2017.08.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0112-KDIL2-2.4012.167.2017.3.MŁ

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.167.2017.3.MŁ
z 24 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2017 r. (data wpływu 29 maja 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 sierpnia 2017 r. (data wpływu 9 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu ewidencjonowania sprzedaży na kasie rejestrującej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu ewidencjonowania sprzedaży na kasie rejestrującej. Wniosek został uzupełniony 9 sierpnia 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem wniosku jest ustalenie momentu ewidencjonowania obrotu z tytułu sprzedaży na kasie fiskalnej. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEIDG oraz jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności jest handel różnego rodzaju artykułami (głównie budowlanymi), prowadzony przez internet oraz bezpośrednio. Sprzedaż odbywa się na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą i dokumentowana jest na podstawie faktur VAT. Z uwagi na przekroczenie limitu obrotu 20000 zł na rzecz osób fizycznych, sprzedaż ta jest fiskalizowana na kasie fiskalnej.

Mogą wystąpić trzy sytuacje:

Sprzedaż towaru poprzedzana jest wpłatą całej należności na konto Wnioskodawcy przed wysyłką towaru. Po otrzymaniu wpłaty Wnioskodawca zamawia towar u różnych producentów i jest on wysyłany bezpośrednio do finalnego odbiorcy;
Sprzedaż towaru jest realizowana w siedzibie Wnioskodawcy, a płatność dokonywana jest gotówką;
Sprzedaż towaru, który jest najpierw wysyłany do klienta, a zapłata na konto Wnioskodawcy następuje w terminie późniejszym (płatność przelewem lub za pobraniem).

Obowiązek podatkowy w wyżej wymienionych sytuacjach następuje odpowiednio:

w momencie wpływu na konto całości należności za towar,
w momencie wydania towaru klientowi i otrzymania gotówki za sprzedany towar,
w momencie wydania towaru, którym jest data przekazania go kurierowi.

O ile w przypadku sprzedaży na rzecz podmiotów gospodarczych nie ma problemu w wykazaniu na fakturach daty powstania obowiązku podatkowego, tak przy sprzedaży na rzecz osób fizycznych Wnioskodawca napotyka trudność techniczną w dotrzymaniu terminu rejestracji sprzedaży przy pomocy kasy fiskalnej w dniu powstania obowiązku podatkowego w przypadku, o którym mowa w pkt 1 i 3. Powyższa sytuacja wynika z faktu, iż Wnioskodawca zamawia towar u producentów dopiero w momencie wpływu na konto należności od klienta (pkt 1).

Towar wysyłany jest do odbiorcy po kilku dniach od momentu wpływu na konto, a fiskalizacja sprzedaży następuje dopiero w momencie otrzymania od producenta faktury za zamówiony towar. W tym momencie Wnioskodawca może wydrukować paragon, który jest wysyłany do odbiorcy. Podobnie jest w sytuacji opisanej w pkt 3, data fiskalizacji jest późniejsza niż data wydania towaru kurierowi, z uwagi na fakt, iż przekazanie towaru następuje u producenta.

Program magazynowy Wnioskodawcy uniemożliwia fiskalizację towaru, który nie jest wprowadzony na stan magazynu, a drukarka fiskalna jest ściśle powiązana z magazynem. Ponadto zamówienie, które realizowane jest przez Wnioskodawcę może różnić się od faktycznej sprzedaży: klient może zrezygnować z zamówienia przed jego realizacją, może zmienić ilości w zamówieniu, może zrezygnować z części towaru lub zamienić go na inny. Zrealizowana dostawa może różnić się od zamawianej. W związku z tym pojawia się ryzyko licznych pomyłek na kasie fiskalnej, których Wnioskodawca chciał uniknąć. W wyniku tego data wpływu na konto lub wydania towaru kurierowi jest inna niż data sprzedaży na paragonie fiskalnym. Oznacza to, że sprzedaż jest rejestrowana z opóźnieniem na kasje fiskalnej. Za datę powstania obowiązku podatkowego z tytułu przedmiotowej sprzedaży, podatnik przyjmuje datę wpływu na konto lub datę wydania towaru kurierowi.

