Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.156.2017.1.JR
z 29 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2017 r. (data wpływu 7 kwietnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 maja 2017 r. (data wpływu 29 maja 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej (pytanie nr 3) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 i 14f § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 16 maja 2017 r., nr 0113-KDIPT3.4011.59.2017.1.JR, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 16 maja 2017 r. (data doręczenia 19 maja 2017 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 23 maja 2017 r. (data wpływu 29 maja 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 25 maja 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe ostatecznie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku:

W opisie stanu faktycznego za 2015 r., Wnioskodawczyni wskazała że w zeznaniu PIT-37 dokonała odliczenia ulgi z tytułu wychowywania dwójki dzieci urodzonych w dniu 3 marca 2007 r. oraz w dniu 2 lipca 2009 r., po 1 112 zł 4 gr na każde z nich.

W lipcu 2015 r. Wnioskodawczyni złożyła pozew o rozwód. Postępowanie toczyło się do listopada 2016 r. Sąd powierzył prawa rodzicielskie obojgu rodzicom, jednak opiekę nad dziećmi przyznał Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni wyjaśniła, że zwrot z tytułu odliczenia za 2014 r. wypłacił wówczas jeszcze mąż i przeznaczył na nieznane Jej cele. Dzieci z tych pieniędzy nie skorzystały. Chcąc uniknąć takiej sytuacji za 2015 r. Wnioskodawczyni odliczyła ulgę sama. Wskazała, że to Ona zawsze ponosiła wydatki na utrzymanie domu i dzieci, wyżywienie, wycieczki, przybory szkolne, ubiór, leki. Również doprowadzenie dzieci do szkoły spoczywało na Niej. Były mąż jest osobą kłótliwą i agresywną, z którą niczego nie można ustalić, która nie liczy się z nikim. W 2015 r. odliczył ulgę na starszą z córek chcąc je rozdzielić, jednak Sąd po zapoznaniu się z opinią psychologiczną, nie zgodził się na to. Agresja męża spowodowała również założenie niebieskiej karty.

W 2015 r., mimo wspólnego zamieszkiwania, to Wnioskodawczyni sprawowała faktyczną opiekę nad dziećmi. Uważa Ona, że samo posiadanie praw rodzicielskich to za mało, aby odliczyć ulgę na dzieci. Urząd Skarbowy wszczął postępowanie, w wyniku którego Wnioskodawczyni uzyskała informacje, że powinna złożyć korekty, bo były mąż ma prawa rodzicielskie. Taka sytuacja jest dla dzieci Wnioskodawczyni bardzo krzywdząca i nie do zaakceptowania. Jedynie możliwość skorzystania z ulgi przez Wnioskodawczynię daje gwarancję przeznaczenia tych środków na potrzeby Jej dwójki dzieci.

W zakresie opisu stanu faktycznego za 2016 r. Wnioskodawczyni wskazała, że relacje w domu nadal były złe, mąż wszczynał awantury. To spowodowało konieczność wyprowadzenia się w październiku 2016 r. do domu rodziców. Wnioskodawczyni nadal sprawowała faktyczną opiekę. Nawet wyjazd z dzieckiem do szpitala był na Jej głowie (Wnioskodawczynię i dziecko zawieźli sąsiedzi), a opiekę nad młodszą córką podczas 5 dniowego pobytu w szpitalu sprawowała chrzestna. Ojciec dzieci nie zainteresował się nimi. Nadal wszystkie wydatki na ich potrzeby podstawowe, jak i dodatkowe realizowała Ona. Doprowadzenie na zajęcia dodatkowe, czy do szkoły spoczywało na Wnioskodawczyni. To Ona wykonywała obowiązki, a mąż miał prawa.

Małżeństwo Wnioskodawczyni zostało rozwiązane na podstawie wyroku Sądu w listopadzie 2016 r. Mimo zasądzonych alimentów mąż nie uczestniczył w wychowywaniu dzieci. Były mąż ma możliwość widzenia się z córkami i tylko okazjonalnie z tego korzysta, potrafi nie przyjechać i nie poinformować o tym. W ciągu ostatnich 6 miesięcy jedynie w dwa weekendy dzieci były u byłego męża. Wracały chore lub z boleściami brzucha. Jego opieka była niewłaściwa, był z nimi krótki czas, a potem zawoził je do swojego taty i znikał.

Każda choroba dzieci i opieka nad nimi w czasie choroby spoczywała na Wnioskodawczyni. Jeśli np. zajęcia dodatkowe przypadały w te dwa wyżej opisane weekendy, były mąż nie zaprowadzał dzieci twierdząc, że „tatuś jest ważniejszy”, co jest dla nich stratą. Nawet w Święta Bożego Narodzenia ojciec dzieci nie przyjechał po nie, zrobił to dziadek.

Wnioskodawczyni za 2016 r. odliczyła ulgę na dwoje dzieci, były mąż również odliczył ulgę na każdą z córek po połowie. Po wyjaśnieniu w Urzędzie Skarbowym w …, Wnioskodawczyni złożyła korekty, decydując się jednak na wystąpienie o indywidualną interpretację. Według Wnioskodawczyni, możliwość skorzystania z ulgi powinna mieć Ona, natomiast „były mąż jedynie za faktycznie spędzone z dziećmi dni”.

W opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawczyni stwierdziła, że to Ona faktycznie, a nawet wyłącznie sprawuje opiekę nad dziećmi, ponieważ przez ostatnie 6 miesięcy (tj. od rozwodu) były mąż widział je w dwa weekendy.

Z uwagi na to, że były mąż jest osobą kłótliwą i agresywną, Wnioskodawczyni nie ma możliwości niczego z nim ustalić. Odliczenie przez niego ulgi na dzieci Wnioskodawczyni odbiera jako okradanie ich, ponieważ były mąż niczego im nie kupuje i nie finansuje. Wnioskodawczyni wskazała, że w sytuacji, gdy władza rodzicielska jest powierzona obojgu rodzicom, a tylko jeden z nich faktycznie ją wykonuje, to możliwość odliczenia powinien mieć ten faktycznie wychowujący rodzic. Rodzic, który ma jedynie prawa rodzicielskie, powinien odliczyć ulgę jedynie za przebyte z dziećmi dni lub wcale.

Podsumowując, Wnioskodawczyni oświadczyła, że zarówno w opisie stanu faktycznego, jak i w zdarzeniu przyszłym, to Ona faktycznie sprawuje opiekę nad dwójką dzieci. Zapewnia im wyżywienie, ubiór, przybory szkolne, opłaca zajęcia dodatkowe, wycieczki, wakacje, leki, środki czystości, koszty utrzymania, koszty wyprawienia komunii świętej itp.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

1. Czy Wnioskodawczyni, mimo wspólnego zamieszkiwania z mężem w 2015 r., może odliczyć ulgę na dwoje dzieci w całości jako jedyna osoba faktycznie sprawująca opiekę nad dziećmi?
2. Czy Wnioskodawczyni, jako opiekun faktycznie sprawujący opiekę nad dziećmi, odrębnie zamieszkujący od października 2016 r., może skorzystać z odliczenia ulgi na dzieci w całości?
3. Czy Wnioskodawczyni jako osoba odrębnie zamieszkująca i faktycznie sprawująca opiekę nad dwójką dzieci, może skorzystać z ulgi na dzieci w całości?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 3. Natomiast w zakresie pytań nr 1 i nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni w zakresie zdarzenia przyszłego, powinna Ona mieć możliwość skorzystania z ulgi wyłącznie jako opiekun (mama) faktycznie sprawująca opiekę nad dziećmi. Natomiast były mąż powinien być tej możliwości pozbawiony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.
   
   

Natomiast w myśl art. 27f ust. 2 ww. ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka - kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112 000 zł,
      
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56 000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a);
2. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci - kwota:
   1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
      
   2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
      
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.
   
   
   

Zgodnie zatem z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 cyt. ustawy).

Stosownie do art. 27f ust. 4 analizowanej ustawy, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Na podstawie art. 27f ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.
   
   

Z treści opisu zdarzenia przyszłego wynika, że to Wnioskodawczyni faktycznie, a nawet wyłącznie sprawuje opiekę nad dziećmi, ponieważ przez ostatnie 6 miesięcy (tj. od rozwodu orzeczonego na podstawie wyroku sądu w listopadzie 2016 r.) były mąż widział je w dwa weekendy. Z uwagi na to, że były mąż jest osobą kłótliwą i agresywną, Wnioskodawczyni nie ma możliwości niczego z nim ustalić. Odliczenie przez niego ulgi na dzieci Wnioskodawczyni odbiera jako okradanie ich, ponieważ były mąż niczego im nie kupuje i nie finansuje. Wnioskodawczyni wskazała, że w sytuacji, gdy władza rodzicielska jest powierzona obojgu rodzicom, a tylko jeden z nich faktycznie ją wykonuje, to możliwość odliczenia powinien mieć ten faktycznie wychowujący rodzic. Wnioskodawczyni faktycznie sprawuje opiekę nad dwójką dzieci. Zapewnia im wyżywienie, ubiór, przybory szkolne, opłaca zajęcia dodatkowe, wycieczki, wakacje, leki, środki czystości, koszty utrzymania, koszty wyprawienia komunii świętej itp.

Stosowanie do art. 92 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682), dziecko pozostaje aż do pełnoletności pod władzą rodzicielską.

Zgodnie z art. 93 § 1 ww. ustawy, władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, a – stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy – jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest obowiązane i uprawnione do jej wykonywania.

W myśl art. 58 § 1 ww. ustawy, w wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i kontaktach rodziców z dzieckiem oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd uwzględnia pisemne porozumienie małżonków o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.

Jak stanowi art. 58 § 1a cyt. ustawy, sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia.

Zgodnie z treścią art. 107 § 1 ww. ustawy, jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom żyjącym w rozłączeniu, sąd opiekuńczy może ze względu na dobro dziecka określić sposób jej wykonywania i utrzymywania kontaktów z dzieckiem. Sąd pozostawia władzę rodzicielską obojgu rodzicom, jeżeli przedstawili zgodne z dobrem dziecka pisemne porozumienie o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia. W braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia. (art. 107 § 2 ww. ustawy).

W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego na dziecko limitu. Kwotę tę rodzice mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Dotyczy to zarówno rodziców pozostających w związku małżeńskim lub partnerskim, jak i rodziców rozwiedzionych czy będących w separacji. Podkreślenia przy tym wymaga, że separacja bądź rozwód rodziców nie są równoznaczne z utratą przez rodzica prawa do wykonywania władzy rodzicielskiej. Sąd rodzinny, ogłaszając separację bądź rozwiązując związek małżeński określa także prawa rodzicielskie. Jeżeli zatem nie pozbawia tego prawa jednego z rodziców, to uznaje, że rodzice są zdolni do porozumienia w sprawach dotyczących dziecka.

Jednakże, warunkiem niezbędnym do zastosowania ulgi na dzieci w stosunku do małoletniego dziecka jest wykonywanie władzy rodzicielskiej (a nie samo jej posiadanie). Nie można utożsamiać pojęcia „wykonywanie władzy rodzicielskiej” z pojęciem „przysługiwanie władzy rodzicielskiej”. Należy mieć na uwadze, że do nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej konieczne jest zarówno posiadanie przez rodzica władzy rodzicielskiej nad małoletnim dzieckiem, jak i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Należy przy tym odróżnić treść władzy rodzicielskiej od jej wykonywania, gdyż samo posiadanie władzy rodzicielskiej nie oznacza jej wykonywania. Władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka (postanowienia Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Stąd ulga na dzieci przysługuje tym rodzicom, którzy faktycznie sprawują pieczę nad osobą i majątkiem dziecka. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje formalnie obojgu rodzicom, a tylko jeden z rodziców faktycznie ją wykonuje, to z odliczenia całości kwoty może skorzystać tylko ten rodzic. Jeżeli rodzic dziecka pomimo posiadania praw rodzicielskich nie zajmuje się dzieckiem albo jego kontakty są sporadyczne należy uznać, że nie wykonuje władzy rodzicielskiej i w związku z tym nie ma prawa do ulgi.

Jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 2378/15, „ (…) dla nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej, konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, to jest posiadanie władzy rodzicielskiej (nawet ograniczonej na podstawie wyroku sądowego) i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Czym innym jest bowiem posiadanie władzy a czym innym jej wykonywanie, a to oznacza, że utożsamianie ich na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje uzasadnienia. W celu nabycia prawa do przedmiotowej ulgi podatnik powinien wykazać zatem, że w danym roku podatkowym wykonywał, a nie tylko posiadał władzę rodzicielską (…).”

Zatem, o wykonywaniu władzy rodzicielskiej nie świadczy tylko sam fakt jej posiadania, czy spełniania obowiązku alimentacyjnego, ani sporadyczne kontakty z dzieckiem. Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica (rodziców) obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka. Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka.

W świetle zacytowanych wyżej przepisów na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego uznać należy, że skoro na dzień złożenia wniosku w stosunku do małoletnich dzieci tylko Wnioskodawczyni wykonuje władzę rodzicielską bez udziału drugiego rodzica, to będzie Jej przysługiwało wyłączne prawo (po spełnieniu wszystkich przesłanek wymaganych do jej zastosowania) do dokonania odliczeń w ramach ulgi prorodzinnej wnikającej z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. 100% kwoty ustalonej zgodnie z art. 27f ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując stwierdzić należy, że przy spełnieniu wszystkich przesłanek określonych w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni w 2017 r. i za lata następne przysługiwać będzie także wyłącznie prawo prawo do skorzystania z ulgi prorodzinnej wynikającej z art. 27f ust. 1 ww. ustawy, w pełnej wysokości, o ile nie ulegną zmianie przepisy prawa będące podstawą niniejszego rozstrzygnięcia oraz stan faktyczny sprawy (tzn. nadal wyłącznie Wnioskodawczyni wykonywać będzie władzę rodzicielską nad małoletnimi dziećmi).

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji indywidualnej wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), jest sam przepis prawa. Należy również zastrzec, że w przypadku korzystania z ulg i zwolnień podatkowych, wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek udowodnienia, że prawo do skorzystania z określonej ulgi przy spełnieniu wszystkich warunków wynikających z przepisów podatkowych spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.