Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.276.2017.1.LZ
z 25 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza,że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 5 lipca 2017 r. (data wpływu 14 lipca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Wnioskodawczyni uzyskuje dochód z jednego źródła zatrudnienia na podstawie umowy o pracy. W stosunku do Wnioskodawczyni i jej małoletnich córek nie mają zastosowania przepisy art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 8 grudnia 2014 r. został orzeczony rozwód stron z winy ojca małoletnich córek Wnioskodawczyni.

Były mąż Wnioskodawczyni zgodnie z ww. wyrokiem ma ograniczone wykonywanie władzy rodzicielskiej do współdecydowania w istotnych sprawach dzieci tj. edukacji, leczeniu, organizacji wypoczynku.

Na wniosek Wnioskodawczyni Sąd ustalił kontakty ojca z dziećmi w poniedziałki i środy po zajęciach szkolnych do godziny 19, co drugi weekend od piątku po zajęciach szkolnych do niedzieli, godzinny 19, pierwszy tydzień ferii zimowych, miesiąc wakacji w miesiącu sierpniu, w Święto Bożego Narodzenia od godziny 10 w wigilię do drugiego dnia świąt do godziny 18 w latach nieparzystych i Święta Wielkanocne w latach parzystych od Wielkiego Piątku godzina 10 do Wielkiego Poniedziałku godzina 18.

Były mąż Wnioskodawczyni ma zasądzone alimenty w wysokości 2.400,00 zł na każdą z córek. Koszty utrzymania ponoszą wspólnie rodzice.

Mąż Wnioskodawczyni łoży na utrzymanie dzieci zasądzone alimenty w wysokości 2.400,00 zł/miesięcznie, realizuje ustalone przez sąd kontakty z wyłączeniem dni ustalonych kontaktów w których ojciec z przyczyn różnych nie może zapewnić dzieciom opieki. W dni wyznaczone przez Sąd do kontaktów jeżeli dzieci kończą zajęcia dodatkowe o godzinie 19 lub po godzinie 19, były mąż Wnioskodawczyni odmawia odwiezienia dzieci do ich miejsca zamieszkania twierdząc, że jego opieka kończy się o godzinie 19. Mąż Wnioskodawczyni nie wykonuje z należytą starannością obowiązków rodzicielskich podczas pobytu dzieci u niego poprzez, brak pomocy w odrabianiu prac domowych, przygotowaniu do zajęć szkolnych.

Wnioskodawczyni od 31 sierpnia 2014 r. zamieszkuje wraz z dziećmi w wynajętym mieszkaniu. Dokonuje wszystkich opłat na rzecz córek Marii i Barbary w tym: opłata za wynajem mieszkania 1800 zł, media, opłaty za obiady dzieci w szkole, opłaty za zajęcia dodatkowe z języka angielskiego, zajęcia teatralne, treningi, narty, opłaty za udział dzieci w konkursach szkolnych, opłaty za ubezpieczenie w szkole, składki klasowe, komitet rodzicielski, wycieczki klasowe, wyjścia klasowe do kina, teatru itp., wyjazdy wielodniowe na tzw. „zieloną szkołę” zakup całorocznych ubrań, obuwia, opiekę lekarską, dentystyczną, okulistyczne, ortodontyczną, zabezpieczenie potrzeb szkolnych, zeszytów, książek, plecaków itp., zakup ubrań sportowych, rowerów, deskorolek, organizacji wyjść dzieci w weekendy do kina, aktywna rozrywka w centrach kulturalnych dla dzieci, przygotowanie dzieci do konkursów szkolnych, odprowadzanie dzieci do szkoły, zakupy artykułów spożywczych, Podczas choroby dzieci zapewnienie dzieciom całodobowej opieki lekarskiej, również w dni kontaktu dzieci z ojcem, zakup leków.

Zapewnienie dzieciom opieki po godzinie 19 w dni kontaktu z ojcem, który odmawia przywiezienia dzieci po zajęciach dodatkowych po godzinie 19.

