2017.08.18 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.147.2017.1.OA
z 18 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2017 r. (data wpływu 19 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu udokumentowania obciążeń za zniszczone lub niezwrócone elementy szalunków i rusztowań oraz prawa do odliczania podatku naliczonego wynikającego z ww. obciążeń – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu udokumentowania obciążeń za zniszczone lub niezwrócone elementy szalunków i rusztowań oraz prawa do odliczania podatku naliczonego wynikającego z ww. obciążeń.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka z o.o. jest czynnym podatnikiem VAT, prowadzi działalność w sektorze usług budowlanych, w ramach której wykonuje czynności związane wyłącznie ze sprzedażą opodatkowaną. Głównym przedmiotem działalności jest wykonywanie robót ogólnobudowlanych związanych z budową mostów i tuneli (PKD 42.13.Z).

Podczas wykonywanych prac Spółka korzysta z elementów szalunków oraz rusztowań dzierżawionych od firmy zajmującej się profesjonalnym wynajmem tego typu sprzętu (S.A.), która jest czynnym podatnikiem VAT.

Rozliczenia za dzierżawę dokonywane są w okresach miesięcznych na podstawie faktur VAT. Zdarzają się sytuacje, że sprzęt będący przedmiotem dzierżawy ulega zagubieniu bądź całkowitemu zniszczeniu. Ponieważ zwykle są to bardzo liczne i drobne elementy (np. śruby, nakrętki, słupki, ściągi, belki itp.) Spółka nie jest w stanie jednoznacznie ustalić przyczyny braku elementów, ani momentu, w którym zostały zagubione. Wynika to zarówno z faktu, iż roboty budowlane zasadniczo wykonywane są w dłuższym horyzoncie czasowym, jak i z organizacji prac na terenie budowy — często prace wykonywane są na tym samym obszarze równolegle przez kilka podmiotów gospodarczych. Mimo należytej staranności nie można wykluczyć też możliwości popełnienia błędów w zliczaniu sprzętu.

Podstawą wynajmu jest ramowa umowa o współpracy zawarta pomiędzy Spółka Sp. z o.o. a S.A., w której zostały uregulowane również kwestie związane z zwrotem i rozliczeniem dzierżawionego sprzętu.

Umowa stanowi, że podstawą końcowego rozliczenia jest „Protokół rozliczenia budowy” bądź inny dokument, z którego wynika rodzaj i ilość elementów zwróconych wynajmującemu. Wynajmujący (S.A) zastrzegł sobie też prawo do rozliczenia budowy bez sporządzenia takiego dokumentu, jeśli wina za brak rozliczenia leży po stronie najemcy. Takie dokumenty stanowią następnie podstawę do obciążenia firmy Spółka Sp. z o.o. wartością elementów, które nie zostały zwrócone bądź zostały zwrócone, ale są całkowicie zniszczone i nie nadają się już do dalszego wykorzystania. Obciążenie następuje w formie faktury VAT przy zastosowaniu stawki 23%, co jest zgodne z umową która stanowi, iż w takich sytuacjach nastąpi przeniesienie prawa własności elementów na rzecz najemcy. Wynajmujący (S.A) stoi na stanowisku, iż dochodzi do sprzedaży składników majątku, gdyż jak twierdzi „sam fakt niezwrócenia elementów nie świadczy o tym, że Spółka ich nie posiada i nie czerpie z tego tytułu korzyści”. Natomiast elementy całkowicie zniszczone, których wartością obciążana jest Spółka faktycznie pozostają na magazynie firmy S.A przez okres 7 dni od momentu uzyskania informacji o fakcie obciążenia i istnieje możliwość ich odbioru do czego jednak nie dochodzi, gdyż elementy te nie przedstawiają żadnej wartości użytkowej.

