Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-3.4010.108.2017.1.JG
z 21 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 czerwca 2017 r. (data wpływu 14 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką kapitałową, polskim rezydentem dla celów podatkowych [dalej: Wnioskodawca lub Spółka].

Spółka planuje zawarcie umowy leasingu finansowego [dalej: Umowa] ze spółką kapitałową, będącą maltańskim rezydentem podatkowym [dalej: Leasingodawca].

Spółka będzie posiadać certyfikat rezydencji Leasingodawcy, potwierdzający jego rezydencję podatkową na Malcie. Leasingodawca nie posiada i nie będzie posiadał zakładu w Polsce w rozumieniu przepisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (UPO).

Przedmiotem Umowy będzie urządzenie przemysłowe, znajdujące się w Polsce.

Umowa będzie spełniać przesłanki do uznania jej za umowę leasingu finansowego, o których mowa w art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – zostanie zawarta na czas określony oraz Spółka dokonywać będzie odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu Umowy.

W stosunku do każdej z rat leasingowych, wypłacanych na rzecz Leasingodawcy, możliwe będzie wyodrębnienie części kapitałowej oraz części odsetkowej. Umowa zawierać będzie postanowienie o możliwości zakupu przedmiotu leasingu po upływie czasu jej trwania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy i w jakim zakresie na Spółce ciążyć będą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z tytułu wypłacania na rzecz Leasingodawcy wynagrodzenia na podstawie zawartej Umowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka, jako płatnik podatku dochodowego od osób prawnych, zobowiązana będzie do pobrania podatku u źródła z tytułu wypłacanego na rzecz Leasingodawcy wynagrodzenia od odsetkowej części płatności, utożsamianej z płatnością za używanie urządzenia będącego przedmiotem Umowy. Natomiast płatność dotycząca spłaty wartości przedmiotu Umowy nie jest opłatą za jego używanie i w konsekwencji po stronie Wnioskodawcy nie wystąpią w tym zakresie obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, którzy nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada ograniczonego obowiązku podatkowego).

Przychody z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), uzyskiwane przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, podlegają opodatkowaniu stawką wysokości 20% przychodów (art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

W myśl jednak art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, regulację tę stosować należy z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Konieczne zatem jest odwołanie się do regulacji umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w brzmieniu obowiązującym od 6 kwietnia 2011 r. W świetle art. 12 ust. 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, wynagrodzenie wypłacane na rzecz Leasingodawcy zakwalifikowane może być jako należności licencyjne, jako że określenie to na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oznacza: „wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, albo za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej”.

Urządzenie, będące przedmiotem Umowy, stanowi urządzenie przemysłowe na gruncie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania: „Należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie”. W myśl zaś art. 12 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (w brzemieniu obowiązującym od 6 kwietnia 2011 r., zgodnie z „art. „X” ust. 2” [winno być: art. 10 pkt 1] Protokołu - W artykule 12 Umowy wprowadza się następujące zmiany: ustępu 2,(…) niniejszego artykułu otrzymują brzmienie: „Jednakże, takie należności mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz jeżeli odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty należności licencyjnych brutto".

Do poboru podatku u źródła, na mocy art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest zobowiązany podmiot dokonujący wypłaty należności licencyjnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro Umowa spełniać będzie przesłanki określone w art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wówczas również na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania stanowić będzie ona leasing finansowy. Decydujące znaczenie będą miały bowiem w tym przypadku regulacje polskich przepisów podatkowych, jako że zgodnie z art. 3 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania: „Przy stosowaniu niniejszej konwencji przez Umawiające się Państwo, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde określenie nie zdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza konwencja”.

W konsekwencji należy wskazać, że należności licencyjne stanowić będzie część odsetkowa płatności dokonywanych na rzecz Leasingodawcy z tytułu zawartej Umowy. Ta część wynagrodzenia stanowić będzie należność za „użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego”, o której mowa w art. 12 ust. 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Od tej części wynagrodzenia płaconego na rzecz Leasingodawcy Wnioskodawca zobowiązany będzie pobrać podatek u źródła w wysokości 5% (art. 12 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowaniu).

