczą w ramach jej działalności), czy bezumownie. Podatnicy prowadzony działalności gospodarczej nie świadczą bowiem pracy na rzecz spółki, lecz wykonują usługi w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca od października 2013 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Jej podstawowym przedmiotem jest doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania projektami (PKD 70.22.Z) oraz realizacja projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych (PKD 41.10.Z). Jednocześnie Wnioskodawca jest komandytariuszem w Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością Spółce Komandytowej, w której nie pełni żadnych funkcji. Spółka zajmuje się wznoszeniem budynków mieszkalnych i sprzedażą wybudowanych w nich mieszkań. Na rzecz ww. Spółki komandytowej, na podstawie stosownej umowy, zawartej pomiędzy stronami, Wnioskodawca będzie świadczył usługi polegające na zarządzaniu projektami budowlanymi, w tym załatwianiu wszelkich pozwoleń na budowę oraz nadzorowaniu budowy. Wnioskodawca po wykonaniu usługi wystawi Spółce komandytowej fakturę VAT, na podstawie której wypłacona zostanie Mu należność za świadczone usługi.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro Spółka komandytowa wypłaca Wnioskodawcy należności za wykonanie na jej rzecz usługi zarządzania projektami budowlanymi, na podstawie wystawionej przez Wnioskodawcę faktury i wydatek ten ma związek z przychodami osiąganymi przez Spółkę komandytową, to stanowi on koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej prowadzonej przez ww. Spółkę, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W sytuacji, gdy ww. usługi Wnioskodawca wykonywał odpłatnie, na podstawie umowy zawartej w ramach prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, to ww. wydatek, udokumentowany fakturą wystawioną przez Wnioskodawcę, nie podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy. Zatem, zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowić zatem będzie on u Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki komandytowej, stosownie do wysokości Jego udziałów w ww. Spółce.

Informuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.