Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-698/15/MS
z 20 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 sierpnia 2015 r. (data wpływu 31 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty podatku naliczonego w związku z likwidacją przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i przeznaczeniem przejętego budynku mieszkalno-usługowego w części użytkowej na najem prywatny - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2015 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie korekty podatku naliczonego w związku z likwidacją przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i przeznaczeniem przejętego budynku mieszkalno-usługowego w części użytkowej na najem prywatny.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wybudował budynek mieszkalno-usługowy z przeznaczeniem na wynajem. Budowa była prowadzona w latach 2005-2011. W okresie tym Wnioskodawca miał prawo do odliczania od podatku należnego podatku naliczonego związanego z zakupami i z prawa tego korzystał. Kwoty odliczonego podatku VAT dotyczyły wyłącznie zakupów związanych z powierzchniami, które Wnioskodawca miał zamiar wynajmować (później wynajmował) nie dokonywano odliczenia VAT od części powierzchni budynku służącym celom mieszkaniowym. W zakresie wspólnych wydatków (dotyczących zarówno pow. handlowych przeznaczonych do najmu jak i pow. mieszkaniowych nieprzeznaczonych do najmu) dokonywano odliczenia VAT w oparciu o proporcje powierzchni wynikające z projektu budowlanego, na podstawie którego otrzymano zgodę na budowę.

Budynek został przyjęty do użytkowania 1 sierpnia 2011 r. Od miesiąca października 2011 r. Wnioskodawca świadczył usługi najmu polegające na wynajmowaniu części powierzchni użytkowej innym podmiotom gospodarczym. W dniu 28 lutego 2015 r. Wnioskodawca zakończył działalność gospodarczą. Jednocześnie podjęto decyzję o przekazaniu budynku (składnika działalności gospodarczej) na cele prywatne Wnioskodawcy. Na okoliczność przekazania budynku, Wnioskodawca wystawił dokument wewnętrzny zaewidencjonowany w ewidencji sprzedaży jako sprzedaż zwolniona. Podstawę prawną zwolnienia czynności przekazania budynku na cele prywatne był art. 43 ust. 1 pkt 10. Zgodnie z treścią tego artykułu były spełnione warunki do zwolnienia polegające na tym, iż pomiędzy momentem dostawy (w tym przypadku przekazania na cele prywatne) a momentem pierwszego zasiedlenia upłynął okres dłuższy niż 2 lata. Wartość transakcji przekazania budynku na cele prywatne została wyceniona w oparciu o koszt jego wytworzenia a kwota ta została wykazana w pozycji nr 10 deklaracji VAT-7 złożonej za m-c, w którym nastąpiła dostawa budynku (t.j. przekazanie).

Po zakończeniu działalności gospodarczej Wnioskodawca nadal wynajmuje powierzchnie handlowe budynku w ramach tzw. najmu prywatnego. Najem powierzchni jest dokonywany wyłącznie na rzecz podmiotów gospodarczych i nie służy zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych przez podmioty wynajmujące. Podatnik dokonał czynności aktualizacyjnych w CEiDG mających na celu wykreślenie go jako przedsiębiorcy, jednakże świadomie nie złożył w urzędzie skarbowym formularza VAT-Z, podejmując decyzję o pozostaniu czynnym podatnikiem VAT a tym samym opodatkowywaniu podatkiem VAT - kwot uzyskanych z tytułu najmu. W związku z powyższym usługi najmu dla firm od początku Wnioskodawca świadczy jako sprzedaż opodatkowaną. Usługi te są opodatkowane wg stawki zasadniczej 23%. Na okoliczność świadczonych usług są wystawiane faktury VAT wraz z doliczonym podatkiem należnym VAT. Obecnie (tj. po zakończeniu działalności gospodarczej) faktury dokumentujące sprzedaż zawierają NIP sprzedawcy, a także jego imię i nazwisko, nie zawierają natomiast nazwy działalności gospodarczej sprzedawcy, będącego osobą fizyczną.

Ze względu na fakt, iż Wnioskodawca w dalszym ciągu jest podatnikiem czynnym VAT a przedmiotowy budynek wykorzystuje (świadczy usługi najmu) w ramach czynności opodatkowanych - a przez to nadal rozlicza się z VAT i odprowadza VAT należny - Wnioskodawca nie dokonał korekty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 91 ustawy o VAT (ściśle Wnioskodawca nie dokonał rozliczenia, o którym mowa w art. 91 ust. 3 ustawy o VAT).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W związku z faktem, iż nastąpiło przeniesienie budynku do majątku niezwiązanego z działalnością gospodarczą a jednocześnie nie uległo zmianie faktyczne przeznaczenie i wykorzystywanie budynku (budynek powstał w celu wynajmowania znajdujących się w nim powierzchni użytkowych dla firm), gdyż budynek w dalszym ciągu związany jest ze świadczeniem usług opodatkowanych - czy w takiej sytuacji należało dokonać korekty podatku naliczonego od zakupów związanych z jego wytworzeniem w oparciu o regulacje zawarte w art. 91 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie należało dokonać korekty w myśl art. 91 ustawy, gdyż budynek nadal służy czynnościom opodatkowanym a podmiot (właściciel budynku) świadczący te usługi jest czynnym podatnikiem VAT. Oznacza to że Wnioskodawca rozlicza nadal VAT należny (odprowadza VAT) a tym samym zachowuje prawo do dokonanych wcześniej odliczeń podatku naliczonego.

Analiza przepisów art. 91 ustawy nasuwa myśl, iż w zamierzeniu ustawodawcy było objęcie korektą tych składników majątku, co do których:

1. podatnicy wstępnie odliczali VAT, wskazując na zamiar przyszłego wykorzystywania tych składników w ramach sprzedaży opodatkowanej tj. sprzedaży, która rodzić będzie obowiązek doliczenia VAT do dostarczanych towarów/świadczonych usług,
2. podatnicy „ogólnie stwierdzając” nie wywiązali się z deklarowanego zamiaru czyli wykorzystywania składników na cele sprzedaży opodatkowanej ustawodawca uznaje, iż konsekwencją (skutkiem) prawa do odliczenia będzie w przyszłości obowiązek rozliczenia (zapłaty) VAT w okresach późniejszych. Takie stanowisko jest zgodne z postępowaniem Wnioskodawcy. Wnioskodawca wytwarzając środek trwały (budując budynek) odliczał VAT od zakupów gdyż w jego zamierzeniu było dokonywanie sprzedaży opodatkowanej (usług najmu) bezpośrednio związanej z budynkiem. Bez znaczenia jest dla zasad regulujących VAT fakt czy sprzedaż opodatkowana (świadczenie usług najmu) jest w ramach działalności gospodarczej czy w ramach najmu prywatnego. Ustawa o VAT dopuszcza sytuację, w której podatnikami czynnymi VAT (rozliczającymi VAT na zasadach ogólnie przyjętych) są podmioty niebędące przedsiębiorcami. Ustawa o VAT nie rozróżnia najmów powierzchni handlowych (nieprzeznaczonych na cele mieszkaniowe) w zależności od statutu ich dostawcy i traktuje je jako świadczenie usług opodatkowanych. Fakt iż Wnioskodawca obecnie nie prowadzi działalności gospodarczej nie można uznać za tożsamy z faktem nie dokonywania sprzedaży opodatkowanej.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Ponadto w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednocześnie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy te czynności są wykonywane odpłatnie.

Należy zauważyć, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki.

Według art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, przy czym – jak wynika z § 2 tego samego artykułu – czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Stosownie natomiast do treści art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i ust. 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania i wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Wobec powyższego, zwolnione od podatku od towarów i usług są usługi w zakresie wynajmowania i dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, natomiast usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze niemieszkalnym opodatkowane są stawką podatku w wysokości 23%.

Zatem biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu.

Należy mieć na uwadze, że w podatku VAT nie występuje pojęcie „najmu prywatnego” i „najmu w ramach działalności gospodarczej”. W świetle przepisów ustawy o VAT działalnością gospodarczą jest każda czynność najmu czy dzierżawy niezależnie od tego, czy wynajmujący działalność tę zarejestrował czy nie i niezależnie od tego czy przedmiot najmu (dzierżawy) stanowi środek trwały w jego zarejestrowanej działalności czy nie.

Zatem w sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji część użytkowa budynku mieszkalno-użytkowego niewątpliwie jest i będzie wykorzystywana przez Wnioskodawcę cały czas do działalności gospodarczej w postaci najmu, nie będzie natomiast w żaden sposób wykorzystywana do celów prywatnych.

W konsekwencji „prywatny” najem części użytkowej wskazanego budynku mieszkalno-użytkowego stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i podlega opodatkowaniu tym podatkiem na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisany stan faktyczny wskazać należy, że w rozpoznawanej sprawie w odniesieniu do składnika majątku – części użytkowej budynku mieszkalno-użytkowego, który Wnioskodawca wynajmuje, nie będzie miał zastosowania art. 7 ust. 2 ustawy o VAT. Przedmiotowa część użytkowa wskazanego we wniosku budynku bowiem - jak wynika z opisu stanu faktycznego nie została przekazana do majątku osobistego Wnioskodawcy i nie jest wykorzystywana na cele prywatne, lecz w związku z jej przeznaczeniem do wynajmu, jest nadal przez Wnioskodawcę wykorzystywana do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Zatem Wnioskodawca nadal prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. W konsekwencji czynność polegająca na przekazaniu części użytkowej budynku mieszkalno-użytkowego „na cele prywatne” jak to określił Wnioskodawca - w sytuacji gdy część użytkowa budynku jest i będzie w dalszym ciągu wykorzystywana do działalności gospodarczej - nie skutkowała opodatkowaniem podatkiem VAT przedmiotowej transakcji, gdyż w istocie nie było to przekazanie na cele prywatne w rozumieniu ustawy o VAT.

Wskazać należy, że Wnioskodawca oddając w najem część użytkową budynku mieszkalno-użytkowego po jej wykreśleniu z rejestru środków trwałych (i likwidacji działalności) nie utracił statusu podatnika podatku VAT w tym zakresie. Wynika to z faktu, że oddanie przedmiotowej części użytkowej budynku mieszkalno-użytkowego w najem poza dotychczasową działalnością gospodarczą, która została zlikwidowana – na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług – skutkować będzie wykonywaniem działalności gospodarczej (polegającej na wynajmie nieruchomości), zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy, oraz dokonywaniem czynności opodatkowanych (czynsz z tytułu najmu), określonych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Reasumując, zakończenie przez Wnioskodawcę z dniem 28 lutego 2015 r. działalności gospodarczej i przekazanie części użytkowej budynku mieszkalno-użytkowego do majątku Wnioskodawcy w okolicznościach opisanych we wniosku (część użytkowa przedmiotowego budynku jest nadal przedmiotem najmu), nie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ nie była to czynność przewidziana w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem postępowanie Wnioskodawcy, że „na okoliczność przekazania budynku, Wnioskodawca wystawił dokument wewnętrzny zaewidencjonowany w ewidencji sprzedaży jako sprzedaż zwolniona. Podstawę prawną zwolnienia czynności przekazania budynku na cele prywatne był art. 43 ust. 1 pkt 10”, było nieprawidłowe. Jak bowiem wskazano przekazanie części użytkowej budynku mieszkalno-użytkowego do majątku Wnioskodawcy w okolicznościach opisanych we wniosku, nie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT, a nie jak stwierdza Wnioskodawca korzystało ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

W świetle powyższego odnosząc się w konsekwencji do kwestii korekty podatku naliczonego odliczonego w związku z poniesionymi nakładami na budowę części użytkowej przedmiotowego budynku mieszkalno-użytkowego wskazać należy, że art. 86 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zasady dotyczące sposobu i terminu dokonywania korekt podatku naliczonego zostały określone w art. 91 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy VAT, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2−10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2−6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W myśl art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1 podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Zgodnie z art. 91 ust. 3 ustawy o VAT korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej - w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy.

W przypadku, gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty (art. 91 ust. 4). Natomiast zgodnie z art. 91 ust. 5 ustawy VAT, w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 - w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

W świetle art. 91 ust. 6 ustawy o VAT, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

1. opodatkowane - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi,
2. zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.
   
   

Przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi (art. 91 ust. 7).

W przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty (art. 91 ust. 7a).

Zatem mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny należy zauważyć, że Wnioskodawca nie miał obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego odliczonego w związku z poniesionymi nakładami na wybudowanie części użytkowej budynku mieszkalno-użytkowego albowiem:

• przekazanie użytkowej części przedmiotowego budynku z działalności gospodarczej do majątku prywatnego Wnioskodawcy celem jego wynajmu nie stanowiło czynności zwolnionej od podatku;
• część użytkowa budynku mieszkalno-użytkowego nadal jest przez Wnioskodawcę wykorzystywana do czynności opodatkowanych tj. wynajmu.
  
  

Nie nastąpiła więc w tym przypadku zmiana przeznaczenia tej części budynku.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, że nie był zobowiązany do dokonania korekty podatku naliczonego odliczonego w związku budową części użytkowej budynku należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.