2017.07.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.110.2017.1.EK
z 10 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 kwietnia 2017 r. (data wpływu 11 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie usług polegających na przesyłaniu energii elektrycznej. Równocześnie Spółka pełni rolę operatora systemu przesyłowego elektroenergetycznego w rozumieniu Ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz.U. z 2017 r., poz. 220, dalej: „Ustawa OZE"). W rezultacie Spółka jest zobowiązana do pobierania opłaty związanej z zapewnieniem dostępności energii ze źródeł odnawialnych (dalej: „Opłata OZE”).

Opłata OZE jest pobierana (m in. od odbiorców końcowych) przez operatorów systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego (dalej: „Płatnicy OZE”).

Zgodnie z przepisami Ustawy OZE, Płatnicy OZE przekazują operatorowi systemu przesyłowego elektroenergetycznego (Wnioskodawcy) środki z tytułu Opłaty OZE należne za dany okres rozliczeniowy w terminie do dwudziestego pierwszego dnia miesiąca następującego po okresie rozliczeniowym. Opłata OZE zgodnie z art. 45 ust. 7 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2017 r. poz. 220) stanowi dla Płatnika OZE element podstawy opodatkowania podatkiem VAT z tytułu świadczonych usług (Płatnik OZE uwzględnia w taryfie za usługi przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej w rozumieniu przepisów prawa energetycznego Opłatę OZE. Opłata OZE pomniejszona o kwotę podatku od towarów i usług wpływa tym samym u Płatnika OZE na podstawę opodatkowania świadczonych przez niego usług w rozumieniu art. 29a Ustawy VAT).

Ponadto, zgodnie z brzmieniem art. 100 ust. 3 Ustawy OZE środki należne z tytułu Opłaty OZE są pomniejszane na fakturze wystawionej Płatnikowi OZE przez operatora systemu przesyłowego (Wnioskodawcę) o wierzytelności z tytułu Opłaty OZE z poprzednich okresów rozliczeniowych odpisane w tym okresie rozliczeniowym jako wierzytelności nieściągalne w rozumieniu przepisów art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowy od osób prawnych (dalej: „Ustawa CIT”).

Następnie operator systemu przesyłowego elektroenergetycznego (Spółka) przekazuje operatorowi rozliczeń energii odnawialnej, informacje o środkach zgromadzonych z tytułu Opłaty OZE za dany okres rozliczeniowy z uwzględnieniem dokonanych korekt rozliczeń za okresy poprzednie na rachunku oraz o wysokości odsetek od tych środków, w terminie do dwudziestego trzeciego dnia miesiąca następującego po zakończeniu okresu rozliczeniowego Operator rozliczeń energii odnawialnej, w terminie 7 dni od dnia otrzymania powyższej informacji, wystawia na jej podstawie notę księgową operatorowi systemu przesyłowego elektroenergetycznego. Zatem, Wnioskodawca jako operator systemu przesyłowego przekazuje na wyodrębniony rachunek bankowy operatora rozliczeń energii odnawialnej środki z tytułu otrzymanej Opłaty OZE pomniejszone o podatek należny VAT.

W oparciu o powyższe regulacje Spółka wystawiając faktury z tytułu Opłaty OZE na Płatników OZE jako podstawę opodatkowania dla celów podatku od towarów i usług uznaje wartość Opłaty OZE pomniejszoną o wartość wykazanych przez Płatników OZE wierzytelności z tytułu tej opłaty uznanych za nieściągalne na podstawie przepisów Ustawy CIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca wystawiając faktury z tytułu Opłaty OZE na rzecz Płatników OZE powinien rozpoznać jako podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług kwotę Opłaty OZE za dany okres rozliczeniowy pomniejszoną o wartość z tytułu Opłat OZE z poprzednich okresów rozliczeniowych odpisanych jako wierzytelności nieściągalne w rozumieniu Ustawy CIT?

Własne stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego

W ocenie Wnioskodawcy powinien on wystawiając faktury z tytułu Opłaty OZE na rzecz Płatników OZE rozpoznać jako podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług kwotę Opłaty OZE za dany okres rozliczeniowy pomniejszoną o wartość z tytułu Opłat OZE z poprzednich okresów rozliczeniowych odpisanych jako wierzytelności nieściągalne w rozumieniu Ustawy CIT.

