Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-182/16/JŁ
z 12 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 roku w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2016 roku (data wpływu do tutejszego organu 22 lutego 2016 roku), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego, otrzymanego w drodze darowizny oraz możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od jego wartości początkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2016 roku wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego, otrzymanego w drodze darowizny oraz możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od jego wartości początkowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Osoba fizyczna – matka Wnioskodawcy w 2014 roku – otrzymała umową darowizny do majątku osobistego nieruchomość użytkową. Po otrzymaniu tej nieruchomości, nie prowadzono w niej działalności gospodarczej, a nieruchomość ta nie była objęta ewidencją środków trwałych. Matka Wnioskodawcy nie prowadzi działalności gospodarczej. Do dnia otrzymania darowizny nieruchomości do majątku osobistego matki Wnioskodawcy, nieruchomość ta była w majątku wspólnym małżonków – rodziców Wnioskodawcy – gdzie była amortyzowana przez ojca Wnioskodawcy, w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Obecnie matka Wnioskodawcy – właścicielka budynku, chce darować przedmiotową nieruchomość Wnioskodawcy – synowi.

Po otrzymaniu darowizny, syn wprowadzi otrzymaną nieruchomość do ewidencji środków trwałych w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca po otrzymaniu nieruchomości w drodze darowizny od matki może objąć ją ewidencją środków trwałych, ustalić wartość początkową otrzymanej nieruchomości według wartości rynkowej nieruchomości z dnia otrzymania darowizny i od tak ustalonej wartości początkowej naliczać odpisy amortyzacyjne i zaliczać te odpisy do kosztów uzyskania przychodów, prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym: art. 22g ust. 1 za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia;

1. w razie częściowo odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;

2. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia;
3. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Biorąc pod uwagę art. 22 g ust. 1 pkt 3 ustawa wyraźnie zezwala na ustalenie wartości początkowej otrzymanej nieruchomości (lub udziału w otrzymanej nieruchomości) w wartości rynkowej nieruchomości (lub udziału w nieruchomości) z dnia otrzymania darowizny oraz od tak ustalonej wartości początkowej zezwala naliczać odpisy amortyzacyjne, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaliczając te odpisy do kosztów uzyskania przychodów, prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

W związku z przytoczonymi przepisami Wnioskodawca uważa, iż po otrzymaniu w darowiźnie nieruchomości będzie mógł ująć ją w ewidencji środków trwałych oraz zaliczać do kosztów podatkowych odpisy amortyzacyjne naliczane od wartości początkowej nieruchomości ustalonej zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) nie definiuje pojęcia „darowizna”, dlatego należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Celem darowizny jest dokonanie nieodpłatnego przysporzenia na rzecz obdarowanego kosztem majątku darczyńcy. Może ona polegać zarówno na przesunięciu do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych formach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego – do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów.

Świadczenie darczyńcy jest bezpłatne wtedy, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Zatem podstawowym elementem darowizny, niezbędnym do uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w przyszłości. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny, jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony. Decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania danej czynności podatkiem od spadków i darowizn lub podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma kwalifikacja formy prawnej świadczonej pomocy, a zatem treść konkretnej umowy wiążącej strony.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Przy czym, w myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Przepis art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definiuje pojęcie „środka trwałego”, który może podlegać amortyzacji zgodnie z przepisami powoływanej ustawy, a odpisy amortyzacyjne dokonywane od jego wartości mogą stanowić koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

1. o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, że aby określony składnik majątku mógł być uznany za środek trwały musi łącznie spełniać następujące warunki:

• musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, sprawny technicznie i zalegalizowany prawnie w formie ewentualnie wymaganych uprawnień i pozwoleń na użytkowanie,
• jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub oddany do używania innym podmiotom, na podstawie umów wymienionych w cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy, tj. na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

Przy czym, zgodnie z art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Przepis art. 22 ust. 8 powołanej ustawy wprowadza m. in. zastrzeżenie, że odpisy amortyzacyjne, dokonywane zgodnie z art. 22a - 22o tej ustawy, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile nie zostały uznane, mocą art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki nieuznawane za koszty uzyskania przychodów.

Należy mieć zatem na uwadze treść art. 23 ust. 1 pkt 45a ww. ustawy, który wskazuje trzy grupy sytuacji, w których odpisy amortyzacyjne od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są uznawane za koszty uzyskania przychodów. W myśl art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Stosownie do art. 22f ust. 1 cyt. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ww. ustawy. Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych jest zróżnicowany m. in. z uwagi na sposób ich nabycia.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Zgodnie z art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio. Przy czym, w myśl art. 19 ust. 3 powołanej ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że budynek nabyty w drodze darowizny od matki, spełniający zawartą w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, definicję środków trwałych, a więc kompletny i zdatny do użytku na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, którego przewidywany okres wykorzystania na potrzeby tej działalności będzie dłuższy niż rok, Wnioskodawca może uznać za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej. Środek ten może być przedmiotem amortyzacji podatkowej. Przy ustaleniu wartości początkowej omawianego środka trwałego, zastosowanie znajdzie art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, przewidujący możliwość określenia jego wartości początkowej wg wartości rynkowej z dnia nabycia, o ile umowa darowizny nie określa ich wartości w niższej wysokości.

W związku z powyższym, od wartości początkowej budynku, ustalonej w wyżej wskazany sposób, Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym została ona wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a prawidłowo dokonane odpisy będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym po otrzymaniu nieruchomości od matki w drodze darowizny może objąć tę nieruchomość ewidencją środków trwałych, ustalić wartość początkową (zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) według wartości rynkowej nieruchomości z dnia otrzymania darowizny i od tak ustalonej wartości początkowej naliczać odpisy amortyzacyjne oraz zaliczać te odpisy do kosztów uzyskania przychodów, prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

Należy przy tym wyraźnie zastrzec, iż nie ma możliwości dokonywania amortyzacji podatkowej gruntu.

Jeżeli opis przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270 ze. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.