Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4011.61.2017.2.AB
z 9 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza,że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 26 kwietnia 2017 r. (data wpływu 4 maja 2017 r.), uzupełnionym 3 lipca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych ponoszenia przez Spółkę wydatków na nabycie usług gastronomicznych w związku z podróżami służbowymi, pracowników Spółki oraz podróżami osób nieprowadzących działalności gospodarczej współpracujących ze Spółką na podstawie umów o świadczenie usług i związanych z tym obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych ponoszenia przez Spółkę wydatków na nabycie usług gastronomicznych w związku z podróżami służbowymi, pracowników Spółki oraz podróżami osób nieprowadzących działalności gospodarczej współpracujących ze Spółką na podstawie umów o świadczenie usług i związanych z tym obowiązków płatnika. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 20 czerwca 2017 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4011.59.2017.1.AB, 0111-KDIB2-3.4011.60.2017.1.AB, 0111-KDIB2-3.4011.61.2017.1.AB wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 3 lipca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Spółka z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca specjalizuje się w wynajmie podnośników (w tym podestów ruchomych i ładowarek teleskopowych), a także prowadzi ich sprzedaż (włączając części do tych maszyn) oraz świadczy usługi serwisowe oraz szkoleniowe.

Wnioskodawca nabywa usługi gastronomiczne (cateringowe) m.in. w związku z podróżami służbowymi pracowników, które odbywają się zarówno na terytorium Polski, jak i poza jej granicami. Wydatki na te usługi przekraczają kwoty, o których mowa w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r., poz. 167). Ilekroć mowa o pracownikach, chodzi zarówno o osoby zatrudnione na podstawie umów o pracę oraz o osoby nieprowadzące działalności gospodarczej, współpracujące ze Spółką na podstawie umów o świadczenie usług.

Zakupy usług gastronomicznych (cateringowych) są dokumentowane fakturami, przy czym usługodawcy stosują tutaj różne sposoby ujęcia tych usług na fakturze. Przykładowo, faktura może wskazywać łączną kwotę należną za usługi gastronomiczne (cateringowe) zapewnione wszystkim pracownikom uczestniczącym w szkoleniu, zebraniu, bądź będącym w delegacji, a może zdarzyć się tak, że wyszczególniona jest liczba posiłków i ich rodzaj. Co istotne, w ramach jednej usługi gastronomicznej (cateringowej) mogą zostać zamówione różne rodzaje posiłków w różnej cenie; Wnioskodawca nie ewidencjonuje (nie sprawdza), którzy pracownicy spożyli dany rodzaj posiłku. Istnieje także możliwość, że pomimo zamówienia posiłków dla wszystkich pracowników, niektórzy z nich nie skorzystają z zapewnionej im możliwości pożywienia się (co może nastąpić z różnych względów, np. z powodu indywidualnych preferencji żywieniowych pracowników), czego Spółka nie odnotowuje.

Pod pojęciem usług gastronomicznych (cateringowych) Spółka rozumie nie tylko dostawę obiadów, lunchów i kolacji, lecz również kanapek, kaw, herbat oraz innych napojów bezalkoholowych.

W uzupełnieniu wniosku z 26 czerwca 2017 r. Wnioskodawca wyjaśnił, że osoby nieprowadzące działalności gospodarczej świadczą na rzecz Spółki usługi na podstawie umów o świadczenie usług, do których stosuje się przepisy o zleceniu. Umowy te można zatem uznać za umowy zlecenia. Ponadto, Wnioskodawca zaznaczył, że jeden z członków Zarządu Spółki pełni obowiązki na podstawie uchwały Zarządu (będąc dodatkowo zatrudnionym na podstawie umowy o pracę).

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w sytuacji opisanego zaistniałego stanu faktycznego/opisu zdarzenia przyszłego, wydatki na nabycie usług gastronomicznych (cateringowych) stanowić będą po stronie pracowników (przebywających w podróży służbowej) przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, od którego Wnioskodawca - działając jako płatnik - powinien odprowadzać zaliczki na podatek? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 7)?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm., dalej: „updop”), za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodem pracownika nie będzie jednak wartość wszystkich nieodpłatnych świadczeń. Jak podkreślił bowiem Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 8 lipca 2014 r. (K 7/13), za przychód pracownika mogą być uznane „świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)”.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji zaistniałego stanu faktycznego/opisu zdarzenia przyszłego, wydatki na nabycie usług gastronomicznych (cateringowych) nie stanowią po stronie pracowników (przebywających w podróży służbowej) przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, od którego Wnioskodawca - działając jako płatnik - powinien odprowadzać zaliczki na podatek.

Jak wskazano bowiem w opisie zaistniałego stanu faktycznego/opisie zdarzenia przyszłego, usługi gastronomiczne (cateringowe) zamawiane są dla wszystkich pracowników uczestniczących w podróży służbowej; zdarza się tak, że Spółka zamawia posiłki w różnej cenie, lecz nie ewidencjonuje (nie sprawdza), którzy pracownicy spożyli dany rodzaj posiłku, co w konsekwencji prowadzi do wniosku, że niemożliwe byłoby obliczenie przychodu konkretnego pracownika.

Jak podkreślił WSA w Warszawie w wyroku z 5 listopada 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 3985/14, „w sytuacji, w której pracownicy skarżącej odbywają podróże służbowe i nabywają w imieniu i na rzecz spółki jako pracodawcy posiłki, które spożywają w trakcie podróży, nie wystąpi przychód opodatkowany po stronie pracowników skarżącej, nawet jeżeli wydatki te przekraczają kwotowo określone limity zawarte w odpowiednich rozporządzeniach dotyczących rozliczania diet i innych kosztów związanych z podróżami służbowymi”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032, ze zm., dalej „updof”), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Źródła przychodów, które podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zostały enumeratywnie wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 1-9 updof.

