Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.377.2017.2.AT
z 20 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 czerwca 2017 r. (data wpływu 22 czerwca 2017 r.), uzupełnionym w dniu 4 września 2017 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem usług pracy operatora na budowie, świadczonej przez firmę zewnętrzną (zleceniobiorca) na rzecz Wnioskodawcy (zleceniodawca) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 4 września 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem usług pracy operatora na budowie, świadczonej przez firmę zewnętrzną (zleceniobiorca) na rzecz Wnioskodawcy (zleceniodawca).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jako podwykonawca Wnioskodawca świadczy usługi dźwigowe żurawiami wieżowymi. Ponieważ nie zatrudnia dostatecznej ilości wyspecjalizowanej kadry do obsługi żurawi, tj. operatorów żurawi wieżowych, obsługa ta świadczona jest poprzez firmę zewnętrzną w oparciu o zawieraną umowę.

Zgodnie z zapisami tej umowy, zleceniobiorca zapewnia obsługę operatorską żurawi wieżowych przez wyspecjalizowaną kadrę, tj. operatorów z uprawnieniami do obsługi tego sprzętu oraz przeszkolonych w zakresie BHP, ppoż. UDT i DTR.

Na podstawie zlecenia – jako zleceniodawca – Wnioskodawca określa lokalizacje budowy, rodzaj żurawia i jego parametry oraz przewidywany czas rozpoczęcia i zakończenia zadania oraz stawkę godzinową za prace operatora, a zleceniobiorca kieruje do pracy odpowiednich operatorów.

Praca operatorów odbywa się pod kierownictwem i nadzorem kierownika budowy, który w raportach pracy potwierdza czas pracy operatora na koniec każdego dnia.

Kopie potwierdzonych imiennych raportów pracy operatora stanowią podstawę do obciążenia za obsługę operatorską żurawi i stanowią obligatoryjny załącznik do faktury.

Wnioskodawca zaznacza, że żuraw przez cały czas znajduje się na budowie i jest w dyspozycji najemcy (tj. budowy), który odpowiedzialny jest za jego utrzymanie w stanie technicznym umożliwiającym bezpieczną pracę, zgodnie z warunkami BHP.

W żadnym razie firma, która świadczy obsługę operatorską poprzez swoich pracowników, nie jest dysponentem tego sprzętu.

Jedna z firm świadczących usługi, polegające na kierowaniu do pracy swoich pracowników do obsługi żurawi wieżowych, obciąża Wnioskodawcę za te usługi według procedury „odwrotnego obciążenia”, twierdząc, że są to „roboty związane z wykonywaniem pozostałych specjalistycznych robót budowlanych, gdzie indziej nieskalsyfikowanych”, według PKWiU 43.99.90.0.

Według informacji Urzędu Statystycznego w Łodzi, usługi operatorskie mieszczą się w grupowaniach:

• Obsługa operatorska żurawia wieżowego (powierzonego przez zlecającego) w zakresie robót budowlanych – PKWiU 43.99.90.0 „Roboty związane z wykonywaniem pozostałych specjalistycznych robót budowlanych, gdzieindziej niesklasyfikowanych”;
  
• Usługi polegające na oddelegowaniu/wynajmowaniu własnego pracownika do wykonania pracy operatora żurawia wieżowego i hydraulicznego, gdy kierowanie i nadzorowanie udostępnionych pracowników spoczywa na zleceniodawcy:
  
  
  
  1. w przypadku udostępniania pracowników na okres tymczasowy: PKWiU 78.20.1 „Usługi świadczone przez agencje pracy tymczasowej”;
     
  2. w przypadku udostępniania pracowników na okres długoterminowy lub stały: PKWiU 78.30.1 „Pozostałe usługi związane z udostępnianiem pracowników”.
     

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy za prace operatora na budowie należy wystawić fakturę na zasadach ogólnych, tj. ze stawką 23% VAT, czy tez powinna ona podlegać procedurze „odwrotnego obciążenia”?

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wyjaśnił, że ma wątpliwości co do prawidłowości zastosowania przez kontrahenta procedury „odwrotnego obciążenia” przy fakturowaniu obsługi operatorskiej żurawi - na zasadach określonych na podstawie cytowanej we wniosku umowy zawartej ze zleceniobiorcą. Wątpliwości powstały na tle praw i obowiązków podatkowych w zakresie podatku VAT, w szczególności prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem usług świadczonych przez zleceniobiorcę.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Według Wnioskodawcy, jest to usługa udostępniania pracowników mieszcząca się w klasyfikacji PKWiU 78.30.1, opodatkowana na zasadach ogólnych, a w związku z tym należy za te czynności wystawić fakturę VAT ze stawką podstawową, tj. 23%.

