Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-2.4012.186.2017.1.MGO
z 7 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 maja 2017 r. (data wpływu 8 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z opodatkowania przeniesienia prawa własności nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania przeniesienia prawa własności nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni od 1993 r. prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawczyni pozostaje w ustroju małżeńskiej wspólnoty majątkowej z mężem. W 1998 roku Wnioskodawczyni wraz z mężem kupili do majątku objętego małżeńską wspólnością ustawową nieruchomość niezabudowaną od osoby fizycznej.

Sprzedaż nieruchomości nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zakup nieruchomości został dokonany na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawczynię opodatkowanej działalności gospodarczej. Zakup nieruchomości w całości został sfinansowany środkami pochodzącymi z majątku wspólnego, który objęty był wspólnością ustawową.

Następnie rozpoczęła się budowa prowadzona systemem gospodarczym, sukcesywnie w miarę posiadanych funduszy. Ponieważ Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą i była podatnikiem podatku VAT, od zakupionych usług i towarów w związku z prowadzoną budową budynku, dokonywała odliczenia podatku VAT naliczonego. Po ukończeniu budowy budynku Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie w nim działalności gospodarczej w postaci sklepu spożywczego.

Budynek został oddany do użytku w 2001 roku i był wykorzystywany w całości do prowadzonej działalności gospodarczej. W roku 2007 i 2010 budynek w części był wynajmowany. Najem podlegał opodatkowaniu podatkiem VAT. Budynek od dnia oddania do użytku nigdy nie był ulepszany. Mąż Wnioskodawczyni do 2004 roku prowadził działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej nie wykorzystywał przedmiotowej nieruchomości. Od 2004 r. nie jest podatnikiem podatku VAT.

Na mocy decyzji Wojewody, z dnia 10 lipca 2015 r. przedmiotowa nieruchomość została przejęta na własność Skarbu Państwa, w celu realizacji inwestycji drogowej. Decyzja ta została zaskarżona, Minister Infrastruktury i Budownictwa decyzją z dnia 4 czerwca 2016 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji w tym zakresie.

Wnioskodawczyni po otrzymaniu decyzji Wojewody z dnia 14 sierpnia 2015 r. o ustaleniu wysokości odszkodowania z tytułu dokonanego wywłaszczenia, w 2015 roku uiściła część należnego podatku VAT. Właściciele wywłaszczonej nieruchomości odwołali się od decyzji ustalającej wysokość odszkodowania. Ostatecznie wysokość odszkodowania ustalił Wojewoda decyzją z dnia 27 lutego 2017 r. (decyzja ostateczna, prawomocna).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przeniesienie prawa własności przedmiotowej zabudowanej budynkiem nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa, na mocy decyzji Wojewody o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług ?

Stanowisko Wnioskodawczyni:

Zdaniem Wnioskodawczyni, przeniesienie prawa własności przedmiotowej zabudowanej budynkiem nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa, na mocy decyzji Wojewody o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej ustawy o VAT).

Pozbawienie prawa własności w drodze decyzji administracyjnej, w zamian za odszkodowanie, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podlegającą opodatkowaniu według stawki VAT właściwej dla nieruchomości, będącej przedmiotem wywłaszczenia. Przeniesienie prawa własności budynku może być zwolnione z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust 1 pkt 10 lub 10a ustawy o VAT. Stawkę właściwą dla budowli stosuje się także do gruntu, na którym ta budowla jest posadowiona. Jak wynika z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, jeżeli przedmiotem sprzedaży jest grunt zabudowany, to z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Nieruchomość była w momencie wywłaszczenia zabudowana budynkiem. Od momentu wybudowania budynku i oddania do użytkowania upłynęły ponad 2 lata, więc został spełniony warunek z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Definicja pierwszego zasiedlenia znajduje się w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich i części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30 % wartości początkowej.
   
   

W stanie faktycznym objętym wnioskiem, do pierwszego zasiedlenia doszło w momencie oddania do użytkowania wybudowanego budynku, który od samego początku tj. od 2001 roku był wykorzystywany do działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię (I FSK 1545/13). Pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko, tj. do pierwszego zasiedlenia dochodzi w momencie pierwszego zajęcia budynku, pierwszego używania po jego wybudowaniu. Zatem użytkownikiem będzie każdy, kto rozpoczął korzystanie z budynku.