Na podstawie dodatkowych rejestrów sprzedaży, na których widoczne są daty powstania obowiązku w podatku VAT, podatnik sporządza deklaracje VAT-7. Oznacza to, że opóźnienie w rejestracji sprzedaży przy pomocy kasy fiskalnej nie miało nigdy wpływu na wysokość miesięcznego zobowiązania podatkowego. Taka praktyka pozwala na uniknięcie licznych pomyłek i korekt na kasie fiskalnej oraz na ustalenie w sposób prawidłowy zobowiązań podatkowych. Wnioskodawca ma wątpliwość czy takie postępowanie jest prawidłowe.

W uzupełnieniu do wniosku z 9 sierpnia 2017 r.:

W odpowiedzi na pytanie pierwsze o treści „Czy Wnioskodawca prowadzi sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych?” – Wnioskodawca wskazał, że prowadzi sprzedaż na rzecz osób fizycznych i rolników ryczałtowych i ewidencjonuje ją na kasie fiskalnej.
W odpowiedzi na pytanie drugie o treści „Czy Zainteresowany dokonuje dostawy towarów wymienionych w § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2016 r., poz. 2177)?” – Wnioskodawca wskazał, że nie prowadzi sprzedaży towarów wymienionych w powyższym paragrafie.
W odpowiedzi na pytanie trzecie o treści „Czy zapłata za towary, które sprzedaje Wnioskodawca, w systemie wysyłkowym (pocztą lub przesyłkami kurierskimi) będzie dokonana w całości za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła i na czyją rzecz została dokonana?” – Wnioskodawca wskazał, że zapłata za towary sprzedawane w systemie wysyłkowym, jest dokonywana za pośrednictwem banku. Wnioskodawca nie prowadzi dodatkowej ewidencji a z potwierdzeń przelewów nie wynika jednoznacznie jakiej transakcji dotyczą. Ewidencje szczegółowe są dostępne w serwisie, korporacji kurierskiej lub w dokumentacji mailowej Wnioskodawcy. Wnioskodawca w regulaminie sprzedaży zawartą ma informację, że klient może wybrać jako dowód sprzedaży paragon lub fakturę, gdyż klienci chcą otrzymać dokument sprzedaży potwierdzający zakup.
W związku z tym Wnioskodawca przyjął zasadę, że sprzedaż na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą dokumentowana jest fakturami, a na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej ewidencjonowana jest na kasie fiskalnej.

Pozwala to Wnioskodawcy na uniknięcie pomyłek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W którym momencie powinna być zafiskalizowana sprzedaż towarów na rzecz osób fizycznych, jeżeli Wnioskodawca:

w momencie wpływu na konto należności od finalnego odbiorcy nie jest w posiadaniu sprzedawanych towarów, a dokument zakupu otrzymuje po kilku dniach?
otrzymuje dokument zakupu towarów od producenta później niż dostarczenie towaru do finalnego odbiorcy (płatność za pobraniem lub przelewem)?

Zdaniem Wnioskodawcy, fiskalizacja sprzedaży towarów na rzecz osób fizycznych w opisanych powyżej dwóch przypadkach jest możliwa w momencie, gdy jest on w posiadaniu dokumentu zakupu towarów. Dopiero wówczas może zaewidencjonować sprzedaż i wydrukować paragon klientowi.

Przykład:

wpływ na konto Wnioskodawcy od klienta 10 marca 2017 r., wysyłka towaru od producenta do klienta 13 marca 2017 r., otrzymanie dokumentu zakupu towaru przez Wnioskodawcę 15 marca 2017 r., fiskalizacja sprzedaży i wysyłka paragonu klientowi 15 marca 2017 r., obrót ze sprzedaży wykazany w deklaracji VAT-7 w dniu 10 marca 2017 r.

Przykład:

wysyłka towaru przez producenta do finalnego odbiorcy lub przekazanie towaru kurierowi 10 marca 2017 r., wpływ należności na konto Wnioskodawcy 15 marca 2017 r., otrzymanie dokumentu zakupu towaru przez Wnioskodawcę 12 marca 2017 r., fiskalizacja sprzedaży i wysyłka paragonu klientowi 12 marca 2017r., obrót ze sprzedaży wykazany w deklaracji VAT-7 w dniu 10 marca 2017 r.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. W myśl art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towarów lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty. Zgodnie z regulacjami art. 111 ust. 1 ustawy, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Stosownie do art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego i wydawać wydrukowany dokument nabywcy. Paragon fiskalny stanowi dla nabywcy dowód dokonania zakupu, natomiast dla sprzedawcy dokonanie sprzedaży i potwierdzenie tożsamości towaru.

