Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/436-617/12-2/AF
z 14 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., Nr 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 06.12.2012 r. (data wpływu 10.12.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia spadku - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10.12.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia spadku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 23.09.1991 r., w 1991 r. Wnioskodawca nabył w całości spadek po swoich rodzicach. Spadek obejmował m.in. roszczenie o ustanowienie udziału w prawie wieczystego użytkowania na gruncie p oraz roszczenie o przywrócenie własności odpowiedniej części wielorodzinnego budynku mieszkalnego, wzniesionego na tym gruncie.

Wskazana nieruchomość podlegała regulacjom dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. z 1945 r. Nr 50, poz. 279 z późn. zm.) - dalej w skrócie „Dekret”. Zgodnie z art. 1 Dekretu, przedmiotowa nieruchomość gruntowa przeszła na własność Gminy m.st. Warszawy.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 Dekretu, dotychczasowi właściciele gruntu oraz ich następcy prawni mogli w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia gruntu przez Gminę złożyć wniosek o przyznanie im na tym gruncie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną. Gmina miała obowiązek uwzględnić wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela dało się pogodzić z jego przeznaczeniem według planu zabudowania. Zgodnie z Dekretem, budynki przechodziły na własność Gminy tylko wtedy, gdy dotychczasowi właściciele lub ich następcy prawni nie złożyli w terminie wniosku o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste lub wnioski te zostały załatwione odmownie.

W dniu 22.03.1948 r. w odniesieniu do wskazanej nieruchomości został w terminie złożony wniosek o przyznanie prawa własności czasowej. Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy (dalej w skrócie „PRN”), rozpatrując wniosek, w decyzji z dnia 08.04.1968 r., odmówiło przyznania prawa wieczystego użytkowania do gruntu, z jednoczesnym przejęciem na własność Skarbu Państwa wszystkich budynków znajdujących się na tym gruncie.

Decyzją z dnia 31.01.2001 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej „SKO”) stwierdziło nieważność ww. decyzji PRN, jako wydanej z rażącym naruszeniem art. 7 ust. 2 Dekretu. W ten sposób właścicielom lub ich następcom prawnym została przywrócona własność bezprawnie odebranych budynków.

Do rozpatrzenia pozostał wniosek z dnia 22.03.1948 r. o przyznanie prawa wieczystego użytkowania wskazanej nieruchomości gruntowej. Prezydent m.st. Warszawy, działając na podstawie art. 7 Dekretu, w decyzji z dnia 10.08.2009 r. (dalej w skrócie „Decyzja”) zdecydował o ustanowieniu na rzecz następców prawnych byłych właścicieli, jako rekompensaty za utraconą własność gruntu, wieczystego użytkowania do 0,3830 części nieruchomości gruntowej położonej pod tym adresem, na 99 lat, z czynszem symbolicznym.

Prawo to ma być definitywnie ustanowione po zawarciu umowy w formie aktu notarialnego, co ma nastąpić w najbliższym czasie.

Jak stwierdzono w ww. decyzji Prezydenta miasta - z uwagi na fakt, że w budynku przy ul. A. zostały uprzednio sprzedane lokale mieszkalne nr: x i x oraz od x do x - „wraz z oddaniem w użytkowanie wieczyste x części gruntu - organ odmówił spadkobiercom b. właścicieli przyznania wieczystego użytkowania do tej części gruntu”. Do lokali tych należy mieszkanie nabyte od miasta przez rodziców Wnioskodawcy. Nabycie tego mieszkania w spadku po rodzicach Wnioskodawca zgłosił w 1991 r. do urzędu skarbowego w celu opodatkowania.

Wnioskodawca nie zgłosił natomiast wtedy nabycia w spadku roszczenia o przywrócenie własności 1/3 budynku oraz roszczenia o ustanowienie odpowiedniego udziału w wieczystym użytkowaniu gruntu, ponieważ w tamtym czasie obowiązywała ww. Decyzja PRN z dnia 08.04.1968 r., która została uznana za bezprawną dopiero w dniu 31.01.2001 r., wraz z wydaniem ww. decyzji SKO.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy w związku z nabyciem przez Wnioskodawcę w spadku po rodzicach roszczenia o przywrócenie prawa własności części budynku oraz roszczenia o ustanowienie prawa wieczystego użytkowania odpowiedniej części gruntu, położonego pod adresem wskazanym w stanie faktycznym, ciążą na Wnioskodawcy obecnie jakiekolwiek obowiązki w zakresie podatku od spadków i darowizn?
   
2. Czy na opodatkowanie podatkiem od spadków i darowizn miały lub będą miały wpływ:
   1. wydanie przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzji z dnia 31.01.2001 r.,
      
   2. wydanie przez Prezydenta m.st. Warszawy decyzji z dnia 10.08.2009 r., a także
      
   3. podpisanie w najbliższym czasie aktu notarialnego, w którym na rzecz Wnioskodawcy, jako spadkobiercy, zostanie ustanowione prawo wieczystego użytkowania odpowiedniej części ww. gruntu, zgodnie z procedurami obowiązującymi w odniesieniu do obiektów objętych działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy?
   
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1.

Zobowiązanie do zapłaty podatku od nabycia praw majątkowych oraz rzeczy w ramach spadku po rodzicach przedawniło się z dniem 31.12.1996 r. Zdaniem Wnioskodawcy, obecnie nie ciążą na nim żadne obowiązki podatkowe z tytułu nabycia tego spadku, w tym także z tytułu nabycia roszczenia o przywrócenie prawa własności części budynku oraz roszczenia o ustanowienie prawa wieczystego użytkowania odpowiedniej części gruntu, położonego w W. , przy ul. A..

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 1983 r. Nr 45 poz. 207), dalej w skrócie „upsd”, w brzmieniu obowiązującym w 1991 r., obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn powstawał „przy nabyciu w drodze dziedziczenia - z chwilą przyjęcia spadku”.

Zgodnie z ustawą z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), oświadczenie o przyjęciu lub o odrzuceniu spadku może być złożone w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swego powołania. Jeżeli w tym terminie podatnik nie złoży stosownego oświadczenia zostaje przyjęty w sposób prosty (wraz z długami).

Przyjęcie spadku nie jest jedyną okolicznością skutkującą powstaniem obowiązku podatkowego. Stosownie do art. 6 ust. 4 upsd, w brzmieniu obowiązującym w 1991 r., jeżeli nabycie niezgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem, obowiązek podatkowy powstawał z chwilą sporządzenia pisma; jeżeli pismem takim było orzeczenie sądu, obowiązek podatkowy powstawał z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia.

Zgodnie z ustawą z dnia 17.11.1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296), postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku uprawomocnia się w terminie 21 dni od daty jego ogłoszenia, o ile żadna ze stron nie złoży wniosku o uzasadnienie postanowienia lub apelacji. Do postanowienia sądu o stwierdzeniu nabycia przez Wnioskodawcę spadku po rodzicach wydanego w dniu 23.09.1991 r. Wnioskodawca nie złożył ani wniosku o uzasadnienie, ani apelacji. W związku z tym uprawomocniło się ono w dniu 14.10.1991 r. Wobec powyższego, obowiązek podatkowy związany z nabyciem spadku po rodzicach powstał po stronie Wnioskodawcy w dniu 14.10.1991 r.

Wg przepisów obowiązujących w 1991 r., Wnioskodawca zobowiązany był do złożenia w urzędzie skarbowym, w ciągu miesiąca od powstania obowiązku podatkowego, zeznania podatkowego, na podstawie którego urząd skarbowy powinien wydać decyzję odnośnie wymiaru podatku. Miesięczny termin do złożenia zeznania podatkowego, które stanowiłoby podstawę do wydania decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego, minął więc 14.11.1991 r.

W związku z otrzymaniem spadku po rodzicach w 1991 r. Wnioskodawca złożył w urzędzie skarbowym zeznanie podatkowe, zgłaszając w nim jedynie nabycie mieszkania nr x przy ul. A., które zostało przez nich zakupione od Gminy. W zeznaniu tym Wnioskodawca nie zgłosił nabycia roszczenia o przywrócenie prawa własności części budynku przy ul. A. oraz roszczenia o ustanowienie prawa wieczystego użytkowania gruntu pod tym adresem.

Podobnie jak przedawnieniu ulega zobowiązanie podatkowe, tak przedawnia się prawo organu podatkowego do wydania decyzji podatkowej. Zgodnie z Art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych, w brzmieniu obowiązującym w 1991 r. urząd skarbowy nie mógł wydać decyzji w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania w podatku od spadków i darowizn, jeżeli od końca roku podatkowego, w którym powstał obowiązek podatkowy, upłynęły 3 lata, a w wypadku gdy podatnik nie zgłosił obowiązku podatkowego lub nie złożył zeznania, mimo że był do tego zobowiązany, albo biorąc udział w postępowaniu nie ujawnił wszystkich źródeł przychodów lub całego majątku niezbędnych do ustalenia wysokości danego zobowiązania podatkowego - 5 lat.

Jako, że obowiązek podatkowy wobec Wnioskodawcy w związku z dziedziczeniem po rodzicach powstał w 1991 r., to prawo do wymiaru podatku przez organ podatkowy przedawniło się z dniem 31.12.1996 r. i od tego dnia nie ciążą na Wnioskodawcy żadne obowiązki w zakresie opodatkowania spadku po rodzicach.

Ad. 2.

Decyzja SKO z dnia 31.01.2001 r., w wyniku której została przywrócona Wnioskodawcy, jako spadkobiercy, własność odpowiedniej części budynku przy ul. A. sama z siebie nie miała i nie będzie miała wpływu na opodatkowanie spadku Wnioskodawcy podatkiem od spadków i darowizn. W wyniku tej decyzji Wnioskodawca nic nie nabył. Przywrócono mu jedynie należną własność, jaką nabył w drodze spadku w 1991 r.

Również decyzja Prezydenta m.st. Warszawy z dnia 10.08.2009 r., a także podpisanie w najbliższym czasie aktu notarialnego, w którym na rzecz Wnioskodawcy, jako spadkobiercy, zostanie ustanowione prawo wieczystego użytkowania odpowiedniej części gruntu pod wskazanym adresem pozostają bez wpływu na obowiązki Wnioskodawcy w zakresie podatku od spadków i darowizn.

Podobna sytuacja była przedmiotem rozstrzygnięcia w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 09.06.2010 r., sygn. akt IPPB2/436-97/10-4/MZ. Interpretacja dotyczyła następującego stanu faktycznego. Dnia 17.07.1944 r. ojciec osoby wnoszącej o wydanie interpretacji, Z.. zakupił połowę niepodzielnej działki o powierzchni 873 m2 przy ul. N. w Warszawie. Na tej posesji znajdował się budynek użytkowy wybudowany po 1945 r. przez S.. - właściciela drugiej połowy działki. Powyższa nieruchomość objęta została dekretem z 26.10.1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy. Objęcie niniejszego gruntu przez Gminę nastąpiło z dniem 16.08.1948 r. Dnia 15.02.1949 r., w imieniu właścicieli, został złożony wniosek o przyznanie prawa własności czasowej (użytkowanie wieczyste). 01.11.1950 r., Prezydium Rady Narodowej w m.st. Warszawa odmówiło przyznania Z.. prawa własności czasowej do połowy ww. działki. Następnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie stwierdziło nieważność orzeczenia administracyjnego PRN m.st. Warszawy. W decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z dnia 27.04.2007 r., spadkobiercom Zenona S. przyznano prawo użytkowania wieczystego do zabudowanego gruntu o pow. 873 m2 w 64/128 częściach. Dnia 15.05.2008 r. został podpisany akt notarialny, na mocy którego nastąpiło oddanie ww. gruntów we współużytkowanie wieczyste oraz przeniesienie budynku mieszkalnego w 28/128 częściach na rzecz osoby wnoszącej o wydanie interpretacji.

W ww. interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, że z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn w przedmiotowej sprawie powstał z chwilą uprawomocnienia się postanowienia sądu o nabyciu praw do spadku po ojcu wnioskodawczyni, Z.., tj. w 1976 r. Dalej organ podatkowy wskazał, że „decyzja o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości nie kreuje prawa do nieruchomości, lecz tylko przywraca stosunki własnościowe sprzed wywłaszczenia. Przy zwrocie nieruchomości na podstawie ustawy o gospodarce nieruchomościami nie mamy do czynienia z przeniesieniem na zasadach ogólnych własności nieruchomości na wywłaszczonego uprzednio właściciela, czy też jego spadkobierców”. Reasumując, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, iż „w związku ze zwrotem w drodze Decyzji udziału w nieruchomości, Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do uiszczenia podatku od spadków i darowizn”. Następnie w konkluzji organ podatkowy uznał, że „Na Wnioskodawczyni ciążył obowiązek złożenia zeznania podatkowego z tytułu nabycia praw do roszczenia po zmarłym ojcu. Nadmienia się, że skoro obowiązek podatkowy z tytułu nabycia przez Wnioskodawczynię spadku po ojcu powstał z datą uprawomocnienia się ww. orzeczenia sądu, tj. w 1976 r., w myśl powołanych przepisów ustawy Ordynacja podatkowa zobowiązanie podatkowe uległo przedawnieniu”.

W przypadku Wnioskodawcy zobowiązanie podatkowe w odniesieniu do nabycia praw majątkowych i rzeczy w ramach spadku po rodzicach przedawniło się z dniem 31.12.1996 r. Decyzja Prezydenta m.st. Warszawy z dnia 10.08.2009 r., a także podpisanie w najbliższym czasie aktu notarialnego, w którym na rzecz Wnioskodawcy, jako spadkobiercy, zostanie ustanowione prawo wieczystego użytkowania odpowiedniej części gruntu pod wskazanym adresem pozostają więc bez wpływu na obowiązki Wnioskodawcy w zakresie podatku od spadków i darowizn.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 222, poz. 1629) do nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych, które nastąpiło przed dniem 1 stycznia 2007 r., stosuje się przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r.

Na podstawie art. 6 ust. 4 zd. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn jeżeli nabycie niezgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma; jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia.

Art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 142, poz. 1514 ze zm.) wymienia nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem spadku.

Spadek definiuje art. 922 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zatem spadek stanowią prawa i obowiązki majątkowe zmarłego, przechodzące z chwilą śmierci na jedną lub kilka osób. Z powyższej normy prawnej wynika, że spadkobiercy w zasadzie wchodzą w sytuację prawną, w jakiej pozostawał spadkodawca. Oznacza to, że w skład spadku wchodzą prawa i obowiązki, ale także uzasadnione prawne nadzieje na nabycie prawa. Prawa majątkowe są składnikiem masy spadkowej dającym nabywcy w drodze dziedziczenia legitymację prawną do występowania z wnioskiem o ich dochodzenie. W myśl § 2 powołanego przepisu nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami. W obrębie zakresu pojęcia praw ściśle związanych z osobą spadkodawcy, znajdują się prawa mające służyć zaspokojeniu określonych interesów konkretnej osoby ze względu na jego indywidualną sytuację, np. roszczenie alimentacyjne, czy uprawnienie do renty. Zaznaczyć należy, że roszczenie o zwrot nieruchomości jest prawem majątkowym podlegającym opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. A zatem, jeżeli Wnioskodawcy przysługiwało roszczenie o odzyskanie nieruchomości (klasyfikowane jako prawo majątkowe), to ciążył na nim obowiązek złożenia zeznania podatkowego o nabyciu praw do spadku.

Zgodnie z art. 5 ustawy Ordynacja podatkowa zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Art. 21 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) reguluje sposób powstawania zobowiązań podatkowych i określa moment powstania takiego zobowiązania. Zobowiązanie podatkowe powstaje więc z dniem:

1. zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania;
   
2. doręczenia decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania.
   
   

§ 2. Jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w § 1 pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem § 3.

§ 3. Jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że podatnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie zapłacił w całości lub w części podatku, nie złożył deklaracji albo że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego.

§ 3a. Jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że kwota zwrotu podatku lub kwota nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług jest inna niż wykazana w deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa prawidłową wysokość zwrotu podatku lub nadwyżki podatku naliczonego nad należnym.

§ 4. Przepisy § 3 i art. 53a stosuje się odpowiednio, gdy podatnik obowiązany jest do zapłaty podatku, zaliczki na podatek lub raty podatku bez złożenia deklaracji, a obowiązku tego nie wykonał w całości lub w części.

§ 5. Jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, wysokość zobowiązania podatkowego, o którym mowa w § 1 pkt 2, ustala się zgodnie z danymi zawartymi w deklaracji, chyba że przepisy szczególne przewidują inny sposób ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego albo w toku postępowania podatkowego stwierdzono, że dane zawarte w deklaracji, mogące mieć wpływ na wysokość zobowiązania podatkowego, są niezgodne ze stanem faktycznym.

Na podstawie art. 68 § 1 i § 2 ww. ustawy zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w art. 21 § 1 pkt 2, nie powstaje, jeżeli decyzja ustalająca to zobowiązanie została doręczona po upływie 3 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy. Natomiast, gdy podatnik:

1. nie złożył deklaracji w terminie przewidzianym w przepisach prawa podatkowego,
   
2. w złożonej deklaracji nie ujawnił wszystkich danych niezbędnych do ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego, zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w § 1, nie powstaje, pod warunkiem że decyzja ustalająca wysokość tego zobowiązania została doręczona po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn w przedmiotowej sprawie powstał z chwilą uprawomocnienia się postanowienia Sądu o nabyciu praw do spadku po rodzicach w 1991 r. Należy wskazać, że decyzja o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości nie kreuje prawa do nieruchomości, lecz tylko przywraca stosunki własnościowe sprzed wywłaszczenia. Przy zwrocie nieruchomości na podstawie ustawy o gospodarce nieruchomościami nie mamy do czynienia z przeniesieniem na zasadach ogólnych własności nieruchomości na wywłaszczonego uprzednio właściciela, czy też jego spadkobierców.

Reasumując należy stwierdzić, iż w związku ze zwrotem w drodze Decyzji udziału w nieruchomości, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do uiszczenia podatku od spadków i darowizn. Na Wnioskodawcy ciążył obowiązek złożenia zeznania podatkowego z tytułu nabycia praw do roszczenia po zmarłych rodzicach. Nadmienia się, że skoro obowiązek podatkowy z tytułu nabycia przez Wnioskodawcę spadku po rodzicach powstał z datą uprawomocnienia się ww. orzeczenia sądu, tj. w 1991 r., w myśl powołanych przepisów ustawy Ordynacja podatkowa zobowiązanie podatkowe uległo przedawnieniu. Bez znaczenia dla powstania obowiązku podatkowego pozostają wydane decyzje wymienione w pytaniu Nr 2 jak i podpisanie w najbliższym czasie aktu notarialnego.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanej interpretacji indywidualnej w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, iż interpretacja ta co do zasady wiąże w sprawie, w której została wydana i nie jest źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowi podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.