INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2011r. (data wpływu 25 sierpnia 2011r.), uzupełnionym pismami z dnia 14 listopada 2011r. (data wpływu 21 listopada 2011r.) oraz z dnia 17 listopada 2011r. (data wpływu 22 listopada 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy wydanie opisanych we wniosku artykułów reklamowych podlega opodatkowaniu w okresie od dnia 1 maja 2004r. do dnia 31 marca 2011r. oraz w okresie od dnia 1 kwietnia 2011r. do chwili obecnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2011r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy wydanie opisanych we wniosku artykułów reklamowych podlega opodatkowaniu. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 14 listopada 2011r. (data wpływu 21 listopada 2011r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 7 listopada 2011r. znak IBPP1/443-1355/11/AW oraz pismem z dnia 17 listopada 2011r. (data wpływu 22 listopada 2011r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka (Wnioskodawca) prowadzi działalność handlową w zakresie sprzedaży hurtowej artykułów piekarniczych. W celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży oraz utrwalenia na rynku logo, którym Spółka się posługuje, nabywa rozmaite artykuły oznaczone logo Spółki. Wśród zakupionych artykułów reklamowych są: czapki, koszulki, kurtki, ubrania piekarnicze, kubki, smycze do telefonów, drobne narzędzia piekarnicze – wszystkie oznaczone identyfikowalnym logo.

Przedmioty te są następnie wydawane osobom dokonującym zakupów towarów jako forma zachęty do dalszych zakupów lub są formą nagrody za dokonane zakupy. Spółka nabywając wyżej wymienione przedmioty – artykuły reklamowe oznaczone logo, korzysta z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od zakupów związanych ze sprzedażą opodatkowaną, na podstawie art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług. Przekazywane towary nie stanowią prezentów o małej wartości.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że:

1. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT z tytułu dokonywania czynności opodatkowanych tym podatkiem, takich jak odpłatna dostawa artykułów piekarniczych, głownie dodatków do ciast i tzw. polepszaczy do pieczywa. Spółka jest podatnikiem tego podatku od 16 października 1997r.
2. Spółka prosi o wydanie interpretacji indywidualnej dla opisanego we wniosku stanu faktycznego w stanie prawnym obowiązującym zarówno w okresie od 1 maja 2004r. do 31 marca 2011r., jak i po zmianie przepisów, tj. od 1 kwietnia 2011r. do chwili obecnej.
3. Koszty nabywanych artykułów reklamowych opatrzonych logo Spółki opisane we wniosku służą bezpośrednio utrwalaniu na rynku marki i logo, którym Spółka się posługuje a pośrednio zwiększeniu wolumenu sprzedaży artykułów z asortymentu Wnioskodawcy. Tym samym nabywane artykuły reklamowe są związane z dokonywaniem przez Spółkę odpłatnych dostaw.
4. Przekazywane artykuły reklamowe nie są drukowanymi materiałami reklamowymi i informacyjnymi, próbkami ani prezentami małej wartości.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydanie opisanych we wniosku artykułów reklamowych podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinien on opodatkowywać artykułów reklamowych wydanych w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa, gdyż wydanie to nie jest dostawą towarów w świetle art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, lecz ma na celu zachęcenie potencjalnych klientów do dokonywania zakupów lub też ich nagradzania za dokonane zakupy i stanowi element sprzedaży.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W art. 7 ust. 1 ustawy postanowiono, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez dostawę towarów rozumie się również – w myśl art. 7 ust 2 ustawy – przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Jednocześnie z treści art. 7 ust. 3 ustawy wynika, iż nie uznaje się za dostawę towarów przekazywania drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Z brzemienia art. 7 ust. 2 ustawy wynika, że przekazanie towarów na rzecz osób niewymienionych w art. 7 ust. 2 pkt 1 może być opodatkowane tylko wtedy, gdy ma ono charakter darowizny. Zgodnie z art. 888 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. „Świadczenie darczyńcy musi byś subiektywnie i obiektywnie bezpłatne, tj. niezależne od uzyskania korzyści lub ekwiwalentu od obdarowanego” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2006r. sygn. IV CSK172/06). „Warunkiem sine qua non umowy darowizny jest tzw. causa donandi, czyli wola darczyńcy przysporzenia majątku obdarowanego kosztem majątku własnego. Innymi słowy, jedynym celem, jaki przyświeca darczyńcy, jest wzbogacenie obdarowanego” (wyrok NSA w Warszawie z 14 stycznia 2010r., sygn. II FSK 1357/08).