Kwestie dotyczące prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących. Z § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia wynika, że podatnik jest obowiązany ewidencjonować przy zastosowaniu kasy rejestrującej każdą sprzedaż, w tym także otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży całość lub część należności w momencie jej otrzymania.

Odnosząc się do powyższych przepisów, podatnik wychodzi z założenia, iż sposób prowadzenia przez niego ewidencji jest prawidłowy, a deklaracje VAT są sporządzane zgodnie z momentem powstania obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego powstaje z chwilą wpływu należności na konto lub z chwilą wydania towaru kurierowi i jest wykazane prawidłowo. Sprzedaż na rzecz osób fizycznych jest rejestrowana przy zastosowaniu kasy fiskalnej, a paragon jest wydawany nabywcy.

Zdaniem podatnika wszystkie obowiązki wynikające z powyższych przepisów są spełnione, a jedyna nieprawidłowość jego postępowania polega na niezachowaniu spójności między terminami rejestracji przy pomocy kasy fiskalnej, a terminem powstania obowiązku podatkowego i dotyczy wyłącznie tego zakresu sprzedaży z którym jest związany obowiązek rejestrowania przy pomocy kasy fiskalnej, a nie sprzedaży globalnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z przepisu art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Na podstawie art. 7 ust. 8 ustawy w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Z powyższego przepisu wynika, że w sytuacji, w której podatnik, działając we własnym imieniu bierze udział w dostawie towaru w taki sposób, że zakupiony towar wydaje nabywcy lub też towar ten wydaje pierwszy z podmiotów na rzecz ostatniego w kolejności nabywcy, przyjmuje się, że podatnik ten nabył towar a następnie dokonał dostawy tego towaru. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje towar, a następnie w stanie „nieprzetworzonym” odsprzedaje go swojemu kontrahentowi. Zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy, nie regulują zagadnienia odsprzedaży towaru. Uznaje się, że odsprzedaż towaru jest dostawą towaru realizowaną bezpośrednio przez podatnika (art. 7 ust. 1 ustawy) lub realizowaną na zasadach określonych w art. 7 ust. 8 ustawy. W rezultacie w obu ww. przypadkach dostawy ostateczne obciążenie VAT spoczywa nie na pierwotnym nabywcy towaru, lecz na ich rzeczywistym użytkowniku.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest handel różnego rodzaju artykułami (głównie budowlanymi), prowadzony przez internet oraz bezpośrednio. Sprzedaż odbywa się na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą i dokumentowana jest na podstawie faktur VAT. Z uwagi na przekroczenie limitu obrotu 20000 zł na rzecz osób fizycznych, sprzedaż ta jest rejestrowana na kasje fiskalnej. U Wnioskodawcy występują trzy sytuacje:

Sprzedaż towaru poprzedzana jest wpłatą całej należności na konto Wnioskodawcy przed wysyłką towaru. Po otrzymaniu wpłaty Wnioskodawca zamawia towar u różnych producentów i jest on wysyłany bezpośrednio do finalnego odbiorcy;
Sprzedaż towaru jest realizowana w siedzibie Wnioskodawcy, a płatność dokonywana jest gotówką;
Sprzedaż towaru, który jest najpierw wysyłany do klienta, a zapłata na konto Wnioskodawcy następuje w terminie późniejszym (płatność przelewem lub za pobraniem).

