Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4011.78.2017.1.HK
z 3 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 26 maja 2017 r. (data wpływ – 31 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na zabieg wertebroplastyki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na zabieg wertebroplastyki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni zwraca się o wydanie interpretacji indywidualnej w sprawie możliwości odliczenia od dochodu w rozliczeniu rocznym PIT-37 za 2016 r. wydatków poniesionych na zabieg wertebroplastyki w ramach ulgi rehabilitacyjnej, polegający na wstrzyknięciu tzw. cementu kostnego do trzonu kręgu złamanego lub będącego na granicy złamania. Jest to metoda leczenia kompresyjnych złamań kręgosłupa, będących skutkiem osteoporozy. Wnioskodawczyni ma 84 lata, posiada orzeczenie o niepełnosprawności od 3 kwietnia 2002 r., potwierdzone decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 listopada 2002 r. oraz wyrokiem Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 września 2002 r., przyznającymi Wnioskodawczyni na stałe dodatek pielęgnacyjny.

Do zabiegu wertebroplastyki zmusiło Wnioskodawczynię złamanie kompresyjne kręgów L1, L2, L3, będące następstwem osteoporozy oraz ogólny zły stan kręgosłupa (zmiany zwyrodnieniowe, naczyniaki, zwężenia kanałów kręgowych), który nasilał dodatkowo stan chorobowy oraz dolegliwości bólowe, a także utrudniał dodatkowo możliwość chodzenia.

Leczenie w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia było niemożliwe ze względu na długi czas oczekiwania na zabieg, którego Wnioskodawczyni mogłaby nie dożyć ze względu na wiek i stan zdrowia (białaczka, choroba serca i tarczycy), a nieznośny promieniujący ból kręgosłupa do nóg i klatki piersiowej oraz brak możliwości wstawania, siadania i poruszania się po domu powodował szybką degradację fizyczną i psychiczną Wnioskodawczyni.

Zabieg ten stanowił niezbędny i konieczny element zmierzający do przywrócenia ograniczonych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian oraz wyrównanie ich w takim stopniu, aby przywrócić Wnioskodawczyni społecznie przydatną sprawność. Celem było przywrócenie możliwości poruszania się i zmniejszenia bólu, który uniemożliwiał funkcjonowanie na co dzień. Wydatek na zabieg to 8.000 zł (potwierdzony fakturą VAT z 31 sierpnia 2016 r.) – został sfinansowany w całości z budżetu domowego i nie był refundowany przez żadną instytucję. Zabieg ten był niezbędny dla zachowania życia i zdrowia Wnioskodawczyni. Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawczyni powołała się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 marca 2011 r., sygn. akt II FSK 1927/09.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawczyni może w rozliczeniu rocznym za 2016 r., na formularzu PIT-37, odliczyć od dochodu wydatek w kwocie 8.000 zł na zabieg wertebroplastyki?

Zdaniem Wnioskodawczyni, biorąc pod uwagę jej wiek, choroby, stan kręgosłupa i przebyte złamania kompresyjne, będące następstwem osteoporozy, a także wyrok NSA w podobnej sprawie, powinna mieć możliwość odliczenia od dochodu wydatku poniesionego na zabieg wertebroplastyki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. , ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r. – art. 26 ust. 7g cyt. ustawy.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (...).

W myśl art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie. W myśl natomiast art. 26 ust. 13a ww. ustawy wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Należy również pokreślić, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej, jak i zawężającej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni 31 sierpnia 2016 r. poniosła wydatek na zabieg wertebroplastyki, polegający na wstrzyknięciu tzw. cementu kostnego do trzonu kręgu złamanego lub będącego na granicy złamania. Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o niepełnosprawności od 3 kwietnia 2002 r. Do zabiegu wertebroplastyki zmusiło Wnioskodawczynię złamanie kompresyjne kręgów, będące następstwem osteoporozy oraz ogólny zły stan kręgosłupa, który nasilał dodatkowo stan chorobowy oraz dolegliwości bólowe, a także utrudniał możliwość chodzenia. Leczenie w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia było niemożliwe ze względu na długi czas oczekiwania na zabieg. Zabieg ten stanowił niezbędny i konieczny element zmierzający do przywrócenia ograniczonych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian oraz wyrównanie ich w takim stopniu, aby przywrócić Wnioskodawczyni społecznie przydatną sprawność. Celem było przywrócenie możliwości poruszania się i zmniejszenia bólu, który uniemożliwiał funkcjonowanie na co dzień.

Możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na zabieg wertebroplastyki należy analizować w oparciu o przepisy art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, który stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem konieczne jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, W-wa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby), z kolei „rehabilitacja” jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych, natomiast „rehabilitacja lecznicza” jest to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż niekwestionowanym jest w przedmiotowej sprawie, że opisany we wniosku zabieg wertebroplastyki polegający na wstrzyknięciu tzw. cementu kostnego do trzonu kręgu, w przypadku Wnioskodawczyni poprawił stan jej zdrowia, jednakże tego rodzaju wydatek nie mieści się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, jak również żadnego innego przepisu traktującego o odliczeniu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne lub związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, ponieważ nie można go zakwalifikować jako zabiegu rehabilitacyjnego, lecz wyłącznie jako zabieg o charakterze medycznym innym niż rehabilitacyjny. Wskazany zabieg wertebroplastyki nie jest zatem zabiegiem fizykoterapeutycznym, wodoleczniczym, światłoleczniczym, itp. – czyli zabiegiem usprawniającym, który właśnie często przeprowadzany jest po zabiegu medycznym np. operacyjnym. Ustawodawca wyraźnie wskazał, że odliczeniu od dochodu podlegają wydatki poniesione na zabiegi rehabilitacyjne. Gdyby jego wolą było, aby do tego wydatku wliczać również każdego rodzaju działania medyczne (w tym np. zabieg operacyjny), to niewątpliwie użyłby innego sformułowania.

Reasumując, Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do odliczenia od dochodu w zeznaniu rocznym za 2016 r. wydatku poniesionego w związku z zabiegiem wertebroplastyki, jako wydatku na cele rehabilitacyjne, bowiem zabieg ten nie stanowi zabiegu rehabilitacyjnego, a więc wydatek ten nie spełnia warunków określonych w art. 26 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanego we wniosku wyroku, Organ zaznacza, że przeanalizował rozstrzygnięcia w nim zawarte. Pomimo, że orzeczenia kształtują linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym. Orzeczenie to zapadło w indywidualnej sprawie i w świetle art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 78, poz. 483, ze zm.), nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa.

Niemniej jednak należy zauważyć, że w sprawie będącej przedmiotem wniosku sądy administracyjne nie prezentują jednolitej linii orzeczniczej. Przykładem jest chociażby wyrok potwierdzający prawidłowość poglądu organu interpretacyjnego wydany przez Naczelny Sąd Administracyjny w dniu 20 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1395/10, w którym stwierdzono, że „(…) „rehabilitacja” nie obejmuje operacji chirurgicznych zapobiegających upośledzeniu poruszania się, ale obejmuje zespół działań przystosowujących pacjenta po zabiegu operacyjnym do normalnej lub możliwej do osiągnięcia zdolności do samodzielności ruchowej”.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.