Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.29.2017.3.KP
z 6 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 22 lutego 2017 r. (data wpływu do organu 22 marca 2017 r.) uzupełnionym pismem z 24 kwietnia 2017 r. i 19 czerwca 2017 r. (data wpływu do organu odpowiednio 27 kwietnia 2017 r. i 23 czerwca 2017 r. ), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie powstania przychodu z tytułu:

• najmu,
• zbycia nieruchomości

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lutego 2017 r. do Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu wpłynął wniosek o wydanie w interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu z tytułu wynajmu oraz zbycia nieruchomości. Wniosek ten przy piśmie z 15 marca 2017 r., Znak: 0271-SKA-2.4050.9.2017 został przesłany do Krajowej Informacji Skarbowej (data wpływu 22 marca 2017 r.).

Ponieważ wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 11 kwietnia 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.29.2017.1.KP, oraz 5 czerwca 2017 Znak: 0111-KDIB1-2.4010.29.2017.2.KP na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1, w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej, wezwano Wnioskodawcę o uzupełnienie wniosku.

Wniosek został uzupełniony 27 kwietnia 2017 r. i 23 czerwca 2017 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W lipcu 2011 r., Wnioskodawca (zwany dalej również „Spółką P”) wybudował nieruchomość składającą się z lokali użytkowych oraz garaży wielostanowiskowych. W lutym 2012 r. została wydana decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego na użytkowanie ww. inwestycji. Lokale były przeznaczone do sprzedaży oraz pod wynajem. Nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych stanowiąc wyrób gotowy dla Spółki P.

Spółka P. w pełni odliczyła podatek naliczony wynikający z faktur związanych z budową nieruchomości. Od września 2013 r. Wnioskodawca rozpoczął wynajem części lokali użytkowych i garaży wielostanowiskowych stosując stawkę VAT 23%.

W listopadzie 2014 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży na rzecz Spółki A. wszystkich lokali użytkowych oraz garaży wielostanowiskowych. Obie strony wzajemnie oświadczyły o wydaniu przedmiotu sprzedaży. Zapłata za sprzedane nieruchomości ostatecznie nie nastąpiła.

Z dniem 19 marca 2015 r. Sąd Rejonowy w X Wydział VIII Gospodarczy dla spraw upadłościowych i naprawczych wydał postanowienie o ogłoszeniu upadłości likwidacyjnej Wnioskodawcy.

W dniu 6 marca 2015 r. nabywca nieruchomości Spółka A., sprzedała przedmiotowe lokale użytkowe Spółce D., a następnie Spółka D. w czerwcu 2015 r. sprzedała część nieruchomości kolejnej Spółce S. Spółki D i S wynajmowały powyższe lokale użytkowe i miejsca postojowe.

Ze względu na ścisłe powiązania kapitałowe i osobowe spółek biorących udział w sprzedaży przedmiotowych nieruchomości syndyk masy upadłości podważył wiarygodność transakcji i wniósł pozew przeciwko nabywcom tych nieruchomości (tzw. „skargę pauliańską”). Sąd uznał umowy sprzedaży zawarte pomiędzy Spółką A, a Spółką D. oraz pomiędzy Spółką D. a Spółką S. za bezskuteczne w stosunku do masy upadłości. Wyrok umożliwia syndykowi przeprowadzenie egzekucji z nieruchomości znajdujących się w majątku ostatecznego nabywcy tj. Spółki S. i w części Spółki D. Ostrzeżenie o uznaniu czynności sprzedaży nieruchomości za bezskuteczne wobec masy upadłości oraz o prawie sprzedaży tychże nieruchomości przez Syndyka zgodnie z treścią postanowienia Sądu widnieje w Dziale Ksiąg Wieczystych. Na płaszczyźnie cywilnoprawnej to Spółka S. i Spółka D. nadal pozostają właścicielami nieruchomości wpisanymi w księdze wieczystej. Syndyk Masy Upadłości zamierza przejąć przedmiotowe nieruchomości z końcem kwietnia 2017 r. oraz dokonać ich sprzedaży najpóźniej do końca 2017 r. Od daty przejęcia nieruchomości do dnia jej sprzedaży Syndyk będzie wynajmował lokale użytkowe dotychczasowym najemcom.

W uzupełnieniu wniosku z 27 kwietnia 2017 r. wskazano, że podstawą przejęcia zbytych wcześniej nieruchomości jest uzyskane orzeczenie o bezskuteczności czynności prawnej polegającej na zbyciu tych nieruchomości, jak również wydany przez Sąd Okręgowy nakaz wydania ich do masy upadłości. Stwierdzenie bezskuteczności czynności prawnej nie powoduje upadku rzeczowego skutku umowy sprzedaży, która jest skuteczna erga omites. Oznacza to, że nieruchomości pozostają własnością nabywcy natomiast względem syndyka umowa ta jest traktowana tak jakby nigdy nie została zawarta. Nakaz wydania zaś nieruchomości również nie skutkuje zmianą przymiotu właścicielskiego, lecz umożliwia syndykowi wejście w posiadanie tych nieruchomości.

Zgodnie z art. 134 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe, jeżeli czynność upadłego jest bezskuteczna z mocy prawa lub została uznana za bezskuteczną, to, co wskutek tej czynności ubyło z majątku upadłego lub do niego nie weszło, podlega przekazaniu do masy upadłości, a jeżeli przekazanie w naturze jest niemożliwe, do masy upadłości wpłaca się równowartość w pieniądzu. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniono, że skutek bezskuteczności względnej czynności w stosunku do masy upadłości jest ściśle egzekucyjny, gdyż umożliwia prowadzenie egzekucji z danej rzeczy lub prawa, jako majątku dłużnika, mimo że pozostają one nadal własnością osoby trzeciej. Następstwem wyroku orzekającego bezskuteczność względną w postępowaniu upadłościowym jest potwierdzenie upadku skutku rzeczowego takiej umowy wyłącznie w relacji nabywca - wierzyciele upadłego, utrzymanie go w pozostałym zakresie i możliwość prowadzenia egzekucji. Sąd Najwyższy, w uzasadnieniu wyroku z 4 września 2014 r. (II CSK 609/13) szczegółowo wyjaśnił znaczenie użytego w przepisie art. 134 ust. 1 Prawo upałdościowego określenia „przekazanie do masy upadłości”, wskazując: Po pierwsze, reguły wykładni językowej wyraźnie potwierdzają że „przekazanie do masy” obejmuje czynność faktyczną, a nie prawną, skoro bezskuteczność względna ma ograniczony zakres podmiotowy, a masa upadłości nie ma zdolności prawnej. Po drugie, wprawdzie wyrok ustalający wystarczająco legitymuje syndyka masy upadłości do podjęcia czynności w zakresie sprzedaży, a jego kompetencja do rozporządzania cudzą własnością i innymi prawami majątkowymi wynika z ustawy, ale w braku zgody właściciela nie umożliwia mu podjęcia dalszych czynności zmierzających do objęcia nieruchomości, dokonania jej oględzin, wyceny, okazania kandydatom na nabywców bez stosownych tytułów wykonawczych. Po trzecie przedmiotem interpretacji powinien być pełny tekst normy prawnej. Skoro art. 134 ust. 1 i 2 p.u.n. (obecnie p.u.) dopuszcza wpłatę równowartości w pieniądzach, gdy przekazanie w naturze jest niemożliwe, oraz już na tym etapie przewiduje dokonanie zwrotu świadczenia wzajemnego osoba trzeciej z masy upadłości, jako równoległe z przekazaniem przedmiotu zbycia do masy, to rażącą niekonsekwencją byłoby umożliwienie dokonania takich rozliczeń tylko w wyniku wydania wyroku ustalającego bezskuteczność względną czynności, bez zwrotnego wydania jej przedmiotu do masy. Po czwarte, brak uzasadnienia dla odmiennego traktowania ruchomości i nieruchomości, stanowiących przedmiot umów zbycia względnie bezskutecznych wobec masy upadłości. Po piąte, skoro następstwem względnej bezskuteczności jest ograniczenie prawa własności w zakresie pobierania pożytków cywilnych i naturalnych (fruendi), które wchodzą do masy upadłości, to celowe jest również przeniesienie na jej rzecz posiadania (possidendi).

Stwierdzenie bezskuteczności czynności prawnej umożliwia zatem syndykowi wejście w posiadanie danej nieruchomości oraz umożliwia rozporządzania nią jak właściciel. Syndyk uzyska zatem prawo zaspokojenia wierzytelności zgłoszonych do masy upadłości właśnie poprzez zbycie nieruchomości, w stosunku do których sprzedaży stwierdzona została bezskuteczność. W ocenie syndyka możliwość zaspokojenia się z tych przedmiotów, jak również ich zbycia, zgodnie z wnioskowaniem maiori ad minus umożliwiać winno pobieranie z tych nieruchomości pożytków - w tym wpływów z tytułu czynszu najmu.

Potwierdza to również powołane powyżej stanowisko Sądu Najwyższego.

W uzupełnieniu wniosku z 19 czerwca 2017 r. Wnioskodawca wskazał, ze wyrok dotyczący transakcji w ramach której zakupu dokonała Spółka D ma charakter wyroku stwierdzającego bezskuteczność danej czynności na mocy przepisów Prawa upadłościowego.

Wyrok ten ma jednak charakter zaoczny wobec czego podlega zaskarżeniu. W tym stanie syndyk wnosi o udzielenie informacji również przyjmując że ta czynność uznana zostałaby za bezskuteczną wobec masy upadłości na podstawie przepisów o tzw. skardze pauliańskiej.

Przedmiotem zaskarżenia w pozwie była przy tym czynność pomiędzy Spółką A oraz Spółką D - ta bowiem czynność przenosiła własność nieruchomości na kolejny podmiot. Warunkiem stwierdzenia bezskuteczności tej czynności było jednak wykazanie, że bezskuteczne wobec masy upadłości są również czynności zawarte pomiędzy Wnioskodawcą, a Spółką A co w pozwie zostało wykazane.

Wyrok stwierdzający bezskuteczność czynności wobec masy upadłości wydany został również odnośnie transakcji zawartej pomiędzy Spółką D oraz Spółką S.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

• Czy w okresie od przejęcia przez Syndyka nieruchomości do jej sprzedaży, Syndyk wynajmując lokale użytkowe powinien wykazywać przychód z tego tytułu w imieniu masy upadłości Spółki P? (część pytania ujętego we wniosku jako pierwsze)
• Czy sprzedając nieruchomość syndyk powinien wykazać z tego tytułu przychód oraz dochód w imieniu masy upadłości Spółki P? (część pytania ujętego we wniosku jako drugie)
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej także: „updop”) podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Art. 7 ust. 1 updop, wskazuje jako przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z których ten dochód został osiągnięty. Dochód stanowi nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania. Wśród źródeł przychodów w art. 14 ust. 1 updop wskazano, odpłatne zbycie rzeczy lub praw majątkowych. Zgodnie z tym przepisem przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie.

Jednocześnie ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 6 wymienia podmioty, które z mocy ustawy zwolnione są od podatku dochodowego - wśród tych podmiotów brak jest osób prawnych postawionych w stan upadłości, oraz w art. 12 ust. 4 enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju wartości nie są zaliczane do przychodów podatkowych.

Również ostatni przepis nie wymienia przychodów uzyskanych ze sprzedaży majątku upadłego jako przychodów nie podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zasady powoływania syndyków i nadzorców sądowych określa ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (t.j. Dz.U. z 2016, poz. 2171 ze zm.). Syndyk jest wyznaczany przez sąd, który powierza mu pełnienie określonych funkcji w postępowaniu upadłościowym, określonych zakresem ustawy. Przy wykonywaniu czynności syndyk ograniczony jest przepisami ustawy i najważniejsze czynności musi konsultować z sędzią komisarzem i radą wierzycieli, jednak w podstawowym i zasadniczym zakresie wykonywania swoich obowiązków jest w pełni samodzielny. Sąd powierzając danej osobie wypełnienie określonych ustawowo zadań nie określa w ścisły sposób warunków wykonywania pracy odnoszących się przykładowo do miejsca i czasu jej wykonania.

W art. 160 ust. 1 ww. ustawy postanowiono, że w sprawach dotyczących masy upadłości syndyk dokonuje czynności na rachunek upadłego, lecz we własnym imieniu. Wszelkie zatem czynności realizowane przez syndyka w stosunku do majątku upadłego mające charakter odpłatnej dostawy lub świadczenia usług są realizowane na rachunek upadłego, lecz w imieniu syndyka. W takim przypadku uznać należy, że w dalszym ciągu czynności te są realizowane w ramach działalności gospodarczej upadłego i na jego rachunek.

Zgodnie z art. 127 § 1 ustawy Prawo Upadłościowe, bezskuteczne w stosunku do masy upadłości są czynności prawne dokonane przez upadłego w ciągu roku przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, którymi rozporządził on swoim majątkiem, jeżeli dokonane zostały nieodpłatnie albo odpłatnie, ale wartość świadczenia upadłego przewyższa w rażącym stopniu wartość świadczenia otrzymanego przez upadłego lub zastrzeżonego dla upadłego lub dla osoby trzeciej. Jeżeli czynność upadłego uznana zostaje za bezskuteczną wszystko co wskutek tej czynności nie weszło do majątku upadłej spółki - winno być wydane masie upadłości.

W tym miejscu należy zauważyć, że bezskuteczność czynności prawnej jest instytucją, która ma chronić wierzyciela przed nieuczciwością dłużnika. Na gruncie prawa cywilnego bezskuteczność wyraża się między innymi w zastosowaniu tzw. skargi pauliańskiej (art 527-534 kodeksu cywilnego). Polega ona na tym, że zawarta przez dłużnika umowa, która niesie za sobą uszczerbek dla wierzyciela i jest zawierana z osobą trzecią w porozumieniu, by uchronić dłużnika przed odpowiedzialnością - straci swoją skuteczność i w związku z tym wierzyciel uchroni się przed grożącym mu uszczerbkiem. Uzasadnieniem istnienia tych przepisów jest fakt, że dłużnicy mogą dokonywać takich przesunięć w majątku, aby zmniejszyć wartość późniejszej masy upadłości. Przesunięcia takie dokonywane przed ogłoszeniem o upadłości mogą być uznane za bezskuteczne Jeżeli czynność upadłego jest bezskuteczna, wszystko, co ubyło z majątku upadłego lub co wskutek tej czynności nie weszło do jego majątku, winno być wydane masie upadłości, a gdy wydanie w naturze nie jest możliwe, winna jej być wydana równowartość w pieniądzach.

Wyrok uznający sprzedaż za bezskuteczną nie przywraca prawa własności upadłemu. Umowa zawarta przez upadłego pozostaje ważna, a jedynie jest bezskuteczna i to tylko w stosunku do masy upadłości. Upadły nie jest więc właścicielem rzeczy, które zbył bezskutecznie.

W sytuacji sprzedaży nieruchomości wchodzącej w skład masy upadłości, uzyskany przychód podlega u Upadłego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 14 ust. 1 i art. 12 ust. 3 ustawy. Skutkiem zbycia nieruchomości jest przeniesienie własności nieruchomości. Na gruncie ustawy podatkowej istotnym jest fakt dokonania zbycia nieruchomości i powstania przychodu po stronie zbywcy. Natomiast nie ma znaczenia dla skutków podatkowych cel sprzedaży. Przeniesienie własności przedmiotowej nieruchomości nastąpi za określoną kwotę pieniężną, w związku z czym dojdzie do odpłatnego zbycia określonego w art. 14 ust. 1 ustawy.

W konsekwencji za przychód należy uznać każde przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, definitywnym, bezzwrotnym. Przy czym w przypadku przychodów uzyskiwanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej już sam fakt, że przychód staje się należny powoduje powstanie obowiązku podatkowego.

Zgodnie z opisanym stanem faktycznym Wnioskodawca będzie zawierać umowy najmu z najemcami. Umowny stosunek najmu kreuje zaś powstanie obowiązku podatkowego. Przysporzenie związane z powstaniem należności wynikających z tytułu umów najmu niewątpliwie powstaje w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy będącego w upadłości. Przedmiotowy przychód jest zatem przychodem związanym z działalnością gospodarczą Spółki P. w rozumieniu ww. art. 12 ust. 3 updop. Przysporzenie to ma charakter trwały, definitywny, bezzwrotny.

Z uwagi na powszechnie akceptowany zakaz wykładni rozszerzającej prawa podatkowego w przypadku wszelkiego rodzaju ulg, zwolnień itp., aby takie przysporzenie mogłoby być uznane za niestanowiące przychodów w rozumieniu ustawy, Ustawodawca musiałby je wymienić wprost w katalogu przychodów wyłączonych z opodatkowania. Wynika to także z zasady wyrażonej w art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którą nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy.

Skoro jednak Ustawodawca nie przewidział takiego wyłączenia w przypadku przychodów wynikających z umów najmu, należy uznać, że należności z tytułu umów najmu dotyczących przedmiotowej nieruchomości będą stanowiły przychód w rozumieniu art. 12 ust. 3 updop.

Podkreślić przy tym należy, że obowiązek podatkowy powstaje niezależnie od okoliczności, czy Wnioskodawca Spółka P. wystawi fakturę, czy też nie.

Zgodnie z powyższym, w analizowanym przypadku przychód Wnioskodawcy powstaje w dacie zaistnienia najwcześniejszego z wymienionych zdarzeń:

• wykonania usługi,
• wystawienia faktury,
• uregulowania należności, czyli wypłaty wynagrodzenia przez kontrahenta.
  
  

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, po wydaniu nieruchomości na podstawie art. 127 § 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 roku Prawo upadłościowe, w związku z zawartymi umowami najmu Wnioskodawca uzyska przychód w rozumieniu art. 12 ust. 3 updop (Spółka pozostaje podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu przedmiotowych umów najmu), a w konsekwencji jest uprawniona do zaliczania do kosztów uzyskania przychodu wydatków związanych z utrzymaniem nieruchomości do czasu jej zbycia w ramach postępowania upadłościowego.

Natomiast w przypadku sprzedaży lokali użytkowych i garaży wielostanowiskowych Wnioskodawca uzyska przychód rozumieniu art. 12 ust. 3 updop, Syndyk ma jednak możliwość dokładnego wyliczenia dochodu podlegającego opodatkowaniu, przede wszystkim może określić wszystkie koszty związane z transakcją.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji, zgodnie z zadanym we wniosku pytaniem wyznaczającym jej zakres, jest wyłącznie kwestia powstania przychodu z tytułu z tytułu wynajmu oraz zbycia nieruchomości. Tut. Organ nie odniósł się zatem do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków związanych z utrzymaniem nieruchomości do czasu jej zbycia w ramach postępowania upadłościowego oraz kosztów związanych z transakcją sprzedaży.

Podkreślenia wymaga również okoliczność, że przedmiotem interpretacji indywidualnej mogą być jedynie przepisy prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 w zw. z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej. W związku z powyższym okoliczności przedstawione przez Wnioskodawcę w opisie sprawy, których źródłem są inne gałęzie prawa zostały przyjęte jako elementy przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego i nie podlegają ocenie w ramach niniejszej interpretacji.

Przechodząc zatem do oceny stanowiska Wnioskodawcy należy stwierdzić, że stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Na podstawie art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Pojęcie „przychody należne” w ujęciu materialno-podatkowym oznacza kwoty należne, których wydania podatnik może żądać, a które jeszcze nie zostały otrzymane. Oznacza to, że przychody te będą należne tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń, nawet wówczas, gdy ich nie otrzyma albo zrezygnuje z ich otrzymania. Dotyczy to również sytuacji, gdy strony odroczą termin płatności należności pieniężnych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca przed ogłoszeniem jego upadłości zbył na rzecz Spółki A nieruchomość o jakiej mowa we wniosku. Następnie Spółka A sprzedała tę nieruchomość na rzecz Spółki D, która następnie sprzedała ją na rzecz Spółki S. Skuteczność zawarcia ww. transakcji była przedmiotem postępowania sądowego. Sąd uznał umowy sprzedaży zawarte pomiędzy spółka A i Spółką D, a także pomiędzy Spółką D i Spółką S za bezskuteczne w stosunku do masy upadłości. W związku z tym, że nieruchomości objęte wnioskiem „wróciły” do masy upadłości. Wnioskodawca rozważa ich wynajmowanie (1), a następnie sprzedaż (2).

W zakresie zainteresowania wnioskodawcy pozostaje ustalenie, który podmiot w związku z zaistnieniem ww. zdarzeń, tj. wynajmowania i sprzedaży nieruchomości, powinien rozpoznać przychód podatkowy.

Odnosząc powyższe do przedstawionego opisu sprawy stwierdzić należy, że w przypadku wynajęcia przez syndyka Wnioskodawcy przedmiotowej nieruchomości, środki finansowe uzyskane z tego tytułu są pożytkami cywilnymi z rzeczy i będą stanowiły dla Wnioskodawcy przychód w rozumieniu art. 12 ust. 3 updop.

Również środki uzyskane przez Wnioskodawcę z tyt. sprzedaży przedmiotowych nieruchomości stanowią przychód w rozumieniu art. 12 ust. 3 w związku z art. 14 ust. 1 updop, zgodnie z którym przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Do części pytań dotyczących powstania przychodu dla Spółki S i Spółki D wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.