Przy sprzedaży na rzecz osób fizycznych Wnioskodawca napotyka trudność techniczną w dotrzymaniu terminu rejestracji sprzedaży przy pomocy kasy fiskalnej w dniu powstania obowiązku podatkowego w przypadku, o którym mowa w pkt 1 i 3. Powyższa sytuacja wynika z faktu, iż Wnioskodawca zamawia towar u producentów dopiero w momencie wpływu na konto należności od klienta (pkt 1). Towar wysyłany jest do odbiorcy po kilku dniach od momentu wpływu na konto, a rejestracja sprzedaży następuje dopiero w momencie otrzymania od producenta faktury za zamówiony towar. W tym momencie Wnioskodawca może wydrukować paragon, który jest wysyłany do odbiorcy. Podobnie jest w sytuacji opisanej w pkt 3, data rejestracji jest późniejsza niż data wydania towaru kurierowi, z uwagi na fakt, iż przekazanie towaru następuje u producenta. Zainteresowany wskazał, że program magazynowy uniemożliwia rejestrację towaru, który nie jest wprowadzony na stan magazynu, a drukarka fiskalna jest ściśle powiązana z magazynem. Ponadto zamówienie, które realizowane jest przez Wnioskodawcę może różnić się od faktycznej sprzedaży: klient może zrezygnować z zamówienia przed jego realizacją, może zmienić ilości w zamówieniu, może zrezygnować z części towaru lub zamienić go na inny. Zrealizowana dostawa może różnić się od zamawianej. W związku z tym pojawia się ryzyko licznych pomyłek na kasie fiskalnej, których Wnioskodawca chciał uniknąć. W wyniku tego data wpływu na konto lub wydania towaru kurierowi jest inna niż data sprzedaży na paragonie fiskalnym. Ponadto w uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że nie prowadzi sprzedaży towarów wymienionych w § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących. Zapłata za towary sprzedawane w systemie wysyłkowym, jest dokonywana za pośrednictwem banku. Wnioskodawca nie prowadzi dodatkowej ewidencji a z potwierdzeń przelewów nie wynika jednoznacznie jakiej transakcji dotyczą. Ewidencje szczegółowe są dostępne w serwisie, korporacji kurierskiej lub w dokumentacji mailowej Wnioskodawcy. W związku z tym Wnioskodawca przyjął zasadę, że sprzedaż na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą dokumentowana jest fakturami, a na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej ewidencjonowana jest na kasie fiskalnej.

W związku z powyższym wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, kiedy powinna być zaewidencjonowana sprzedaż towarów na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, jeżeli:

w momencie wpływu na konto należności od finalnego odbiorcy nie jest on w posiadaniu sprzedawanych towarów, ponieważ ich wysyłka nastąpiła bezpośrednio od producenta, a dokument zakupu za te towary otrzymuje po kilku dniach;
zapłata za towar następuje na konto Wnioskodawcy w terminie późniejszym niż wysyłka towaru (płatność przelewem lub za pobraniem), ale dokument zakupu tego towaru Wnioskodawca otrzymuje już po dokonanej przez siebie sprzedaży.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że zgodnie z regulacjami art. 111 ust. 1 ustawy, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Przez sprzedaż należy rozumieć, w myśl art. 2 pkt 22 ustawy, odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Zatem stosownie do powyższego, kwestie dotyczące między innymi zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji, ustawodawca reguluje na mocy wydawanych rozporządzeń w tym zakresie.

W obecnym stanie prawnym obowiązują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2016 r., poz. 2177), zwanej dalej rozporządzeniem.

Regulacje zawarte w powołanym rozporządzeniu przewidują zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących ze względu na rodzaj prowadzonej działalności – zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia (zwolnienie przedmiotowe) – § 2 i § 3 rozporządzenia oraz wysokość obrotu – do określonej tym przepisem wysokości obrotów (zwolnienie podmiotowe).

Stosownie do zapisu § 2 ust. 1 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2017 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

Powyższe zwolnienie jest zwolnieniem przedmiotowym z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej, tj. dotyczy przedmiotu działalności.

W poz. 38 rozporządzenia, jako czynność korzystającą ze zwolnienia, wymieniono dostawę towarów w systemie wysyłkowym (pocztą lub przesyłkami kurierskimi), jeżeli dostawca towaru otrzyma w całości zapłatę za wykonaną czynność za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła i na czyją rzecz została dokonana (dane nabywcy, w tym jego adres).

Aby zatem podatnik miał prawo do skorzystania ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej na podstawie § 2 ust. 1 rozporządzenia w powiązaniu z poz. 38 załącznika do rozporządzenia, muszą łącznie zostać spełnione następujące warunki:

zapłata za towar musi być dokonana w całości za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem);
z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę musi jednoznacznie wynikać, jakiej konkretnie czynności zapłata dotyczyła i na czyją rzecz została dokonana;
przedmiotem dostawy nie są towary wymienione w § 4 rozporządzenia.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków oznacza brak możliwości zastosowania zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Stosownie do zapisu § 4 ww. rozporządzenia, zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i 3, nie stosuje się, bez względu na wysokość osiąganych obrotów przy dostawie towarów i świadczeniu usług w nim wymienionych.

Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku:

dostawy:
1. gazu płynnego,
2. części do silników (PKWiU 28.11.4),
3. silników spalinowych wewnętrznego spalania w rodzaju stosowanych do napędu pojazdów (PKWiU 29.10.1),
4. nadwozi do pojazdów silnikowych (PKWiU 29.20.1),
5. przyczep i naczep; kontenerów (PKWiU 29.20.2),
6. części przyczep, naczep i pozostałych pojazdów bez napędu mechanicznego (PKWiU 29.20.30.0),
7. części i akcesoriów do pojazdów silnikowych (z wyłączeniem motocykli), gdzie indziej niesklasyfikowanych (PKWiU 29.32.30.0),
8. silników spalinowych tłokowych wewnętrznego spalania w rodzaju stosowanych w motocyklach (PKWiU 30.91.3),
9. sprzętu radiowego, telewizyjnego i telekomunikacyjnego, z wyłączeniem lamp elektronowych i innych elementów elektronicznych oraz części do aparatów i urządzeń do operowania dźwiękiem i obrazem, anten (PKWiU ex 26 i ex 27.90),
10. sprzętu fotograficznego, z wyłączeniem części i akcesoriów do sprzętu i wyposażenia fotograficznego (PKWiU ex 26.70.1),
11. wyrobów z metali szlachetnych lub z udziałem tych metali, których dostawa nie może korzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwanej dalej „ustawą”,
12. zapisanych i niezapisanych nośników danych cyfrowych i analogowych,
13. wyrobów przeznaczonych do użycia, oferowanych na sprzedaż lub używanych jako paliwa silnikowe albo jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych, bez względu na symbol PKWiU,
14. wyrobów tytoniowych (PKWiU 12.00), napojów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,2% oraz napojów alkoholowych będących mieszaniną piwa i napojów bezalkoholowych, w których zawartość alkoholu przekracza 0,5%, bez względu na symbol PKWiU, z wyłączeniem towarów dostarczanych na pokładach samolotów,
15. perfum i wód toaletowych (PKWiU 20.42.11.0), z wyłączeniem towarów dostarczanych na pokładach samolotów.

Z opisu sprawy wynika, że zapłata za towary sprzedawane w systemie wysyłkowym, jest dokonywana za pośrednictwem banku, jednak z potwierdzeń przelewów nie wynika jednoznacznie jakiej transakcji dotyczą.

W związku z powyższym Wnioskodawca dokonując sprzedaży towarów w systemie wysyłkowym (tj. przesyłkami kurierskimi) – na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej – nie ma prawa do zwolnienia z ewidencjonowania dostawy tych towarów przy zastosowaniu kasy rejestrującej na podstawie § 2 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z poz. 38 załącznika do ww. rozporządzenia.

Tym samym Wnioskodawca ma obowiązek ewidencjonować sprzedaż towarów na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej na kasie rejestrującej.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy, zaś zgodnie z art. 111 ust. 3a pkt 8 ustawy – dokonywać wydruku emitowanych przez kasę rejestrującą dokumentów i ich kopii.

Ponadto, zgodnie z art. 111 ust. 6a ustawy, kasa rejestrująca służąca do prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie podstawowych danych dotyczących zawieranych transakcji, w tym wysokości uzyskiwanego przez podatnika obrotu i kwot podatku należnego, oraz musi przechowywać te dane lub też zapewniać bezpieczny ich przekaz na zewnętrzne nośniki danych. Pamięć fiskalna kasy rejestrującej powinna posiadać numer unikatowy, nadawany w ramach czynności materialno-technicznych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Paragon fiskalny stanowi dla nabywcy dowód dokonania zakupu, natomiast dla sprzedawcy dokonanie sprzedaży i potwierdzenie tożsamości towaru.

Kwestie dotyczące prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r., poz. 363).

Stosownie do § 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o:

dokumencie fiskalnym – rozumie się przez to paragon fiskalny, fakturę i raport fiskalny (pkt 1);
paragonie fiskalnym – rozumie się wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży (pkt 12);
raporcie fiskalnym (dobowym, okresowym, w tym miesięcznym, oraz rozliczeniowym) – rozumie się przez to dokument fiskalny zawierający dane sumaryczne o obrocie i kwotach podatku za daną dobę lub za wybrany okres w ujęciu według poszczególnych stawek podatku oraz sprzedaży zwolnionej od podatku (pkt 19).

Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, podatnicy prowadzą ewidencję każdej sprzedaży, w tym sprzedaży zwolnionej, wyłącznie przy użyciu kas, które mają potwierdzenie, że kasa spełnia funkcje wymienione w art. 111 ust. 6a ustawy oraz kryteria i warunki techniczne określone w przepisach wydanych na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy.

Otrzymanie przed dokonaniem sprzedaży całości lub części należności (zapłaty) podlega ewidencjonowaniu z chwilą jej otrzymania (§ 3 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących).

Na podstawie § 6 ust. 1 pkt 1, 3, 7 i 8 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, podatnicy, prowadząc ewidencję:

wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny;
sporządzają raport fiskalny dobowy po zakończeniu sprzedaży za dany dzień, nie później jednak niż przed dokonaniem pierwszej sprzedaży w dniu następnym;
dokonują wydruku wszystkich emitowanych przez kasę dokumentów i w przypadku kas innych niż z elektronicznym zapisem kopii, kopii tych dokumentów na taśmie papierowej;
przechowują kopie dokumentów fiskalnych przez okres wymagany w ustawie oraz w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) zgodnie z warunkami określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 330).

Jak wynika z § 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, paragon fiskalny zawiera co najmniej:

imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
numer kolejny wydruku;
datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
cenę jednostkową towaru lub usługi;
ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
łączną kwotę podatku;
łączną kwotę sprzedaży brutto;
oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
kolejny numer paragonu fiskalnego;
numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) – na żądanie nabywcy;
logo fiskalne i numer unikatowy kasy.

Zauważyć w tym miejscu należy, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W przedstawionych we wniosku okolicznościach, mamy do czynienia z dostawą towarów, które Wnioskodawca wysyła do odbiorcy za pośrednictwem firmy kurierskiej. Z wniosku jednak nie wynika aby istniały jakiekolwiek umowy, które w sytuacji dostawy towaru przez kuriera regulowałyby kwestię przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Ponadto jak wskazał Zainteresowany – obowiązek podatkowy następuje w momencie wydania towaru, którym jest data przekazania towaru kurierowi.

Zaznaczyć należy, że brak takich zapisów w umowach handlowych lub regulaminie sprzedaży wskazuje, że strony transakcji świadomie poddały ten aspekt regulacjom ogólnym, czyli w tym przypadku regulacjom wynikającym z Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 544 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.

Jak stanowi art. 544 § 2 Kodeksu cywilnego, jednakże kupujący obowiązany jest zapłacić cenę dopiero po nadejściu rzeczy na miejsce przeznaczenia i po umożliwieniu mu zbadania rzeczy.

Ponadto jak stanowi art. 548 § 1 Kodeksu cywilnego, z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy.

Z przywołanych przepisów Kodeksu cywilnego wynika, że wydanie rzeczy następuje z chwilą powierzenia rzeczy przez sprzedawcę przewoźnikowi z poleceniem dostarczenia rzeczy do miejsca przeznaczenia uzgodnionego wcześniej z kupującym. Z chwilą, w której rzecz została powierzona przewoźnikowi, następuje formalne spełnienie świadczenia przez sprzedawcę, a na kupującego przechodzą korzyści i ciężary związane z rzeczą.

Przenosząc powyższe na grunt przepisów o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy towar jest wysyłany do nabywcy za pośrednictwem przewoźnika (spedytora, kuriera) wyłącznie za pobraniem, dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia, z tym bowiem momentem dostawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel.

A zatem w sytuacji, gdy płatność za towar następuje po dostawie (w przeciwnym bowiem przypadku mielibyśmy do czynienia z przedpłatą/zaliczką) obowiązek podatkowy powstaje – zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy – w momencie dokonania dostawy, tj. w momencie przekazania towaru kurierowi.