Stosownie do art. 10 ust. 1 updof, odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 1 i 2 tego przepisu:

• stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (pkt 1),
• działalność wykonywana osobiście (pkt 2).
  
  

W myśl art. 12 ust. 1 updof, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się zatem wszelkie uzyskane przychody pieniężne i niepieniężne, których źródłem jest stosunek pracy lub stosunek pokrewny.

Zgodnie z art. 13 pkt 7 updof, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Natomiast art. 13 pkt 8 lit. a updof, wskazuje, że za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej - z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 updof, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Za przychody należy uznać tym samym każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne − to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu − przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 31 updof, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 41 ust. 1 updof, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Treść powyższych przepisów zobowiązuje płatnika do obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od osób, które uzyskują od płatnika przychody ze stosunku pracy, w tym m.in. z nieodpłatnych świadczeń oraz z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa m.in. w art. 13 pkt 7 i 8.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka nabywa usługi gastronomiczne (cateringowe) w związku z podróżami służbowymi pracowników Spółki oraz podróżami osób nieprowadzących działalności gospodarczej współpracujących ze Spółką na podstawie umów o świadczenie usług, które odbywają się zarówno na terytorium Polski, jak i poza jej granicami. Wydatki te przekraczają kwoty, o których mowa w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r., poz. 167). Zakupy usług gastronomicznych (cateringowych) są dokumentowane fakturami.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny, czy ponoszenie wydatków na nabycie usług gastronomicznych (catering) świadczonych w czasie podróży służbowych pracowników i podróży osób współpracujących ze Spółką na podstawie umów o świadczenie usług, prowadzi do powstania po stronie przebywających w podróży przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz.U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 updof, wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów updof, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Wskazać należy, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to, powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem, pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. W sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie nie powoduje przysporzenia w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku, to wówczas nie można mówić o przychodzie z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

Powyższy wyrok Trybunału Konstytucyjnego dotyczy wprawdzie świadczeń uzyskiwanych przez pracowników, jednak zawiera wskazówki interpretacyjne, jak należy rozumieć nieodpłatne świadczenia i przywołane ustalenia pozostają aktualne do sytuacji osób nieprowadzących działalności gospodarczej, współpracujących ze Spółką na podstawie umów o świadczenie usług (zleceniobiorców), o której mowa w analizowanym wniosku.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że poniesienie przez Wnioskodawcę kosztów usług gastronomicznych świadczonych w czasie podróży służbowych pracowników oraz podróży osób współpracujących ze Spółką na podstawie umów o świadczenie usług (zleceniobiorców), nie spowoduje powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 7 i 8 lit. a w związku z art. 11 ust. 1 updof. Mimo faktu, że osoby przebywające w podróży ze świadczenia skorzystają w pełni dobrowolnie, to nie będzie spełnione kryterium wystąpienia po ich stronie przysporzenia majątkowego (korzyści). Nie można mówić o powstaniu przysporzenia majątkowego w sytuacji gdy nie jest możliwe ustalenie wartości rzeczywistej korzyści, którą odniosą z tego tytułu konkretne osoby. Tym samym uznać należy, że wobec niemożności ustalenia konkretnej wartości świadczenia w związku z zapewnieniem przez Spółkę usług gastronomicznych (cateringu) w trakcie podróży służbowej, przypadającej na danego pracownika czy osobę współpracującą ze Spółką na podstawie umów o świadczenie usług, nie dojdzie po ich stronie do powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Powyższe wynika z faktu, że w omawianej sytuacji nie zostanie spełniona jedna z podstawowych przesłanek wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny, jako warunek sine qua non dla rozpoznania danego świadczenia jako przychodu. Trybunał Konstytucyjny podkreślił bowiem, że aby nieodpłatne świadczenie stanowiło przychód podatkowy, powinna być to korzyść przypisana konkretnej osobie (indywidualnemu pracownikowi), w ustalonej dla niego indywidualnie wysokości. Tym samym, nie można mówić o przychodzie podatkowym, w sytuacji gdy przypisana wartość świadczenia byłaby jedynie wartością statystyczną (ustaloną np. przez podzielenie kosztów usługi cateringowej przez całkowitą liczbę osób przebywających w podróży), a nie odzwierciedlałyby rzeczywistej korzyści odniesionej przez daną osobę.

Biorąc pod uwagę specyfikę zapewnianych przez Wnioskodawcę świadczeń podkreślić należy, że powyżej wskazane okoliczności uniemożliwiające przypisanie indywidualnej wartości uzyskanej przez pracowników, czy osoby współpracujące ze Spółką na podstawie umów o świadczenie usług, korzyści muszą mieć charakter obiektywny, tzn. taki aby nie można było uznać, że zorganizowanie wyżywienia w przywołany sposób ma na celu doprowadzenie do sytuacji, w której wartość faktycznej konsumpcji zostałaby celowo ukryta w celu osiągnięcia korzyści podatkowej.

W konsekwencji, uznać należy, że w takiej sytuacji po stronie pracowników oraz osób współpracujących ze Spółką na podstawie umów o świadczenie usług nie powstaje przychód, a na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek płatnika określony w art. 31 i art. 41 ust. 1 updof.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się natomiast do powołanego wyroku należy wskazać, że wyrok jest rozstrzygnięciem w konkretnej indywidualnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i w tej danej sprawie rozstrzygnięcie w nim zawarte jest wiążące.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku numerami 1-6 wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, - w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.