2017.09.01 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.241.2017.2.AT
z 1 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 maja 2017 r. (data wpływu 22 maja 2017 r.), uzupełnionym w dniach 21 lipca i 9 sierpnia 2017 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

opodatkowania usług budowlanych w budynkach mieszkalnych wielorodzinnych sklasyfikowanych w PKOB pod nr 112 jako podwykonawca na rzecz Głównego Wykonawcy – jest nieprawidłowe;
opodatkowania usług budowlanych w ww. budynkach jako Główny Wykonawca na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej – jest nieprawidłowe;
opodatkowania usług budowlanych w ww. budynkach jako Główny Wykonawca na rzecz Dewelopera – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniach 21 lipca i 9 sierpnia 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług budowlanych w budynkach mieszkalnych wielorodzinnych sklasyfikowanych w PKOB pod nr 112 jako podwykonawca na rzecz Głównego Wykonawcy oraz jako Główny Wykonawca na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej, a także na rzecz Dewelopera.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujące stany faktyczne.

Wnioskodawca jest spółką cywilną – dwóch osób fizycznych, która prowadzi działalność gospodarczą świadczącą usługi w zakresie urządzeń dźwigowych. Wykonuje m.in. montaże i instalacje dźwigów osobowych i towarowych oraz zajmuje się konserwacją, remontami, naprawami, modernizacją urządzeń dźwigowych. Dźwigi w podzespołach zakupuje od dostawców krajowych. Wnioskodawca świadczy usługi m.in. dla budownictwa mieszkalnego wielorodzinnego, jak i jednorodzinnego. Usługi, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie PKWiU, klasyfikowane są do grupowania 43.29.19.0, tj. „Pozostałe roboty związane z wykonywaniem instalacji, gdzie indziej niesklasyfikowane”. Usługi są wymienione w załączniku nr 14 do ustawy o podatku od towarów i usług. Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny.

Spółka w marcu 2017 r. podpisała umowę z Głównym Wykonawcą - firmą budowlaną, która zawarła wcześniej umowę z Inwestorem ….

Przedmiotem umowy z Głównym Wykonawcą jest dostawa i montaż dwóch dźwigów osobowych w budynku mieszkalnym wielorodzinnym - sklasyfikowanym w PKOB pod nr 112.

Główny Wykonawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. W umowie określono odrębnie wynagrodzenie za dostawę dźwigów oraz za ich montaż. Określono także odrębnie terminy dostaw dźwigów oraz termin ich montażu po dokonanej dostawie. W umowie Spółka jest podwykonawcą.

Spółka zawarła umowę na demontaż istniejącego i montaż nowego dźwigu osobowego w miejsce starego, w budynku mieszkalnym wielorodzinnym sklasyfikowanym w PKOB pod nr 112 z Spółdzielnią Mieszkaniową – Spółka jest Głównym Wykonawcą. Tylko Spółka wykonuje wszystkie prace w obrębie tego zlecenia, brak innych podmiotów. Cały zakres umowy określony jest jedną kwotą. W umowie określony jest jeden termin wykonania całości prac.

Spółka zawarła umowę na dostawę i montaż dźwigu osobowego w budynku mieszkalnym wielorodzinnym sklasyfikowanym w PKOB pod nr 112 z Deweloperem, który zarówno buduje budynek i bezpośrednio sprzedaje mieszkania. Spółka jest Głównym Wykonawcą. W umowie określone jest odrębnie wynagrodzenie za dostawę dźwigu oraz za jego montaż. Określone są także odrębne terminy dostaw dźwigu oraz termin jego montażu po dokonanej dostawie. W umowie określony jest jeden termin wykonania przedmiotu umowy.

W ramach konkretnego zlecenia możliwe jest zawarcie umowy tylko na dostawę dźwigu w podzespołach (częściach) lub zawarcie umowy tylko na montaż dźwigu wraz z jego uruchomieniem. Na życzenie zamawiającego zawierane są także umowy na dostawę dźwigu w podzespołach (częściach) wraz z montażem, gdyż sam dźwig w podzespołach nie może funkcjonować w budynku.

Na skierowane w wezwaniu organu pytanie: „czy dla potrzeb konkretnego zlecenia między Spółką a nabywcami (Głównym Wykonawcą, Spółdzielnią Mieszkaniową, Deweloperem), o których mowa we wniosku, zawierana jest dodatkowa (szczegółowa) umowa, a jeżeli tak – czego dotyczą jej istotne zapisy?” Wnioskodawca wskazał, że nie są zawierane dodatkowe umowy, natomiast w umowie głównej określona jest szczegółowa charakterystyka dźwigu.

