Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.285.2017.1.MK
z 11 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2017 r. (data wpływu 10 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT transakcji wniesienia nieruchomości do Spółki jawnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT transakcji wniesienia nieruchomości do Spółki jawnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca nie prowadzi osobiście działalności gospodarczej oraz nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Jednocześnie jest on wspólnikiem w spółce jawnej mającej siedzibę w Polsce (dalej: „Spółka jawna”) prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu Ustawy VAT.

Wnioskodawca wraz z małżonką nabył dwie nieruchomości gruntowe do majątku prywatnego. Stanowią one dwie działki o powierzchni 0,0700 ha każda, które objęte są odrębnymi księgami wieczystymi (dalej łącznie: „Działki”, „Nieruchomości”). Zgodnie z obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego Działki przeznaczone są pod zabudowę.

Wnioskodawca nabył Nieruchomości od gminy na podstawie umowy sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego. Zbycie Nieruchomości przez gminę podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT. Nabycie Nieruchomości przez Wnioskodawcę nie było przeprowadzone w ramach działalności gospodarczej i Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z ich nabyciem. Bezpośrednim celem ich nabycia nie było wniesienie do Spółki Jawnej, ale lokata prywatnego kapitału z możliwością przeznaczenia ich na przyszłe cele mieszkalne Wnioskodawcy i jego rodziny.

Działki od dnia ich nabycia nie były użytkowane przez Wnioskodawcę, tzn. nie była na nich prowadzona działalność gospodarcza w rozumieniu przepisów Ustawy VAT, ani nie były wykorzystywane w innym celu. Wnioskodawca nie udostępniał Nieruchomości osobom trzecim na podstawie odpłatnych lub nieodpłatnych umów najmu, dzierżawy, użyczenia lub innych umów o podobnym charakterze. Nieruchomości zawsze traktował jako inwestycję prywatną. Poniesione koszty związane z jej utrzymaniem nigdy nie były zaliczane do kosztów podatkowych, a podatek VAT od tych zakupów nigdy nie był odliczany.

Wnioskodawca nie podejmował czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości gruntu. W szczególności, nie dzielił Działek, nie ogradzał ich ani nie uzbrajał oraz nie występował o wydanie jakichkolwiek decyzji administracyjnych w zakresie zagospodarowania Nieruchomości.

Wniesienie Działek przez Wnioskodawcę do Spółki Jawnej jako wkładu niepieniężnego miało na celu podwyższenie jego wkładu w Spółce. Małżonka Wnioskodawcy w związku z faktem wniesienia wkładów nie uzyskała żadnych praw korporacyjnych w Spółce jawnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przedstawiona w stanie faktycznym transakcja wniesienia Nieruchomości do Spółki jawnej tytułem wkładu niepieniężnego podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, transakcja wniesienia Nieruchomości tytułem wkładu niepieniężnego do Spółki Jawnej nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Uzasadnienie Stanowiska Wnioskodawcy.

Na podstawie z art. 15 ust. 1 Ustawy VAT, podatnikami podatku od towarów i usług są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 2 Ustawy VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Na podstawie przytoczonego przepisu można wywnioskować, iż jedynie czynności wykonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

W konsekwencji, nie jest podatnikiem VAT ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Jednakże każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 Ustawy VAT, powinien być uznany za podatnika podatku VAT. Zatem wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawowym kryterium dla opodatkowania zbycia danego składnika majątkowego (przykładowo nieruchomości) jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został i faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej. Mianowicie, w kwestii opodatkowania takiej dostawy istotne jest, czy zbywca w celu dokonania zbycia podjął aktywne działania w zakresie ich obrotu, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę, w świetle art. 15 ust. 2 Ustawy VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku VAT, czy też zbycie nastąpiło w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

W tym świetle, w zakresie zbycia nieruchomości prywatnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE, który w sprawach C-180/10 i C-181/10 wskazał, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Analogiczne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 października 2011 r. (I FSK 1536/10), w którym stwierdził, że: „Wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy, nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku to tego gruntu. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna, sprzedając działki budowlane, działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną; przesłanka „stałości” działalności gospodarczej wynika z porównania art. 9 i art. 12 dyrektywy 2006/112/WE, gdyż skoro art. 12 wprowadza, jako zasadę szczególną, możliwość uznania za podatnika także podmiotów wykonujących działalność gospodarczą w sposób sporadyczny (okazjonalny, to oznacza, iż zasadą ogólną jest, by działalność gospodarcza musiała być wykonywana w sposób niesporadyczny (stały). Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych”.

Mając na uwadze powyższe, jeżeli zbywającemu nie można przypisać przymiotu „handlowca”, zbycie nieruchomości prywatnej nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe argumenty mają zastosowanie do każdego rodzaju zbycia nieruchomości, które mogłoby zostać uznane za dostawę w rozumieniu art. 7 Ustawy VAT. Z tego względu, wniesienie przez osobę fizyczną tytułem wkładu niepieniężnego do spółki osobowej nieruchomości, która jest składnikiem jego majątku prywatnego, nie stanowi czynności wykonywanej w ramach działalności gospodarczej, gdy w świetle danego stanu faktycznego jego działaniom nie można przypisać znamion handlowych. W rezultacie takie zbycie nie podlega opodatkowaniu VAT, gdyż stanowi ono wyłącznie element zarządu majątkiem prywatnym. Takie stanowisko podzielają również organy podatkowe, m. in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 10 czerwca 2010 r. (znak: IPPPI-443-6l7/10-4/MP) w zakresie zdarzenia przyszłego podobnego do przedstawionego w niniejszym wniosku stanu faktycznego, wskazał iż: „Odnosząc przedstawione okoliczności do obowiązujących przepisów prawa należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawcy nie mnożna uznać za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Nic nie wskazuje na to, że dokonując wniesienia ww. nieruchomości tytułem wkładu do spółki osobowej, Wnioskodawca będzie działał w charakterze handlowca. Przedmiotowa nieruchomość została nabyta do majątku wspólnego, w celu zagospodarowania jej na potrzeby mieszkaniowe własne oraz najbliższej rodziny (dzieci). Nie można zatem uznać, że grunt został zakupiony w celu jego dalszej odsprzedaży. Jak wynika ze złożonego wniosku, przedmiotowy grunt nie został nabyty z zamiarem wykorzystywania go w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i do takich celów nigdy nie był wykorzystywany. W przedstawionych okolicznościach sprawy Wnioskodawca nie działa jako producent, handlowiec lub usługodawca, a czynność wniesienia nieruchomości tytułem wkładu do spółki osobowej to jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanego przez niego majątku. Wnioskodawca sprzedając nieruchomość będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, zatem czynność ta nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. W konsekwencji, czynność wniesienia przedmiotowej nieruchomości w formie aportu do spółki osobowej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.

Podobne stanowisko prezentują organy podatkowe w następujących interpretacjach podatkowych:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 4 listopada 2016 r., sygn. 0461-ITPP3.4512.494.2016.1.MZ;
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 października 2016 r., sygn. 1462-IPPP2.4512.651.2016.1.BH;
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 września 2015 r., sygn. IPPP2/4512-642/15-3/AOg;
• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 kwietnia 2017 r., sygn. 0461-ITPP2.4512.189.2017.1.AW.
  
  

W przedmiotowym stanie faktycznym Nieruchomości zostały nabyte do majątku wspólnego Wnioskodawcy oraz jego żony, na cele prywatne jako lokata kapitału. Działki od dnia ich nabycia nie były użytkowane przez Wnioskodawcę, tzn. nie była na nich prowadzona działalność gospodarcza w rozumieniu przepisów Ustawy VAT, ani nie były wykorzystywane w innym celu. Wnioskodawca nie udostępniał przedmiotowych nieruchomości osobom trzecim na podstawie odpłatnych lub nieodpłatnych umów najmu, dzierżawy, użyczenia lub innych umów o podobnym charakterze. Nieruchomości zawsze traktował jako inwestycję prywatną. Poniesione koszty związane z jej utrzymaniem nigdy nie były zaliczane do kosztów podatkowych, a podatek VAT od tych zakupów nigdy nie był odliczany. Co więcej, Wnioskodawca nie podejmował czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości gruntu. W szczególności, nie dzielił Działek, nie ogradzał ich, ani nie uzbrajał oraz nie występował o wydanie jakichkolwiek decyzji administracyjnych w zakresie zagospodarowania Nieruchomości.

Wnioskodawca nie podejmował również działań, które wykraczałyby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca nie podjął bowiem jakichkolwiek aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu Ustawy VAT, co mogłoby skutkować uznaniem go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą.

Nadto istotnym jest, że Nieruchomość nie została nabyta przez Wnioskodawcę z zamiarem wniesienia jej do Spółki Jawnej, gdyż stanowiła dla niego jedynie lokatę prywatnego kapitału z możliwością przeznaczenia na przyszłe cele mieszkaniowe Wnioskodawcy i jego rodziny. Co więcej, wniesienie Nieruchomości do Spółki Jawnej nie miało na celu osiągnięcia dochodu, a jedynie transformację posiadanego majątku prywatnego. Jego działania nie były zaplanowane. ani tym bardziej nie charakteryzowały się ciągłością, gdyż była to czynność jednorazowa, w związku z czym nie nastąpił ciąg zdarzeń, który przesądzałaby o tym, że wniesienie Nieruchomości do Spółki Jawnej wypełniło przesłanki działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe, w zaistniałym stanie faktycznym nie sposób uznać wniesienia Nieruchomości do Spółki Jawnej tytułem wkładu niepieniężnego za czynność objętą podatkiem VAT. Mianowicie, była to czynność jednorazowa, dotycząca prywatnego majątku Wnioskodawcy, a więc nie został spełniony wymieniony w art. 15 ust. 1 VAT warunek działania w ramach wykonywania działalności gospodarczej. W rezultacie, transakcja wniesienia Nieruchomości tytułem wkładu niepieniężnego do Spółki Jawnej nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle przywołanych argumentów oraz wyżej zaprezentowanych poglądów sądów administracyjnych i organów podatkowych Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że przedstawione przez niego stanowisko i rozumienie treści przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, nieruchomość spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

W świetle powyższego, skoro przez dostawę towarów przepis art. 7 ust. 1 ustawy nakazuje rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, a towarem jest grunt, to sprzedaż rzeczy zawsze będzie przeniesieniem prawa do rozporządzania gruntem jak właściciel. Istotne jest bowiem to, że wskutek nabycia prawa majątkowego nabywca może rozporządzać rzeczą jak właściciel. A warunek ten zostaje bezwzględnie spełniony w przypadku nabycia rzeczy.

Tym samym na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, zbycie prawa własności gruntu traktować należy jako dostawę towarów.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy – sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z kolei, aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe.

Wniesienie aportu rzeczowego do spółki prawa handlowego lub cywilnego – w zależności od tego co jest jego przedmiotem – spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, uznawane jest za sprzedaż.

W sytuacji zatem, gdy przedmiotem aportu są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z odpłatną dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Zainteresowanego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.) – (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca nie prowadzi osobiście działalności gospodarczej oraz nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Jednocześnie jest on wspólnikiem w spółce jawnej mającej siedzibę w Polsce, prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu Ustawy VAT. Wnioskodawca wraz z małżonką nabył dwie nieruchomości gruntowe do majątku prywatnego. Stanowią one dwie działki o powierzchni 0,0700 ha każda, które objęte są odrębnymi księgami wieczystymi. Zgodnie z obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego Działki przeznaczone są pod zabudowę. Wnioskodawca nabył Nieruchomości od gminy na podstawie umowy sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego. Zbycie Nieruchomości przez gminę podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT. Nabycie Nieruchomości przez Wnioskodawcę nie było przeprowadzone w ramach działalności gospodarczej i Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z ich nabyciem. Bezpośrednim celem ich nabycia nie było wniesienie do Spółki Jawnej, ale lokata prywatnego kapitału z możliwością przeznaczenia ich na przyszłe cele mieszkalne Wnioskodawcy i jego rodziny. Działki od dnia ich nabycia nie były użytkowane przez Wnioskodawcę, tzn. nie była na nich prowadzona działalność gospodarcza w rozumieniu przepisów Ustawy VAT, ani nie były wykorzystywane w innym celu. Wnioskodawca nie udostępniał Nieruchomości osobom trzecim na podstawie odpłatnych lub nieodpłatnych umów najmu, dzierżawy, użyczenia lub innych umów o podobnym charakterze. Nieruchomości zawsze traktował jako inwestycję prywatną. Wnioskodawca nie podejmował czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości gruntu. W szczególności, nie dzielił Działek, nie ogradzał ich ani nie uzbrajał oraz nie występował o wydanie jakichkolwiek decyzji administracyjnych w zakresie zagospodarowania Nieruchomości.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą wskazania, czy przedstawiona w stanie faktycznym transakcja wniesienia Nieruchomości do Spółki jawnej tytułem wkładu niepieniężnego podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Zainteresowanego należy zatem ustalić, czy w odniesieniu do opisanej czynności wniesienia nieruchomości aportem do powstałej Spółki jawnej Wnioskodawca działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W kontekście powyższych rozważań istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Zainteresowany podejmował działania charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie w celu dokonania wniesienia aportem do Spółki jawnej nieruchomości niezabudowanej, Wnioskodawca nie angażował środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowca, tj. nie wykazywał aktywności w przedmiocie zbycia wskazanej we wniosku nieruchomości porównywalnych do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Zainteresowany nie udostępniał w żaden sposób innym osobom ww. nieruchomości niezabudowanej będącej przedmiotem aportu, a co za tym idzie, nie osiągał z niej pożytków. Podobnie sam nie wykorzystywał opisanych nieruchomości w działalności gospodarczej. Ponadto, Wnioskodawca nie poniósł żadnych nakładów na ulepszenie wskazanych nieruchomości. W szczególności, nie dzielił Działek, nie ogradzał ich ani nie uzbrajał oraz nie występował o wydanie jakichkolwiek decyzji administracyjnych w zakresie zagospodarowania Nieruchomości.

Zatem dokonując wniesienia aportem do Spółki jawnej opisanej nieruchomości gruntowej, Wnioskodawca korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego przymiotu pozbawia Zainteresowanego cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie aportu ww. nieruchomości, a jej dostawę cech czynności podlegającej opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji, mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz opis sprawy należy stwierdzić, że aport ww. nieruchomości niezabudowanej do Spółki jawnej nie stanowił działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym Wnioskodawca z tytułu wniesienia aportem do Spółki jawnej nieruchomości niezabudowanej nie wystąpił w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, przedstawiona w stanie faktycznym transakcja wniesienia Nieruchomości do Spółki jawnej tytułem wkładu niepieniężnego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Należy zauważyć, iż stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego stanu faktycznego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.