Począwszy od roku 2015 Wnioskodawczyni prowadzi codzienną ewidencje czasu, jaki dzieci spędzają z ojcem w okresie całego roku podatkowego zgodnie z powyższym udział męża Wnioskodawczyni w wykonywaniu władzy rodzicielskiej wyniósł w 2016 r. nad córką Marysią 24% a nad córką Basią 26%.

Zatem udział Wnioskodawczyni w sprawowaniu władzy rodzicielskiej wyniósł odpowiednio nad córką Marysią 76%, a nad córką Basią 74%.

Z uwagi na brak interpretacji przepisu prawnego adekwatnego do wyżej opisanej sytuacji Wnioskodawczyni w rozliczeniu dochodów za rok 2016 dokonała odliczenia ulgi prorodzinnej w PIT-37 w wysokości 50% na każdą córkę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 27f Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i po przedstawieniu stanu faktycznego Wnioskodawczyni może w rozliczeniu rocznym w PIT-37 za rok 2016 dokonać odliczenia ulgi prorodzinnej w wysokości odpowiednio na:

• córkę Marię 76% czyli 834.03 zł
  

• córkę Basię 74% czyli 834.03 zł?
  
  
  

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych miała prawo do odliczenia w rozliczeniu rocznym PIT-37 za rok 2016 ulgi prorodzinnej na córki Marię - 834,03 zł, Barbarę - 834,03 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z pózn. zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczona zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunkudo którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władze rodzicielska;
2. pełnił funkcje opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starosta.
   
   
   

Zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władze, pełnił funkcje albo sprawował opiekę,o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka – kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
      
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiempodatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
2. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci – kwota:
   
   1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
      
   2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
      
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.
   
   
   

Zgodnie z art. 27f ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody,o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których maja zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władze, pełnił funkcje lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka art. 27f ust. 2b ww. ustawy.

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ustawy).

Z przepisu art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika,że odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim.

Kwotę te mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Według art. 27f ust. 5 ww. ustawy, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów – imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na zadanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawarta miedzy rodziną zastępcza a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.
   
   

W świetle art. 27f ust. 6 przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

W myśl art. 6 ust. 8 ww. ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, niema zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka maja zastosowanie przepisy art. 30c lub ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

Stosownie do art. 6 ust. 9 powołanej ustawy, zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób,o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c,w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

Zgodnie zatem z ogólna zasada wynikająca z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulgą na dzieci małoletnie.

Treść art. 27f ust. 6 w powiązaniu z art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3 wskazuje, ze odliczenie kwoty określonej w ust. 2 przysługuje również podatnikowi, który utrzymywał dzieci pełnoletnie:

• bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
  

• do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek określonej w art. 27 ust. 1b pkt 1 oraz stawki podatku, określonej w pierwszym przedziale skali,o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej,
  

• w związku z wykonywaniem obowiązku alimentacyjnego lub sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.
  
  
  

Władza rodzicielska – zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z pózn. zm.) – przysługuje obojgu rodzicom, a – stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy – jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest zobowiązane i uprawnione do jej wykonywania.

W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka (dzieci) obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego na dziecko limitu. Kwotę tę rodzice mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Dotyczy to zarówno rodziców pozostających w związku małżeńskim lub partnerskim, jak i rodziców rozwiedzionych czy będących w separacji.

Podkreślenia wymaga, że separacja bądź rozwód rodziców nie są równoznaczne z utrata przez rodzica prawa do wykonywania władzy rodzicielskiej. Sąd rodzinny, ogłaszając separacje bądź rozwiązując związek małżeński określa także prawa rodzicielskie. Jeżeli zatem nie pozbawia tego prawa jednego z rodziców, to uznaje, że rodzice są zdolni do porozumienia w sprawach dotyczących dziecka.

Warunkiem niezbędnym do zastosowania ulgi na dzieci w stosunku do małoletniego dziecka jest wykonywanie władzy rodzicielskiej (a nie samo jej posiadanie). Nie można utożsamiać pojęcia „wykonywanie władzy rodzicielskiej” z pojęciem „przysługiwanie władzy rodzicielskiej”.