Natomiast odpowiadając na pytanie organu: „czy ww. podmioty, na których rzecz Spółka wykonuje wskazane we wniosku czynności, nabędą prawo do rozporządzania dźwigiem jak właściciel, jeszcze przed jego montażem w docelowym obiekcie?” udzielono odpowiedzi: tak. Wymienione podmioty nabywają prawo do rozporządzania dźwigiem, ale są to tylko podzespoły dźwigu, które bez montażu nie mogą samoistnie funkcjonować. Dopiero zamontowany dźwig z podzespołów (części) i odbiorze oraz rejestracji przez UDT może spełniać swoją funkcję.

W przypadku umowy na dostawę i montaż dźwigu wartość montażu stanowi 20-25% wartości tej umowy.

W związku z powyższym opisem postawiono następujące pytania:

Czy Wnioskodawca w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r., gdy świadczy usługi sklasyfikowane pod PKWiU 43.29.19.0, wymienione w załączniku nr 14 do ustawy o VAT, jako podwykonawca, tj. wykonanie przedmiotu umowy w opisanym stanie faktycznym na rzecz Głównego Wykonawcy, będzie zobowiązany na wystawionej fakturze do naliczenia kwoty podatku VAT w ramach „odwrotnego obciążenia”?
Czy Wnioskodawca powinien potraktować dostawę i montaż osobno – dla dostaw dźwigów będzie zobowiązany do wystawienia faktur z kwotą podatku 23%, a na montaż dźwigów w budynkach mieszkalnych wielorodzinnych, jako podwykonawca do wystawienia faktury z kwotą podatku VAT w ramach „odwrotnego obciążenia”?

W zakresie ad. 2.:
Jaką stawką podatku VAT obciążyć Spółdzielnie Mieszkaniową?

W zakresie ad. 3.:
Jaką stawką podatku VAT obciążyć Dewelopera?:

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Na podstawie art. 17 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do rozliczenia kwoty podatku VAT należnego na wystawionej na rzecz Głównego Wykonawcy fakturze, jako podwykonawca. Należy bowiem stwierdzić, że strony w umowach cywilno-prawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży.

Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest dostawa i montaż, tj. usługa instalacyjna (PKWiU) 43.29.19.0, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży, ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (materiały, robocizna, transport, zużyta energia, narzędzia, pomiary elektryczne, odbiory UDT, itp.).

Wyliczenie, co składa się na wykonaną usługę, ma istotne znaczenie informacyjne przy ustaleniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu dla celów podatkowych.

Usługi budowlane określone symbolem PKWiU 43.29.19.0, tj. pozostałe roboty instalacyjne gdzie indziej nie sklasyfikowane, są określone w poz. 29 załącznika nr 14 do ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania mechanizmu „odwrotnego obciążenia”.

Ad.2.

Zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy, 8% stawkę podatku stosuje się do dostawy, montażu, instalacji, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Według Wnioskodawcy, dostawa i montaż dźwigów w budynkach objętych społecznym programem mieszkaniowym, powinna być taktowana jako jednolita całościowo usługa, objęta jedną stawką VAT 8%.

Ad.3.

Zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy, 8% stawkę podatku stosuje się do dostawy, montażu, instalacji, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Wnioskodawca sądzi, że dostawa i montaż dźwigów w budynkach objętych społecznym programem mieszkaniowym, powinna być taktowana jako jednolita całościowo usługa, objęta jedną stawką VAT 8%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego:

jest nieprawidłowe – w zakresie opodatkowania usług budowlanych jako podwykonawca na rzecz Głównego Wykonawcy;
jest nieprawidłowe – w zakresie opodatkowania usług budowlanych jako Główny Wykonawca na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej;
jest nieprawidłowe – w zakresie opodatkowania usług budowlanych jako Główny Wykonawca na rzecz Dewelopera.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r, poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (….).

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Brzmienie tego przepisu przesądza, że zawarta w nim definicja „świadczenia usług” ma charakter komplementarny wobec definicji „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników, w ramach ich działalności gospodarczej.

