Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-652/15-4/SJ
z 2 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) w zw. z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 14 października 2015 r. (data wpływu 19 października 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 grudnia 2015 r. (data wpływu 23 grudnia 2015 r.) oraz pismem z dnia 11 stycznia 2016 r. (data wpływu 14 stycznia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika. Następnie w dniu 23 grudnia 2015 r. zostało złożone pismo z dnia 17 grudnia 2015 r., stanowiące prośbę o przyspieszenie rozpoznania wniosku.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 28 grudnia 2015 r., Nr IPTPB1/4511-652/15-3/SJ, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 28 grudnia 2015 r. (data doręczenia 4 stycznia 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił wniosek pismem z dnia 11 stycznia 2016 r. (data wpływu 14 stycznia 2016 r.), nadanym dnia 11 stycznia 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku):

Wnioskodawca jest znaną firmą wyspecjalizowaną w kompleksowym przerobie drewna tartacznego. Z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych zorganizował m.in. wycieczkę do Włoch, w terminie od dnia 1 września 2015 r. do dnia 6 września 2015 r. dla wszystkich uprawnionych pracowników, którzy mogli w niej uczestniczyć dobrowolnie, potwierdzając chęć uczestnictwa na liście. Innymi słowy, wycieczka była skierowana do wszystkich pracowników zatrudnionych u Wnioskodawcy, jednakże nie była obowiązkowa i chęć udziału mógł dobrowolnie zgłosić każdy pracownik. A contrario, żaden z pracowników mógł nie zgłaszać chęci udziału w wycieczce. Pod pojęciem „uprawniony” Wnioskodawca rozumie każdego pracownika, który był uprawniony z uwagi na fakt zatrudnienia u Wnioskodawcy. Ponadto w wycieczce mogli też wziąć udział współmałżonkowie pracowników, jednakże nie wszyscy pracownicy brali udział w wycieczce wraz ze współmałżonkami. Wolę wyjazdu zgłosiło 28 pracowników. Wycieczka miała na celu integrację załogi i poprawienie relacji służbowych. Całkowity koszt wycieczki wyniósł 30 600 zł, z czego kwota 17 240 złotych została pokryta ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Koszt jednostkowy da się ustalić poprzez podzielenie sumy kosztów wycieczki przez liczbę uczestników, lecz Wnioskodawca nie jest w stanie przypisać indywidualnemu pracownikowi z tego tytułu ani przychodu, ani korzyści materialnej. Godzi się jednakże zauważyć, że cena wycieczki została ustalona przed rezygnacją kilku pracowników z udziału w niej, a co za tym idzie cena wycieczki nie przekłada się w prosty sposób na cenę jednostkową. Po rezygnacji niektórych z pracowników, którzy początkowo zgłosili chęć udziału w wycieczce, cena ta została ponownie przeliczona przez organizatora wycieczki i w konsekwencji pozostali pracownicy nie musieli dopłacać do wyjazdu. Pracownicy, którzy zrezygnowali z wyjazdu, zrezygnowali przed obowiązkiem uiszczenia zaliczki na jego poczet.

Wycieczka była traktowana jako wyjazd integracyjny o charakterze rekreacyjno-kulturalnym. Wycieczka zorganizowana została jedynie w interesie Wnioskodawcy, gdyż integracja pracowników i ich rodzin wpływa na efektywność pracy pracowników oraz wzajemne relacje służbowe. Wnioskodawca nie wyciągał żadnych konsekwencji służbowych z braku zgłoszenia się na wyjazd. Korzyść uzyskana z tej wycieczki jest niewymierna. Zgodnie z interpretacją przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazaną w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie o sygnaturze akt K 7/13, udział w wycieczce zorganizowanej przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż nie dotyczy konkretnego pracownika, a zbioru osób.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawca, a jednocześnie płatnik, był zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, o której mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od świadczeń otrzymanych przez pracowników w związku z ich udziałem w zorganizowanej przez Wnioskodawcę wycieczce ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych i wpłat własnych pracowników, oraz czy w związku z tym miał obowiązek pobrania zaliczek na podatek dochodowy z tego tytułu?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm., dalej: „ustawa o PIT”), osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. Odpowiedź na postawione powyżej pytanie wymaga w pierwszej kolejności odpowiedzi, czy świadczenie polegające na częściowym sfinansowaniu z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wycieczki zorganizowanej przez Wnioskodawcę stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, od którego w rozumieniu art. 31 ustawy o PIT pracodawca ma obowiązek wyliczyć, pobrać a następnie wpłacić podatek do organu podatkowego.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W myśl art. 12 ust. 3 ustawy o PIT, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2 - 2b.

Wydatek z funduszu socjalnego na pokrycie częściowych kosztów wyjazdu integracyjnego nie stanowi w ocenie Wnioskodawcy przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia, gdyż świadczenie to jest spełnione w interesie pracodawcy. Tym samym Wnioskodawca, będący płatnikiem w rozumieniu art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm., dalej: OP) w zw. z art. 31 ustawy o PIT nie ma obowiązku obliczenia, pobrania i wpłaty zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, o których mowa w art. 31 ustawy o PIT. To w interesie pracodawcy jest bowiem podniesienie efektywności w pracy poprzez zapewnienie pracownikom nawiązywania więzi emocjonalnych, dzięki którym pracownik będzie pracował wydajniej. Pracownik nie musiałby ponieść kosztu wycieczki, tj. w ogóle na taką wycieczkę nie musiałby jechać, a zatem nie uniknął obowiązkowego wydatku jakim było pokrycie z funduszu socjalnego części opłat wycieczki. Organizowanie wyjazdu integracyjnego dla pracowników nie jest koniecznością wynikającą z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Zatem wycieczka jest wyjazdem integracyjnym, w którym uczestnictwo nie jest obowiązkowe, w przeciwieństwie do obowiązku świadczenia pracy, która jest ukierunkowana, co do zasady, na zwiększenie przychodów pracodawcy. Nie istnieje zatem po stronie pracownika realny charakter przysporzenia w postaci zaoszczędzenia wydatku, który stanowi warunek objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym. Wskazać należy, że wszyscy pracownicy byli zaproszeni do wzięcia udziału w wycieczce. Była zatem ogólnodostępna a udział w niej był dobrowolny, więc nie pojawiła się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. O dobrowolności i ogólnodostępności świadczy także fakt, że w wycieczce brali udział także współmałżonkowie pracowników (aczkolwiek nie wszystkich). Niemniej, gdyby wycieczka nie była zorganizowana przez pracodawcę pracownicy nie wzięliby udziału w takim przedsięwzięciu, zatem nie wydaliby pieniędzy na wycieczkę.

Co więcej, pomiędzy Tartak Tyble Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, a małżonkami pracowników, którzy brali udział w wycieczce, nie został zawiązany żaden węzeł zobowiązaniowy, a co za tym idzie nie ma podstawy do naliczania (jak i danych) i rozliczania podatku dochodowego od tych osób. Trudno zaś przyjąć, że koszt wycieczki był dochodem ich małżonków - pracowników Spółki. Udział w wycieczce integracyjnej organizowanej przez pracodawcę nie jest zatem uzyskaniem przychodu, więc sfinansowanie kosztów wycieczki integracyjnej ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie może generować po stronie pracowników przychodu, o którym mowa art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym Tartak Tyble Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością nie ma obowiązku, jako płatnik, obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu, ani tym bardziej jego wpłaty we właściwym terminie do organu podatkowego. Nie potrąci więc zaliczki na ten podatek w związku z udziałem pracowników w zorganizowanej i częściowo finansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wycieczce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Ponadto, zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych zorganizował wycieczkę do Włoch, w terminie od dnia 1 września 2015 r. do dnia 6 września 2015 r. dla wszystkich zatrudnionych pracowników. Wycieczka nie była obowiązkowa i chęć udziału mógł dobrowolnie zgłosić każdy pracownik. W wycieczce mogli też wziąć udział współmałżonkowie pracowników, jednakże nie wszyscy pracownicy brali udział w wycieczce wraz ze współmałżonkami. Wolę wyjazdu zgłosiło 28 pracowników. Wycieczka miała na celu integrację załogi i poprawienie relacji służbowych. Całkowity koszt wycieczki wyniósł 30 600 zł, z czego kwota 17 240 złotych została pokryta ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Po rezygnacji niektórych z pracowników, którzy początkowo zgłosili chęć udziału w wycieczce, cena ta została ponownie przeliczona przez organizatora wycieczki i w konsekwencji pozostali pracownicy nie musieli dopłacać do wyjazdu. Pracownicy, którzy zrezygnowali z wyjazdu zrezygnowali przed obowiązkiem uiszczenia zaliczki na jego poczet. Wnioskodawca nie wyciągał żadnych konsekwencji służbowych z braku zgłoszenia się na wyjazd.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. stanowią wymierną korzyść przypisaną indywidualnemu pracownikowi (korzyść nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
   
   

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w imprezach wyjazdowych. W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w wycieczce dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka organizowana przez pracodawcę pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Ponadto, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w wycieczce zaoferowanej przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

W świetle powyższego – mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy – nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w wycieczce).

Tym samym – w związku z zorganizowaniem wycieczki do Włoch, która została częściowo sfinansowana ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych – po stronie uprawnionych pracowników nie wystąpi źródło przychodu w rozumieniu przywołanego wyżej art. 12 w zw. z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle powyższego, mając na uwadze wytyczne co do kierunku wykładni zaprezentowane w przywołanym wyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego, wskazać należy, że sfinansowanie wycieczki do Włoch nie będzie dla pracowników nieodpłatnym świadczeniem powodującym konieczność obliczenia i poboru przez Spółkę zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Reasumując, stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu stanu faktycznego należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.