Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.80.2017.2.PP
z 6 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2017 r. (data wpływu 26 kwietnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 czerwca 2017 r. (data wpływu 14 czerwca 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania otrzymanego odszkodowania na podstawie ugody sądowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 31 maja 2017 r., nr 0113-KDIPT3.4011.80.2017.1.PP, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 1 czerwca 2017 r. (data doręczenia 6 czerwca 2017 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 9 czerwca 2017 r. (data wpływu 14 czerwca 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 9 czerwca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni we wrześniu 2012 r. wniosła do Sądu Rejonowego …. pozew o ustalenie treści stosunku pracy przeciwko „….” Sp. z o.o. Przedmiotem sporu pomiędzy Wnioskodawczynią a pracodawcą był fakt wygaśnięcia umowy o pracę. W ocenie pracodawcy umowa o pracę z Wnioskodawczynią wygasła na skutek upływu terminu w niej wskazanego. Zdaniem Wnioskodawczyni, umowa przekształciła się w umowę o pracę na czas nieokreślony i nie mogła wygasnąć na skutek upływu terminu. W 2014 r. Wnioskodawczyni sprostowała żądanie pozwu domagając się przywrócenia Jej (Powódki) do pracy oraz zasądzenia od pozwanego na Jej rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy lub ewentualnie zobowiązania pozwanego do dopuszczenia Wnioskodawczyni do pracy oraz zasądzenie od pozwanego na Jej rzecz zaległego wynagrodzenia. Sąd I instancji oddalił powództwo. Sąd II instancji uchylił wyrok Sądu I instancji oraz skierował sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji. W uzasadnieniu wyroku Sądu II instancji podano, że właściwymi roszczeniami Wnioskodawczyni są roszczenia związane z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem obowiązujących przepisów. Sąd II instancji wskazał, że: „Zdaniem sądu odwoławczego w niniejszej sprawie należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć czy zawieranie szeregu umów doprowadziło do pozostawania powódki w zatrudnieniu na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Jeżeli tak, to pojawia się tu kwestia rozwiązania tej umowy i ewentualnie przysługujących roszczeń (...). Przy ponownym rozpoznaniu sprawy rzeczą Sądu I instancji będzie rozstrzygnięcie czy strony wiązała umowa o pracę na czas nieokreślony i orzeczenie o ewentualnych roszczeniach wynikających z faktu rozwiązania umowy”.

Po skierowaniu sprawy do Sądu I instancji, w dniu 15 stycznia 2016 r. strony zawarły ugodę sądową, na podstawie której „….” Sp. z o.o. zobowiązał się do zapłaty na rzecz Wnioskodawczyni odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę w wysokości 50 000 zł. Zapłata odszkodowania miała nastąpić w 10 równych ratach w wysokości 5 000 zł każda, płatnych ostatniego dnia miesiąca kalendarzowego, począwszy od dnia 31 stycznia 2016 r.

W 2017 r. „….” Sp. z o.o. przekazał Wnioskodawczyni PIT-8C wskazując, że wysokość dochodu osiągniętego przez Nią w 2016 r. wynosi 50 000 zł. Od kwoty tej pracodawca nie odprowadził zaliczek na podatek dochodowy. Wnioskodawczyni zwróciła się do Urzędu Skarbowego o wypełnienie dla Niej formularzy dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2016. Pracownicy Urzędu odmówili wskazując, że w sprawie zachodzą istotne wątpliwości dotyczące opodatkowania dochodu otrzymanego przez Wnioskodawczynię od „…..” Sp. z o.o.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 9 czerwca 2017 r. Wnioskodawczyni wskazała, że rozwiązanie umowy o pracę nie nastąpiło na podstawie porozumienia Stron. Pracodawca Wnioskodawczyni niezasadnie uznał, że umowa o pracę wygasła w dniu 31 marca 2012 r., w związku z upływem okresu na jaki została zawarta (umowa na czas nieoznaczony). Wnioskodawczyni uważała, że w związku z zawieraniem wielu, następujących po sobie umów na czas nieoznaczony, umowa o pracę przekształciła się w umowę na czas nieokreślony i tym samym nie mogła wygasnąć w dniu 31 marca 2012 r. Powyższe stało się powodem wszczęcia przez Wnioskodawczynię sporu sądowego.

