Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.177.2017.2.PP
z 19 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2017 r. (data wpływu 6 lipca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 sierpnia 2017 r. (data wpływu 24 sierpnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty w 2017 r. zaległych świadczeń za lata 2015 i 2016 (pytanie nr 1, 2 i 4) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 3 sierpnia 2017 r., nr 0113-KDIPT3.4011.177.2017.1.PP, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 3 sierpnia 2017 r. (data doręczenia 14 sierpnia 2017 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 21 sierpnia 2017 r. (data wpływu 24 sierpnia 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 21 sierpnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą i jest płatnikiem w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych.

W 2015 r., w związku z nieprawidłowym przebiegiem ciąży i przebytym poronieniu Wnioskodawczyni była na zwolnieniu lekarskim do czasu porodu. Jako ubezpieczona wystąpiła o zasiłek chorobowy, a później o zasiłek macierzyński do ZUS. Organ rentowy uznał, że Wnioskodawczyni nie podlega ubezpieczeniom, odmawiając przyznania zasiłku chorobowego, a następnie odmówił Jej przyznania zasiłku macierzyńskiego. Od decyzji ZUS Wnioskodawczyni wniosła odwołanie do Sądu Okręgowego w …, X Wydział Ubezpieczeń Społecznych oraz do Sądu Rejonowego w …, w związku z odmową wypłaty świadczeń. Sąd Okręgowy w … zmienił zaskarżoną decyzję, włączając Wnioskodawczynię do ubezpieczeń. Organ rentowy wniósł od decyzji Sądu apelację, a Wnioskodawczyni w między czasie kolejny raz poroniła i następna ciąża od samego początku wymagała spokojnego trybu życia. Stąd, na moment złożenia wniosku, Wnioskodawczyni przebywa na zwolnieniu lekarskim do czasu rozwiązania. Wnioskodawczyni, jako ubezpieczona, wystąpiła o zasiłek chorobowy. ZUS odmówił wypłaty świadczeń powołując się na złożoną apelację. Sąd Apelacyjny w …, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2017 r. oddalił apelację organu rentowego, włączając Wnioskodawczynię do ubezpieczeń społecznych, powodując jednocześnie wypłatę zaległych świadczeń przez ZUS oraz nadając prawo do bieżących świadczeń z ubezpieczenia chorobowego (na moment złożenia wniosku – zwolnienie lekarskie, a następnie zasiłek macierzyński od września 2017 r.).

W 2017 r. Wnioskodawczyni przewiduje większy dochód z działalności gospodarczej, a Jej mąż, który pracuje na etacie i z którym Wnioskodawczyni wspólnie rozlicza się podatkowo, otrzymał w lutym br. podwyżkę pensji oraz otrzyma prowizje za sprzedaż, która zostanie rozliczona również w bieżącym roku. Powyżej opisana sytuacja z ZUS, prowadzona działalność gospodarcza oraz wyższa pensja męża stawia Wnioskodawczynię i Jej męża w trudnym położeniu podatkowym, albowiem w 2017 r., jako Podatnicy wykażą następujące dochody:

1. zasiłek chorobowy za rok 2015 (ok. 5 miesięcy);
   
2. zasiłek macierzyński za rok 2015 (ok. 1 miesiąc);
   
3. zasiłek macierzyński za rok 2016 (ok. 11 miesięcy);
   
4. zasiłek chorobowy za rok 2017 (ok. 7 miesięcy);
   
5. zasiłek macierzyński za rok 2017 (ok. 4 miesiące);
   
6. działalność gospodarcza – rok 2017:
   
7. zwrot nadpłaconych składek do ZUS;
   
8. etat męża (podwyżka pensji) – rok 2017;
   
9. etat męża (prowizja od sprzedaży – premia).
   
   

Z całą pewnością powyższe dochody doprowadzą do przekroczenia przez Wnioskodawczynię i Jej męża skali podatkowej, a przecież powyższe pozycje od 1 do 3 (zaległe świadczenia ZUS za lata 2015-2016) nie powinny być brane pod uwagę w roku bieżącym.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 21 sierpnia 2017 r. Wnioskodawczyni wskazała, że prowadzi działalność gospodarczą od kwietnia 2015 r., w zakresie świadczenia usług. Przychody są opodatkowane na zasadach ogólnych i prowadzona jest księga przychodów i rozchodów. Wnioskodawczyni zostały zasądzone przedmiotowe świadczenia na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 13 pkt 4, art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.), poprzez stwierdzenie Sądu Okręgowego w …, a następnie Sądu Apelacyjnego w …, że jako osoba prowadząca działalność gospodarczą jest ubezpieczona i ma prawo do świadczeń (Zakład Ubezpieczeń Społecznych uznał, że Wnioskodawczyni nie jest ubezpieczona, stąd nie ma prawa do świadczeń). Uprawomocnienie się wyroków nastąpiło w dniu 28 kwietnia 2017 r. Świadczenia, o których mowa we wniosku zostały wypłacone w dniu 29 maja 2017 r. Wypłacone świadczenia składały się z należności głównej (świadczenia za rok 2015/2016/2017) oraz odsetek ustawowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

