Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4015.59.2017.3.JKu
z 3 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 maja 2017 r. (data wpływu – 18 maja 2017 r.), uzupełnionym 18 lipca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nakładu dokonanego z majątku osobistego na majątek wspólny – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nakładu dokonanego z majątku osobistego na majątek wspólny.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 28 czerwca 2017 r. znak: 0111-KDIB4.4015.59.2017.2.JKU, 0111-KDIB2-2.4011.123.2017.2.BF wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 18 lipca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w 2014 r. otrzymał w drodze darowizny ½ udziału w mieszkaniu nr 1. Następnie, 14 sierpnia 2016 r. Wnioskodawca zawarł związek małżeński. Między małżonkami występuje ustrój małżeńskiej wspólności ustawowej. Wnioskodawca wspólnie z żoną 12 stycznia 2017 r. zaciągnął kredyt hipoteczny w celu sfinansowania zakupu wspólnego mieszkania nr 2 (lokalu mieszkalnego). W dniu 18 stycznia 2017 r. Wnioskodawca wraz z małżonką nabył do majątku wspólnego (małżeńskiego) mieszkanie nr 2 w celu zaspokojenia własnych (wspólnych) potrzeb mieszkaniowych obojga małżonków. W dniu 21 lutego 2017 r. Wnioskodawca zbył ½ udziału w mieszkaniu nr 1, które otrzymał w drodze darowizny (udział ten stanowił majątek odrębny Wnioskodawcy). Wnioskodawca środki otrzymane ze sprzedaży ½ udziału w mieszkaniu nr 1, wchodzącym w skład jego majątku odrębnego, przekazał ze swojego osobistego rachunku przelewem na rachunek wspólny małżonków, którym dysponują oboje małżonkowie.

Z ww. wspólnego rachunku bankowego pobierane są raty (kapitałowo-odsetkowe) kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup wspólnego mieszkania nr 2, a także dokonywane są wszelkie wypłaty środków na zapłaty za usługi i materiały budowlane związane z remontem wspólnego mieszkania nr 2.

Wnioskodawca wraz z małżonką wydatkował już część środków uzyskanych ze sprzedaży ½ udziału w mieszkaniu nr 1 na wspólne mieszkanie nr 2, opłacając raty kredytu hipotecznego oraz finansując wydatki na remont mieszkania nr 2. Wnioskodawca wraz z małżonką zamierzają także w przyszłości wydatkować pozostałą kwotę uzyskaną ze sprzedaży ½ udziału w mieszkaniu nr 1 na własne (wspólne) cele mieszkaniowe (opłacenie kolejnych rat kredytu hipotecznego, sfinansowanie dalszych wydatków na remont wspólnego mieszkania nr 2).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że wskazana we wniosku czynność faktyczna przekazania środków pieniężnych z rachunku prywatnego (majątku odrębnego Wnioskodawcy) na rachunek wspólny Wnioskodawcy i jego małżonki nie jest darowizną, o której mowa w art. 888 Kodeksu cywilnego, lecz nakładem z majątku odrębnego na majątek wspólny obojga małżonków. Dokonane przez Wnioskodawcę przekazanie środków pieniężnych z rachunku prywatnego (majątku odrębnego Wnioskodawcy) na rachunek wspólny Wnioskodawcy i jego małżonki jest czynnością faktyczną i nie stanowi rozszerzenia wspólności majątkowej małżeńskiej ani również umowy darowizny. Jest to czynność faktyczna a nie czynność prawna. Przekazanie środków przez Wnioskodawcę stanowi nakład z majątku osobistego Wnioskodawcy na majątek wspólny objęty ustawową (bezudziałową) współwłasnością majątkową małżeńską.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prawidłowym jest, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, zakwalifikowanie przelewu przez Wnioskodawcę środków uzyskanych ze sprzedaży ½ udziału w mieszkaniu nr 1 na wspólne konto bankowe małżonków, a następnie wydatkowanie tych środków na spłatę rat wspólnego kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup mieszkania nr 2 i opłacanie wydatków (zakup usług remontowych i materiałów budowlanych) na remont wspólnego mieszkania nr 2 jako nakładu z majątku osobistego Wnioskodawcy na majątek wspólny (mieszkanie nr 2), objęty ustawową (bezudziałową) współwłasnością majątkową małżeńską, a w konsekwencji uznanie, iż nie doszło do darowizny środków pieniężnych między małżonkami i w związku z tym nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowym jest, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, zakwalifikowanie przelewu przez Wnioskodawcę środków uzyskanych ze sprzedaży ½ udziału w mieszkaniu nr 1 na wspólne konto bankowe małżonków, a następnie wydatkowanie tych środków na spłatę rat wspólnego kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup mieszkania nr 2 i opłacanie wydatków (zakup usług remontowych i materiałów budowlanych) na remont wspólnego mieszkania nr 2 jako nakładu z majątku osobistego Wnioskodawcy na majątek wspólny (mieszkanie nr 2), objęty ustawową (bezudziałową) współwłasnością majątkową małżeńską, a w konsekwencji uznanie, iż nie doszło do darowizny środków pieniężnych między małżonkami i w związku z tym nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Wnioskodawca dokonał wyłącznie nakładu ze swojego majątku osobistego na majątek wspólny małżeński (zakup i remont mieszkania nr 2). Ustrój wspólności ustawowej obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został bowiem przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością – art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Stosownie natomiast do art. 43 § 1 ww. ustawy, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Nie można zatem uznać, iż małżonka Wnioskodawcy została „obdarowana” skoro nie można wydzielić jej udziału w majątku wspólnym (mieszkanie nr 2).