Uzasadnienie własnego stanowiska Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego

Zgodnie z art. 29a ust. 1 Ustawy VAT co do zasady podstawą opodatkowania, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Kluczowym elementem podstawy opodatkowania podatkiem VAT jest zatem kwota należna z tytułu sprzedaży (wynagrodzenie). Jak wskazuje się w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) w rozstrzygnięciach zapadających na gruncie podatku od wartości dodanej wynagrodzenie musi dać wyrazić się w formie pieniężnej oraz jest wartością subiektywną, ponieważ podstawę opodatkowania stanowi wynagrodzenie rzeczywiście otrzymane (należne), a nie wartość oszacowana według obiektywnych kryteriów (tak m.in. wskazano w wyroku z 23 listopada 1988 r. w sprawie C-230/87, Naturally Yours Cosmetics). Ponadto jak stwierdził TSUE w wyroku z dnia 24 października 1996 r. (w sprawie C-317/94, Elida Gibbs Ltd.) podstawową zasadą systemu VAT jest opodatkowanie ostatecznego konsumenta. Konsekwentnie kwota opodatkowana służąca jako podstawa do wymiaru VAT, pobieranego przez władze podatkowe, nie może przekroczyć ceny rzeczywiście zapłaconej przez ostatecznego konsumenta świadczenia, która jest podstawą do wyliczenia podatku VAT ostatecznie przez niego poniesionego) podobnie J.Martini, P. Skorupka, M. Wojda w komentarzu do art. 29a Ustawy o VAT, Podatek od towarów i usług. Komentarz 2014 r., Legalis).

Ponadto ustawodawca w art. 29a ust. 7 Ustawy VAT wskazał kwoty, jakie nie są uwzględniane w podstawie opodatkowania, tj.:

kwoty stanowiące obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty,

kwoty udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży,

otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Uwzględniając powyższe, wszelkie obniżki ceny, niezależnie od powodu udzielenia rabatu obniżające cenę należną/należność powinny obniżyć podstawę opodatkowania. Podatek VAT jako podatek obciążający konsumpcję, powinien być bowiem nakładany w wysokości faktycznej konsumpcji.

Równocześnie w zakresie Ustawy VAT brak jest szczególnych przepisów dotyczących ustalania podstawy opodatkowania z tytułu Opłaty OZE.

Tym samym w ocenie Wnioskodawcy przy ustalaniu podstawy opodatkowania koniecznym jest odwołanie się do przepisów Ustawy OZE.

Zgodnie z nią (art. 95 Ustawy OZE), operator systemu przesyłowego elektroenergetycznego pobiera Opłatę OZE, związaną z zapewnieniem dostępności energii ze źródeł odnawialnych w krajowym systemie elektroenergetycznym Opłatę OZE przeznacza się wyłącznie na pokrycie ujemnego salda obliczonego na podstawie różnicy między wartością sprzedaży energii elektrycznej wytworzonej z odnawialnych źródeł energii w instalacji odnawialnego źródła energii a wartością zakupu tej energii elektrycznej wykazanej w sprawozdaniu oraz informacji o korektach kwot wynikających ze sprawozdań za poprzednie miesiące w przypadku zaistniałej korekty danych o ilości wytworzonej energii elektrycznej oraz kosztów działalności operatora rozliczeń energii odnawialnej prowadzonej na podstawie ustawy.

Zgodnie z art. 100 ust. 3 Ustawy OZE Płatnik OZE przekazuje operatorowi systemu przesyłowego elektroenergetycznego środki z tytułu Opłaty OZE należne za dany okres rozliczeniowy, w terminie do dwudziestego pierwszego dnia miesiąca następującego po okresie rozliczeniowym. Środki należne są pomniejszane na fakturze wystawionej Płatnikowi OZE przez operatora systemu przesyłowego (w roli którego działa Wnioskodawca) o wierzytelności z tytułu opłaty OZE z poprzednich okresów rozliczeniowych odpisane w tym okresie rozliczeniowym jako wierzytelności nieściągalne w rozumieniu przepisów art. 16 ust. 2 Ustawy CIT. Z regulacji więc wynika, że świadczenie w tym zakresie powinno zostać objęte opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług, a jego wartość powinna zostać pomniejszona o wierzytelności nieściągalne po stronie Płatników OZE, w stosunku do których wykazano się określoną ustawowo starannością w podjęciu działań windykacyjnych (Jednocześnie zwrócić należy uwagę, że również na gruncie regulacji Ustawy OZE wyraźnie zróżnicowano transakcje objęte VAT dla których ustawodawca jako podstawę do domagania się płatności wskazał fakturę i świadczenia nieobjęte VAT dla których wymagana jest jedynie nota księgowa, jak przekazanie Opłaty OZE na rzecz operatora rozliczeń energii odnawialnej). Jest to uzasadnione tym, że wyłącznie Płatnik OZE może prowadzić skuteczną egzekucję opłaty wraz z innymi należnościami przypadającymi mu od kontrahenta (należność za dostawę energii lub też usługę dystrybucji). Tylko on posiada bowiem dostęp do baz danych kontrahentów i ma tytuł prawny do egzekwowania tej Opłaty OZE do odbiorcy końcowego.