1. Jak rozliczyć podatkowo zasądzone sporne świadczenia otrzymane z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, które zostały wypłacone w jednym roku podatkowym, zaś z natury powinny być wypłacane na bieżąco w latach poprzednich (świadczenia wypłacone na podstawie wyroku Sądu)?
2. Czy Wnioskodawczyni może podzielić na części sporne świadczenia, zgodnie z terminami, kiedy te świadczenia winny być wypłacane?
3. Jakie są możliwości wyjścia z sytuacji opisanej we wniosku, aby nie nosiły one negatywnych skutków podatkowanych dla Wnioskodawczyni?
4. Czy Wnioskodawczyni może zastosować jedną stawkę podatkową, tj. 18%, jeśli przekroczy próg podatkowy (jeśli wystąpił on z winy organu państwowego – ZUS-u)?
5. Czy Wnioskodawczyni w ostateczności może wejść w 19% skalę podatku liniowego w ciągu roku podatkowego, jeśli prawo polskie nie przewiduje żadnych innych rozwiązań dla kwestii spornych świadczeń z lat ubiegłych – jaki organ państwowy może takiej zgody udzielić, aby możliwe było wejście w inną skalę podatkową w ciągu roku, przy jednoczesnym prowadzeniu tej samej działalności?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania nr: 1, 2 i 4. Natomiast w zakresie pytań nr 3 i nr 5 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wypłata przez ZUS świadczeń wypłaconych w 2017 r., które są zaległymi świadczeniami za rok 2015 i 2016, nie mogą powodować przekroczenia skali podatkowej w 2017 r. Oznaczałoby to, że przez błędną decyzję organu rentowego, Wnioskodawczyni zapłaci wyższy podatek, straci prawa do ulg i innych odliczeń, do których nabyłaby prawo, gdyby skali podatkowej nie przekroczyła. Taka sytuacja nie będzie społecznie sprawiedliwa, stawiając Wnioskodawczynię w pozycji nierównej względem tego podatnika, który świadczenia miał wypłacane przez ZUS na bieżąco. Wnioskodawczyni uważa, że powinna mieć możliwość dokonania korekty PIT za rok 2015 i 2016, co do zakresu spornych świadczeń, w taki sposób jakby były one wypłacane na bieżąco. W sytuacji tej pomocne byłyby deklaracje PIT za rok 2015 i 2016, wykonane przez organ rentowy i przesłane do Wnioskodawczyni oraz urzędu skarbowego.

Rozliczenie zaległych świadczeń ZUS w 2017 r. nie powinno ograniczyć Wnioskodawczyni praw do ulg i odliczeń, jak również nie powinno powodować zapłaty większego podatku przez Wnioskodawczynię, albowiem taka sytuacja rodziłaby niesłuszny wymiar podatku i poniesienie znacznej straty materialnej Wnioskodawczyni. Gdyby świadczenia ZUS były wypłacane na bieżąco, Wnioskodawczyni wraz z mężem zarówno w roku 2015, 2016, jak i w 2017 r. nie przekroczyliby progu podatkowego i nabyliby prawa do ulg i odliczeń.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zasądzone świadczenia nie mogą mieć negatywnego wpływu na wysokość podatku do zapłaty. Ponadto podkreślić należy, że zasądzone sporne świadczenia nie zostały wypłacone z winy Wnioskodawczyni, lecz z winy organu państwa (ZUS-u), zatem Wnioskodawczyni w żadnym zakresie sprawy nie zawiniła, co potwierdził dwukrotnie Sąd (najpierw I instancji, a później II instancji). Wnioskodawczyni nie może się zgodzić z ogólnie przyjętym prawem podatkowym, stąd wystąpiła o interpretację indywidualną, gdyż prawo podatkowe nie przewiduje sytuacji spornych, a zwłaszcza nie uwzględnia sytuacji dla zasądzonych świadczeń z zabezpieczenia społecznego, które dopiero są wypłacane podatnikowi na podstawie prawomocnych wyroków sądów, zaś stanowią one sumę świadczeń z lat podatkowych ubiegłych. Gdyby odnieść sytuację bez indywidualnej interpretacji podatkowej, to zgodnie z polskimi przepisami podatkowymi, zaległe świadczenia stanowią dochód tego okresu, w którym zostały wypłacone, a nie okresu, którego faktycznie dotyczą.

Zdaniem Wnioskodawczyni, podkreślić raz jeszcze należy fakt, że podwyższonej stawki PIT w wysokości 32% Wnioskodawczyni nie zapłaciłaby w sytuacji, w której świadczenia wypłacane byłyby terminowo. W obecnej sytuacji Wnioskodawczyni może tracić więc dwukrotnie. Najpierw przez blisko dwa lata pozostawała bez żadnych świadczeń. Teraz z kolei musiałaby zapłacić dużo wyższy podatek, niż w sytuacji, w której ZUS terminowo wywiązałby się ze swoich zobowiązań. Sytuacja wygląda więc tak, że jedna instytucja państwa (ZUS) bezprawnie przetrzymuje pieniądze należące się Wnioskodawczyni, po czym, gdy zostaje zmuszona przez Sąd do wypłaty tych środków, zamiast rekompensaty, Państwo polskie (Państwo prawa) posyła do gry kolejną instytucję państwa (urząd skarbowy), której zadaniem jest finansowe ukaranie Wnioskodawczyni za próbę odzyskania tych pieniędzy.

Zdaniem Wnioskodawczyni, sytuacja taka nie może mieć przyzwolenia w prawie. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej, która stanowi najwyższy akt normatywny w naszym Państwie, jasno określa prawa obywatela, a zatem Wnioskodawczyni. Zwłaszcza art. 32 Konstytucji, mówiący o zasadach równości obywatela wobec prawa: 1) Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne; 2) Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.

Zatem, w ocenie Wnioskodawczyni nie może Ona zapłacić wyższego podatku w związku z opisaną we wniosku sytuacją, gdyż takie działanie byłoby niezgodne z Konstytucją i Wnioskodawczyni zostałaby potraktowana w sposób nierówny, niesprawiedliwy przez władzę publiczną. Zatem, stosując sztywne ramy prawa podatkowego, należy wpierw mieć na względzie Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej (która jest wyższa hierarchicznie w prawie), albowiem zastosowanie prawa podatkowego wobec podatnika nie może być sprzeczne z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawczyni domaga się interpretacji indywidualnej w zgodzie z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, a w przypadku gdyby interpretacja ta nie była na korzyść podatnika, Wnioskodawczyni domaga się uzupełnienia interpretacji o wskazanie aktu Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, na podstawie której wydano interpretację, albowiem wszelkie działania administracji państwowej – w tym akty prawne i ustawy muszą być zgodne z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej. Jeśli zaś żadna inna możliwość prawno-podatkowa nie jest możliwa, Wnioskodawczyni wyraża zgodę na wejście w 19% skalę podatkową, co będzie stanowiło wyraz ustępstwa zarówno ze strony Wnioskodawczyni, jak i administracji rządowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Przepis art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jako przychód z innych źródeł zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarcza i jest płatnikiem w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych. W 2015 r., w związku z nieprawidłowym przebiegiem ciąży i przebytym poronieniu Wnioskodawczyni była na zwolnieniu lekarskim do czasu porodu. Jako ubezpieczona wystąpiła o zasiłek chorobowy, a później o zasiłek macierzyński do ZUS.

Organ rentowy uznał, że Wnioskodawczyni nie podlega ubezpieczeniom, odmawiając przyznania zasiłku chorobowego, a następnie odmówił Jej przyznania zasiłku macierzyńskiego. Od decyzji ZUS Wnioskodawczyni wniosła odwołanie do Sądu Okręgowego, Wydział Ubezpieczeń Społecznych oraz do Sądu Rejonowego, w związku z odmową wypłaty świadczeń. Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję, włączając Wnioskodawczynię do ubezpieczeń. Organ rentowy wniósł od decyzji Sądu apelację, a Wnioskodawczyni w między czasie kolejny raz poroniła i następna ciąża od samego początku wymagała spokojnego trybu życia. Stąd, na moment złożenia wniosku Wnioskodawczyni przebywa na zwolnieniu lekarskim do czasu rozwiązania. Wnioskodawczyni, jako ubezpieczona wystąpiła o zasiłek chorobowy. ZUS odmówił wypłaty świadczeń powołując się na złożoną apelację. Sąd Apelacyjny, Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2017 r. oddalił apelację organu rentowego, włączając Wnioskodawczynię do ubezpieczeń społecznych, powodując jednocześnie wypłatę zaległych świadczeń przez ZUS oraz nadając prawo do bieżących świadczeń z ubezpieczenia chorobowego. W 2017 r. Wnioskodawczyni przewiduje większy dochód z działalności gospodarczej, a Jej mąż, który pracuje na etacie i z którym Wnioskodawczyni wspólnie rozlicza się podatkowo, otrzymał w lutym br. podwyżkę pensji oraz otrzyma prowizje za sprzedaż, która zostanie rozliczona również w bieżącym roku. Powyżej opisana sytuacja z ZUS, prowadzona działalność gospodarcza oraz wyższa pensja męża stawia Wnioskodawczynię i Jej męża w trudnym położeniu podatkowym, z całą pewnością powyższe dochody doprowadzą do przekroczenia przez Wnioskodawczynię i Jej męża skali podatkowej. Wnioskodawczyni wskazała, że prowadzi działalność gospodarczą od kwietnia 2015 r., w zakresie świadczenia usług. Przychody są opodatkowane na zasadach ogólnych i prowadzona jest księga przychodów i rozchodów. Wnioskodawczyni zostały zasądzone przedmiotowe świadczenia na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 13 pkt 4, art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, poprzez stwierdzenie Sądu Okręgowego, a następnie Sądu Apelacyjnego, że jako osoba prowadząca działalność gospodarczą jest ubezpieczona i ma prawo do świadczeń (Zakład Ubezpieczeń Społecznych uznał, że Wnioskodawczyni nie jest ubezpieczona, stąd nie ma prawa do świadczeń). Świadczenia, o których mowa we wniosku zostały wypłacone w dniu 29 maja 2017 r. Wypłacone świadczenia składały się z należności głównej (świadczenia za rok 2015/2016/2017) oraz odsetek ustawowych.

Kluczowym dla oceny stanowiska Wnioskodawczyni jest ustalenie, w świetle art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w którym momencie powstał uzyskany przez Nią przychód.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym przez pojęcie „otrzymane” – zgodnie ze Słownikiem języka polskiego – należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń, należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika.

Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik – wykazując określoną aktywność – ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tych pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych konieczne jest zatem, określenie momentu uzyskania przychodu, by przyporządkować przychód do danego okresu rozliczeniowego – roku podatkowego.

W świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wypłacone Wnioskodawczyni w 2017 r. na mocy wyroku sądowego zaległe świadczenia z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (zasiłek chorobowy i zasiłek macierzyński) za okres ok. 28 miesięcy za lata 2015/2016/2017 wraz z odsetkami za zwłokę stanowią dla Wnioskodawczyni przychód w 2017 r.

W związku z powyższym, otrzymane przez Wnioskodawczynię w 2017 r. zaległe świadczenia z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie mogą być uznane za przychód osiągnięty w latach 2015 i 2016, ponieważ w tych latach nie zostały otrzymane przez Wnioskodawczynię ani nie były postawione do Jej dyspozycji. Tym samym, nie mogą być wykazane w korektach zeznań podatkowych za 2015 r. i 2016 r. oraz opodatkowane jako przychód osiągnięty w tych latach.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Jednocześnie, jak stanowi art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 29–30f, pobiera się od podstawy jego obliczenia według dwustopniowej skali ze stawkami: 18% i 32%, jednym przedziałem skali w wysokości 85 528 zł oraz kwotą zmniejszająca podatek, która uzależniona jest od podstawy opodatkowania.

W konsekwencji, w przypadku przekroczenia przez Wnioskodawczynię podstawy obliczenia podatku w wysokości 85 528 zł podatek od nadwyżki ponad tę kwotę oblicza się według wyższej, 32-procentowej stawki. Zasada ta będzie miała zastosowanie do wszystkich dochodów osiągniętych przez Wnioskodawczynię w 2017 r., w tym również wypłaty zaległych świadczeń z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Biorąc po uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że wypłacone Wnioskodawczyni w 2017 r. na mocy wyroku sądowego zaległe świadczenia z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych stanowią dla Wnioskodawczyni przychód w 2017 r. W związku z tym brak jest na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podstaw prawnych do złożenia przez Wnioskodawczynię korekt zeznań podatkowych za lata 2015 i 2016 r., bowiem zeznania złożone za wymienione lata odzwierciedlały zaistniały stan faktyczny w tamtych latach.

Przychód z tytułu zaległych świadczeń z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych należy wykazać zgodnie z art. 11 ust. 1 i art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2017 (PIT-36), łącznie z innymi przychodami osiągniętymi w tym właśnie roku i opodatkować na zasadach ogólnych, zgodnie z obowiązującą skalą podatkową, o której mowa w art. 27 ust. 1 i ust. 1a.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku ORD-IN dokumentów, jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy Ordynacji podatkowej, zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stosownie do treści art. 2a ustawy Ordynacja podatkowa, niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika. Jednakże, w opisanej we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej sprawie nie wystąpiły wątpliwości co do treści przepisów prawa, a więc nie ma w tym zakresie zastosowania przepis art. 2a ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.