Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.266.2017.1.KC
z 25 września 2017 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2017 r. (data wpływu 29 sierpnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wartości diet z tytułu podróży służbowej – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 29 sierpnia 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:
Wnioskodawczyni mieszka w miejscowości …, gm. …. Od dnia 15 września 2010 r. Wnioskodawczyni wykonuje wolny zawód w formie własnej działalności gospodarczej jako indywidulna praktyka pielęgniarska w przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego na podstawie umów zawartych z poniższymi podmiotami:
- Wojewódzki Szpital im. ….,
- Szpital Psychiatryczny w …,
- Centralny Szpital Kliniczny Uniwersytetu Medycznego w…..
W ramach tych umów, Wnioskodawczyni wykonuje usługi z zakresu udzielania świadczeń zdrowotnych, polegających na pełnieniu dyżurów dwunastogodzinnych i dwudziestoczterogodzinnych, zależnie od potrzeb podmiotu leczniczego, określonych grafikiem dyżurów ustalonych przez podmiot leczniczy. Z reguły są to 20-22 dyżury w ciągu miesiąca. Do miejsca wykonywania działalności Wnioskodawczyni dojeżdża z miejsca zamieszkania samochodem stanowiącym środek trwały firmy. Wnioskodawczyni wskazuje, że adres Jej stałego miejsca wykonywania działalności, to adres miejsca zamieszkania. Zgodnie z obowiązującymi umowami, wpisem do Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności Gospodarczej jako adres głównego miejsca wykonywania działalności Wnioskodawczyni wskazuje Wojewódzki Szpital w …, Centrum Psychiatryczne w … oraz Centralny Szpital Kliniczny Uniwersytetu Medycznego w …. Adresy podmiotów leczniczych są inne niż adres zamieszkania Wnioskodawczyni, w związku z czym świadczy Ona usługi medyczne na podstawie umów poza miejscem adresu siedziby Jej firmy.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności wartości diet z tytułu podróży służbowych (dojazdów do miejsca wykonywania działalności)?
Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Oznacza to, że zaliczenie wydatków (diet) do kosztów podatkowych jest możliwe, gdy zostaną spełnione kryteria wynikające z ww. przepisu. W przypadku prowadzonej przez Wnioskodawczynię firmy, kryteria te są spełnione w całym ich zakresie.
Wyjazdy Wnioskodawczyni na dyżury (podróż służbowa):
- związane są ściśle z prowadzoną działalnością gospodarczą;
- służą osiągnięciu przychodów lub zachowaniu ich albo zabezpieczeniu źródła przychodów w ramach indywidulanej praktyki pielęgniarskiej;
- wysokość diety mieści się w granicach limitu określonego w art. 23 ust. 1 pkt 52.
Wobec powyższego, Wnioskodawczyni może uznać, że zaliczenie do kosztów podatkowych diet z tytułu podróży służbowych związanych ze świadczeniem usług pielęgniarskich, do wysokości określonych w przepisach, w prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej jest prawidłowe i zgodne z obowiązującym prawem podatkowym.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z tym, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim. Dla zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, określony wydatek nie może być również wyszczególniony w katalogu negatywnym – wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, ujętych w art. 23 ww. ustawy oraz musi być należycie udokumentowany.
W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.
Z powołanego przepisu ustawy wynika, że osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tzn. do wysokości diet przysługujących pracownikom. Zakresem omawianego unormowania zostały więc objęte osoby prowadzące działalność gospodarczą bez żadnych wyłączeń podmiotowych i przedmiotowych.
W szczególności przepis ten nie przewiduje żadnych ograniczeń kręgu osób uprawnionych ze względu na rodzaj lub miejsce wykonywania czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ani też nie rozróżnia wyjazdu służbowego w celu zawarcia umowy o świadczenie usług, dokonania zakupu środka trwałego, czy świadczenia usługi w wykonywaniu zawartej umowy. Jedyne ograniczenie ustanowione tym przepisem odnosi się do limitu wartości, która może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca wyłącza bowiem z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.
Zasadniczą przesłanką decydującą o kwalifikacji danego wyjazdu jako podróży służbowej jest jej związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dlatego też za podróż służbową należy uznać bezpośrednie wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą poza siedzibą firmy, zarówno w kraju, jak i poza jego granicami.
Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni od dnia 15 września 2010 r. wykonuje wolny zawód w formie własnej działalności gospodarczej jako indywidulna praktyka pielęgniarska w przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego na podstawie umów zawartych z kilkoma podmiotami leczniczymi. W ramach tych umów, Wnioskodawczyni wykonuje usługi z zakresu udzielania świadczeń zdrowotnych polegających na pełnieniu dyżurów dwunastogodzinnych i dwudziestoczterogodzinnych, zależnie od potrzeb podmiotu leczniczego, określonych grafikiem dyżurów ustalonych przez podmiot leczniczy. Z reguły są to 20-22 dyżury w ciągu miesiąca. Do miejsca wykonywania działalności Wnioskodawczyni dojeżdża z miejsca zamieszkania samochodem stanowiącym środek trwały firmy. Adres stałego miejsca wykonywania działalności, Wnioskodawczyni, to adres miejsca zamieszkania. Zgodnie z obowiązującymi umowami, wpisem do Centralnej Ewidencji Informacji o Działalności Gospodarczej jako adres głównego miejsca wykonywania działalności Wnioskodawczyni wskazuje adresy ww. podmiotów leczniczych. Adresy podmiotów leczniczych są inne niż adres zamieszkania Wnioskodawczyni, w związku z czym świadczy Ona usługi medyczne na podstawie umów poza miejscem adresu siedziby Jej firmy.
Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że odbywane przez Wnioskodawczynię podróże służbowe – w celu odbywania dyżurów w ramach świadczenia usług pielęgniarskich – związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą. Stosownie zatem do art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartość diet za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniu.
Zatem, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.
Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.