Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.384.2017.1.DM
z 23 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2017 r. (data wpływu 27 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy budynku wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy budynku wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest czynnym podatnikiem VAT, prowadzącym działalność gospodarczą m.in. w zakresie wytwarzania i zaopatrywania w parę wodną, gorącą wodę i powietrze do układów klimatyzacyjnych.

Na podstawie zaprotokołowanych przez notariusza uchwał z dnia 28 lutego 1997 r. oraz 29 sierpnia 1997 r. dokonano podwyższenia kapitału zakładowego Spółki. Nowoutworzone udziały w podwyższonym kapitale zakładowym zostały objęte przez Gminę Miasto w zamian za wkład niepieniężny w postaci m.in. prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego działkę położoną w G. przy ulicy F., wraz z prawem własności znajdującego się na nim budynku (dalej: „Budynek”). Formalną podstawą przeniesienia prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa własności Budynku była umowa przeniesienia, objęta aktem notarialnym z dnia 12 grudnia 1997 r.

Nabycie przez Spółkę prawa użytkowania wieczystego gruntu i Budynku nie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, w związku z czym Spółce w stosunku do nich nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Do grudnia 2015 r. Budynek służył Spółce do prowadzenia działalności gospodarczej opodatkowanej VAT (Budynek stanowił siedzibę dla jej pracowników - pracownicy R.). Spółka nie dokonywała ulepszenia Budynku przekraczającego 30% jego wartości początkowej. Jednocześnie Budynek nie był przedmiotem umowy najmu, bądź innej umowy cywilnoprawnej, która stanowiłaby czynność opodatkowaną podatkiem VAT. Spółka do dnia dzisiejszego nie ponosiła również wydatków na ulepszenie Budynku, w stosunku do których miała prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a których wartość była wyższa lub równa 30% jego wartości początkowej.

Spółka w przyszłości planuje sprzedaż na rzecz zewnętrznego podmiotu prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z posadowionym na nim Budynkiem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy do planowanej przez Wnioskodawcę sprzedaży Budynku wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu będzie miało zastosowanie zwolnienie z opodatkowania, o którym mowa w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, planowana sprzedaż Budynku wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu będzie w całości podlegać zwolnieniu z opodatkowania, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT.

Określenie skutków podatkowych planowanej sprzedaży na gruncie ustawy VAT w pierwszej kolejności wymaga ustalenia, czy transakcja ta mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem (określonym w art. 5 ust. 1 ustawy VAT), czy też znajduje zastosowanie którekolwiek z wyłączeń z opodatkowania VAT (określonych w art. 6 ustawy VAT).

Na podstawie art. 6 ustawy VAT, przepisów tej ustawy nie stosuje się m.in. do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Oznacza to, że transakcja mająca za przedmiot przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część nie podlega opodatkowaniu VAT.

Definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa została zawarta w art. 2 pkt 27e ustawy VAT, zgodnie z którą rozumie się przez to organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Z kolei termin „przedsiębiorstwo” nie został zdefiniowany w ustawie VAT, zatem posługując się wykładnią systemową należy odwołać się do definicji tego pojęcia sformułowanej w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459 z późn. zm.; dalej: „KC”). Przepis ten definiuje przedsiębiorstwo jako zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do wykonywania działalności gospodarczej, wymieniając przy tym przykładowy katalog tych składników.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy, planowana transakcja sprzedaży nie będzie miała za przedmiot przedsiębiorstwa (ani jego zorganizowanej części), gdyż obejmie ona tylko jeden ze składników działalności Wnioskodawcy, tj. Budynek wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu.

W związku z powyższym, w dalszej kolejności należy rozważyć, czy planowana umowa sprzedaży będzie opodatkowana VAT, czy też będzie zwolniona z opodatkowania.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów. Natomiast w myśl art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste.

Niemniej jednak, w przypadku transakcji mających za przedmiot nieruchomość, punktem wyjścia do oceny ich konsekwencji podatkowych na gruncie ustawy VAT jest analiza szeregu kwestii. W pierwszej kolejności, na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, należy określić, co w przedmiotowej transakcji będzie stanowiło przedmiot dostawy. Prawidłowe ustalenie tych okoliczności jest o tyle istotne, iż na podstawie art. 29a ust. 8 ustawy VAT, w przypadku dostawy budynków trwale z gruntem związanych albo części takich budynków z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Oznacza to, że w przypadku sprzedaży nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem, przepisy ustawy VAT przyjmują, że w istocie dochodzi do dostawy budynku (wraz ze znajdującym się pod nim gruntem).