W ocenie Wnioskodawcy intencją Ustawodawcy było przez wprowadzenie powyższego przepisu w Ustawie OZE zakreślenie zasad ustalania podstawy opodatkowania z tytułu Opłaty OZE dla celów podatku od towarów i usług. W ocenie Spółki wskazuje na to posłużenie się wprost w treści wspomnianego powyżej przepisu zwrotem „środki należne są pomniejszane na fakturze wystawionej płatnikowi opłaty OZE”.

Tym samym w ocenie Wnioskodawcy wykazywana jako podstawa opodatkowania z tytułu Opłaty OZE kwota na fakturze powinna uwzględniać nie tylko wartość Opłaty OZE za dany okres, ale powinna zostać również odpowiednio pomniejszona o wartość nieściągalnych wierzytelności Płatników OZE, które w praktyce stanowią swoistą obniżkę/„rabat" zmniejszający podstawę opodatkowania (kwotę należną za bieżący okres). Trudno bowiem oczekiwać od podmiotu, który w samych regulacjach został zdefiniowany jako płatnik, by jego świadczenie na rzecz Spółki przewyższało kwotę, której sam nie był w stanie pobrać, wykazując się jednocześnie należytą starannością w zakresie nieściągalnych wierzytelności W rezultacie skoro podstawę opodatkowania stanowi co do zasady zapłata jaką powinien otrzymać sprzedawca, zasadnym jest przyjęcie w przypadku będącym przedmiotem niniejszego wniosku, iż podstawa opodatkowania to kwota wynikająca z przytoczonych przepisów Ustawy OZE.

Równocześnie przyjęcie podejścia, iż jako podstawa opodatkowania na fakturze z tytułu Opłaty OZE powinna stanowić kwota Opłaty OZE za dany okres rozliczeniowy bez odpowiedniego pomniejszenia o wartość wierzytelności nieściągalnych za poprzednie okresy mogłoby powodować, iż Płatnicy Opłaty OZE w razie skorzystania z mechanizmu korekty podatku należnego przewidzianego w art. 89a Ustawy VAT mogliby dokonywać korekty kwoty podatku VAT od należności nieściągalnej, podczas gdy Spółka takiej możliwości byłaby pozbawiona. Należy zauważyć bowiem, że wierzytelności nieściągalne o których mowa w art. 100 ust. 3 Ustawy OZE dotyczą opłat jakie pobierają Płatnicy OZE i kalkulują jako elementy podstawy opodatkowania świadczonych przez siebie usług. Zatem w sytuacji, gdy Płatnik OZE dokonałby korekty na podstawie art. 89a Ustawy VAT przy równoczesnym braku zmniejszenia podstawy opodatkowania na fakturach wystawianych przez Wnioskodawcę na Płatników OZE dochodziłoby do sytuacji, w której Płatnik Opłaty OZE uzyskiwałby przysporzenie, bez możliwości korekty po stronie Spółki.

Ponadto przyjęcie podejścia, które zakładałoby brak zmniejszenia podstawy opodatkowania o wartość należności nieściągalnych za poprzednie okresy rozliczeniowe powodowałoby również wątpliwości natury technicznej na gruncie Ustawy OZE. Zgodnie bowiem z art. 101 a Ustawy OZE Wnioskodawca przekazuje pomniejszone o VAT należne środki pozyskane z Opłaty OZE operatorowi rozliczeń energii odnawialnej w wysokości wynikającej z przepisów m.in. art. 100 ust. 3 Ustawy OZE Tym samym przy braku pomniejszenia należności mogłyby powstawać wątpliwości co do tego, w jakiej kwocie powinna zostać przekazana Opłata OZE na przewidziany do tego rachunek i kto ewentualną różnicę w kwocie przekazanej powinien finansować (operator systemu przesyłowego elektroenergetycznego/Wnioskodawca czy operator systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego/kontrahenci Wnioskodawcy).

Reasumując w świetle powyższych uwag, należy uznać, iż Wnioskodawca powinien wystawiając faktury z tytułu Opłaty OZE na rzecz Płatników OZE rozpoznać jako podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług kwotę Opłaty OZE za dany okres rozliczeniowy pomniejszoną o wartość z tytułu Opłat OZE z poprzednich okresów rozliczeniowych odpisanych jako wierzytelności nieściągalne w rozumieniu Ustawy CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.) podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak stanowi art. 29a ust. 6 ww. ustawy podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Ponadto, w myśl art. 29a ust. 7 ustawy podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Cytowane powyżej przepisy, stanowią odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347 s. 1 ze zm.), z treści którego wynika, że w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Powyższy przepis Dyrektywy wskazuje, że jako podstawę opodatkowania przyjąć należy otrzymaną przez usługodawcę zapłatę, wynagrodzenie, za świadczone usługi/dostawę towarów.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z wniosku wynika, że przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie usług polegających na przesyłaniu energii elektrycznej. Równocześnie Spółka pełni rolę operatora systemu przesyłowego elektroenergetycznego w rozumieniu Ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2017 r., poz. 220, dalej: „Ustawa OZE"). W rezultacie Spółka jest zobowiązana do pobierania opłaty związanej z zapewnieniem dostępności energii ze źródeł odnawialnych (dalej: „Opłata OZE”). Opłata OZE jest pobierana (m in. od odbiorców końcowych) przez operatorów systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego (dalej: „Płatnicy OZE”).

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z brzmieniem art. 100 ust. 3 Ustawy OZE środki należne z tytułu Opłaty OZE są pomniejszane na fakturze wystawionej Płatnikowi OZE przez operatora systemu przesyłowego (Wnioskodawcę) o wierzytelności z tytułu Opłaty OZE z poprzednich okresów rozliczeniowych odpisane w tym okresie rozliczeniowym jako wierzytelności nieściągalne w rozumieniu przepisów art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowy od osób prawnych (dalej: „Ustawa CIT”)

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy w oparciu o regulacje art. 100 ust. 3 Ustawy OZE Spółka wystawiając faktury z tytułu Opłaty OZE na Płatników OZE jako podstawę opodatkowania dla celów podatku od towarów i usług ma przyjąć wartość Opłaty OZE pomniejszoną o wartość wykazanych przez Płatników OZE wierzytelności z tytułu tej opłaty uznanych za nieściągalne na podstawie przepisów Ustawy CIT.

Ww. art. 29a ust. 1 ustawy wskazano, że podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę z zastrzeżeniami wynikającymi z dalszych przepisów ustawy, dotyczącymi usług agentów, pośredników itp., wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, przypadków, gdy podstawa opodatkowania może być szacowana przez organ podatkowy oraz opodatkowania niektórych podatników dokonujących obrotów dziełami sztuki, przedmiotami kolekcjonerskimi, antykami i towarami używanymi.

Powołany art. 29a ustawy o podatku od towarów i usług odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi. Pojęcie zapłaty użyte przez ustawodawcę powinno być rozumiane jako należność za daną czynność opodatkowaną, jako kwota bądź wartość, na którą strony się umówiły, czyli kwota, którą podatnik efektywnie ma otrzymać od nabywcy towarów lub usług lub osób trzeciej.

Zgodnie z art. 100 ust. 3 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (DZ. U. z 2015 r., poz. 478 z późn. zm.), płatnik opłaty OZE przekazuje operatorowi systemu przesyłowego elektroenergetycznego środki z tytułu opłaty OZE należne za dany okres rozliczeniowy, w terminie do dwudziestego pierwszego dnia miesiąca następującego po okresie rozliczeniowym, o którym mowa w art. 101. Środki należne są pomniejszane na fakturze wystawionej płatnikowi opłaty OZE przez operatora systemu przesyłowego o wierzytelności z tytułu opłaty OZE z poprzednich okresów rozliczeniowych odpisane w tym okresie rozliczeniowym jako wierzytelności nieściągalne w rozumieniu przepisów art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Szczegółowe zasady rozliczeń między płatnikiem opłaty OZE a operatorem systemu przesyłowego określa umowa lub instrukcja, o której mowa w art. 9g ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne.

W myśl art. 100 ust. 4 ustawy o odnawialnych źródłach energii, operator systemu przesyłowego elektroenergetycznego gromadzi środki z tytułu opłaty OZE, pomniejszone o należny podatek od towarów i usług, na wyodrębnionym rachunku bankowym.

Zatem w rozpatrywanej sprawie, podstawą opodatkowania, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, będzie kwota Opłaty OZE za dany okres rozliczeniowy pomniejszona o wartość wierzytelności z tytułu opłaty OZE z poprzednich okresów rozliczeniowych odpisanych w tym okresie rozliczeniowym jako wierzytelności nieściągalne w rozumieniu przepisów art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Zatem wystawiając fakturę z tytułu Opłaty OZE na rzecz Płatników OZE Wnioskodawca winien rozpoznać jako podstawę opodatkowania kwotę Opłaty OZE za dany okres rozliczeniowy pomniejszoną o wartość wierzytelności z tytułu opłaty OZE z poprzednich okresów rozliczeniowych odpisanych w tym okresie rozliczeniowym jako wierzytelności nieściągalne w rozumieniu przepisów art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin