Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/4510-1-425/15-2/DS
z 24 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 21 sierpnia 2015 r. (data wpływu 26 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży tektury falistej. Spółka należy do belgijskiej grupy A Group, prowadzącej działalność w branży produkcji papieru, tektury i opakowań kartonowych na terenie Europy Zachodniej i Środkowej.

Grupa prowadzi na wielu obszarach dotyczących zagadnień IT politykę centralizacji. Duża część usług z zakresu IT niezbędnych spółkom grupy do prowadzenia przez nie działalności gospodarczej jest wykonywana przez jeden wybrany podmiot w grupie na rzecz wszystkich innych spółek należących do grupy. Korzystanie ze scentralizowanych usług IT wiąże się z odpowiednimi rozliczeniami finansowymi pomiędzy podmiotem świadczącym usługę a jej beneficjentem.

A Group spółka należąca do grupy, z siedzibą w Belgii, zbudowała centrum danych (tzw. datacenter). Centrum danych to duża grupa serwerów połączonych ze sobą sieciowo, służąca do przechowywania, przetwarzania i dystrybucji wielkiej ilości danych, aplikacji i innych zasobów komputerowych oraz powiązanych (np. telekomunikacyjnych). Centrum danych fizycznie znajduje się na terytorium Belgii i stanowi własność spółki belgijskiej.

Centrum danych jest udostępniane zdalnie poprzez sieć komputerową innym spółkom należącym do grupy, w tym Spółce Wnioskodawcy. Polega to na oddaniu do dyspozycji innym podmiotom, m.in. Spółce Wnioskodawcy, potrzebnego jej miejsca na dysku. Spółka wykorzystuje przestrzeń dyskową serwerów centrum danych zlokalizowanego w Belgii do przechowywania/instalacji i używania aplikacji/programów wykorzystywanych przez nią w działalności gospodarczej, przechowuje na nich pocztę elektroniczną oraz inne dane komputerowe (pliki itd. …). Właściciel centrum danych świadczy też usługę okresowej archiwizacji danych Spółki oraz zapewnia ochronę danych Spółki.

Sprzęt IT wchodzący w skład centrum danych nie jest fizycznie udostępniany Spółce Wnioskodawcy. Kontrolę pracy urządzeń centrum danych sprawuje kontrahent belgijski.

Spółka ponosi odpłatność za ww. usługę, nazywaną opłatą za wynajem centrum danych (ang. renting datacenter). Wysokość opłaty za wynajem centrum danych kalkulowana jest w oparciu o ilość własnych użytkowników, jaką Spółka dopuszcza do pracy na serwerach centrum danych. Opłaty za usługę przekazywane są za pośrednictwem banku do Belgii.

Spółka posiada aktualny certyfikat rezydencji podatkowej kontrahenta zagranicznego wskazujący Belgię jako kraj jego rezydencji podatkowej. Kontrahent zagraniczny nie prowadzi działalności poprzez zakład w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych opłaty za wynajem centrum danych (ang. renting datacenter) należy traktować jako użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego i w myśl tego artykułu pobierać belgijskiemu kontrahentowi zgodnie z art. 26 zryczałtowany podatek dochodowy?

Zdaniem Wnioskodawcy w myśl art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych. z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – ustała się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie natomiast do ust. 2 ww. artykułu przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie o zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie zaś z art. 12 ust. 3 umowy polsko-belgijskiej do należności licencyjnych zalicza się między innymi należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego.

W przedmiotowej sprawie za kluczową kwestię dla rozstrzygnięcia należy uznać właściwą kwalifikację prawno-podatkową opłat ponoszonych przez Wnioskodawcę za wynajem centrum danych (ang. renting datacenter). W szczególności ustalić należy, niezależnie od używanej przez strony umowy nazwy usługi, czy jest to opłata za korzystanie lub prawo do korzystania z danego urządzenia, czy też opłata za uzyskanie jedynie możliwości korzystania z określonych funkcji, funkcjonalności, które zapewnia dane urządzenie, bez jego fizycznego udostępnienia.