Po otrzymaniu faktury VAT Spółka dokonuje odliczenia podatku VAT naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Wątpliwości Spółki dotyczą prawidłowości dokumentowania obciążeń za niezwrócone bądź zwrócone, ale całkowicie zniszczone elementy. Czy obciążenia takie podlegają ustawie o VAT jako wynagrodzenie za dostawę towaru i tym samym są prawidłowo dokumentowane w formie faktury wystawianej na dotychczasowego najemcę?

Czy Spółka ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych faktur w oparciu o art. 86 ust. 1 ustawy o VAT uznając, ze transakcja jest udokumentowana prawidłowo i nie zachodzi negatywna przesłanka z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, wykluczająca możliwość odliczenia podatku naliczonego?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty jakimi obciążana jest Spółka w sytuacji niezwrócenia elementów bądź zwrócenia elementów całkowicie zniszczonych będących przedmiotem umowy dzierżawy w rzeczywistości nie stanowią wynagrodzenia za dostawę towaru. Wprowadzenie do umowy rozwiązania polegającego na przeniesieniu prawa własności do utraconych/zniszczonych elementów w formie faktury VAT nie przesądza, iż faktycznie mamy do czynienia ze sprzedażą składników majątku. Wątpliwości Spółki budzi nie tylko możliwość przeniesienia prawa własności do składników nieistniejących (bo zagubionych, utraconych) na dzień wystawienia faktury, ale także prawidłowe zdefiniowanie daty dokonania dostawy.

Zakres czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT został określony w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 710, ze zm.; dalej: ustawa VAT).

Zgodnie z tym przepisem opodatkowaniu VAT podlega:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
eksport towarów,
import towarów na terytorium kraju,
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do zapisów art. 7 ust. 1 ustawy VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast zgodnie z art. 8 przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z powyższego wynika, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia nie będące dostawą towarów. Zatem aby świadczenie usług podlegało ustawie o VAT, poza odpłatnością niezbędne jest istnienie przedmiotu czynności (świadczenia) po stronie dostawcy, jak również występowanie beneficjenta, czyli podmiotu, na rzecz którego dochodzi do świadczenia i w wyniku którego nabywa on określoną korzyść.

W opinii Spółki kwoty wykazane na fakturach mają charakter rekompensaty, odszkodowania za szkodę majątkową i jako takie winny być dokumentowane notami obciążeniowymi. W omawianym przypadku nie dochodzi do świadczenia wzajemnego, gdyż w zamian za zapłacone kwoty Spółka nie otrzymuje żadnego świadczenia. Istotą odszkodowań nie jest bowiem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę.

Ponieważ odszkodowanie nie jest pojęciem zdefiniowanym w ustawie o VAT można się tu odnieść do przepisów prawa cywilnego, według którego odszkodowanie jest uzależnione od zaistnienia zdarzenia skutkującego obowiązkiem naprawienia szkody. Na podstawie art. 363 § 1 i § 2 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego – bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.

Takim zdarzeniem w omawianym przypadku jest uszkodzenie/zagubienie przez najemcę składników majątku będących przedmiotem umowy najmu. Świadczy o tym sposób i moment ustalania kosztów - po zdaniu sprzętu, w wyniku rozliczenia umowy, najczęściej w oparciu o stosowne protokoły. Ponieważ wszelkie opłaty o charakterze sankcyjnym, odszkodowawczym nie podlegają ustawie o VAT, to zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy nabywca nie ma prawa do obniżenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT. Niezbędne jest więc dokonanie korekt deklaracji VAT, w których dokonano odliczenia podatku wynikającego z otrzymanych faktur. W celu zachowania zasady potrącalności VAT Spółka powinna zwrócić się do kontrahenta (S.A) o zmianę sposobu dokumentowania obciążeń oraz o wystawienie korekt do dotychczas wystawionych faktur VAT za elementy niezwrócone lub całkowicie zniszczone.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że dostawą towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Powołany przepis art. 8 ust. 1 ustawy wskazuje, że aby uznać dane świadczenie usług za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a usługobiorcą, przy czym w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Zatem powinien wystąpić związek pomiędzy świadczoną usługą a przekazanym wynagrodzeniem. Czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć związek bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

W tym miejscu wskazać należy, że termin odszkodowania nie został zdefiniowany w ustawie. Regulacje dotyczące odszkodowania zostały jednak zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.).