W tym kontekście trzeba mieć na uwadze, że w praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się świadczenia natury kompleksowej, czyli takie, które nie dają się w prosty sposób zaklasyfikować do danej kategorii, bowiem składają się z kilku pojedynczych świadczeń. Wobec tego w każdym przypadku dla określenia skutków podatkowych transakcji złożonych należy badać, czy mamy do czynienia z kompozycją świadczenia głównego (dominującego) wzbogaconą jedynie o świadczenia pomocnicze, czy też dostawca realizuje kilka odrębnych i niezależnych świadczeń.

W literaturze (por. G. Mularczyk glosa do wyroku NSA z dnia 5 lipca 2006 r., sygn. akt I FSK 945/05; publ. OSP 2007/7-8/81) podkreśla się, że decydującym kryterium oceny, czy dana czynność ma charakter podstawowy dla danego świadczenia, czy też jedynie pomocniczy, nie jest ani wartość tego świadczenia, ani nazwa umowy, ani nawet jej czasochłonność w stosunku do innych czynności, lecz to, która czynność zaspokaja podstawową potrzebę nabywcy danego świadczenia. Czynności pomocnicze mają natomiast pomóc w realizacji tej potrzeby.

Dla potrzeb ustalenia, czy występuje świadczenie złożone bez znaczenia jest fakt, że nabywca jest zainteresowany realizacją zamówienia w całości oraz że np. wyposażenie w dany sprzęt zostało ujęte w jednej cenie określonej za całość świadczenia. W tym względzie decydujące są regulacje zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług.

Ważne wytyczne w zakresie przedmiotowego zagadnienia przedstawia Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako „TSUE”), którego orzecznictwo daje podstawę do skonstruowania zasadniczej tezy, że każde świadczenie należy traktować odrębnie. Podstawową zasadę odrębności i niezależności świadczeń TSUE wywodzi z art. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 2006. 347. 1 ze zm.). Dopiero w sytuacji, gdy kilka świadczeń wykonywanych przez podatnika jest ze sobą ściśle powiązanych w ten sposób, że tworzą obiektywnie, z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia, jedno świadczenie, nie należy dokonywać sztucznego podziału tego świadczenia dla celów podatkowych. Zatem TSUE przedstawia jedynie wskazówki, jak należy interpretować stosowne przepisy, nie wypowiadając się co do tego, która z powyższych wykluczających się zasad powinna mieć zastosowanie w danej sprawie.

Nie zmienia to jednak faktu, że TSUE nie tylko sprzeciwia się sztucznemu dzieleniu świadczeń, ale również ich sztucznemu łączeniu uzasadnionemu jedynie korzyściami podatkowymi. Istotnym w tym zakresie jest jego wyrok z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie C-251/05 Talacre Beach Caravan Sales Ltd przeciwko Commissioners of Customs & Excise, w którym orzeczono, że „okoliczność, iż określone towary stanowią przedmiot jednej dostawy, która z jednej strony obejmuje towar główny objęty przez ustawodawstwo danego państwa członkowskiego zwolnieniem dającym prawo do zwrotu zapłaconego podatku w rozumieniu art. 28 ust. 2 lit. a) VI Dyrektywy, oraz z drugiej strony towary wyłączone przez to ustawodawstwo z zakresu zastosowania tego zwolnienia, nie stoi na przeszkodzie temu, aby dane państwo członkowskie pobierało podatek VAT od dostawy towarów wyłączonych według stawki zwykłej”.

Na mocy art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Przepisy z zakresu podatku od towarów i usług odwołują się w niektórych przypadkach do grupowań PKWiU. Przy czym prawidłowa identyfikacja towarów i usług w ramach klasyfikacji statystycznych stanowi niezbędny warunek do określenia wysokości opodatkowania lub podmiotu zobowiązanego do rozliczenia VAT w odniesieniu do towarów i usług, dla których przepisy z zakresu VAT powołują klasyfikację statystyczną.

Od dnia 1 stycznia 2016 r. obowiązuje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2015 r., poz. 1676). Jednakże zgodnie z jego § 3 pkt 1, do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2017 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU).

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r.), podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9;
usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Wykaz usług, o których mowa w wyżej cyt. art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy określa załącznik nr 14 do ustawy. Załącznik nr 14 do ustawy określający wykaz usług, o których mowa w wyżej cyt. art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy, obejmuje m.in.:

(…);

29 – 43.29.19.0 – Pozostałe roboty instalacyjne, gdzie indziej niesklasyfikowanych.