W tak rozumianym pojęciu darowizny z pewnością nie mieści się przekazywanie przez Spółkę materiałów reklamowych na rzecz kontrahentów. Przekazanie takich materiałów nie jest bowiem bezinteresowne, a ma na celu zachęcenie do zakupów towarów oferowanych przez Spółkę. Trudno też przy takim przekazaniu mówić o braku odpłatności, skoro Spółka przekazuje artykuły reklamowe z myślą o przynoszących jej korzyść transakcjach handlowych z kontrahentem.

Oznacza to, że przekazanie materiałów reklamowych na rzecz kontrahentów nie mieści się w dyspozycji przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT. Należy zatem uznać, że przekazanie przez podatnika na rzecz kontrahentów towarów reklamowych w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług, nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z tym nabyciem. Mając na uwadze treść przytoczonych wyżej przepisów oraz opisany we wniosku stan faktyczny Wnioskodawca uważa, że nieodpłatne przekazanie klientom (lub potencjalnym klientom) artykułów reklamowych, opatrzonych logo firmy, nie stanowi dostawy towarów oraz nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że zgodnie z żądaniem Wnioskodawcy zawartym w piśmie z dnia 14 listopada 2011r., niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w okresie od 1 maja 2004r. do 31 marca 2011r., jak i od dnia 1 kwietnia 2011r. do chwili obecnej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., a od dnia 26 sierpnia 2011r. t. j. Dz. U. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie. Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów – w art. 7 ust. 2 ustawy.

Stosownie do art. 7 ust. 2 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004r. do dnia 31 marca 2011r., przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Według art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011r., nadanym ustawą z dnia 18 marca 2011r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332), przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 maja 2004r. do dnia 31 maja 2005r., przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli ich przekazanie (wręczenie) wiązało się bezpośrednio z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem.

Jak stanowi art. 7 ust. 3 tej ustawy zmieniony przez art. 1 pkt 3 lit. a) ustawy z dnia 21 kwietnia 2005r. (Dz. U. Nr 90, poz. 756) zmieniającej ustawę o VAT z dniem 1 czerwca 2005r., obowiązujący w przytoczonym brzmieniu do chwili obecnej – przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

W opisie stanu faktycznego złożonego wniosku zaznaczono, że przekazywane towary nie stanowią prezentów o małej wartości; dodatkowo w uzupełnieniu z dnia 14 listopada 2011r. Wnioskodawca podał, że przekazywane artykuły reklamowe nie są drukowanymi materiałami reklamowymi i informacyjnymi, próbkami ani prezentami małej wartości. Wobec powyższego, do omawianego stanu faktycznego nie mają zastosowania przepisy określające definicje tych artykułów, gdyż – jak wynika ze stanu faktycznego – wniosek nie dotyczy ich przekazań.

Ponieważ interpretacja art. 7 ust. 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011r., w oparciu o wykładnię wyłącznie gramatyczną budzi pewne wątpliwości, zatem nie można się tylko na niej opierać i aby dokonać kompleksowej wykładni ww. przepisu, zdaniem tut. organu, koniecznym jest sięgnięcie do wykładni o charakterze kompleksowym.

Przy wykładni przedmiotowych przepisów ustawy należy wziąć pod uwagę zasadę racjonalności ustawodawcy oraz interpretować przepis art. 7 ust. 2 w zestawieniu z art. 7 ust. 3 ustawy. Przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek niewątpliwie jest związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, wobec tego w przypadku nie objęcia regulacją art. 7 ust. 2 przekazania lub zużycia towarów przez podatnika na cele związane z jego przedsiębiorstwem, przepis art. 7 ust. 3 byłby zbędny. Skoro zatem z zakresu opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania towarów, na cele inne niż bezpośrednio związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, wyłączono na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, jedynie przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek, to należy uznać, iż opodatkowaniu podlegają wszelkie inne przekazania towarów pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego podatek naliczony od tych czynności w całości lub w części. Gdyby przyjąć, iż opodatkowaniu na mocy ust. 2 podlegają wyłącznie czynności w ogóle niezwiązane z przedsiębiorstwem, zbędne byłoby wyłączanie z opodatkowania czynności, które i tak nie podlegałyby opodatkowaniu jako związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Unormowanie zawarte w art. 7 ust. 2 ustawy, nawiązuje do treści art. 5 ust. 6 obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006r. VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 ze zm.), zgodnie z którym wykorzystanie przez podatnika dóbr tworzących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych jego lub jego pracowników, lub też nieodpłatne ich przekazanie, albo, ogólnie rzecz biorąc, użycie ich dla celów innych niż prowadzona przez niego działalność, jeśli podatek od wartości dodanej od powyższych dóbr lub ich części podlegałby w całości lub części odliczeniu, będzie traktowane jako dostawa za wynagrodzeniem. Postanowienie to nie obejmuje jednakże powyższych czynności zrealizowanych dla celów działalności przedsiębiorstwa.

Z regulacji tej wynika, że za dostawę towarów uważa się również wykorzystanie towarów stanowiących majątek przedsiębiorstwa:

• do celów prywatnych podatnika,
• do celów prywatnych pracowników podatnika,
• nieodpłatne ich zbycie,
• użycie ich do celów innych niż prowadzona przez podatnika działalność.
  
  

Wskazane czynności tylko wówczas są uznawane za odpłatną dostawę towarów, jeśli podatnikowi przysługiwało przy ich nabyciu prawo do całkowitego lub częściowego odliczenia podatku naliczonego.

Z powyższego przepisu nie wynika zatem, aby warunkiem uznania nieodpłatnego przekazania towarów za dostawę było przeznaczenie ich na cele całkowicie niezwiązane z przedsiębiorstwem. Także nieodpłatne przekazanie (zbycie) towarów na cele wiążące się z prowadzoną działalnością gospodarczą będzie uznane za odpłatną dostawę towarów. Za odpłatną dostawę towarów nie uznaje się jednakże wykorzystania do celów działalności przedsiębiorstwa podatnika towarów stanowiących prezenty o niskiej wartości i próbki.

Analiza powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. pozwala stwierdzić, że swoją dyspozycją obejmują one każde nieodpłatne zbycie towarów, zarówno do celów innych niż prowadzona działalność gospodarcza, jak i do celów tej działalności. W związku z powyższym, aby zachować prowspólnotową wykładnię przepisów krajowych, należy przyjąć za właściwą interpretację, która jest zgodna z celami ww. Dyrektywy. W związku z powyższym stwierdzić należy, iż przepisy krajowe dotyczące nieodpłatnego przekazania towarów przez podatnika, nie są mniej restrykcyjne od przepisów Dyrektywy. Kwestię nieodpłatnego przekazania reguluje obecnie przepis art. 16 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. (Dz. Urz. UE L 347 s. 1 ze zm.).

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca, prowadzi działalność handlową w zakresie sprzedaży hurtowej artykułów piekarniczych. W celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży oraz utrwalenia na rynku logo, którym Spółka się posługuje, nabywa rozmaite artykuły oznaczone logo Spółki. Wśród zakupionych artykułów reklamowych są: czapki, koszulki, kurtki, ubrania piekarnicze, kubki, smycze do telefonów, drobne narzędzia piekarnicze – wszystkie oznaczone identyfikowalnym logo.

Przedmioty te są następnie wydawane osobom dokonującym zakupów towarów jako forma zachęty do dalszych zakupów lub są formą nagrody za dokonane zakupy. Spółka nabywając wyżej wymienione przedmioty – artykuły reklamowe oznaczone logo, korzysta z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od zakupów związanych ze sprzedażą opodatkowaną, na podstawie art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług.

Koszty nabywanych artykułów reklamowych opatrzonych logo Spółki opisane we wniosku służą bezpośrednio utrwalaniu na rynku marki i logo, którym Spółka się posługuje a pośrednio zwiększeniu wolumenu sprzedaży artykułów z asortymentu Wnioskodawcy. Tym samym nabywane artykuły reklamowe są związane z dokonywaniem przez Spółkę odpłatnych dostaw.

Ponadto Wnioskodawca stanął na stanowisku, że nieodpłatne przekazanie klientom (lub potencjalny klientom) artykułów reklamowych, opatrzonych logo firmy, nie stanowi dostawy towarów oraz nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc do powołanych przepisów stan faktyczny przedstawiony za okres do 31 marca 2011r. stwierdzić należy, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tego towaru, z wyjątkiem przekazania towarów stanowiących drukowane materiały reklamowe i informacyjne, bądź spełniających warunki do uznania ich za prezenty o małej wartości lub próbki. Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie tych towarów pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Przy interpretacji art. 7 ust. 2 ustawy, należy odróżnić cel czynności przekazania towarów przedsiębiorstwa od związku tej czynności z jego funkcjonowaniem. Celem bezpośrednim każdego nieodpłatnego przekazania towaru przedsiębiorstwa osobie trzeciej jest przede wszystkim zaspokojenie jej potrzeb konsumenckich (cel niezwiązany z przedsiębiorstwem – ust. 2), lecz z punktu widzenia funkcjonowania i interesu przedsiębiorstwa podatnika zaspokojenie potrzeb osoby trzeciej może być obojętne, jako w ogóle niewiążące się z jego działalnością (np. przekazanie towarów na cele osobiste podatnika, pracowników itd.) lub też realizowane jest w związku z jego funkcjonowaniem i rozwojem działalności (np.: w związku z czynnościami reprezentacji i reklamy, sponsoringu, czy tzw. sprzedaży premiowej). To właśnie wskazuje, że celu przekazania towarów przedsiębiorstwa podatnika nie można utożsamiać ze związkiem tej czynności z jego działalnością, z którą może w ogóle nie być związana lub pozostawać w bezpośrednim związku, stanowiąc realizację zadań przedsiębiorstwa.

Z przepisów art. 7 ust. 2 w związku z art. 7 ust. 3 cyt. ustawy wynika więc, że nieodpłatne przekazanie towarów, innych niż drukowane materiały informacyjne i reklamowe oraz próbki, na cele niezwiązane w sposób bezpośredni z działalnością opodatkowaną Spółki związane z tą działalnością tylko w sposób pośredni (np. na cele reklamy czy promocji), podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, pod warunkiem, że podatnik dokonał odliczenia podatku naliczonego przy ich nabyciu. Taka interpretacja wynika z analizy art. 7 ust. 2 w zestawieniu z art. 7 ust. 3 cyt. ustawy. Przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek – niewątpliwie jest, w sposób pośredni, związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, wobec tego, w przypadku nieobjęcia regulacją art. 7 ust. 2 przekazania lub zużycia towarów przez podatnika na cele związane z jego przedsiębiorstwem, przepis art. 7 ust. 3 byłby zbędny. Skoro zatem z zakresu opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania towarów, na cele inne niż bezpośrednio związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, wyłączono na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy, jedynie przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek, to należy uznać, iż opodatkowaniu podlegają wszelkie inne przekazania towarów pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od tych czynności w całości lub w części. Gdyby przyjąć, iż opodatkowaniu na mocy ust. 2 podlegają wyłącznie czynności w ogóle niezwiązane z przedsiębiorstwem, zbędne byłoby wyłączanie z opodatkowania czynności, które i tak nie podlegałyby opodatkowaniu jako związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Należy podkreślić, że w sytuacji, gdy podatnik odliczył podatek naliczony przy zakupie towarów, to ich nieodpłatne przekazanie, gdyby było nieopodatkowane, w rezultacie prowadziłoby do sytuacji, gdy żaden z uczestników obrotu gospodarczego nie poniósłby ekonomicznego ciężaru podatku VAT. Pozostawałoby to w sprzeczności z zasadą powszechności i neutralności opodatkowania.

Reasumując, należy stwierdzić, że w stanie prawnym obowiązującym do 31 marca 2011r., przekazanie bez wynagrodzenia towarów należących do przedsiębiorstwa podatnika na cele związane z tym przedsiębiorstwem, stanowiło dostawę towarów w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów.

Zapis art. 7 ust. 2 ustawy o VAT w obecnym brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011r. wskazuje już wyraźnie, kiedy nieodpłatne przekazanie towarów nie jest uznawane za dostawę towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT. Temu celowi służy usunięcie ze zdania wstępnego art. 7 ust. 2 w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011r. słów „na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem” oraz sprecyzowanie, że chodzi o przekazania „nieodpłatne”. Oznacza to, że nieodpłatne przekazania towarów, co do zasady, stanowią zawsze – nawet gdy dokonywane są na cele działalności gospodarczej podatnika – opodatkowaną dostawę towarów, o ile podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego kwoty podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Wnioskodawca stanął również na stanowisku, iż przekazywanie przez Spółkę materiałów reklamowych na rzecz kontrahentów nie mieści się w pojęciu darowizny rozumianym zgodnie z definicją zawartą w art. 888 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), który stanowi, że przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Wnioskodawca podnosi – powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2006r. sygn. IV CSK172/06 oraz wyrok NSA w Warszawie z 14 stycznia 2010r., sygn. II FSK 1357/08 – że świadczenie darczyńcy musi być subiektywnie i obiektywnie bezpłatne, tj. niezależne od uzyskania korzyści lub ekwiwalentu od obdarowanego. Warunkiem sine qua non umowy darowizny jest tzw. causa donandi, czyli wola darczyńcy przysporzenia majątku obdarowanego kosztem majątku własnego. Innymi słowy, jedynym celem, jaki przyświeca darczyńcy, jest wzbogacenie obdarowanego. Ponadto Wnioskodawca twierdzi, że z pewnością przekazanie takich materiałów nie jest bezinteresowne, a ma na celu zachęcenie do zakupów towarów oferowanych przez Spółkę oraz że trudno też przy takim przekazaniu mówić o braku odpłatności, skoro Spółka przekazuje artykuły reklamowe z myślą o przynoszących jej korzyść transakcjach handlowych z kontrahentem, co oznacza, że przekazanie materiałów reklamowych na rzecz kontrahentów nie mieści się w dyspozycji przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

Ze stanowiskiem takim nie sposób się zgodzić, gdyż – jak podaje Wnioskodawca – przekazuje on artykuły reklamowe jedynie z myślą o ewentualnych korzyściach handlowych, w nadziei na ewentualny zysk. Z wniosku nie wynika natomiast, by w sytuacji braku owego zysku, czy braku zainteresowania się towarami Wnioskodawcy, klient (lub potencjalny klient) musiałby otrzymane nieodpłatnie towary zwrócić, zapłacić za nie, byłby zobowiązany do dokonania zakupów towarów Wnioskodawcy lub jakiejkolwiek innej czynności na rzecz Wnioskodawcy. Oznacza to, że przekazując bezpłatnie towary, Spółka nie żąda od klientów żadnego świadczenia wzajemnego, zatem jest niezależne od uzyskania korzyści lub ekwiwalentu od kontrahentów, a dokonywane jest z woli Wnioskodawcy kosztem swego majątku.

Czynności nieodpłatnego przekazywania towarów noszą zatem wszelkie cechy darowizny rozumianej zgodnie z przepisem art. 888 Kodeksu cywilnego i jako darowizna zostały potraktowane.

Analiza stanu faktycznego na tle powołanych wyżej przepisów prowadzi zatem do wniosku, że zarówno w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2011r., jak i po tej dacie, nieodpłatne przekazanie należących do Spółki towarów (które – jak podał Wnioskodawca – nie stanowią prezentów o małej wartości, ani drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych) na rzecz klientów (lub potencjalnych klientów), podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem – jak wynika z treści złożonego wniosku – Spółka, nabywając wyżej wymienione przedmioty – artykuły reklamowe oznaczone logo, korzysta z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od zakupów związanych ze sprzedażą opodatkowaną, na podstawie art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego, bądź zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.