Pozostała część płatności, stanowiąca spłatę wartości przedmiotu leasingu, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako należności licencyjne na gruncie ustawy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Od tej części wynagrodzenia Spółka nie będzie zatem zobowiązana do pobrania podatku.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w rozstrzygnięciach organów podatkowych:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 11 stycznia 2013 r. (sygn. ITPB3/423-634/12/DK), w której stwierdzono, że w przypadku zawarcia transgranicznej umowy leasingu finansowego: „(...) należy wskazać, iż należności licencyjne stanowić będzie część odsetkowa płatności dokonywanych na rzecz Leasingodawcy z tytułu zawartej Umowy. Ta część wynagrodzenia stanowić będzie należność za „użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego”, o której mowa w art. 12 ust. 3 UPO. Od tej części wynagrodzenia płaconego na rzecz Leasingodawcy Wnioskodawca zobowiązany będzie pobrać podatek u źródła w wysokości 5% (art. 12 ust. 2 UPO). Pozostała część płatności, stanowiąca spłatę wartości przedmiotu leasingu, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako należności licencyjne na gruncie UPO. Od tej części wynagrodzenia Spółka nie będzie zatem zobowiązana do pobrania podatku.”;
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 24 maja 2010 r. (sygn. IBPBI/2/423-316/10/BG), w której stwierdzono, że w przypadku zawarcia transgranicznej umowy leasingu finansowego: „(...) podatek u źródła należy zatem pobrać wyłącznie od części „odsetkowej” utożsamianej z płatnością za używanie urządzenia będącego przedmiotem umowy. Natomiast płatność dotycząca spłaty wartości przedmiotu umowy nie jest opłatą za jego używanie”;
• podobne stanowisko zaprezentowano w interpretacji indywidualnej z dnia 10 marca 2010 r. (sygn. IBPBI/2/423-367/10/BG);
• analogiczne stanowisko zaprezentował ten sam organ w interpretacji indywidualnej z dnia 10 marca 2012 r. (sygn. IBPBI/2/423-1569/09/BG);

Wskazane powyżej interpretacje indywidualne zapadły na gruncie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, zgodnie z którymi, podobnie jak na gruncie umowy z Maltą, należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego stanowią należności licencyjne.

Zaprezentowane przez Spółkę stanowisko znajduje potwierdzenie także w poglądach doktryny:

• (...) jeżeli mamy do czynienia z przykładem leasingu operacyjnego (...) to raty leasingowe, płacone przez korzystającego, stanowią należność licencyjną w rozumieniu umów o upo”. W przypadku zaś leasingu finansowego: „(...) nie można odmówić racji twierdzeniu, że w rzeczywistości mamy tu do czynienia z pewną formą sprzedaży na raty. W efekcie raty leasingowe (a przynajmniej ich część równa cenie zakupu rzeczy przez finansującego), nie byłyby należnościami licencyjnymi, w rozumieniu umów o upo. Za tego rodzaju rozumowaniem przemawia również fakt, że m.in. ze względu na tego rodzaju wątpliwości płatności z tego tytułu w MK OECD zostały włączone do zysków przedsiębiorstwa”. (J.Banach [w:] Model Konwencji OECD. Komentarz, pod red. B.Brzezińskiego, Warszawa 2010, str. 841)

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zakres podmiotowy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych) jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl z art. 3 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
2. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
3. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
4. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
5. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Zgodnie z art. 3 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatnicy podlegający ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, uzyskujący na terytorium Polski przychody za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym w wysokości 20% od tych przychodów. Wskazany przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska (art. 21 ust. 2 powołanej ustawy). Przepisy umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu dotyczące opodatkowania należności licencyjnych stanowią, że dochody z tytułu należności licencyjnych mogą być opodatkowane zarówno w państwie siedziby osoby do nich uprawnionej, jak i w państwie źródła, tj. w państwie z którego są wypłacane.

Wskazany przepis stanowi realizację opisanej wyżej zasady ograniczonego obowiązku podatkowego, zgodnie z którą podmioty nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby ani zarządu podlegają opodatkowaniu jedynie w odniesieniu do dochodów osiągniętych w Polsce.

Ustawodawca w stosunku do przychodów z tytułu:

1. odsetek,
2. należności licencyjnych,
3. opłat za wskazane kategorie usług niematerialnych,
4. dochodów zagranicznych przedsiębiorstw żeglugi morskiej i powietrznej,

– nałożył obowiązek zapłaty zryczałtowanego podatku u źródła. Podatek ten jest pobierany przez płatnika, którym jest podmiot dokonujący wypłaty tych należności.

Zgodnie z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego Wnioskodawca ma zamiar zawrzeć ze spółką kapitałową mającą rezydencję podatkową na Malcie umowę leasingu finansowego (spełniającego warunki wskazane w art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), której przedmiotem będzie urządzenie przemysłowe, znajdujące się w Polsce.

Stosownie do definicji zawartej w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

W myśl art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów finansującego, z zastrzeżeniem ust. 3, i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1. umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony;
   
2. suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio;
   
3. umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu:




1. odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku gdy nie jest osobą wymienioną w lit. b, albo
   
2. finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.

W myśl art. 17f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów finansującego zalicza się opłaty, o których mowa w art. 17b ust. 1, uzyskane z tytułu wszystkich umów leasingu zawartych przez finansującego dotyczących tego samego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, w części przewyższającej spłatę wartości początkowej, określonej zgodnie z art. 16.

Podkreślić przy tym należy, że unormowania zawarte w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stosuje się tylko wówczas gdy właściwa umowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania nie stanowi inaczej.

Zgodnie z powyższymi przepisami analizy skutków podatkowych wypłaty należności na rzecz Leasingodawcy będącego podmiotem zagranicznym należy dokonać z uwzględnieniem umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Malty w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w La Valetta dnia 7 stycznia 1994 r. (Dz. U. z 1995 r., Nr 49, poz. 256) zmienionej zgodnie z PROTOKOŁEM między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Malty o zmianie Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Malty w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w La Valetta dnia 7 stycznia 1994 r., podpisanym w Warszawie dnia 6 kwietnia 2011 r. (Dz. U. z 2011 r. Nr 283, poz. 1661.; dalej: Umowa z Maltą).

Stosownie do brzmienia art. 12 ust. 1 Umowy z Maltą, należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast w myśl postanowień art. 12 ust. 2 Umowy z Maltą, należności licencyjne mogą być również opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz jeżeli odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

Stosownie do art. 12 ust. 3 Umowy z Maltą, określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności otrzymywane w związku z użytkowaniem lub prawem do użytkowania wszelkich praw autorskich, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje (know-how) związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej; określenie to obejmuje również wszelkiego rodzaju należności związane z prawami do filmów dla kin oraz filmów lub taśm do transmisji w radiu lub telewizji.

Przy czym na podstawie art. 12 ust. 4 Umowy z Maltą, postanowienia ustępów 1 i 2 nie mają zastosowania, jeżeli właściciel należności licencyjnych, mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, wykonuje w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony, a prawa lub majątek, z których tytułu wypłacane są należności licencyjne, rzeczywiście wiążą się z działalnością takiego zakładu. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7.

W myśl art. 12 pkt 5 umowy z Maltą, uważa się, że należności licencyjne powstają w Umawiającym się Państwie, gdy płatnikiem jest to Państwo, jego jednostka terytorialna, władza lokalna albo osoba mająca w tym Państwie miejsce zamieszkania lub siedzibę. Jeżeli jednak osoba wypłacająca należności licencyjne, bez względu na to, czy ma ona w Umawiającym się Państwie miejsce zamieszkania lub siedzibę, posiada w Umawiającym się Państwie zakład, w związku z którego działalnością powstał obowiązek zapłaty takich należności licencyjnych, i zakład pokrywa te należności, to uważa się, że należności licencyjne powstają w Państwie, w którym położony jest ten zakład.

Ponadto w myśl art. 12 pkt 6 Umowy z Maltą, jeżeli w wyniku szczególnych powiązań między płatnikiem a właścicielem należności licencyjnych lub między nimi a osobą trzecią kwota należności mających związek z użytkowaniem, prawem lub informacją przekracza kwotę, która byłaby uzgodniona pomiędzy płatnikiem a właścicielem bez takich powiązań, to postanowienia tego artykułu stosuje się tylko do tej ostatniej wymienionej kwoty. W tym przypadku nadwyżka ponad tę kwotę podlega opodatkowaniu zgodnie z prawem każdego Umawiającego się Państwa i z uwzględnieniem innych postanowień niniejszej umowy.

Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z art. 12 pkt 7 Umowy z Maltą, korzyści wynikające z niniejszego artykułu nie mają zastosowania, jeżeli głównym celem lub jednym z głównych celów jakiejkolwiek osoby, do której odnosi się powstanie lub nabycie praw, z tytułu których należności licencyjne są wypłacane, było wyłącznie uzyskanie korzyści z niniejszego artykułu w wyniku powstania lub nabycia tych praw.

Biorąc pod uwagę brzmienie art. 12 ust. 3 Umowy z Maltą uznać należy, że jako „należności licencyjne” należy traktować wyłącznie należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania. Natomiast jak wynika z powyższych regulacji ustawowych, w przypadku umowy leasingu finansowego uiszczane przez Leasingobiorcę opłaty zawierają w sobie zarówno element spłaty wartości urządzenia przemysłowego będącego przedmiotem leasingu, jak i element opłaty za użytkowanie danego urządzenia. Zatem w takiej sytuacji „należnością licencyjną” będzie jedynie różnica między sumą rat zapłaconych przez Spółkę, a ceną nabycia urządzenia przemysłowego przez Leasingodawcę. Innymi słowy w ramach pojęcia należności licencyjnych nie mieszczą się wszelkie opłaty związane z przeniesieniem praw własności do przedmiotu leasingu.

Ponadto zgodnie z brzmieniem art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Skoro zatem jak wskazano w przedstawionym zdarzeniu przyszłym zawarta umowa będzie umową leasingu finansowego spełniającego przesłanki wskazane w art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i będzie dotyczyć urządzenia przemysłowego, znajdującego się w Polsce. Ponadto Wnioskodawca leasingujący to urządzenie będzie posiadał stosowny certyfikat rezydencji podatkowej Leasingodawcy na Malcie oraz Leasingodawca nie posiada i nie będzie posiadał zakładu w Polsce, to zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 2 Umowy z Maltą, Wnioskodawca będzie zobowiązany jako płatnik do odprowadzenia podatku w wysokości 5% brutto, od części odsetkowej raty leasingowej utożsamianej z płatnością za używanie danego urządzenia przemysłowego.

Pozostała część rat leasingowych (część kapitałowa), stanowiąca spłatę wartości leasingowanego urządzenia przemysłowego, nie stanowi należności licencyjnych na gruncie umowy z Maltą i od tej części wynagrodzenia Wnioskodawca, jako płatnik nie będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r, poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.