Jednocześnie jak wynika z uchwały Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 5 czerwca 2012 r. sygn.
akt III CZP 72/11 „w orzecznictwie Sądu Najwyższego ukształtowało się jednolite stanowisko,wywodzone z wykładni językowej art. 113 § 1 k.r.o., że prawo do utrzymywania przez rodzicówkontaktów z dzieckiem nie należy do sfery sprawowania władzy rodzicielskiej (por. uchwałyz dnia 18 marca 1968 r., III CZP 70/66; z dnia 26 września 1983 r., III CZP 46/83, OSNCP 1984, nr 4, poz. 49, z dnia 14 czerwca 1988 r., III CZP 42/88, OSNCP 1989, nr 10, poz. 156, z dnia21 października 2005 r., III CZP 75/05, OSNC 2006, nr 9, poz. 142, z dnia 8 marca 2006 r., III CZP 98/05, OSNC 2006, nr 10, poz. 158 oraz postanowienia z dnia 5 maja 2000 r., II CKN 761/00, nie publ., z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 115/00, OSNC 2001nr 3, poz. 50). Wskazane zostało, że jest to uprawnienie odrębne od władzy rodzicielskiej, wynikające z najbliższego pokrewieństwa, ale ściśle z tą władzą związane i służy dobru dziecka”.

W konsekwencji, samo utrzymywanie kontaktów z dzieckiem nie jest rozstrzygające dla uznania, że rodzic wykonuje władzę rodzicielską. Dotyczy to również wykonywania obowiązku alimentacyjnego. W wyroku z dnia 2 lipca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził bowiem, że „wykonywanie przez skarżącego ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego nad małoletnią córką nie powoduje zatem nabycia przez niego prawa do odliczenia kwoty, o której mowa w art. 27f ust. 2 u.p.d.o.f.”, z uwagi na fakt,że obowiązek alimentacyjny jest niezależny od władzy rodzicielskiej, a co za tym idzie spoczywa także na rodzicach, którzy zostali pozbawieni tej władzy.

Tym samym w przypadku rodzica małoletniego dziecka o prawie do ulgi decyduje faktyczne sprawowanie władzy rodzicielskiej. Samo posiadanie władzy rodzicielskiej (bez jej faktycznego wykonywania), podobnie jak utrzymywanie sporadycznych kontaktów z dzieckiem czy alimentacja nie wystarcza do zastosowania przedmiotowego odliczenia. Pogląd ten podzielają również sądy administracyjne w wydawanych orzeczeniach. Stanowisko takie potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2016 r. sygn. akt. II FSK 1420/15, wyrok z dnia26 lipca 2016 r. sygn. akt II FSK 447/16 i z dnia 27 lipca 2016 r. II FSK 661/16 oraz wyrok z dnia 27 lipca 2016 r. sygn. akt II FSK 2378/15). W tym z ostatnich wymienionych wyroków Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że „ (…) dla nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej, konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, to jest posiadanie władzy rodzicielskiej (nawet ograniczonej na podstawie wyroku sądowego) i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Czym innym jest bowiem posiadanie władzy a czym innym jej wykonywanie, a to oznacza, że utożsamianie ich na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje uzasadnienia. W celu nabycia prawa do przedmiotowej ulgi podatnik powinien wykazać zatem, że w danym roku podatkowym wykonywał, a nie tylko posiadał władze rodzicielska (…).”

Z przytoczonych regulacji wynika, że limit omawianej ulgi określony na dziecko przysługuje łącznie obojgu rodzicom, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska. Stąd, w przypadku wykonywania przez obojga rodziców władzy rodzicielskiej każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego limitu na dziecko. Istotne jest, aby odliczona kwota przez oboje rodziców nie przekroczyła rocznego limitu na każde dziecko. Kwotę te rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Zasada ta dotyczy również rodziców rozwiedzionych.