Jak wynika z pkt 9.1 Komentarza do art. 12 Modelowej konwencji w sprawie podatku od dochodów i majątku OECD w wersji od 22.07.2010 r., nawet jeżeli umowy zawierają wyrażenie „dzierżawienie urządzenia”, w większości przypadków klient nie nabywa w posiadanie fizycznie urządzenia, lecz jedynie jego np. moc transmisyjną (ang. transmission capacity, czyli raczej przepustowość łącza satelitarnego), urządzenie jest operowane przez oddającego w dzierżawę, a dzierżawca nie ma dostępu do urządzenia. W takich przypadkach wynagrodzenia zapłacone przez klienta mają w istocie charakter zapłaty za usługi, do których ma zastosowanie art. 7, niż są wynagrodzeniami za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego.

Powyższe potwierdza (w odniesieniu do sprzętu komputerowego) także jednoznacznie pkt 24 Raportu będącego załącznikiem do Komentarza do Konwencji Modelowej OECD (wersja pełna 2012 r. publ. w serwisie internetowym oecd.org, Raport R18) zatytułowanym Trealy Characterisation Issues Arising From E-commerce, w którym wymieniono podstawowe przesłanki do uznania danej należności za wypłacaną za korzystanie lub prawo do korzystania z urządzeń komputerowych/sprzętu komputerowego (ang. computer equipment):

1. fizyczne udostępnienie sprzętu klientowi,
2. kontrolę urządzenia przez klienta,
3. nieużywanie urządzenia przez wynajmującego (provider’a) do zapewnienia usług innym podmiotom niezwiązanym z klientem.
   
   

Z przedstawionego przez Spółkę opisu stanu faktycznego wynika, że sposób świadczenia usługi przez kontrahenta belgijskiego nie spełnia przesłanek do uznania opłat za wynajem centrum danych (ang. renting datacenter) za wynagrodzenia za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego w rozumieniu ww. dokumentów. Należy zatem uznać, iż przedmiotowe należności nie mieszczą się także w pojęciu należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji podlegają jedynie opodatkowaniu w Belgii. Wnioskodawca nie jest zatem zobowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W analogicznej sprawie wydana została interpretacji indywidualna przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie znak IPPB5/423-307/13-2/AJ. Zawiera ona rozstrzygnięcia zgodne ze stanowiskiem Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z opisanym we wniosku stanem faktycznym Wnioskodawca (dalej również: Spółka) należy do belgijskiej grupy kapitałowej (dalej: Grupa). Grupa na wielu obszarach dotyczących zagadnień IT prowadzi politykę centralizacji. Duża część usług z zakresu IT jest wykonywana przez jeden wybrany podmiot w grupie na rzecz wszystkich innych spółek należących do Grupy. Podmiotem tym jest spółka z siedzibą w Belgii, która zbudowała centrum danych (tzw. datacenter). Centrum danych to duża grupa serwerów połączonych ze sobą sieciowo, służąca do przechowywania, przetwarzania i dystrybucji wielkiej ilości danych, aplikacji i innych zasobów komputerowych oraz powiązanych (np. telekomunikacyjnych). Centrum danych fizycznie znajduje się na terytorium Belgii i stanowi własność spółki belgijskiej. Centrum danych jest udostępniane zdalnie przez sieć komputerową innym spółkom z Grupy, w tym Wnioskodawcy. Polega to na oddaniu do dyspozycji innym podmiotom – m.in. Wnioskodawcy – potrzebnego im miejsca na dysku. Spółka wykorzystuje przestrzeń dyskową serwerów centrum danych zlokalizowanego w Belgii do przechowywania/instalacji i używania aplikacji/programów wykorzystywanych przez nią w działalności gospodarczej, przechowuje na nich pocztę elektroniczną oraz inne dane komputerowe (pliki itd.). Właściciel centrum danych świadczy też usługę okresowej archiwizacji danych Spółki oraz zapewnia ochronę danych Spółki. Sprzęt IT wchodzący w skład centrum danych nie jest fizycznie udostępniany Spółce. Kontrolę pracy urządzeń centrum danych sprawuje kontrahent belgijski. Spółka ponosi odpłatność za ww. usługę, nazywaną opłatą za wynajem centrum danych. Wysokość opłaty za wynajem centrum danych kalkulowana jest w oparciu o ilość własnych użytkowników, jaką Spółka dopuszcza do pracy na serwerach centrum danych. Opłaty za usługę przekazywane są za pośrednictwem banku do Belgii. Spółka posiada aktualny certyfikat rezydencji podatkowej spółki belgijskiej. Kontrahent zagraniczny nie prowadzi działalności przez zakład w Polsce.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.): podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2 tej ustawy: podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przewidują więc dwie generalne zasady dotyczące opodatkowania:

1. zasadę rezydencji, zgodnie z którą opodatkowaniu podlegają wszelkie dochody danego podmiotu, który ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium danego państwa, niezależnie od miejsca (źródła) ich powstania. Z zasadą rezydencji powiązana jest konstrukcja nieograniczonego obowiązku podatkowego (art. 3 ust. 1 omawianej ustawy);
2. zasadę źródła, w myśl której – niezależnie od miejsca zamieszkania czy też lokalizacji siedziby danego podmiotu – opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały. Z zasadą źródła wiąże się ograniczony obowiązek podatkowy (art. 3 ust. 2 ww. ustawy), którego istotą jest to, że podmioty objęte takim obowiązkiem, mogą być zobowiązane do zapłacenia podatku dochodowego jedynie od dochodów, które powstały w Polsce. Pozostałe dochody takich podmiotów nie mogą natomiast podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.
   
   

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone m.in. w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 tej ustawy: podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – ustala się w wysokości 20% przychodów.

Jak stanowi art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy: podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze – ustala się w wysokości 20% przychodów.

Na podstawie art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

W rozpoznawanej sprawie przepisem szczególnym w stosunku do postanowień art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest art. 12 Konwencji podpisanej w Warszawie dnia 20 sierpnia 2001 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. z 2004 r. Nr 211, poz. 2139; dalej: konwencja polsko-belgijska).

Z art. 12 ust. 1 konwencji polsko-belgijskiej wynika, że: należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie, jeżeli osoba ta jest właścicielem należności licencyjnych.

Jednakże takie należności mogą być również opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli odbiorca jest właścicielem należności licencyjnych, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty należności licencyjnych brutto (art. 12 ust. 2 konwencji polsko-belgijskiej).

Zatem należności licencyjne powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Belgii mogą być opodatkowane w Belgii. Jednakże takie należności mogą być opodatkowane także w Polsce, tj. w państwie, w którym powstają i zgodnie z polskim ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Belgii, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty brutto należności licencyjnych.

Konwencja polsko-belgijska w art. 12 ust. 3 stanowi, że: określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz z filmami lub taśmami dla radia lub telewizji, do patentu, znaku towarowego lub handlowego, rysunku lub modelu, planu, tajemnicy lub technologii produkcyjnej, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Zaznacza się również, że w myśl art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Jak wynika z art. 12 ust. 3 konwencji polsko-belgijskiej, do należności licencyjnych zalicza się między innymi należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego. Osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności, o których mowa w art. 12 ust. 3 konwencji polsko-belgijskiej, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, są zobowiązane, jako płatnicy, pobierać w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie należy traktować jako wyłącznie obowiązujących Polskę norm międzynarodowego prawa publicznego, gdyż z uwagi na ich szczególny charakter są one przede wszystkim powszechnie obowiązującymi normami naszego wewnętrznego ustawodawstwa podatkowego, których prawidłowe stosowanie wymaga również odniesienia do ustalonych w międzynarodowej pragmatyce zasad, wyrażonych w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD.

Państwa, które nie zgadzają się z tezami postawionymi w Komentarzu, mogą złożyć zastrzeżenie do artykułu lub uwagi do Komentarza, w których zastrzegają sobie prawo odmiennego stosowania danego artykułu. W celu uniknięcia ewentualnych wątpliwości Polska złożyła zastrzeżenia, m.in.:

• dodania do art. 12 ust. 2 (definicji należności licencyjnych zawartej w umowie w sprawie unikania podwójnego opodatkowania) słów „za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych” (zob. pkt 40 Komentarza OECD do art. 12);
• zamieszczenia w definicji określenia „należności licencyjne” dochodu uzyskiwanego z dzierżawy urządzeń przemysłowych, handlowych, naukowych i kontenerów (zob. pkt 41 Komentarza OECD do art. 12).
  
  

Wskazane zastrzeżenie dowodzi intencjom, jakimi kierowała się strona polska przy zawieraniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, a mianowicie objęcie pojęciem należności licencyjnych również dochodów z tytułu użytkowania lub prawo do użytkowania urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych.

Zarówno przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak również konwencji polsko-belgijskiej nie zawierają definicji ani urządzenia przemysłowego, ani handlowego, czy naukowego. Jednak – stosownie do art. 3 ust. 2 konwencji polsko-belgijskiej – przy jej stosowaniu przez umawiające się państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej nie zdefiniowane ma takie znaczenie, jakie przyjmie się według prawa tego państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza konwencja.

Według słownika języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) słowo „urządzenie” oznacza „mechanizm lub zespół mechanizmów, służący do wykonania określonych czynności”.

Podobnie według Słownika Języka Polskiego (PWN Warszawa 1996 r. tom III, str. 575) urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe.

Zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) pojęcie „przemysł” oznacza produkcję materialną polegającą na wydobywaniu z ziemi bogactw naturalnych i wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy użyciu urządzeń mechanicznych. Natomiast słowo „handel” oznacza działalność polegająca na kupnie, sprzedaży lub wymianie towarów i usług (słownik języka polskiego www.sjp.pwn.pl).

Pojęcia przemysłowy, handlowy oznaczają odpowiednio – związany z przemysłem, handlem, mający zastosowanie w przemyśle, handlu (w tym w usługach) itp.

Zatem pojęcie „urządzenie przemysłowe” lub „handlowe” oznacza rodzaj mechanizmu lub zespół elementów, przyrządów, służący do wykonywania określonych czynności lub ułatwiający pracę, związany z produkcją materialną lub procesem sprzedaży towarów i usług, czyli szeroko rozumianą działalnością komercyjną.

Z przytoczonych definicji wynika, że urządzenie ma służyć do wykonywania określonej czynności w przemyśle w szerokim tego słowa znaczeniu. Zatem pojęcie „urządzenie przemysłowe” należy rozumieć szeroko, a więc pojęcie to powinno obejmować także sprzęt komputerowy (w tym serwery) na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

W niniejszej sprawie przedmiotem umowy zawartej z podmiotem belgijskim jest najem centrum danych, które jest udostępnione Spółce zdalnie przez sieć komputerową. Co do zasady polega to na oddaniu do dyspozycji Spółki potrzebnego jej miejsca na dysku. Tym samym Spółka uzyskała prawo do użytkowania centrum danych będących własnością podmiotu belgijskiego. Przy czym centrum danych to grupa serwerów, co należy traktować jako najem urządzenia przemysłowego.

Wobec tego należy stwierdzić, że z tytułu wypłaty wynagrodzenia za przedmiot opisanej umowy, którego istotę stanowi prawo do korzystania z centrum danych przez oddanie do dyspozycji przestrzeni dyskowej serwerów, Wnioskodawca jest zobowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny (w tym fakt, że Spółka posiada aktualny certyfikat rezydencji podmiotu z Belgii) oraz treść powołanych wyżej przepisów należy stwierdzić, że omawiane należności – stosownie do art. 12 ust. 2 konwencji polsko-belgijskiej – podlegają opodatkowaniu w Polsce stawką w wysokości 5% kwoty wynagrodzenia brutto.

Resumując – w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 12 ust. 3 konwencji polsko-belgijskiej opłaty za wynajem centrum danych (ang. renting datacenter) należy traktować jako użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego. Tym samym Spółka jest zobowiązana do pobierania podatku u źródła wg stawki 5% zgodnie z art. 26 ust. 1 tej ustawy.

Ponadto w odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Należy również nadmienić, że zgodnie z art. 14e § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa: minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeśli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.