W ustawie VAT nie wskazano, co należy rozumieć pod pojęciem budynku na potrzeby tej ustawy, w związku z tym powszechnie przyjmuje się posiłkowanie się w tym celu definicjami zawartymi w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r. poz. 290 z późn. zm.; dalej: „Prawo budowlane”).

Zgodnie z art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego, pod pojęciem budynku należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Przy czym za obiekt budowlany należy uznać budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych (art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego).

Należy zaznaczyć również, że w myśl postanowień art. 46 § 1 KC, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. W świetle natomiast zapisów art. 47 § 2 KC, częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Mając powyższe na względzie, w ocenie Wnioskodawcy, sprzedaż prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z trwale z nim związanym Budynkiem, powinna zostać zakwalifikowana na potrzeby podatku VAT jako odpłatna dostawa nieruchomości (Budynku wraz prawem użytkowania wieczystego gruntu), co do zasady opodatkowana w całości podatkiem VAT według stawki właściwej dla Budynku.

Niezależnie od powyższego, mając do czynienia z nieruchomością zabudowaną budynkami, budowlami, bądź ich częścią, ich dostawa jest zwolniona z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT za wyjątkiem sytuacji, gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach tzw. pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Jak wynika z powyższego, art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT, posługuje się określeniem „pierwszego zasiedlenia”, którego definicja została zapisana w art. 2 pkt 14 ustawy VAT. I tak, przez „pierwsze zasiedlenie” należy rozumieć oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Pierwsze zasiedlenie dotyczyć może każdej czynności opodatkowanej, mocą której budynek, budowla lub ich części oddane są do użytkowania. Czynnością tą może być zarówno umowa sprzedaży, jak i inne stosunki prawne, w tym także aport, umowa najmu czy dzierżawy. Należy wyraźnie podkreślić, że przez pierwsze zasiedlenie uznawane jest także przyjęcie budynków, budowli lub ich części do użytkowania w ramach własnej działalności gospodarczej.

Do kwestii tej odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości, który m.in. w wyroku z dnia 10 września 2014 r. w sprawie Gemeente’s-Hertogenbosch vs. Staatssecretaris van Financiën (sygn. C-92/13) stwierdził, iż z pierwszym zasiedleniem mamy także do czynienia w sytuacji, gdy mówimy o podmiocie, który wybudował budynek na własnym gruncie i wykorzystał go do celów własnej działalności.

W tym kontekście istotny jest również m.in. wyrok NSA z dnia 14 maja 2015 r. (sygn. akt I FSK 382/14). NSA porównując zakresy definicji „pierwszego zasiedlenia” wynikające z ustawy VAT oraz Dyrektywy 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej (dalej: „Dyrektywa VAT”) stwierdził, że polski ustawodawca dokonał nieuprawnionego zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. NSA wskazał, iż „(...) należy stwierdzić, że definicja „pierwszego zasiedlenia (zajęcia)” zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. (...) Porównując zakresy definicji „pierwszego zasiedlenia” wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT”. Tym samym, pod pojęciem „pierwszego zasiedlenia” NSA nakazał rozumieć użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu. W konsekwencji, zarówno oddanie budynku w najem po ulepszeniu lub wybudowaniu i wykorzystywanie na potrzeby własnej działalności gospodarczej należałoby rozumieć jako użytkowanie budynku na potrzeby wspomnianej definicji.

Stanowisko wyrażone przez NSA znalazło następnie potwierdzenie w kolejnych orzeczeniach sądów administracyjnych, i tak m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, w wyroku z dnia 30 października 2015 r. (sygn. akt 111 SA/G1 1273/15), stwierdził, iż „ art. 2 pkt 14 lit. a ustawy VAT stanowi wadliwą implementację art. 135 ust. 1 lit. j Dyrektywy 2006/112/WE w zakresie, w jakim definiując pojęcie pierwszego zasiedlenia wprowadza warunek „w wykonywaniu czynności podlegających opodatkowaniu”. W ocenie Sądu, mając na uwadze prounijną wykładnię art. 2 pkt 14 lit. a ustawy VAT, pod pojęciem pierwszego zasiedlenia - rozumieć należy użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu. A zatem również użytkowanie budynków, budowli lub ich części przez podatnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.”