Wnioskodawca uważa, że wykonywana przez zleceniobiorcę usługa obsługi żurawi wieżowych wykonywana przez zleceniobiorcę na podstawie cytowanej wcześniej umowy mieści się w klasyfikacji PKWiU 78.30.1 i winna być opodatkowana na zasadach ogólnych, a zastosowanie przez zleceniobiorcę procedura „odwrotnego obciążenia” nakłada obowiązek rozliczenia podatku z tytułu nabycia wskazanej usługi, bez prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem usług świadczonych przez zleceniobiorcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r, poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W myśl art. 5a ustawy – towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Przepisy z zakresu podatku od towarów i usług odwołują się w niektórych przypadkach do grupowań PKWiU. Przy czym prawidłowa identyfikacja towarów i usług w ramach klasyfikacji statystycznych stanowi niezbędny warunek do określenia wysokości opodatkowania lub podmiotu zobowiązanego do rozliczenia VAT w odniesieniu do towarów i usług, dla których przepisy z zakresu VAT powołują klasyfikację statystyczną.

Od dnia 1 stycznia 2016 r. obowiązuje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2015 r., poz. 1676). Jednakże zgodnie z jego § 3 pkt 1, do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2017 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU).

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r.), podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9;
2. usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Załącznik nr 14 do ustawy określający wykaz usług, o których mowa w wyżej cyt. art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy, obejmuje m.in.:

(…);

48 – 43.99.90.0 – Roboty związane z wykonywaniem pozostałych specjalistycznych robót budowlanych, gdzie indziej niesklasyfikowanych;

(…).

Według art. 17 ust. 1h ustawy, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Mechanizm „odwrotnego obciążenia” podatkiem od towarów i usług stanowi odstępstwo od generalnej zasady wyrażonej w art. 193 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – dalej zwanej „Dyrektywą” – (zgodnie z którym osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik dokonujący dostawy towarów lub świadczenia usług) i przenosi obowiązek rozliczenia VAT należnego ze sprzedającego na nabywcę. Podstawą dla zastosowania tego szczególnego środka jest art. 199-199a Dyrektywy. W art. 199 ust. 1 oraz art. 199a ust. 1 Dyrektywy zawarty został zamknięty katalog transakcji, w odniesieniu do których państwa członkowskie mogą postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik podatku od towarów i usług – odbiorca towarów i usług będących przedmiotem tych transakcji, wśród których wymieniono dostawę zużytych materiałów, zużytych materiałów nienadających się do ponownego użycia w tym samym stanie, złomu, odpadów przemysłowych i nieprzemysłowych, odpadów przetwarzalnych, częściowo przetworzonych odpadów oraz dostawy pewnych towarów i świadczenia usług wymienionych w załączniku VI [ art. 199 ust. 1 lit. d) Dyrektywy]. Do decyzji państw członkowskich Unii Europejskiej pozostawiono zarówno ewentualne zaimplementowanie tego mechanizmu na grunt krajowych regulacji, jak również kwestię, które spośród enumeratywnie wskazanych w dyrektywie towarów i usług zostaną nim objęte.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w myśl z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Generalna zasada określająca prawne możliwości odliczenia podatku naliczonego wyrażona jest w art. 86 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 ustawy.

Kwotę podatku naliczonego stanowi:

• suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy);
• kwota podatku należnego z tytułu świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 lub 8 podatnikiem jest ich usługobiorca (art. 86 ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy).

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy, o czym stanowi art. 86 ust. 10 ustawy.

Według ar. 86 ust. 10b ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w:

• ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a - powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny (pkt 1);

(…)

• ust. 2 pkt 4 lit. a, b i d - powstaje zgodnie z ust. 10, pod warunkiem że podatnik uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu tych transakcji w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek, nie później niż w terminie 3 miesięcy od upływu miesiąca, w którym w odniesieniu do nabytych towarów lub usług powstał obowiązek podatkowy (pkt 3).

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać:

• stawkę podatku (pkt 12);
• kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku (pkt 14);
• w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi – wyrazy „odwrotne obciążenie” (pkt 18).

Jak stanowi art. 106e ust. 4 pkt 1 ustawy, faktura nie zawiera w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 i 8, jest nabywca towaru lub usługobiorca – danych określonych w ust. 1 pkt 12-14 (m.in. kwoty podatku od sumy wartości sprzedaży netto).

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca jako podwykonawca świadczy usługi dźwigowe żurawiami wieżowymi. Ponieważ nie zatrudnia dostatecznej ilości wyspecjalizowanej kadry do obsługi żurawi, tj. operatorów żurawi wieżowych, obsługa ta świadczona jest poprzez firmę zewnętrzną w oparciu o zawieraną umowę.

Zgodnie z zapisami tej umowy, zleceniobiorca zapewnia obsługę operatorską żurawi wieżowych przez wyspecjalizowaną kadrę, tj. operatorów z uprawnieniami do obsługi tego sprzętu oraz przeszkolonych w zakresie BHP, ppoż. UDT i DTR. Jedna z firm świadczących usługi, polegające na kierowaniu do pracy swoich pracowników do obsługi żurawi wieżowych, obciąża Wnioskodawcę za te usługi według procedury „odwrotnego obciążenia”, twierdząc, że są to „roboty związane z wykonywaniem pozostałych specjalistycznych robót budowlanych, gdzie indziej nieskalsyfikowanych”, według PKWiU 43.99.90.0.

Według informacji Urzędu Statystycznego w Łodzi, usługi operatorskie mieszczą się w grupowaniach:

• Obsługa operatorska żurawia wieżowego (powierzonego przez zlecającego) w zakresie robót budowlanych – PKWiU 43.99.90.0 „Roboty związane z wykonywaniem pozostałych specjalistycznych robót budowlanych, gdzieindziej niesklasyfikowanych”;
  
• Usługi polegające na oddelegowaniu/wynajmowaniu własnego pracownika do wykonania pracy operatora żurawia wieżowego i hydraulicznego, gdy kierowanie i nadzorowanie udostępnionych pracowników spoczywa na zleceniodawcy:
  
  
  
  1. w przypadku udostępniania pracowników na okres tymczasowy: PKWiU 78.20.1 „Usługi świadczone przez agencje pracy tymczasowej”;
     
  2. w przypadku udostępniania pracowników na okres długoterminowy lub stały: PKWiU 78.30.1 „Pozostałe usługi związane z udostępnianiem pracowników”.
     

Wnioskodawca powziął wątpliwość w kwestii braku możliwości zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy względem nabywanych usług oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego – w sytuacji, gdy kontrahent kwalifikuje te usługi, polegające na kierowaniu do pracy swoich pracowników do obsługi żurawi wieżowych, jak również obciąża z tego tytułu Wnioskodawcę według procedury „odwrotnego obciążenia”.

Rozstrzygając niniejszą sprawę w zakresie żądania wyrażonego przez Wnioskodawcę w postawionym pytaniu należy stwierdzić, że o charakterze wykonywanych czynności decyduje całokształt okoliczności faktycznych jakie towarzyszą realizacji tych czynności. Znamienne jest również, że Wnioskodawca podaje klasyfikacje czynności (PKWiU 78.30.1 – tu: jako: „Pozostałe usługi związane z udostępnianiem pracowników”) odmienną od przytaczanej przez kontrahenta wykonującego prace (PKWiU 43.99.90.0 „Roboty związane z wykonywaniem pozostałych specjalistycznych robót budowlanych, gdzieindziej niesklasyfikowanych”).

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz treść powołanych przepisów stwierdzić należy, że:

• w przedmiotowej sprawie nabywane od kontrahenta usługi, klasyfikowane przez Wnioskodawcę pod symbolem PKWiU 78.30.1 (tu: jako: „Pozostałe usługi związane z udostępnianiem pracowników”), jako niemieszczące się w załączniku nr 14 do ustawy nie podlegają opodatkowaniu według zasad wskazanych w art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy, gdyż nie została spełniona jedna z przesłanek do zastosowania tego przepisu. Tak wskazaną czynność należy opodatkować według zasad ogólnych. Wobec tego należy podzielić w tym kontekście poglądy Wnioskodawcy.
• skoro Wnioskodawca jest obciążany przez kontrahenta (jedna z firm świadczących usługi, polegające na kierowaniu do pracy swoich pracowników do obsługi żurawi wieżowych) za świadczone przez tego kontrahenta usługi według procedury „odwrotnego obciążenia” - kontrahent twierdzi, że są to „roboty związane z wykonywaniem pozostałych specjalistycznych robót budowlanych, gdzie indziej nieskalsyfikowanych”, według PKWiU 43.99.90.0 – to tym samym Wnioskodawca nie znajduje się w posiadaniu faktury VAT, z której wynika kwota podatku naliczonego w rozumieniu art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy. Dlatego też zgodzić należy się z poglądem Wnioskodawcy, sprowadzającym się do tego, że nie ma on prawa do odliczenia podatku naliczonego w tej sytuacji.

W rezultacie stanowisko Wnioskodawcy w jego indywidualnej sprawie na tle tak podanych i zaklasyfikowanych czynności uznano za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja nie rozstrzyga prawidłowości klasyfikacji dokonanej przez Wnioskodawcę w świetle PKWiU (78.30.1). Wobec tego została ona wydana przy założeniu, że Wnioskodawca prawidłowo zaklasyfikował usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU. Tutejszy organ nie jest bowiem uprawniony, w ramach określonych w art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, do zajmowania stanowiska w zakresie prawidłowości formalnego przyporządkowania towaru lub usługi do grupowania statystycznego.

Zaznacza się, że źródłem wiedzy na temat stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) sprawy nie może być dla organu wydającego interpretację podatkową jakakolwiek dokumentacja załączona do wniosku (jego uzupełnienia), ale jedynie oświadczenie wiedzy wnioskodawcy zawarte w tym wniosku (jego uzupełnieniu), którego rzetelność jest gwarantowana jego podpisem lub osoby (osób) go reprezentującej (reprezentujących). Skoro zatem – zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej – wyczerpujący opis stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z dokumentów do niego załączonych, organ interpretacyjny nie dokonywał merytorycznej analizy kserokopii klasyfikacji statystycznej załączonej do uzupełnienia do wniosku.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.