W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, należy stwierdzić, iż czynność nieodpłatnego przekazania, która nie ma charakteru prawnego darowizny w rozumieniu art. 888 Kodeksu cywilnego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Podatkowi od spadków i darowizn podlegają bowiem jedynie czynności enumeratywnie wymienione w art. 1 ust. 1 tej ustawy, wśród których ustawodawca nie wymienił nakładów uczynionych z majątku osobistego do majątku wspólnego.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał się na interpretację indywidualną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w przedmiocie podatku od spadków i darowizn. W pozostałym zakresie wniosku, dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2017 r., poz. 833, ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.

Ponieważ przepisy tej ustawy nie definiują pojęcia „darowizna” należy odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego.

Na podstawie art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459 ze zm.) przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Darowizna jest więc czynnością, której celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego), a zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne.

Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli złożone przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Należy zaznaczyć, że ustawodawca nie wymaga żadnej szczególnej formy oświadczenia obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Z treści art. 890 § 1 ww. ustawy wynika natomiast, iż oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Zatem daną czynność można uznać za darowiznę, jeżeli posiada cechy tegoż zobowiązania, tzn. gdy zostanie złożone oświadczenie darczyńcy o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o jej przyjęciu, a ponadto czynność ta musi polegać na nieodpłatnym świadczeniu darczyńcy (kosztem jego majątku) na rzecz obdarowanego, pod warunkiem, że czynność ta nie została wymieniona w treści art. 889 ustawy.

Stosownie do treści art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. z 2017 r., poz. 682), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Z kolei w myśl art. 33 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do majątku osobistego każdego z małżonków należą przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej. Wyżej powołane przepisy maja zastosowanie jeżeli ich stosowanie nie zostało wyłączone małżeńską umową majątkową (art. 47 § 1 ww. ustawy).

Zatem w sytuacji, gdy z majątku osobistego małżonkowie nabywają dany składnik przyjmowany do ich majątku wspólnego winno temu towarzyszyć stosowne rozporządzenie tym majątkiem (majątkiem osobistym).

Z treści wniosku i jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawca w 2014 r. otrzymał w drodze darowizny ½ udziału w mieszkaniu nr 1. Następnie, Wnioskodawca 14 sierpnia 2016 r. zawarł związek małżeński. Między małżonkami występuje ustrój małżeńskiej wspólności ustawowej. Wnioskodawca wspólnie z żoną 12 stycznia 2017 r. zaciągnął kredyt hipoteczny w celu sfinansowania zakupu wspólnego mieszkania nr 2 (lokalu mieszkalnego). W dniu 18 stycznia 2017 r. Wnioskodawca wraz z małżonką nabył do majątku wspólnego (małżeńskiego) mieszkanie nr 2 w celu zaspokojenia własnych (wspólnych) potrzeb mieszkaniowych obojga małżonków. W dniu 21 lutego 2017 r. Wnioskodawca zbył ½ udziału w mieszkaniu nr 1, które otrzymał w drodze darowizny (udział ten stanowił majątek odrębny Wnioskodawcy). Wnioskodawca środki otrzymane ze sprzedaży ½ udziału w mieszkaniu nr 1, wchodzącym w skład jego majątku odrębnego, przekazał ze swojego osobistego rachunku przelewem na rachunek wspólny małżonków, którym dysponują oboje małżonkowie.

Z ww. wspólnego rachunku bankowego pobierane są raty (kapitałowo-odsetkowe) kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup wspólnego mieszkania nr 2, a także dokonywane są wszelkie wypłaty środków na zapłaty za usługi i materiały budowlane związane z remontem wspólnego mieszkania nr 2. Wnioskodawca wraz z małżonką wydatkował już część środków uzyskanych ze sprzedaży ½ udziału w mieszkaniu nr 1 na wspólne mieszkanie nr 2, opłacając raty kredytu hipotecznego oraz finansując wydatki na remont mieszkania nr 2. Wnioskodawca wraz z małżonką zamierzają także w przyszłości wydatkować pozostałą kwotę uzyskaną ze sprzedaży ½ udziału w mieszkaniu nr 1 na własne (wspólne) cele mieszkaniowe (opłacenie kolejnych rat kredytu hipotecznego, sfinansowanie dalszych wydatków na remont wspólnego mieszkania nr 2).

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny, wskazać należy, iż rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest stwierdzenie dopuszczalności rozporządzania przez małżonków poszczególnymi składnikami majątku wspólnego lub odrębnego czy też określenie charakteru prawnego tego rodzaju czynności rozporządzających (może stanowić to domenę ewentualnego postępowania podatkowego). W konsekwencji, w przedmiotowej sprawie kwestia ustalenia skutków prawnych czynności przekazania środków pieniężnych jest wyłącznie okolicznością faktyczną.

Skoro zatem, jak wynika z treści wniosku, przelew środków uzyskanych ze sprzedaży udziału w mieszkaniu, stanowił jedynie nakład na majątek wspólny z majątku osobistego Wnioskodawcy i nie przybrał postaci umowy darowizny ani też innej czynności wymienionej w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, to należy zgodzić się z Wnioskodawcą, iż przekazanie tych środków nie powoduje powstania obowiązku podatkowego na gruncie podatku od spadków i darowizn. Wnioskodawca nie ma obowiązku zgłoszenia tego faktu do Urzędu Skarbowego.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.