Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-3.4010.115.2017.1.PS
z 2 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2017 r. (data wpływu 8 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca – Spółka działa na rynku jako pośrednik w zawieraniu umów handlowych. Podpisał umowę na świadczenie usług polegających na dostępie online do aplikacji CRM zapewniającej pełną automatyzację zarządzania pracownikami oraz obsługi klientów – od umówienia spotkania z klientem do zawarcia z nim umowy. Z treści umowy nie wynika, że Wnioskodawca nabywa licencję programu lub przenoszone są na niego prawa autorskie. Wnioskodawca wykupił dostęp do aplikacji online na zasadzie użytkownika.

Na podstawie dodatkowych ustaleń stron, dostawca usługi zobowiązał się dokonać modernizacji aplikacji według wytycznych Spółki umożliwiających wymianę informacji z inną aplikacją obsługującą Call Center, będącą platformą teleinformatyczną. Dostosowanie aplikacji wynikało z faktu, iż produkt dostawcy nie spełniał wszystkich oczekiwanych wymogów dotyczących wymiany danych pomiędzy programami stawianych przez Spółkę.

Za prace programistyczne, modernizujące aplikacje do indywidualnych potrzeb Spółki, dostawca usług wystawił dodatkowe faktury na łączną kwotę 19.000 zł.

Umowa została zawarta na okres 12 miesięcy, przy czym po tym okresie umowa przechodzi na czas nieokreślony. Wynagrodzenie stałe za korzystanie z aplikacji zostało określone w formie abonamentu za każdego użytkownika sytemu w danym okresie rozliczeniowym (miesiąc). Dostawca usługi rozpoczął obciążanie kosztami abonamentu Spółkę po wdrożeniu wszystkich wymaganych zmian w systemie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszty związane z modyfikacją aplikacji należy rozliczyć bezpośrednio w koszty uzyskania przychodu czy stanowić będą nową wartość niematerialną i prawną, podlegającą amortyzacji?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powyższe koszty prac programistycznych stanowią koszty pośrednie uzyskania przychodów i należy je rozliczyć dacie ich poniesienia.

Z uwagi na czas trwania umowy podpisanej na okres 12 miesięcy, który przekracza rok podatkowy, koszty należy te przypisać proporcjonalnie do danego roku podatkowego.

Wydatek na prace programistyczne które są de facto usługą informatyczną nie tworzą wartości niematerialnej i prawnej, ponieważ Spółka nie nabywa licencji na program, korzysta z niego na zasadzie użytkownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Należy ponadto wskazać, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża Podatnika.

Kosztem uzyskania przychodów są stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16b ust. 1 pkt 4-5 amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania autorskie lub pokrewne prawa majątkowe, licencje, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika z art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Na podstawie powyższych przepisów należy wskazać, iż oprogramowanie komputerowe stanowi autorskie prawo majątkowe bądź licencję i jest zaliczane do wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, po spełnieniu przesłanek wynikających z powołanego powyżej art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie z cytowanego art. 16g ust. 1 pkt 13 tej ustawy wynika, iż ulepszeniu mogą podlegać jedynie środki trwałe, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewiduje natomiast możliwości "ulepszania" wartości niematerialnych i prawnych, zatem wydatki opisane przez Spółkę nie mogą być traktowane jako wydatki na ulepszenie wartości niematerialnej i prawnej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka wykorzystuje w swojej działalności oprogramowanie komputerowe. Oprogramowanie to jest wykorzystywane w postaci dostępu online do aplikacji CRM zapewniającej pełną automatyzację zarządzania pracownikami oraz obsługi klientów – od umówienia spotkania z klientem do zawarcia z nim umowy. Z treści umowy nie wynika, że Wnioskodawca nabywa licencję programu lub przenoszone są na niego prawa autorskie. Wnioskodawca wykupił dostęp do aplikacji online na zasadzie użytkownika.

Z uwagi na zmieniające się potrzeby Spółki, oprogramowanie to podlega ciągłym modyfikacjom polegającym na modernizacji aplikacji według wytycznych Spółki umożliwiających wymianę informacji z inną aplikacją obsługującą Call Center, będącą platformą teleinformatyczną. Dostosowanie aplikacji wynikało z faktu, iż produkt dostawcy nie spełniał wszystkich oczekiwanych wymogów dotyczących wymiany danych pomiędzy programami stawianych przez Spółkę.

Wnioskodawca wskazuje, iż opisane zmiany nie oznaczają zakupu przez Spółkę licencji na oprogramowanie komputerowe. Modyfikacje te dokonywane są wyłącznie w aplikacji CRM, używanej na podstawie zawartej umowy, są to więc w istocie działania modernizacyjne i ulepszające wykorzystywany już produkt informatyczny.

Jeśli zatem czynności modyfikacyjne nie są związane z przekazaniem licencji, która stanowiłaby wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji, wówczas wydatki poniesione na modyfikację aplikacji CRM będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, po spełnieniu wszystkich warunków wynikających z powołanych powyżej przepisów.

W oparciu o powyższe przepisy prawa należy stwierdzić, iż wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę, na modernizację aplikacji CRM należy zakwalifikować do kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami i można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Wskazać należy również, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy ).

Reasumując, Spółka może zaliczyć wydatki poniesione na modernizację używanej aplikacji CRM do kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związane z przychodami i potrącalnych w dacie ich poniesienia.

W rezultacie stanowisko Spółki należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.