Należy zauważyć, że przepisy prawa podatkowego nie określają szczegółowo momentu, w którym dana transakcja powinna być zaewidencjonowana za pomocą kasy rejestrującej. Jednakże z uwagi na fakt, że przedmiotem ewidencji jest kwota obrotu i podatku należnego, oraz że na podatniku ciąży obowiązek ewidencji każdej dokonanej sprzedaży (tzn. takiej która nie korzysta ze zwolnienia podmiotowego lub przedmiotowego z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej) i uwzględnienie jej w fiskalnym raporcie dobowym, moment rejestracji powinien nastąpić niezwłocznie po dokonaniu sprzedaży, czyli wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu.

Wskazać w tym miejscu należy, że dla obowiązku zaewidencjonowania danej sprzedaży na kasie rejestrującej nie ma znaczenia moment powstania obowiązku podatkowego.

Odnosząc się zatem do kwestii momentu zaewidencjonowania sprzedaży towarów na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, jeżeli należność za towar w całości wpływa na konto przed wysyłką towaru (zaliczki) wskazać należy, że – jak wynika z przytoczonego wyżej § 3 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących – Wnioskodawca jest obowiązany zaewidencjonować przy zastosowaniu kasy rejestrującej każdą zapłatę (w całości lub w części) otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej w momencie jej otrzymania.

Należy zauważyć, że bez znaczenia pozostaje fakt, iż w momencie wpływu na konto należności (zaliczki) Wnioskodawca nie jest w posiadaniu sprzedawanych towarów, a dokument zakupu tych towarów otrzymuje po kilku dniach. Bowiem obowiązek zaewidencjonowania zaliczki na kasie rejestrującej wynika wprost z § 3 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących.

Tym samym Wnioskodawca ma obowiązek zaewidencjonować na kasie rejestrującej każdą otrzymaną od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej kwotę (zaliczkę) na poczet przyszłej dostawy towarów w chwili jej otrzymania.

Odnosząc się z kolei do kwestii, kiedy należy zaewidencjonować sprzedaż towarów na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, jeżeli zapłata za towar następuje na konto Wnioskodawcy w terminie późniejszym niż wysyłka towaru od podmiotu trzeciego (płatność przelewem lub za pobraniem) zauważyć należy, że Wnioskodawca powinien zaewidencjonować przedmiotową sprzedaż w dniu dokonania dostawy, tj. w dniu wydania towaru kurierowi, który zobowiązany jest do jego dostarczenia. Bowiem, jak wyżej wskazano w sytuacji gdy towar jest wysyłany do nabywcy za pośrednictwem przewoźników (kuriera) wyłącznie za pobraniem, dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia, z tym bowiem momentem dostawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel.

Ponadto wskazać należy, że mając na względzie konieczność zapewnienia konsumentowi prawa do otrzymania dowodu nabycia towaru, co wprost wynika z powołanego powyżej art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, sprzedaż w systemie wysyłkowym, przy której płatność dokonywana jest „za pobraniem” lub „przelewem”, powinna być ewidencjonowana przy użyciu kasy rejestrującej przed wysyłką towaru, tak żeby nabywca mógł otrzymać wystawiony paragon wraz z towarem.

Zauważyć w tym miejscu należy, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokonuje sprzedaży towaru w oparciu o przepis art. 7 ust. 8 ustawy, tj. towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot (tj. producenta) ostatniemu w kolejności podmiotowi (tj. klientowi Wnioskodawcy za pomocą kuriera), przy czym podmiot pośredniczący w dostawie (Wnioskodawca) w ogóle nie wchodzi w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy – towaru.

Zatem w niniejszej sprawie należy uznać, że Wnioskodawca – pomimo, że fizycznie nie posiada sprzedawanego przez siebie towaru – to z uwagi na fakt, iż rozporządza on ww. towarem jak właściciel, przyjmuje się, że nabył on ten towar a następnie dokonał dostawy tego towaru, czyli jest czynną stroną transakcji, w ramach której dostawa na rzecz klienta Wnioskodawcy będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego (Wnioskodawcę).

Podkreślić należy, że wskazany przepis art. 7 ust. 8 ustawy bazuje na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą – dla potrzeb podatku VAT – przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli przeniesienie (uznanie, że dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy dotyczące momentu ewidencjonowania sprzedaży na kasie rejestrującej w całości należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto należy zauważyć, że granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa Wnioskodawca występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 1, 2 i 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Natomiast na podstawie art. 14c § 1 i § 2 tut. Organ dokonuje oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W konsekwencji stwierdzić należy, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin