Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.78.2017.2.WM
z 4 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2017 r. (data wpływu 5 kwietnia 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 19 czerwca 2017 r. (data wpływu 27 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych umorzenia wierzytelności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych umorzenia wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca kilka lat temu prowadził działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej w zakresie usług transportowych. Wpis wykreślony został dnia 2 sierpnia 2012 r. W związku z prowadzeniem spółki cywilnej pozostały liczne długi, które w ostatnim czasie jako jeden ze wspólników zaczął w miarę możliwości spłacać. W ramach spłat udało się Wnioskodawcy porozumieć z niektórymi wierzycielami co do umorzenia części długu wobec osoby Wnioskodawcy, co stwierdzają porozumienia z wierzycielami.

Pierwsze porozumienie związane jest z wierzytelnością, której egzekucję umorzył Komornik dnia 14 listopada 2013 r, (w dniu umorzenia należność spółki wraz z kosztami wynosiła 21.620 zł 18 gr). Jako jeden ze wspólników dnia 14 września 2016 r. Wnioskodawca podpisał porozumienie z wierzycielem - osobą prowadzącą działalność gospodarczą. Zważywszy na to, że z porozumienia wynika iż wierzyciel zrzeka się roszczeń wobec Wnioskodawcy jako jednego z dłużników w związku z opłaceniem przez Wnioskodawcę kwoty 6.500 zł. Wnioskodawca uważa, że powinien zapłacić podatek proporcjonalnie do udziału w spółce, tj. od różnicy pomiędzy kwotą zobowiązania podzieloną na pół, od której należy odjąć spłacone przez niego 6.500 zł.

Drugie porozumienie związane jest z wierzytelnością, której egzekucję umorzył Komornik dnia 14 listopada 2013 r, (w dniu umorzenia należność spółki wraz z kosztami wynosiła 21.554 zł 27 gr). Jako jeden ze wspólników dnia 1 sierpnia 2016 r. Wnioskodawca podpisał porozumienie z wierzycielem - wspólnikiem reprezentującym spółkę jawną. Zważywszy na to, że z porozumienia wynika, iż wierzyciel zrzeka się roszczeń wobec Wnioskodawcy jako jednego z dłużników w związku z opłaceniem przez niego kwoty 6.500 zł. Wnioskodawca uważa, że powinien zapłacić podatek proporcjonalnie do udziału w spółce tj. od różnicy pomiędzy kwotą zobowiązania podzieloną na pół, od której należy odjąć spłacone przez niego 6.500 zł.

Trzecie porozumienie związane jest z wierzytelnością, której egzekucję umorzył Komornik dnia 20 lipca 2015 r, (w dniu umorzenia należność spółki wraz z kosztami wynosiła 19.948 zł 60 gr). Jako jeden ze wspólników dnia 24 listopada 2016 r. Wnioskodawca dokonał spłaty zadłużenia zgodnie z porozumieniem z wierzycielem – spółką akcyjną. Zważywszy na to, że z porozumienia wynika iż wierzyciel zrzeka się roszczeń wobec Wnioskodawcy jako jednego z dłużników w związku z opłaceniem przez niego kwoty 10.000 zł. Wnioskodawca uważa, że powinien zapłacić podatku proporcjonalnie do udziału w spółce tj. od różnicy pomiędzy kwotą zobowiązania podzieloną na pół, od której należy odjąć spłacone przez niego 10.000 zł.

Czwarte porozumienie związane jest z wierzytelnością, która była wielokrotnie przelewana Wierzytelność ta została ostatecznie umorzona dnia 30 marca 2017 r. zgodnie z pismem, które wskazuje na spłatę po częściowym umorzeniu zadłużenia przez wierzyciela. Jako jeden ze wspólników dnia 7 marca 2017 r. Wnioskodawca dokonał spłaty zadłużenia zgodnie z ustnym porozumieniem zawartym w trakcie nagrywanej rozmowy telefonicznej z przedstawicielem wierzyciela. Zważywszy na to, że z porozumienia wynika iż wierzyciel zrzeka się roszczeń wobec Wnioskodawcy jako jednego z dłużników w związku z opłaceniem przez niego kwoty 4.359 zł 36 gr, która włącznie z pozostałymi spłatami dłużnika (kwoty 37 zł 67 gr i 6810 zł) przyczyniła się do zaspokojenia wierzyciela. Wnioskodawca uważa, że powinien zapłacić podatek proporcjonalnie do udziału w spółce, tj. od różnicy pomiędzy kwotą zobowiązania podzieloną na pół, od której należy odjąć spłacone przez Wnioskodawcę 11.207 zł 03 gr.

W związku z powyższym opisem wniesiono o:

• wyjaśnienie zasad ustalenia i opodatkowania dochodu osoby fizycznej z tytułu umorzenia wierzytelności, tj. „długów" Wnioskodawcy, mając na względzie przedłożony stan faktyczny, z którego wynika iż Wnioskodawcy umorzono długi w ramach spółki cywilnej.
• wykładnię przepisów dotyczących zasad korygowania deklaracji podatkowej od osoby fizycznej w przedmiotowym przypadku, które wpłyną na możność odprowadzenia stosownego podatku od umorzonych Wnioskodawcy zobowiązań.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania w zakresie wyjaśnienia kwestii zasad ustalenia i opodatkowania dochodu osoby fizycznej z tytułu umorzenia wierzytelności, Wnioskodawca, w przedmiotowym przypadku umorzoną część wierzytelności/zobowiązań Wnioskodawcy należy uznać w myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1, w związku z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za nieodpłatne świadczenie, w związku z którym powstaje obowiązek podatkowy. Nadto z uwagi na to iż działalność prowadzona była w formie spółki cywilnej przez 2 wspólników, Wnioskodawca uważa, że przedmiotowy podatek powinien zostać zapłacony przez niego w połowie wysokości.

Następnie zajmując stanowisko w kontekście pytania o wykładnię przepisów dotyczących zasad korygowania deklaracji podatkowej od osoby fizycznej w przedmiotowym przypadku, Wnioskodawca uważa, że po wydaniu przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej indywidualnej interpretacji w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca powinien złożyć korektę informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy na formularzu PIT-11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 i 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odrębnymi źródłami przychodów są:

• pozarolnicza działalność gospodarcza;
• inne źródła.

Podział ten ma istotny wpływ nie tylko na sposób prowadzenia dokumentacji finansowej, ustalenie podstaw opodatkowania, ale także na sposób opodatkowania i jego wysokość. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych klasyfikuje zatem przychody uzyskiwane przez osoby fizyczne do określonych rodzajów źródeł przychodów.

Przychody uzyskiwane przez osoby fizyczne w związku z prowadzoną przez nie działalnością gospodarczą stanowią przychody właśnie z tego źródła, zdefiniowane w art. 14 ustawy.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 6 ww. ustawy, za przychód z działalności gospodarczej uznaje się wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 6, w tym z tytułu zaciągniętych kredytów (pożyczek), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

Przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125 (art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jednocześnie ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć poprzez pojęcie „nieodpłatny”. Przepisy ustawy o podatku dochodowym określają jedynie sposoby i kryteria ustalania wartości nabytych nieodpłatnie rzeczy (praw) albo nieodpłatnych świadczeń. Na gruncie języka polskiego „nieodpłatny” znaczy tyle co: „nie wymagający opłaty; taki, za który się nie płaci; bezpłatny” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, 2003 r.)

W świetle powyższego, uznać należy, iż dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Przez pojęcie nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa wyżej należy zatem rozumieć te wszystkie zjawiska, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu.

W myśl natomiast art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” wskazuje, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i tym samym powyższa ustawa w swoich założeniach daje podstawy prawne, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy, a zatem m. in. przychody uzyskane w związku z umorzeniem zobowiązań, o ile takie przychody nie zostały wymienione w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z powyższego wynika, że przysporzenie majątkowe wynikające z umorzenia osobom fizycznym zobowiązań może być, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych traktowane jako przychody pochodzące z następujących źródeł przychodów:

• przychody z działalności gospodarczej, o których mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lub
• przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Główne kryterium klasyfikacji przychodu z tytułu umorzenia stanowi charakter umorzonego zobowiązania. Jeżeli zobowiązanie było związane z działalnością gospodarczą, wówczas także umorzenie takiego zobowiązania stanowi przychód z działalności gospodarczej.

W przedmiotowym stanie faktycznym, zobowiązania powstały w czasie i w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę w formie spółki cywilnej pozarolniczą działalnością gospodarczą, wobec czego umorzenie tych zobowiązań powoduje powstanie przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej, a nie - jak wskazał Wnioskodawca -przychód z innych źródeł o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1).

W myśl art. 864 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459 ze zm.), za zobowiązania spółki wspólnicy odpowiedzialni są solidarnie. Solidarność zobowiązania oznacza, że wierzyciel może żądać spełnienia świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, przy czym zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (art. 366 § 1). Jednocześnie dopóty, dopóki całe zobowiązanie nie zostanie wypełnione, wszyscy wspólnicy pozostają zobowiązani wobec wierzyciela (art. 366). Wspólnicy odpowiadają przy tym bez ograniczeń za wszystkie zobowiązania spółki całym majątkiem wspólnym, a także każdy z nich odpowiada swoim majątkiem indywidualnym, nieobjętym wspólnością. Zasada solidarnej odpowiedzialności stanowi konsekwencję z jednej strony wspólności celu i interesów wspólników połączonych stosunkiem prawnym spółki oraz z drugiej strony – braku podmiotowości prawnej spółki cywilnej.

Przepis art. 864 Kodeksu ma charakter bezwzględnie obowiązujący (ius cogens). Odmienne uregulowania w umowie spółki czy odrębnej umowie między wspólnikami nie wywołają skutku w zakresie ich odpowiedzialności wobec wierzycieli spółki.

Przez zobowiązania spółki należy rozumieć wszelkie zobowiązania powstałe w czasie trwania spółki w związku z działaniami (faktycznymi lub prawnymi) podejmowanymi dla osiągnięcia przez nią określonego w umowie celu gospodarczego. Źródłem zobowiązań spółki mogą być zarówno czynności prawne, jak i inne zdarzenia prawne, w szczególności czyn niedozwolony, jeżeli pozostaje w związku z działalnością spółki, a także związane z nią bezpodstawne wzbogacenie.

Zgodnie z cyt. przepisem art. 864 ustawy Kodeks cywilny, w sytuacji przedstawionej we wniosku, Wnioskodawca jako jeden z byłych wspólników spółki cywilnej odpowiada za zobowiązania spółki solidarnie, tj. długi spółki cywilnej obciążają każdego z jej wspólników, w tym Wnioskodawcę, w pełnej wysokości. Zatem nieprawidłowo Wnioskodawca ustalił, że przychód z tytułu umorzenia wymienionych we wniosku zobowiązań stanowi różnicę pomiędzy wartością tych zobowiązań ustaloną proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zysku spółki cywilnej, a wartością uregulowanych przez Wnioskodawcę kwot dotyczących tych zobowiązań.

Przypadający na Wnioskodawcę przychód z tytułu umorzenia zobowiązań należy każdorazowo ustalić jako obliczoną w proporcji do udziału Wnioskodawcy w spółce część różnicy pomiędzy wartością zobowiązania spółki cywilnej, a kwotą uregulowaną przez Wnioskodawcę.

W sytuacji opisanej we wniosku dochód z tytułu umorzonych zobowiązań podlega opodatkowaniu na zasadach ostatnio stosowanych w działalności gospodarczej. Jeżeli zatem działalność gospodarcza przed jej likwidacją opodatkowana była na zasadach ogólnych według skali podatkowej, to wartość umorzonych zobowiązań na podstawie art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlega wykazaniu w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) na formularzu PIT-36.

W myśl ww. przepisu, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Jeżeli natomiast działalność gospodarcza przed jej likwidacją opodatkowana była na zasadach ogólnych tzw. „podatkiem liniowym” - zgodnie z art. 30c ustawy, to wartość umorzonych zobowiązań podlega wykazaniu w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) na formularzu PIT-36L. Jak bowiem stanowi art. 45 ust. 1a pkt 2 ww. ustawy, w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c.

Jeżeli działalność gospodarcza przed jej likwidacją opodatkowana była na zasadach określonych w ustawie z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2016 r., poz. 2180 ze zm.), to wartość umorzonych zobowiązań podlega wykazaniu w zeznaniu o wysokości uzyskanego przychodu na formularzu PIT-28 - na podstawie art. 21 ust. 2 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Na podstawie tego przepisu, podatnicy są obowiązani złożyć w urzędzie skarbowym zeznanie według ustalonego wzoru o wysokości uzyskanego przychodu, wysokości dokonanych odliczeń i należnego ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych - w terminie do dnia 31 stycznia następnego roku.

Wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie może złożyć korekty informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy na formularzu PIT-11, bowiem przepis art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nakładający obowiązek złożenia ww. informacji nie ma w jego przypadku zastosowania.

Zgodnie z tym przepisem, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Interpretację indywidualną oparto zatem na stwierdzeniach Wnioskodawcy, że w zakresie wymienionych we wniosku zobowiązań zawarł porozumienia z wierzycielami, z których wynika, iż wierzyciele zrzekają się roszczeń wobec Wnioskodawcy jako jednego z dłużników w związku z opłaceniem przez Wnioskodawcę określonych kwot.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania – właściwy organ – ustali, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest odmienny od rzeczywistego, to wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.