W sprawie zapadły następujące wyroki: Wyrok Sądu Rejonowego …. z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt ….., w którym Sąd I instancji oddalił powództwo Wnioskodawczyni uznając, że naruszyła Ona termin do złożenia powództwa: „Żądanie przywrócenia do pracy jest spóźnione, a nadto brak jest podstaw do przywrócenia terminu do jego złożenia”. Na skutek apelacji Wnioskodawczyni, wyrok ten się nigdy nie uprawomocnił.

Wyrok Sądu Okręgowy …. Wydział IX Pracy z dnia 31 marca 2015 r., sygn. akt ….., w którym Sąd II instancji uchylił zaskarżony wyrok w zakresie oddalenia powództwa i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu ….. Wyrok był prawomocny z dniem ogłoszenia, tj. w dniu 31 marca 2015 r. Po przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania do Sądu Rejonowego …. Strony zawarły ugodę. W związku z powyższym, Sąd Rejonowy w …. wydał w dniu 15 stycznia 2016 r. postanowienie o zatwierdzeniu ugody oraz umorzeniu postępowania. Postanowienie to uprawomocniło się w dniu 22 stycznia 2016 r.

Odszkodowanie nie zostało zasądzone na rzecz Wnioskodawczyni. Zawarła Ona ugodę sądową przed Sądem Rejonowym …, na podstawie której „…..” Sp. z o.o. zobowiązała się do zapłaty na rzecz Wnioskodawczyni odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę w wysokości 50 000 zł. W ocenie Wnioskodawczyni odszkodowanie to przysługiwało Jej na podstawie art. 56 § 1 Kodeksu pracy.

W ugodzie sądowej nie podano, że wysokość lub zasady wypłaty wskazanego w niej odszkodowania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych lub przepisów układów zbiorowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy odszkodowanie otrzymane przez Wnioskodawczynię na podstawie ugody z dnia 15 stycznia 2016 r. podlega podatkowi dochodowemu od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, otrzymane odszkodowanie, wynikające z zawartej ugody sądowej korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Kwestie dotyczące stosunku pracy, w tym wypłaty odszkodowań z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę, zawarte zostały w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn.zm.). W myśl art. 56 § 1 Kodeksu pracy w razie ustalenia, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło z naruszeniem przepisów prawa sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że na podstawie ugody zawartej przed sądem pracodawca wypłacił Wnioskodawczyni kwotę 50 000 zł, tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę. Wypłacone odszkodowanie jest odszkodowaniem, którego wysokość i zasady ustalania wynikają wprost z przepisów Kodeksu pracy. Tym samym korzysta ono ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ewentualnie Wnioskodawczyni wskazuje, że odszkodowanie wypłacone Jej na podstawie ugody sądowej stanowi inne odszkodowanie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym zwolnione od podatku są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej ani też odszkodowanie nie stanowiło pokrycia jakiejkolwiek poniesionej przez Nią szkody – zdaniem Wnioskodawczyni odszkodowanie to jest zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosowanie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni we wrześniu 2012 r. wniosła do Sądu Rejonowego pozew o ustalenie treści stosunku pracy przeciwko „…..” Sp. z o.o. Przedmiotem sporu pomiędzy Wnioskodawczynią a pracodawcą był fakt wygaśnięcia umowy o pracę. Wnioskodawczyni wskazała, że rozwiązanie umowy o pracę nie nastąpiło na podstawie porozumienia Stron. Pracodawca Wnioskodawczyni niezasadnie uznał, że umowa o pracę wygasła w dniu 31 marca 2012 r., w związku z upływem okresu na jaki została zawarta. Zdaniem Wnioskodawczyni, umowa przekształciła się w umowę o pracę na czas nieokreślony i nie mogła wygasnąć na skutek upływu terminu. W 2014 r. Wnioskodawczyni sprostowała żądanie pozwu domagając się przywrócenia Jej do pracy oraz zasądzenia od pozwanego na Jej rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy lub ewentualnie zobowiązania pozwanego do dopuszczenia Wnioskodawczyni do pracy i zasądzenie od pozwanego na Jej rzecz zaległego wynagrodzenia. Sąd I instancji oddalił powództwo. Sąd II instancji uchylił wyrok Sądu I instancji oraz skierował sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Po przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania do Sądu Rejonowego Strony zawarły ugodę. W związku z powyższym, Sąd Rejonowy wydał w dniu 15 stycznia 2016 r. postanowienie o zatwierdzeniu ugody oraz umorzeniu postępowania. Pracodawca zobowiązał się do zapłaty na rzecz Wnioskodawczyni odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę w wysokości 50 000 zł. Zapłata odszkodowania miała nastąpić w 10 równych ratach w wysokości 5 000 zł każda, płatnych ostatniego dnia miesiąca kalendarzowego, począwszy od dnia 31 stycznia 2016 r. W ocenie Wnioskodawczyni odszkodowanie to przysługiwało Jej na podstawie art. 56 § 1 Kodeksu pracy. W ugodzie sądowej nie podano, że wysokość lub zasady wypłaty wskazanego w niej odszkodowania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych bądź przepisów układów zbiorowych.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Z powyższego wynika, że ustawodawca zwolnił z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.).

W myśl art. 45 § 1 ww. ustawy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo odszkodowaniu.

Na podstawie art. 45 § 2 cyt. ustawy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe, w takim przypadku sąd orzeka o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 powyższej ustawy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ Kodeksu pracy).

Przepis art. 52 § 1 ustawy Kodeks pracy stanowi, że pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie:

1. ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych,
2. popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem,
3. zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku.
   
   

Zgodnie z art. 56 § 1 ww. ustawy, pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Zauważyć należy, że przepisy Kodeksu pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy na podstawie ugody. Konsekwencją tego jest brak możliwości sprecyzowania na gruncie powołanych wyżej przepisów Kodeksu pracy ustalenia wysokości odszkodowania.

Wobec tego, zawarta pomiędzy byłym pracodawcą, a Wnioskodawczynią ugoda sądowa stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania, czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m.in. na zrzeczeniu się uprawnień, czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp.

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego (w omawianym stanie faktycznym stosunku pracy) stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

W związku z tym należy uznać, że określone w ugodzie świadczenie przyznane przez byłego pracodawcę na rzecz Wnioskodawczyni nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, przedmiotowe świadczenie nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie ww. artykułu.

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle cytowanego wyżej art. 21 ust. 1 pkt 3b, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Wyżej wymieniony przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu (art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) opodatkowaniu podatkiem dochodowym – jako wyłączone ze zwolnienia – podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Kwota odszkodowania wynikająca z ustaleń zawartych między stronami ugody (ugody w rozumieniu art. 917 Kodeksu cywilnego), której wysokość uwzględnia interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy, ma rekompensować pracownikowi utracone przez niego, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę.

Zatem, odszkodowanie to ma więc tak naprawdę zrekompensować zarobek, jaki Wnioskodawczyni mogłaby otrzymać, gdyby do rozwiązania umowy nie doszło.

W związku z tym, wypłacona przez byłego pracodawcę na rzecz Wnioskodawczyni kwota odszkodowania nie będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że kwota wypłaconego przez byłego pracodawcę na rzecz Wnioskodawczyni odszkodowania ma rekompensować Jej utracone w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę, a zatem winna być zakwalifikowana do przychodu ze stosunku pracy, ponieważ wypłata tegoż świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym pracodawcę z Wnioskodawczynią stosunku pracy. Gdyby tego stosunku nie było – pracownik nie miałby podstaw występować z roszczeniem przeciwko pracodawcy o zasądzenie odszkodowania za nieuzasadnione i niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę. Tym samym wypłacone świadczenie na podstawie ugody sądowej zawartej z byłym pracodawcą stanowi dla Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu. W konsekwencji były pracodawca zobowiązany był obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wystawić informację PIT-11, natomiast Wnioskodawczyni ww. kwotę opodatkować w zeznaniu podatkowym o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy 2016 łącznie z pozostałymi dochodami osiągniętymi w danym roku podatkowym.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku ORD-IN dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy Ordynacji podatkowej, zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.