Jednocześnie biorąc po uwagę umiejscowienie w przepisach ustawy sformułowania, lub w dowolnej proporcji”, tj. po wyrazach „kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych”, to należy przyjąć, że podstawową formą podziału przysługującego odliczenia pomiędzy rodziców, z których każdy (w związku z wykonywana władza rodzicielska) ma prawo do zastosowania ulgi, jest podział tej kwoty w częściach równych. Możliwość skonsumowania tej kwoty przez rodziców w inny sposób niż w proporcji pół na pół, należy traktować w kategorii przywileju (wyjątku od generalnej zasady), który ma zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy zgodę na ustalenie dowolnej proporcji kwoty odliczenia wyrażają oboje rodzice. Wynika to z użytego przez ustawodawce sformułowania, w dowolnej proporcji przez nich ustalonej”, oznaczającego współudział (porozumienie) obojga rodziców w określonej proporcji innej niż odpowiadającej częściom równym. Zatem brak stosownego porozumienia pomiędzy rodzicami dziecka oznacza, że w sytuacji, gdy każdy z rodziców spełnia warunki do zastosowania przedmiotowego odliczenia, przysługująca rodzicom wspólna kwotę ulgi na każde z dzieci rodzic dzieli z drugim rodzicem w częściach równych.

Biorąc pod uwagę przedstawione informacje w stanie faktycznym należy, stwierdzić,że w 2016 r. każdemu z rodziców przysługiwała władza rodzicielska oraz każdy z rodziców władzę tę wykonywał. Jak bowiem wynika z wniosku Sąd ograniczył wykonywanie władzy rodzicielskiej ojcu dzieci do współdecydowania w istotnych sprawach dzieci tj. edukacji, leczenia, organizacji wypoczynku oraz ustalił kontakty z dziećmi i alimenty na rzecz córek które płaci. Jak wskazała Wnioskodawczyni Ojciec dzieci realizuje również ustalone przez Sąd kontakty z wyłączeniem dni ustalonych kontaktów w których ojciec z przyczyn różnych nie może zapewnić dzieciom opieki, zatem w takiej sytuacji – zgodnie z postanowieniem art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – każdemu z rodziców ulga przysługuje w równych częściach. Należy więc uznać w tak przedstawionym stanie faktycznym, że Wnioskodawczyni przysługuje prawo do skorzystania z ulgi w 50% za rok 2016.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 lipca 2016 r. sygn. akt. II FSK 2360/15 podkreślił, że „ (…) wykonywanie władzy rodzicielskiej przez oboje rodziców, w sytuacji braku porozumienia między nimi odnośnie proporcji przysługującej kwoty do odliczenia, powoduje,iż przysługującą im kwotę ulgi podatkowej należy rozdzielić między nich w częściach równych.”

Wskazać jednak należy, że w powołanym art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – zdanie drugie – ustawodawca dał rodzicom możliwość wyboru, w jaki sposób dokonają odliczeń kwoty przysługującej im ulgi prorodzinnej. Istotne jest jednak to, aby odliczona kwota przez oboje rodziców nie przekroczyła rocznego limitu ulgi określonego ustawa. W związku z tym możliwe jest skorzystanie z odliczenia od podatku przez jednego z rodziców przy czym konieczne jest w tym zakresie uzyskanie porozumienia pomiędzy osobami uprawnionymi, gdyż to im ustawodawca pozostawił decyzję w tym względzie. W sytuacji natomiast braku takiego porozumienia odliczenie przysługuje w częściach równych.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro zarówno Wnioskodawczyni jak i jej były mąż wykonuje władzę rodzicielską nad dziećmi oraz brak jest porozumienia w zakresie podziału przysługującej im wspólnie kwoty odliczenia ulgi prorodzinnej na dzieci, to w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) składanym za rok podatkowy 2016, Wnioskodawczyni ma prawo do odliczenia 50% kwoty ulgi prorodzinnej na dzieci.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym łub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynie i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.