Powyższa linia orzecznicza znajduje także potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego, które wprost odwołują się do przytoczonego powyżej wyroku NSA. Dla przykładu należy wskazać interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 grudnia 2016 r. (znak 1462-IPPP3.4512.808.2016.1.PC), w której wskazano co następuje: „Dla przyjęcia, iż doszło do pierwszego zasiedlenia wystarczające jest zatem stwierdzenie, że dany obiekt został faktycznie zajęty na potrzeby działalności podlegającej VAT, bez względu na to, przez kogo został zajęty (podatnika czy osobę trzecią) oraz czy wiązało się to z wykonaniem czynności podlegającej VAT. Nie jest zatem wymagane, aby budynek został oddany do używania podmiotowi trzeciemu (np. w ramach umowy najmu). Stan pierwszego zasiedlenia budynku powstaje również w momencie, w którym zostanie on zajęty przez samego podatnika, na potrzeby jego własnej działalności podlegającej VAT”. Podobnie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 28 marca 2017 r. (znak 3063-ILPP2-2.4512.212.2016.3.ML), który w odniesieniu do budynków i budowli wybudowanych przez Wnioskodawcę, wykorzystywanych w działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT, które nie były ulepszane, potwierdził jego stanowisko, iż pierwszym zasiedleniem jest w zasadzie każde oddanie budynku lub budowli do użytkowania w prowadzonej działalności gospodarczej. Nie ma przy tym znaczenia, że oddanie do użytkowania nastąpiło w wyniku wybudowania budynku czy budowli, albo w wyniku przejęcia jej w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Istotne jest, że budynki i budowle składające się na Nieruchomość były od wielu lat użytkowane do celów działalności gospodarczej Wnioskodawcy, podlegającej opodatkowaniu VAT. Nie można zatem twierdzić, że nie doszło do ich pierwszego zasiedlenia.” Tak też Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, który w interpretacji indywidualnej z dnia 25 kwietnia 2016 r. (znak IPPP3/4512-208/16-2/ISZ) zauważył, iż „(...) Wnioskodawca użytkując ww. Budynek dla celów działalności gospodarczej od roku 2011 spełniła warunki przewidziane dla zwolnienia w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Planowana dostawa Budynku nastąpi po pierwszym zasiedleniu w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT oraz od momentu pierwszego zasiedlenia do momentu planowanej sprzedaży Nieruchomości upłynie okres dłuższy niż 2 lata.”

Analogiczne stanowisko można również znaleźć w interpretacjach podatkowych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 marca 2017 r. (znak 1462-IPPP2.4512.50.2017.1.AM), Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 15 grudnia 2016 r. (znak 2461-IBPP2.4512.780.2016.2.AB), Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 6 lipca 2016 r. (znak 1061-1PTPP2.4512.122.2016.2.SM), Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 30 czerwca 2016 r. (znak ITPP3/4512-258/16/MD), Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 kwietnia 2016 r. (znak IPPP3/4512-873/15-3/S/RD), oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 9 marca 2016 r. (znak ILPP5/4512-1-63/16-4/ZD).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt opisanego zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż w przypadku sprzedaży Budynku, który był wykorzystywany przez Spółkę do prowadzenia działalności gospodarczej opodatkowanej VAT, oraz który nie został ulepszony w wysokości stanowiącej co najmniej 30% jego wartości początkowej, nie dojdzie do jego ponownego pierwszego zasiedlenia.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, ewentualna sprzedaż Budynku (wraz z gruntem) będzie objęta dyspozycją art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT. Analizując bowiem przesłanki wskazane w tym przepisie, należy stwierdzić, iż sprzedaż na rzecz zewnętrznego podmiotu prawa użytkowania wieczystego gruntu wraz z posadowionym na nim Budynkiem, nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, jak również pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą Budynku minie okres przekraczający dwa lata.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, ewentualna, przyszła sprzedaż Budynku wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu, na którym ten Budynek jest posadowiony, będzie korzystała ze zwolnienia przedmiotowego z podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Stawka podatku – zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w myśl art. 146a pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Od zasady opodatkowania według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług ujęte zostały w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa dokonywana jest w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż dwa lata.

Przez pierwsze zasiedlenie – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Należy zwrócić uwagę, że przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1, z późn. zm.), posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej w sytuacji, gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem, aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu (art. 29a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług).

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa podatkowego prowadzi do wniosku, że skoro przy nabyciu nieruchomości, Spółce nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz nie dokonywano ulepszeń przedmiotowego budynku przekraczających 30% jego wartości początkowej, zarówno w trakcie wykorzystywania go w działalności gospodarczej jak i później, to uznać należy, że planowana sprzedaż budynku będzie zwolniona od podatku. Z uwagi na regulację art. 29a ust. 8 ustawy, także zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu związanego z tym budynkiem będzie zwolnione od podatku.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, co do możliwości zastosowania do transakcji zwolnienia od podatku od towarów i usług, należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.