I tak, z postanowień art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W myśl § 2 tego artykułu, w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 471 Kodeksu cywilnego „dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi”.

Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Podobnie kary umowne, stosowane na podstawie art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego, nie stanowią zapłaty za usługę, lecz pełnią funkcję odszkodowawczą (sankcyjną). Zgodnie z tym przepisem można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Kara ta ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem jakiegokolwiek świadczenia. Zapłata tej kary nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Z uwagi na powyższe, jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Ustalanie statusu wypłacanego odszkodowania, jako podlegającego bądź nie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, w przypadku gdy płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wtedy kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Jak wynika z powyższego fakturę wystawia się w celu udokumentowania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, prowadzi działalność w sektorze usług budowlanych, w ramach której wykonuje czynności związane wyłącznie ze sprzedażą opodatkowaną. Głównym przedmiotem działalności jest wykonywanie robót ogólnobudowlanych związanych z budową mostów i tuneli (PKD 42.13.Z).

Po otrzymaniu faktury VAT Spółka dokonuje odliczenia podatku VAT naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia jakim dokumentem należy udokumentować obciążenia za niezwrócone bądź zwrócone ale całkowicie zniszczone elementy szalunków i rusztowań oraz czy od ww. obciążeń przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych faktur.

Analiza przedstawionego opisu sprawy i powołanych regulacji prawnych prowadzi do stwierdzenia, że należność (rekompensata) wypłacana przez Wnioskodawcę na rzecz S.A. z tytułu niezwróconych bądź zwróconych ale całkowicie zniszczonych elementów szalunków i rusztowań ma w przedmiotowym konkretnym przypadku charakter odszkodowawczy. Rekompensata ta nie jest związana ze zobowiązaniem się do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Stanowi rekompensatę za poniesione straty, która to czynność nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy i tym samym nie podlega opodatkowaniu. W konsekwencji należy przyjąć, że skoro przedmiotowe czynności nie podlegają opodatkowaniu, tym samym nie powinny być udokumentowane fakturami.

Tym samym S.A. nie jest uprawniona do wystawienia faktury VAT z tytułu niezwróconych bądź zwróconych ale całkowicie zniszczonych elementów szalunków i rusztowań. Obciążenie Wnioskodawcy może być więc udokumentowane na podstawie innego dokumentu księgowego, w tym chociażby notą księgową.

Należy jednak zaznaczyć, że nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów, brak jest jednakże przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, dla takiego sposobu dokumentowania.

Reasumując, obciążenie Wnioskodawcy dokonane przez S.A. z tytułu niezwróconych bądź zwróconych ale całkowicie zniszczonych elementów szalunków i rusztowań nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w rezultacie nie powinno być dokumentowane fakturą.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Dokumentem uprawniającym do odliczenia jest faktura, otrzymana przez podatnika z tytułu nabycia przez niego towarów i usług.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług. Ten ostatni przepis określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W konsekwencji, w sytuacji, gdy obciążenie Wnioskodawcy z tytułu niezwróconych bądź zwróconych ale całkowicie zniszczonych elementów szalunków i rusztowań nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług to Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z otrzymanych faktur opisanych we wniosku, w związku z zaistnieniem negatywnej przesłanki wynikającej z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać je za prawidłowe.

Tut. organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniami, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone w wydanej interpretacji.

Jednocześnie, tut. organ informuje, że zgodnie z przepisem art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Zatem, interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile zaistniały stan faktyczny i projektowane zdarzenie przyszłe pokrywać się będą z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Niniejszą interpretację wydano w odniesieniu do opisu sprawy, z którego wynika, że elementy rusztowań lub szalunków zostały zagubione lub tak zniszczone, że nie nadają się do dalszego użytku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, wydana interpretacja straci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin