Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.124.2017.1.DA
z 9 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2017 r. (data wpływu 24 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą środków pieniężnych uzyskiwanych przez klientów banku z tytułu zagranicznych umów ubezpieczeniowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2017 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą środków pieniężnych uzyskiwanych przez klientów banku z tytułu zagranicznych umów ubezpieczeniowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca na mocy art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.; dalej: UPDOF) pełni funkcje płatnika przy dokonywaniu wypłat emerytur i rent z zagranicy. Na rachunki bankowe prowadzone dla osób fizycznych (bądź wspólny rachunek kilku osób fizycznych) wpływają świadczenia z zagranicy opisane jako „pension” (lub innym określeniem, także w innym języku niż język angielski, które można przetłumaczyć na język polski jako „renta” lub „emerytura”), których nadawcą są firmy ubezpieczeniowe.

Z dokumentów oraz oświadczeń składanych przez klientów Banku wynika, że są to środki wypłacane w związku z realizacją umów o ubezpieczenie na życie. Klienci zawierali z firmami ubezpieczeniowymi umowy ubezpieczenia, w ramach których wnosili składki w ustalonej wysokości, natomiast po spełnieniu warunków umowy obecnie firmy ubezpieczeniowe wypłacają im określone kwoty przez określony w polisie okres. Zdarzają się przypadki, w których składki na ubezpieczenie opłacał klientowi jego były pracodawca na podstawie postanowień umowy o pracę bądź porozumień branżowych (układy zbiorowe pracy). W związku z treścią oświadczeń klientów oraz przedkładanymi przez nich dokumentami na potwierdzenie treści oświadczenia, Wnioskodawca powziął wątpliwość co do stosowania art. 35 ust. 1 pkt 1 UPDOF.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku wypłaty z zagranicy przez Wnioskodawcę osobie fizycznej środków pochodzących od firm ubezpieczeniowych na podstawie umów o ubezpieczenie na życie w formie rent („pension”) na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym (lub zdarzeniu przyszłym) nie powinien on pełnić obowiązków płatnika.

Stosownie do art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.; dalej: UPDOF) do poboru zaliczek miesięcznych jako płatnicy obowiązani są: osoby prawne i ich jednostki organizacyjne, które dokonują wypłaty emerytur i rent z zagranicy - od wypłacanych przez nie emerytur i rent. Zgodnie z ustawową definicją zawartą w art. 12 ust. 7 UPDOF przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych. Ustawodawca w definicji tej wyraźnie wskazuje, że chodzi o świadczenia, których źródłem jest ubezpieczenie społeczne, którym objęty jest pracownik i które przysługują jemu oraz uprawnionym członkom jego rodziny w przypadku świadczeń dla osób pozostających przy życiu (renty rodzinne wraz z dodatkami). Ubezpieczenie takie jest z reguły obowiązkowe, składki odprowadzane są na rachunek ściśle określonych podmiotów, obowiązek ten wynika z ustawy, a elementy stosunku ubezpieczeniowego (podmiot, przedmiot, podstawa wyliczenia składki, tytuły do objęcia ubezpieczeniem) są ściśle określone przez ustawodawcę i strony nie mają możliwości modyfikacji tego stosunku ubezpieczeniowego.

W opisanym stanie faktycznym podstawą wypłaty świadczeń rentowych jest umowa ubezpieczenia na życie, w której ochroną ubezpieczeniową objęte jest życie lub dożycie ubezpieczonego (ubezpieczenie osobowe). Jest to umowa dobrowolna, a warunki, na których umowa jest zawierana są dowolnie kształtowane przez strony (ubezpieczyciela i ubezpieczającego), w ramach zakreślonych przepisami dot. funkcjonowania firm ubezpieczeniowych. Wypłata tego rodzaju świadczenia uzależniona jest od opłacenia składek i spełnienia dodatkowych ustalonych warunków (z reguły: dożycie określonego wieku). W przypadku zgonu osoby ubezpieczonej przed spełnieniem warunku z umowy, osoby uposażone uprawnione są do otrzymania odszkodowania. Umowy ubezpieczenia osobowego zawierane są w oparciu o przepisy prawa cywilnego. Wprawdzie świadczenie nazywane jest przez ubezpieczyciela emeryturą lub rentą (w języku angielskim „pension” lub odpowiednie określenie w innym języku), jednakże nie jest to emerytura lub renta w rozumieniu art. 12 ust. 7 UPODF.

Mając zatem na uwadze przedstawione powyżej argumenty, należy stwierdzić, że w przypadku wypłat z zagranicy świadczeń z firm ubezpieczeniowych z ubezpieczeń osobowych, pomimo określania ich przez nadawcę jako „pension” (lub w inny podobny sposób), czyli w tłumaczeniu na język polski „emerytura” lub „renta” Wnioskodawca nie dokonuje wypłaty emerytury lub renty z zagranicy w rozumieniu art. 35 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 7 UPDOF, czyli nie pełni funkcji płatnika przy takich wypłatach. Ewentualne zobowiązania podatkowe z tytułu otrzymywania tych świadczeń (jeśli nie znajdzie zastosowania zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 4 UPDOF, względnie inne zwolnienie z podatku) ubezpieczony powinien regulować samodzielnie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Pod pojęciem „otrzymane lub postawione do dyspozycji” należy rozumieć wartość świadczenia, która jest dana podatnikowi (przynależna, przekazana) przez świadczeniodawcę. Chodzi więc o wartość przyznaną, bez wszelkich potrąceń jakie – zgodnie z przepisami – obowiązany jest dokonać wypłacający (dający) świadczenie.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określono katalog źródeł przychodów, wyszczególniając m.in. emeryturę lub rentę (pkt 1) oraz inne źródła (pkt 9).

Przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych (art. 12 ust. 7 ww. ustawy).

Stosownie do art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do poboru zaliczek miesięcznych jako płatnicy są obowiązane osoby prawne i ich jednostki organizacyjne, które dokonują wypłaty emerytur i rent z zagranicy – od wypłacanych przez nie emerytur i rent.

W myśl art. 35 ust. 3 ww. ustawy, zaliczki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 7, za miesiące od stycznia do grudnia ustala się w sposób określony w art. 32 ust. 1-1e, z tym, że w przypadku poboru zaliczek od emerytur i rent z zagranicy, stosuje się postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zawartej z państwem, z którego pochodzą te emerytury i renty.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego, do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Zgodnie z ogólną zasadą zawartą w większości umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska, opodatkowanie emerytur i rent oraz innych podobnych świadczeń pochodzących z zagranicy, ma miejsce wyłącznie w państwie zamieszkania beneficjenta. Takie rozwiązanie przyjęte jest w Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. Podkreślić należy, że umowy, które zawiera strona polska w dużej mierze wzorowane są na powyższej Modelowej Konwencji.

Przypadki, w których prawo opodatkowania tych świadczeń, przysługuje państwu wypłacającemu, stanowią wyjątek od wyżej wskazanej reguły. Odrębne zasady opodatkowania dotyczą głównie świadczeń pochodzących, np. z ustawowych systemów zabezpieczeń socjalnych, indywidualnych systemów emerytalnych, świadczeń związanych z wcześniejszą pracą o charakterze publicznym.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (Bank) pełni funkcje płatnika przy dokonywaniu wypłat emerytur i rent z zagranicy. Na rachunki bankowe prowadzone dla osób fizycznych (bądź wspólny rachunek kilku osób fizycznych) wpływają świadczenia z zagranicy opisane jako „pension” (lub innym określeniem, także w innym języku niż język angielski, które można przetłumaczyć na język polski jako „renta” lub „emerytura”), których nadawcą są firmy ubezpieczeniowe. Z dokumentów oraz oświadczeń składanych przez klientów Banku wynika, że są to środki wypłacane w związku z realizacją umów o ubezpieczenie na życie. Klienci zawierali z firmami ubezpieczeniowymi umowy ubezpieczenia, w ramach których wnosili składki w ustalonej wysokości bądź też składki na ubezpieczenie opłacane były na podstawie postanowień umowy o pracę lub porozumień branżowych (układy zbiorowe pracy) przez ich byłych pracodawców. Po spełnieniu warunków umowy obecnie firmy ubezpieczeniowe wypłacają ww. klientom Banku określone kwoty przez wskazany w polisie okres.

Sprecyzowanie, czy w konkretnym przypadku polski bank ma do czynienia z emeryturą bądź rentą zagraniczną, jest kluczowe dla ustalenia ciążących na nim obowiązków. W sytuacji stwierdzenia, że wypłacane za pośrednictwem banku świadczenie nie jest emeryturą ani rentą zagraniczną, bank nie pełni funkcji płatnika i wypłaca należną kwotę bez potrącania podatku.

Z ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 963, z późn. zm.) wynika, że emerytura jest świadczeniem przysługującym osobom, które wykonując aktywność zawodową, podlegały obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu i opłacały stosowne składki. To bowiem zgromadzone składki emerytalne dają uprawnienie do wypłacania bieżących świadczeń emerytalnych. Zatem, emerytura jest świadczeniem związanym z wykonywaną wcześniej aktywnością zarobkową (czy to w ramach umowy o pracę, czy samozatrudnienia, czy w innej formie), od której uiszczane były składki na ubezpieczenie emerytalne.

Przepis art. 4 pkt 10 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1383, z późn. zm.) określa pojęcie „renta” jako „rentę z tytułu niezdolności do pracy i rentę rodzinną”. Art. 57 tej ustawy stanowi, że renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy oraz niezdolność do pracy powstała w okresie określonym w ustawie. Natomiast w myśl art. 65 powyższej ustawy, renta rodzinna jest świadczeniem, przysługującym członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub przynajmniej spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń. Należy zatem przyjąć ogólną regułę, że przez emeryturę bądź rentę zagraniczną należy rozumieć wszelkie świadczenia rozumiane jako emerytura albo renta przez polskie przepisy o systemie ubezpieczeń społecznych, z modyfikacją, jaka ewentualnie wynika z postanowień konkretnej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, jeśli wprowadza ona stosowne definicje tych pojęć.

Ponadto w Polsce, podstawową zasadą opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że dochodów zwolnionych z opodatkowania na podstawie m.in. art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wykazuje się w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, z wyjątkiem:

1. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 1 lub art. 30c,
2. dochodu, o którym mowa w art. 24 ust. 15 i 15a.
   
   

Zgodnie z brzmieniem art. 24 ust. 15 ww. ustawy, dochodem z tytułu inwestowania składki ubezpieczeniowej w związku z umową ubezpieczenia zawartą na podstawie przepisów o działalności ubezpieczeniowej, w przypadku ubezpieczeń związanych z funduszami kapitałowymi, jest różnica między wypłaconą kwotą świadczenia a sumą składek wpłaconych do zakładu ubezpieczeń, które zostały przekazane na fundusz kapitałowy.

Natomiast na podstawie art. 24 ust. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodem z tytułu inwestowania składki ubezpieczeniowej w związku z umową ubezpieczenia na życie lub dożycie, zawartą na podstawie odrębnych przepisów, w której świadczenie zakładu ubezpieczeń z tytułu dożycia jest:

1. ustalane na podstawie określonych indeksów lub innych wartości bazowych albo
2. równe składce ubezpieczeniowej powiększonej o określony w umowie ubezpieczenia wskaźnik

- jest różnica między wypłaconą kwotą świadczenia a składką wpłaconą do zakładu ubezpieczeń.

Z powyższego przepisu wynika, że dotyczy on dochodów uzyskanych w związku z umową ubezpieczenia zawartą na podstawie przepisów ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2017 r., poz. 1170, z późn. zm.).

Stosownie do art. 829 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) ubezpieczenie osobowe może w szczególności dotyczyć:

1. przy ubezpieczeniu na życie – śmierci osoby ubezpieczonej lub dożycia przez nią oznaczonego wieku,
2. przy ubezpieczeniu następstw nieszczęśliwych wypadków – uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia lub śmierci wskutek nieszczęśliwego wypadku.
   
   

W myśl art. 831 § 1 Kodeksu cywilnego ubezpieczający może wskazać jedną lub więcej osób uprawnionych do otrzymania sumy ubezpieczenia w razie śmierci osoby ubezpieczonej; może również zawrzeć umowę ubezpieczenia na okaziciela. Ubezpieczający może każde z tych zastrzeżeń zmienić lub odwołać w każdym czasie.

W świetle art. 832 § 2 Kodeksu cywilnego, jeżeli w chwili śmierci ubezpieczonego nie ma osoby uprawnionej do otrzymania sumy ubezpieczenia, suma ta przypada najbliższej rodzinie ubezpieczonego w kolejności ustalonej w ogólnych warunkach ubezpieczenia, chyba że umówiono się inaczej.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych:

• po pierwsze – wyraźnie wymienia kategorie źródeł przychodów,
  

• po drugie – wyraźnie wskazuje od jakiej kategorii przychodu płatnik ma obowiązek pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.
  
  

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przypadku wypłaty środków pieniężnych wpływających na rachunki bankowe osób fizycznych będących klientami banku z tytułu zagranicznych umów ubezpieczeniowych, pomimo opisania środków pieniężnych przez firmy ubezpieczeniowe będące ich jako „pension” (lub w inny podobny sposób), czyli w tłumaczeniu na język polski „emerytura” lub „renta”, Wnioskodawca nie dokonuje wypłaty emerytury lub renty z zagranicy w rozumieniu art. 35 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli nie pełni wówczas funkcji płatnika przy tego rodzaju wypłatach.

Podkreślić należy, że przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego i próbach odkodowania zawartych w nich norm prawnych należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową. Z brzmienia przywołanego wyżej przepisu art. 35 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że płatnicy są obowiązani do poboru zaliczek na podatek od wypłacanych przez nich z zagranicy emerytur i rent.

Przez emeryturę lub rentę – jak już powyżej wskazano – rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

W przypadku wypłaty środków pieniężnych wpływających na rachunki bankowe osób fizycznych będących klientami banku z tytułu zagranicznych umów ubezpieczeniowych na życie lub dożycie, zawieranych dobrowolnie i nieobowiązkowo, Wnioskodawca nie pełni obowiązku płatnika, o którym mowa w art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku/płatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.