Od momentu rozpoczęcia wykorzystywania nieruchomości zabudowanej przez Wnioskodawczynię do prowadzonej działalności gospodarczej upłynęły ponad 2 lata, do dnia wydania decyzji przez Wojewodę o przejęciu własności nieruchomości za odszkodowaniem. W tym okresie Wnioskodawczyni nie ponosiła kosztów ulepszeń nieruchomości stanowiących ponad 30% jej wartości początkowej. Wskazując na powyższe, Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, iż w przedmiotowym stanie faktycznym, właściwe jest zastosowanie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1221), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie,
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione,
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej,
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta,
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego,
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste,
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy należy wskazać, że nieruchomość gruntowa spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów (a więc również nieruchomości) w zamian za odszkodowanie stanowi dostawę towarów. Przy czym odszkodowanie pełni tutaj funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną. Dla uznania czynności za odpłatną wystarczające jest, aby istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego, stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność. Wynagrodzenie musi mieć zatem konkretny wymiar, a więc być konkretną wielkością wyrażalną w pieniądzu. Dostawę można uznać za dokonaną odpłatnie dopiero gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru. Oznacza to, że przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów nabiera odpłatnego charakteru dopiero w momencie przyznania odszkodowania i ustalenia jego wysokości. Należy jednak zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem, odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są dokonywane przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tych czynności. Zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza więc czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług – oraz czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika działającego w takim charakterze.

Należy też zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego).

Z kolei odpłatność czynności (dostawy towarów czy też świadczenia usług) oznacza wykonanie tej czynności za wynagrodzeniem. Aby uznać daną czynność za odpłatną, konieczny jest bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem. Dostawcę towarów lub usługodawcę musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów lub świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia za dokonanie tych czynności. Wynagrodzenie musi być konkretną wielkością wyrażalną w pieniądzu.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że przeniesienie własności działki w zamian za odszkodowanie stanowi odpłatną dostawę towarów w myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W tym przypadku odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną i ze względu na przedmiot czynność taka objęta jest podatkiem od towarów i usług.

Wyjaśnić tu należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz – stanowiące dostawę towarów – przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.

Dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%. Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W przypadku terenów zabudowanych budynkami lub budowlami zwolnienie od podatku przysługuje na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 oraz 10a ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Stosownie do art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT”.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej w sytuacji, gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem, aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE Rady – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W tym miejscu należy zauważyć, iż w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Przy czym wskazać należy, iż zgodnie z art. 43 ust. 7a ustawy o VAT, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części jest objęta zwolnieniem z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a staje się bezzasadne.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu (działki), na którym obiekt jest posadowiony.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT przeniesienia prawa własności nieruchomości zabudowanej budynkiem na rzecz Skarbu Państwa na mocy decyzji Wojewody.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni w 1998 r. wraz z mężem kupiła do majątku objętego małżeńską wspólnością ustawową nieruchomość niezabudowaną. Zakup nieruchomości został dokonany na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawczynię opodatkowanej działalności gospodarczej. Następnie rozpoczęła się budowa prowadzona systemem gospodarczym, sukcesywnie w miarę posiadanych funduszy. Ponieważ Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą i była podatnikiem podatku VAT, od zakupionych usług i towarów w związku z prowadzoną budową budynku, dokonywała odliczenia podatku VAT naliczonego. Po ukończeniu budowy budynku Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie w nim działalności gospodarczej w postaci sklepu spożywczego. Budynek został oddany do użytku w 2001 roku i był wykorzystywany w całości do prowadzonej działalności gospodarczej. W roku 2007 i 2010 budynek w części był wynajmowany. Najem podlegał opodatkowaniu podatkiem VAT. Budynek od dnia oddania do użytku nigdy nie był ulepszany. Na mocy decyzji Wojewody, z dnia 10 lipca 2015 r. przedmiotowa nieruchomość została przejęta na własność Skarbu Państwa, w celu realizacji inwestycji drogowej. Decyzja ta została zaskarżona Minister Infrastruktury i Budownictwa decyzją z dnia 4 czerwca 2016 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji w tym zakresie.

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia – w rozumieniu nadanym ww. przepisami oraz orzecznictwem – należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie w odniesieniu do nieruchomości tj. budynku doszło do pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a ustawy o VAT. Z wniosku wynika bowiem, że pierwsze zajęcie (używanie) budynku nastąpiło w 2001 r., gdyż jak wskazała Wnioskodawczyni budynek został oddany do użytku w 2001 r. i był wykorzystywany w całości do prowadzonej działalności gospodarczej. Ponadto w roku 2007 i 2010 budynek w części był wynajmowany i najem podlegał opodatkowaniu podatkiem VAT. Jednocześnie budynek od dnia oddania do użytku nigdy nie był ulepszany.

Biorąc powyższe pod uwagę dostawa budynku będzie objęta zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT bowiem w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia należy uznać, że w odniesieniu do budynku będącego przedmiotem przeniesienia prawa własności nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa doszło już do pierwszego zasiedlenia w 2001 r. tym samym od pierwszego zasiedlenia nie minął okres krótszy niż 2 lata.

Ponadto zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT również dostawa gruntu, na którym posadowiony jest przedmiotowy budynek będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.