Według art. 17 ust. 1h ustawy, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia podwykonawcy, zatem dla prawidłowego rozumienia terminu „podwykonawca” wystarczające będzie posłużenie się powszechnym jego znaczeniem wynikającym z wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniu Słownika języka polskiego, „podwykonawca – to firma lub osoba wykonująca pracę na zlecenie głównego wykonawcy” (http://sjp.pwn.pl/sjp/podwykonawca; 2503008).

Przy dalszych „podzleceniach” przyjąć należy podejście, zgodnie z którym podwykonawca zlecający jest – w stosunku do swojego podwykonawcy – głównym wykonawcą swojego zakresu prac.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Powołane regulacje ustawy wprowadzają mechanizm polegający na przeniesieniu obowiązku rozliczania podatku od towarów i usług na podatnika, na rzecz którego wykonana została ściśle określona usługa.

Mechanizm „odwrotnego obciążenia” podatkiem od towarów i usług stanowi odstępstwo od generalnej zasady wyrażonej w art. 193 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – dalej zwanej „Dyrektywą” – (zgodnie z którym osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik dokonujący dostawy towarów lub świadczenia usług) i przenosi obowiązek rozliczenia VAT należnego ze sprzedającego na nabywcę. Podstawą dla zastosowania tego szczególnego środka jest art. 199-199a Dyrektywy. W art. 199 ust. 1 oraz art. 199a ust. 1 Dyrektywy zawarty został zamknięty katalog transakcji, w odniesieniu do których państwa członkowskie mogą postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik podatku od towarów i usług – odbiorca towarów i usług będących przedmiotem tych transakcji, wśród których wymieniono dostawę zużytych materiałów, zużytych materiałów nienadających się do ponownego użycia w tym samym stanie, złomu, odpadów przemysłowych i nieprzemysłowych, odpadów przetwarzalnych, częściowo przetworzonych odpadów oraz dostawy pewnych towarów i świadczenia usług wymienionych w załączniku VI [ art. 199 ust. 1 lit. d) Dyrektywy]. Do decyzji państw członkowskich Unii Europejskiej pozostawiono zarówno ewentualne zaimplementowanie tego mechanizmu na grunt krajowych regulacji, jak również kwestię, które spośród enumeratywnie wskazanych w dyrektywie towarów i usług zostaną nim objęte.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jednakże w myśl z art. 146a ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Z art. 41 ust. 12a ustawy, wynika, że przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²;
lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

Stosownie do art. 41 ust. 12c ustawy, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Na mocy art. 2 pkt 12 ustawy, obiekty budownictwa mieszkaniowego to budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że warunkiem zastosowania 8% stawki podatku VAT, na podstawie art. 41 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług, jest spełnienie dwóch przesłanek. Po pierwsze zakres wykonywanych czynności musi dotyczyć budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy budynków lub ich części. Po drugie, budynki lub ich części, których dotyczą ww. czynności, muszą być zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Niespełnienie chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że transakcja nie może korzystać z preferencyjnej, 8% stawki podatku.

Ustawa o podatku od towarów i usług, przez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem dla celów podatku od towarów i usług stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz.U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z ww. rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 – mieszkalnych jednorodzinnych, 112 – o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 – zbiorowego zamieszkania.

Ponadto, na podstawie § 3 ust. 1 pkt 2 i pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2013 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych (Dz. U. z 2017 r., poz. 839), zwanego dalej rozporządzeniem, stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwanej dalej „ustawą”, obniża się do wysokości 8% dla:

robót konserwacyjnych dotyczących budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym;
robót konserwacyjnych dotyczących:
1. obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych;
2. lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12;

w zakresie, w jakim wymienione roboty nie są objęte tą stawką na podstawie pkt 2.

Według art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy, faktura powinna zawierać w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi – wyrazy „odwrotne obciążenie”.

Jak stanowi art. 106e ust. 4 pkt 1 ustawy, faktura nie zawiera w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 i 8, jest nabywca towaru lub usługobiorca – danych określonych w ust. 1 pkt 12-14 (m.in. kwoty podatku od sumy wartości sprzedaży netto).

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka) prowadzi działalność gospodarczą świadczącą usługi w zakresie urządzeń dźwigowych. Wykonuje m.in. montaże i instalacje dźwigów osobowych i towarowych oraz zajmuje się konserwacją, remontami, naprawami, modernizacją urządzeń dźwigowych. Usługi klasyfikowane są do grupowania PKWiU 43.29.19.0, tj. „Pozostałe roboty związane z wykonywaniem instalacji, gdzie indziej niesklasyfikowane”. Są one wymienione w załączniku nr 14 do ustawy o VAT. Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny.

Spółka w marcu 2017 r. podpisała umowę z Głównym Wykonawcą. Przedmiotem tej umowy jest dostawa i montaż dwóch dźwigów osobowych w budynku mieszkalnym wielorodzinnym - sklasyfikowanym w PKOB pod nr 112. Główny Wykonawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. W umowie określono odrębnie wynagrodzenie za dostawę dźwigów oraz za ich montaż. Określono także odrębnie terminy dostaw dźwigów oraz termin ich montażu po dokonanej dostawie. W umowie Spółka jest podwykonawcą.

Spółka zawarła także umowę na demontaż istniejącego i montaż nowego dźwigu osobowego w miejsce starego, w budynku mieszkalnym wielorodzinnym sklasyfikowanym w PKOB pod nr 112 z Spółdzielnią Mieszkaniową – Spółka jest Głównym Wykonawcą. Tylko Spółka wykonuje wszystkie prace w obrębie tego zlecenia, brak innych podmiotów. Cały zakres umowy określony jest jedną kwotą. W umowie określony jest jeden termin wykonania całości prac.

Spółka zawarła również umowę na dostawę i montaż dźwigu osobowego w budynku mieszkalnym wielorodzinnym sklasyfikowanym w PKOB pod nr 112 z Deweloperem. Spółka jest Głównym Wykonawcą. W umowie określone jest odrębnie wynagrodzenie za dostawę dźwigu oraz za jego montaż. Określone są także odrębne terminy dostaw dźwigu oraz termin jego montażu po dokonanej dostawie. W umowie określony jest jeden termin wykonania przedmiotu umowy.

Wnioskodawca powziął wątpliwość w kwestii zastosowania do opisanych sytuacji odpowiedniego opodatkowania czynności m.in. według zasad wskazanych w art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanów faktycznych oraz treść powołanych przepisów stwierdzić należy, że:

w odniesieniu do pytania nr 1 i 2 – skoro Wnioskodawca działa – jak wskazano we wniosku – jako podwykonawca w zakresie czynności, które zostały sklasyfikowane do PKWiU mieszczącego się w katalogu załącznika nr 14 do ustawy (PKWiU 43.29.19.0 – Pozostałe roboty instalacyjne, gdzie indziej niesklasyfikowane), to tym samym w niniejszej sprawie zostaną spełnione przesłanki wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 8 w zw. z art. 17 ust. 1h ustawy. Zatem tak opisane i zaklasyfikowane we wniosku czynności realizowane na podstawie zawartej umowy pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem polskim będą podlegały rozliczeniu z zastosowaniem mechanizmu odwrotnego obciążenia. Jednakże warunkiem takiego stanu rzeczy będzie jedynie prawidłowa klasyfikacja czynności. Organ wydający interpretację oparł się więc na podanej przez Wnioskodawcę ostatecznej klasyfikacji.

Niemniej jednak, w sytuacji gdy – jak wskazano w opisie sprawy – w ramach konkretnego zlecenia (tu: wykonywanego jako podwykonawca) możliwe jest zawarcie umowy tylko na dostawę dźwigu w podzespołach (częściach) lub zawarcie umowy tylko na montaż dźwigu wraz z jego uruchomieniem (na życzenie zamawiającego zawierane są także umowy na dostawę dźwigu w podzespołach (częściach) wraz z montażem, gdyż sam dźwig w podzespołach nie może funkcjonować w budynku) – wówczas o sposobie opodatkowania danej czynności decyduje całokształt okoliczności faktycznych. Wobec tego w tak przedstawionej sytuacji, o ile czynności dostawy dźwigu lub osobnego montażu dźwigu nie stanowią faktycznie czynności klasyfikowanych w podanym przez Wnioskodawcę grupowaniu PKWiU 43.29.19.0 – Pozostałe roboty instalacyjne, gdzie indziej niesklasyfikowane (na co – niezależnie od podanej klasyfikacji – może wskazywać takie przedstawienie tej kwestii we wniosku – w szczególności w odniesieniu do wyłącznej dostawy dźwigu; sama dostawa dźwigu nie stanowi czynności wskazanej w załączniku nr 14 do ustawy), podlegają one opodatkowaniu według zasad ogólnych. Nie znajduje w tej sytuacji zastosowania przepis art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy. Za takim sposobem opodatkowania przemawia również okoliczność, że faktycznemu wyodrębnieniu dostawy dźwigu od czynności jego montażu towarzyszą stosowne postanowienia umowne w przedmiocie osobnych płatności – osobno za dostawę i osobno za montaż. W takim przypadku więc dla samej usługi montażu dźwigu w budynku mieszkalnym wielorodzinnym sklasyfikowanym w PKOB 112 zastosowanie znajduje stawka VAT 8%, gdy zostaną spełnione przesłanki z art. 41 ust. 12 w zw. z ust. 2 i art. 146a pkt 2 ustawy. Natomiast w przypadku zaklasyfikowania samej usługi montażu dźwigu w oparciu o grupowanie PKWiU 43.29.19.0 – Pozostałe roboty instalacyjne, gdzie indziej niesklasyfikowane właściwe jest opodatkowanie według zasad wskazanych w art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy. Z kolei osobna dostawa dźwigu (tu: jako czynność niestanowiąca usługi wymienionej w załączniku nr 14 do ustawy) podlega opodatkowaniu według zasad ogólnych (stawka VAT 23%).

Z tych względów w odniesieniu do pytania 1 i 2 na tle 1 stanu faktycznego stanowisko uznano za nieprawidłowe;

w odniesieniu do pytania nr 3 – w związku z tym, że czynność nie podlegała opodatkowaniu na zasadach wskazanych w art. 17 ust. 1 pkt 8 w zw. z ust. 1h Wnioskodawca był zobowiązany do zastosowania opodatkowania według zasad ogólnych. Oznacza to, że dla tak wykonanych czynności, polegających na demontażu istniejącego i montażu nowego dźwigu osobowego w miejsce starego, w budynku mieszkalnym wielorodzinnym sklasyfikowanym w PKOB pod nr 112 z Spółdzielnią Mieszkaniową, gdy Spółka jest Głównym Wykonawcą, podlegały opodatkowaniu według stawki VAT 8%, na warunkach wynikających z art. 41 ust. 12 w zw. z ust. 2 i art. 146a pkt 2 ustawy – o ile czynności te stanowiły jednolitą usługę, a nie oddzielne transakcje, polegające na osobnej dostawie towaru (dźwig) i osobnym montażu (i uprzednim demontażu).

Niemniej jednak w sytuacji gdy – jak wskazano w opisie sprawy – w ramach konkretnego zlecenia możliwe jest zawarcie umowy tylko na dostawę dźwigu w podzespołach (częściach) lub zawarcie umowy tylko na montaż dźwigu wraz z jego uruchomieniem (na życzenie zamawiającego zawierane są także umowy na dostawę dźwigu w podzespołach (częściach) wraz z montażem, gdyż sam dźwig w podzespołach nie może funkcjonować w budynku) – wówczas o sposobie opodatkowania danej czynności decyduje całokształt okoliczności faktycznych. W takim przypadku więc dla samej usługi montażu dźwigu w budynku mieszkalnym wielorodzinnym sklasyfikowanym w PKOB 112 zastosowanie znajduje stawka VAT 8%, gdy zostaną spełnione przesłanki z art. 41 ust. 12 w zw. z ust. 2 i art. 146a pkt 2 ustawy. Natomiast w przypadku samej dostawy dźwigu należało zastosować stawkę VAT 23%.

Z tych względów w odniesieniu do pytania 3 na tle 2 stanu faktycznego stanowisko uznano za nieprawidłowe;

w odniesieniu do pytania nr 4 – w związku z tym, że czynność nie podlegała opodatkowaniu na zasadach wskazanych w art. 17 ust. 1 pkt 8 w zw. z ust. 1h Wnioskodawca winien był zastosować opodatkowanie według zasad ogólnych. Oznacza to, że dla tak wykonanych czynności, polegających na dostawie i montażu dźwigu osobowego w budynku mieszkalnym wielorodzinnym sklasyfikowanym w PKOB pod nr 112 na rzecz Dewelopera budującego budynek i sprzedającego mieszkania, gdy Spółka jest Głównym Wykonawcą, podlegały opodatkowaniu według stawki VAT 8%, na warunkach wskazanych w art. 41 ust. 12 w zw. z ust. 2 i art. 146a pkt 2 ustawy– o ile czynności te stanowiły jednolitą usługę, a nie oddzielne transakcje, polegające na osobnej dostawie towaru (dźwig) i osobnym montażu.

Z tych względów w odniesieniu do pytania 4 na tle 3 stanu faktycznego stanowisko uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin