Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/4512-1-810/15-2/AP
z 28 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § l i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2015 r. (data wpływu 3 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat oraz kwot wykazywanych w deklaracji VAT z tytułu gospodarowania odpadami komunalnymi - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat oraz kwot wykazywanych w deklaracji VAT z tytułu gospodarowania odpadami komunalnymi.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina (Wnioskodawca) występuje w dwóch rolach:

1. pobiera opłaty z tytułu gospodarowania odpadami na podstawie przepisów ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach - wysokość opłat wynika ze złożonych do Gminy deklaracji przez właścicieli lub na podstawie wydanych decyzji;
2. jest właścicielem gminnego zasobu mieszkaniowego i na podstawie umów najmu wynajmuje lokale mieszkalne oraz jest właścicielem Spółki z o.o., której na podstawie umowy o zarządzanie Gmina powierzyła zarządzanie zasobem mieszkaniowym i realizację zadań własnych Gminy w tym zasobie. Spółka (Zarządca) w imieniu Gminy zbiera od najemców lokali mieszkalnych oświadczenia i na podstawie tych oświadczeń składa do Gminy deklaracje o wysokości opłaty z tytułu gospodarowania odpadami komunalnymi na każdą administrowaną nieruchomość oddzielnie. Z drugiej strony, na podstawie tych samych oświadczeń obciąża najemców należną opłatą z tytułu gospodarowania odpadami komunalnymi. Najemcy wnoszą opłaty z tytułu czynszu i opłaty za gospodarowanie odpadami do Spółki, jak i na rachunek bankowy Gminy. Wpłaty od najemców wniesione do Spółki, są przekazywane na rachunek Gminy. W ramach umowy o zarządzanie, Spółka przygotowuje dane, które Gmina powinna ująć w deklaracji Vat. Zarządca sporządza ewidencję sprzedaży dotyczącą zasobu mieszkaniowego i przekazuje ją do Gminy. Na tej podstawie Gmina wykazuje w deklaracji Vat obrót z tytułu najmu lokali mieszkalnych, w którym uwzględnia:
   • przypis czynszu za dany miesiąc - sprzedaż zwolniona z Vat,
   • przypis z tytułu zaliczki na wodę - sprzedaż zwolniona z Vat,
   • przypis z tytułu zaliczek na centralne ogrzewanie - sprzedaż zwolniona z Vat,
   • przypis z tytułu opłat za gospodarowanie odpadami na podstawie złożonych przez Zarządcę deklaracji - sprzedaż zwolniona z Vat.
   Wszystkie przypisy dotyczące lokali mieszkalnych są opodatkowane taką stawką jak usługa podstawowa - najem, tj. stawką zwolnioną.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Gmina prawidłowo wykazuje w deklaracji Vat obrót z tytułu opłat za gospodarowanie odpadami jako sprzedaż zwolnioną na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług, czy opłaty te nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług?
2. Jeśli opłaty za gospodarowanie odpadami stanowią w tym przypadku sprzedaż zwolnioną, jaka kwota powinna być wykazana w deklaracji Vat: wynikająca ze złożonych deklaracji, czy wynikająca z dokonanych wpłat?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi powinny być wykazane w deklaracji Vat jako sprzedaż zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o Vat, w kwocie wynikającej ze złożonych deklaracji. Zgodnie z art. 6c ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, gmina zobowiązana jest do zorganizowania odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których powstają odpady komunalne. W związku z tym, że opłaty te są ustalane zgodnie z ustawą (Uchwała Rady Miejskiej), stanowią dochód Gminy i są realizowane jako zadania nałożone odrębnymi przepisami prawa, można uznać, że Gmina występuje w roli organu władzy publicznej i tym samym wyłączyć opłaty za gospodarowanie odpadami z podatku Vat, na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o Vat.

Gmina zawiera umowy najmu lokali z najemcami, które są umowami cywilnoprawnymi, a zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Oznacza to, że w przypadku, gdy organ wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych, będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług. W tej sytuacji Gmina występuje jako właściciel lokali zarządzanych przez Spółkę, i to na Gminie ciąży obowiązek zapłaty opłaty wynikającej z ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Fakt przeniesienia tej opłaty przez Gminę na najemców tych lokali, powoduje, że Gmina występuje wobec najemców jako właściciel tych nieruchomości i wynajmujący, a nie jako organ władzy nakładający na nich obowiązek uiszczania opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że przedmiotem świadczenia na rzecz najemcy jest usługa główna - najem lokalu, za który najemcy płacą czynsz. Z umów najmu zawartych z najemcami wynika, że oprócz czynszu najemca ponosi opłaty za media i wywóz nieczystości (opłaty za odpady). W przypadku umowy najmu przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem lokalu, a koszty dodatkowe, w tym opłaty z tytułu zużycia wody, energii elektrycznej, gazu, czy odprowadzania ścieków, wywozu śmieci, stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu. Powinny być zatem opodatkowane według zasad właściwych dla świadczonych usług najmu. Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku najmu lokali mieszkalnych opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi podlegają zwolnieniu z podatku Vat zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE. Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów. To pozwala stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a- 30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

Z powyższego wynika, że obowiązujący art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy, zgodnie z którym podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takich dostaw.

Jak wynika z powyższego, podstawą opodatkowania - co do zasady - jest zapłata (wszystko co stanowi zapłatę). Zatem dla ustalenia, co w rozumieniu przepisów stanowi zapłatę, konieczne jest ustalenie znaczenia pojęcia „zapłata”. Przepisy ustawy nie definiują jednak tego pojęcia. Z uwagi na powyższe, w celu ustalenia jego znaczenia należy odwołać się do reguł wykładni językowej. W myśl Słownika języka polskiego, „zapłata” to „uiszczenie należności za coś”, „należność za coś”, „odpłacenie komuś za coś”.

Zatem pojęcie zapłaty użyte w art. 29a ustawy powinno być rozumiane jako należność za daną czynność opodatkowaną, jako kwota bądź wartość, na którą strony się umówiły, czyli kwota, którą podatnik efektywnie ma otrzymać od nabywcy towarów lub usług. Powyższe wynika z faktu, że komentowany przepis wyraźnie wskazuje, że podstawą opodatkowania jest zapłata otrzymana bądź ta, która ma zostać otrzymana. Tak więc nie jest „istotna kwota otrzymanego wynagrodzenia za wykonane usługi, lecz kwota wynikająca z ustaleń stron o jego wysokości” (wyrok NSA z dnia 5 stycznia 1999 r., III SA 1765/97). Nie ma, oczywiście, obowiązku, aby ta kwota została podatnikowi zapłacona. „Kwota należna skarżącemu podatnikowi to kwota, która stała się wymagalną wierzytelnością, niekoniecznie zapłaconą” (wyrok WSA w Lublinie z dnia 20 stycznia 2009 r., I SA/Lu 480/08).

Wskazując na powyższe wyroki uznać należy, że podstawą opodatkowania jest zapłata otrzymana bądź ta, która ma zostać otrzymana. Uznać należy, że dotyczy to zarówno kwot, jakie mają zostać - zgodnie z postanowieniami umowy - otrzymane w terminie późniejszym (już po powstaniu obowiązku podatkowego), jak i kwot, które powinny być otrzymane przez podatnika, a nie zostały przez niego otrzymane. Przyjmuje się, że nieotrzymana przez podatnika w terminie kwota, która jest mu nadal należna, jest kwotą, jaką podatnik ma otrzymać. Zgodnie bowiem z regulacjami umownymi, podatnik ma prawo spodziewać się otrzymania tej kwoty.

Podkreślenia jednak wymaga, że aby dana czynność – stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu ustawy – podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonywana przez podatnika (działającego w takim charakterze).

Zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Mając na uwadze powyższe przepisy należy zatem stwierdzić, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie łącznie dwóch przesłanek:

• dana czynność musi być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
• czynność musi być wykonywana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem działa jako podatnik VAT.
  
  

Z opisu sprawy wynika, że Gmina występuje w dwóch rolach:

1. pobiera opłaty z tytułu gospodarowania odpadami na podstawie przepisów ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach - wysokość opłat wynika ze złożonych do Gminy deklaracji przez właścicieli lub na podstawie wydanych decyzji,
2. jest właścicielem gminnego zasobu mieszkaniowego i na podstawie umów najmu wynajmuje lokale mieszkalne oraz jest właścicielem Spółki z o.o., której na podstawie umowy o zarządzanie powierzyła zarządzanie zasobem mieszkaniowym i realizację zadań własnych Gminy w tym zasobie.
   
   

Spółka w imieniu Wnioskodawcy zbiera od najemców lokali mieszkalnych oświadczenia i na podstawie tych oświadczeń składa do Gminy deklaracje o wysokości opłaty z tytułu gospodarowania odpadami komunalnymi na każdą administrowaną nieruchomość oddzielnie. Z drugiej strony, na podstawie tych samych oświadczeń obciąża najemców należną opłatą z tytułu gospodarowania odpadami komunalnymi. Najemcy wnoszą opłaty z tytułu czynszu i opłaty za gospodarowanie odpadami do Spółki, jak i na rachunek bankowy Gminy. Wpłaty od najemców wniesione do Spółki, są przekazywane na rachunek Gminy. W ramach umowy o zarządzanie, Spółka przygotowuje dane, które Gmina powinna ująć w deklaracji Vat. Zarządca sporządza ewidencję sprzedaży dotyczącą zasobu mieszkaniowego i przekazuje ją do Gminy. Na tej podstawie Gmina wykazuje w deklaracji Vat obrót z tytułu najmu lokali mieszkalnych, w którym uwzględnia:

• przypis czynszu za dany miesiąc - sprzedaż zwolniona od Vat,
• przypis z tytułu zaliczki na wodę - sprzedaż zwolniona od Vat,
• przypis z tytułu zaliczek na centralne ogrzewanie - sprzedaż zwolniona od Vat,
• przypis z tytułu opłat za gospodarowanie odpadami na podstawie złożonych przez Zarządcę deklaracji - sprzedaż zwolniona od Vat.
  
  

Wszystkie przypisy dotyczące lokali mieszkalnych są opodatkowane taką stawką jak usługa podstawowa - najem, tj. stawką zwolnioną.

W omawianej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą w pierwszej kolejności kwestii, czy prawidłowo wykazuje w deklaracji podatkowej obrót z tytułu opłat za gospodarowanie odpadami jako sprzedaż zwolnioną na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, czy opłaty te nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Wnioskodawcy należy przywołać przepisy ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2013 r., poz. 1399, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, utrzymanie czystości i porządku w gminach należy do obowiązkowych zadań własnych gminy.

Rada gminy, po zasięgnięciu opinii państwowego powiatowego inspektora sanitarnego, uchwala regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie gminy, zwany dalej „regulaminem”; regulamin jest aktem prawa miejscowego – art. 4 ust. 1 cyt. ustawy.

Jak stanowi art. 5 ust. 1 pkt 3 i pkt 3b powołanej wyżej ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku przez m.in.:

• zbieranie powstałych na terenie nieruchomości odpadów komunalnych zgodnie z wymaganiami określonymi w regulaminie i przepisach wydanych na podstawie art. 4a;
• pozbywanie się zebranych na terenie nieruchomości odpadów komunalnych oraz nieczystości ciekłych w sposób zgodny z przepisami ustawy i przepisami odrębnymi.
  
  

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o właścicielach nieruchomości – rozumie się przez to także współwłaścicieli, użytkowników wieczystych oraz jednostki organizacyjne i osoby posiadające nieruchomości w zarządzie lub użytkowaniu, a także inne podmioty władające nieruchomością.

W myśl art. 6c ust. 1 i ust. 2 cyt. ustawy, gminy są obowiązane do zorganizowania odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy. Rada gminy może, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, postanowić o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne.

Właściciele nieruchomości, o których mowa w art. 6c, są obowiązani ponosić na rzecz gminy, na terenie której są położone ich nieruchomości, opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi – art. 6h powołanej ustawy.

Zgodnie z art. 6j ust. 1 ww. ustawy, w przypadku nieruchomości, o której mowa w art. 6c ust. 1, opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi stanowi iloczyn:

1. liczby mieszkańców zamieszkujących daną nieruchomość, lub
2. ilości zużytej wody z danej nieruchomości, lub
3. powierzchni lokalu mieszkalnego

– oraz stawki opłaty ustalonej na podstawie art. 6k ust. 1.

W myśl art. 6j ust. 3 cyt. ustawy, w przypadku nieruchomości, o której mowa w art. 6c ust. 2, opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi stanowi iloczyn zadeklarowanej liczby pojemników z odpadami komunalnymi powstającymi na danej nieruchomości oraz stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, o której mowa w art. 6k ust. 1 pkt 2.

Na podstawie art. 6m ust. 1 powołanej ustawy, właściciel nieruchomości jest obowiązany złożyć do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta deklarację o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w terminie 14 dni od dnia zamieszkania na danej nieruchomości pierwszego mieszkańca lub powstania na danej nieruchomości odpadów komunalnych. W myśl art. 6m ust. 2 ww. ustawy, w przypadku zmiany danych będących podstawą ustalenia wysokości należnej opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi lub określonej w deklaracji ilości odpadów komunalnych powstających na danej nieruchomości właściciel nieruchomości jest obowiązany złożyć nową deklarację w terminie 14 dni od dnia nastąpienia zmiany. Opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi w zmienionej wysokości uiszcza się za miesiąc, w którym nastąpiła zmiana.

W razie niezłożenia deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi albo uzasadnionych wątpliwości co do danych zawartych w deklaracji wójt, burmistrz lub prezydent miasta określa, w drodze decyzji, wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, biorąc pod uwagę dostępne dane właściwe dla wybranej przez radę gminy metody, a w przypadku ich braku – uzasadnione szacunki, w tym w przypadku nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, średnią ilość odpadów komunalnych powstających na nieruchomościach o podobnym charakterze – art. 6o cyt. ustawy.

W świetle art. 6q powołanej ustawy, w sprawach dotyczących opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi stosuje się przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta, a w przypadku przejęcia przez związek międzygminny zadań gminy, o których mowa w art. 3 ust. 2, w zakresie gospodarowania odpadami komunalnymi, w zakresie opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi, które stanowią dochód związku międzygminnego – zarządowi związku międzygminnego.

Przepis art. 6r ust. 1 cyt. ustawy stwierdza, że opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi stanowi dochód gminy.

Gmina ustalając stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi i pobierając ją od właścicieli nieruchomości, wykonuje niewątpliwie zadania z zakresu władzy publicznej. Na gruncie podatku od towarów i usług tego typu czynności wykonywane przez Gminę wpisują się w zakres art. 15 ust. 6 ustawy, zgodnie z którym nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych. W takiej sytuacji wykonywanie przez Gminę czynności w zakresie poboru opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi nie podlega zatem opodatkowaniem VAT.

Jednakże z powołanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że obowiązek deklarowania i uiszczania na rzecz gminy opłat za wywóz nieczystości co do zasady ciąży na właścicielu nieruchomości, za którego – zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy, o utrzymaniu czystości i porządku w gminach – uznaje się również m.in. współwłaścicieli, podmioty posiadające nieruchomości w zarządzie oraz inne podmioty władające nieruchomością.

Należy zauważyć, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu mieszkalnego lub użytkowego przez jego najemcę.

Należy zaznaczyć, że strony stosunku cywilnoprawnego, którymi w przypadku umowy najmu są wynajmujący i najemca, określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży. Wyliczenie, co się składa na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych). Wskazać należy, że strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w przypadku umowy najmu przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem lokalu, a koszty dodatkowe takie jak np. koszt opłaty z tytułu gospodarowania odpadami komunalnymi (wywóz nieczystości) – jeżeli strony uzgodnią, że wynajmujący będzie obciążał nimi najemcę, stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia.

Tym samym wszelkie ponoszone przez wynajmującego wydatki związane ze świadczoną usługą najmu powinny być uwzględnione przy kalkulacji ceny tej usługi, gdyż stanowią wraz z czynszem obrót w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy, z tytułu świadczenia usługi najmu lokalu na rzecz najemcy. Należy przy tym wskazać, że usługi te opodatkowane będą według zasad właściwych dla świadczonych usług najmu.

Zgodnie bowiem z wolą ustawodawcy, kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Pojęcie kwoty należnej z tytułu sprzedaży należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy 2006/112/WE, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, cła, opłaty i inne należności z wyłączeniem podatku VAT. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy 2006/112/WE, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca lub usługodawca obciąża nabywcę lub usługobiorcę. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub świadczeniem usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że do podstawy opodatkowania danego świadczenia wlicza się nie tylko koszty towarów i usług w celu wyświadczenia umówionej między stronami usługi, ale również inne koszty – w tym różnego rodzaju podatki i opłaty mające charakter publicznoprawny.

Jak wynika z powyższego pobierane przez Zarządcę od najemców opłaty z tytułu gospodarowania odpadami komunalnymi są ściśle związane z usługą najmu lokali mieszkalnych, bowiem właściciel nieruchomości zobowiązany jest do zapewnienia odbioru tych odpadów poprzez złożenie w gminie stosownej deklaracji i wnoszenie opłat za ich odbiór. Gdyby – dla zobrazowania przykładu – lokale nie stanowiły przedmiotu najmu, byłyby nieużytkowane, Zainteresowany nie ponosiłby kosztu wywozu odpadów komunalnych, odpadów tych bowiem by nie było. Zatem w analizowanym przypadku opłata z tytułu wywozu nieczystości jest elementem pewnej całości stanowiącej jedno świadczenie – usługę najmu i podlega opodatkowaniu według stawki właściwej dla usługi zasadniczej, tj. dla usługi najmu.

Mając na uwadze przywołane przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, że świadczenia dodatkowe (pomocnicze) są ściśle związane z usługą najmu lokali i mają w stosunku do niej charakter poboczny (uzupełniający). Świadczenia z tytułu wywozu nieczystości nie stanowią odrębnych czynności podlegających opodatkowaniu, ale są elementem pewnej całości, stanowiącej jedno świadczenie – usługę najmu i podlegają opodatkowaniu według stawki właściwej dla usługi zasadniczej, tj. dla usługi najmu.

Wskazać należy, że powyższe rozstrzygnięcie nie sprzeciwia się tezom płynącym z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 16 kwietnia 2015 r. w sprawie C-42/14 Wojskowa Agencja Mieszkaniowa dotyczącym interpretacji przepisów Dyrektywy 2006/112/WE w kontekście uregulowań ustawy w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy towarów i świadczenia usług w ramach umowy najmu nieruchomości.

Biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie TSUE zawarte w ww. wyroku należy stwierdzić, że co do zasady towarzyszące najmowi nieruchomości dostawy towarów i usług należy traktować jako świadczenia odrębne od usługi najmu nieruchomości. Traktowanie dostaw towarów oraz świadczenia usług jako jednej usługi z najmem uzasadnione będzie jedynie w przypadku, gdy świadczenia te są nierozerwalnie związane z najmem i ich podział miałby charakter sztuczny.

W przypadku wywozu nieczystości – w ocenie Trybunału – czynności te powinny być traktowane jako odrębne od usługi najmu, jeżeli najemca ma możliwość dokonania wyboru świadczeniodawcy tych usług, gdyż „nawet jeśli ze względu na dogodność nie dokonuje tego wyboru lub nie korzysta z tego uprawnienia, lecz otrzymuje świadczenie od podmiotu wyznaczonego przez wynajmującego, na podstawie umowy zawartej między tymi dwoma ostatnimi podmiotami, okoliczność ta stanowi wskazówkę przemawiającą za istnieniem świadczenia odrębnego od najmu” (pkt 45 wyroku).

Zauważyć jednak należy, że w świetle obecnie obowiązujących przepisów ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach zarówno wynajmujący jak i najemca nie mają możliwości dokonania wyboru świadczeniodawcy tych usług. Zgodnie bowiem z art. 6h ww. ustawy gminy obowiązane są do zorganizowania odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości za co pobierają stosowane opłaty. Zobowiązanie do uiszczenia opłat z tytułu wywozu nieczystości ciąży na właścicielu nieruchomości (przez którego rozumie się również zarządcę nieruchomości) i nie może być w drodze umowy przeniesione na najemcę ze skutkiem zwalniającym wynajmującego z obowiązku jej zapłaty. Opłata ta stanowi zatem nieodłączny element usługi najmu i powinna być traktowana jako jedna usługa z najmem (o ile wynajmujący decyduje się na „przeniesienie” jej kosztu na najemcę).

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem gminnego zasobu mieszkaniowego i na podstawie umów najmu wynajmuje lokale mieszkalne. Ma to istotne znaczenie w przedmiotowej sprawie, gdyż w takiej sytuacji Gmina występuje wobec najemców jako właściciel tych lokali i wynajmujący, a nie jako Organ władzy nakładający na nich obowiązek uiszczania opłat za zagospodarowanie odpadami komunalnymi. Zatem przeniesienie tej opłaty przez Gminę na najemców tych lokali rodzi inny stosunek niż wynikający z ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach.

Wobec powyższego, w stosunku do opłat za gospodarowanie odpadami pobieranych przez Zarządcę i wpłacanych na rachunek Gminy od najemców lokali mieszkalnych Wnioskodawca nie występuje jako Organ władzy, zatem czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Niewymienienie danego towaru lub usługi w ustawie lub przepisach wykonawczych jako czynności opodatkowanych stawką obniżoną lub zwolnionych od podatku jest jednoznaczne z obowiązkiem zastosowania stawki podstawowej.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

W art. 43 ust. 20 ustawy postanowiono, że zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36 nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy (tj. usług związanych z zakwaterowaniem PKWiU-55).

Zatem ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości na cele mieszkalne. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

Wobec powyższego, zwolnione od podatku od towarów i usług są usługi w zakresie wynajmowania i dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkalne, natomiast usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze niemieszkalnym opodatkowane są stawką podatku w wysokości 23%.

Zatem po uwzględnieniu powyższych okoliczności sprawy oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa podatkowego stwierdzić należy, że w odniesieniu do lokali mieszkalnych wynajmowanych na cele mieszkaniowe, przedmiotem świadczenia na rzecz najemcy jest usługa główna, tj. wynajem lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe, a opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi jest elementem usług pomocniczych do tej usługi. W efekcie, na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy, wskazane wydatki są świadczeniem należnym z tytułu umowy najmu lokalu mieszkalnego, do którego znajduje zastosowanie stawka podatku VAT właściwa dla usługi głównej (usługi najmu lokalu mieszkalnego), tj. stawka zwolniona wynikająca z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Wobec powyżej wskazanych przepisów prawa i wskazanego we wniosku stanu Gmina prawidłowo wykazuje w deklaracji VAT obrót z tytułu opłat za gospodarowanie odpadami jako sprzedaż zwolnioną na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego jaka kwota powinna być wykazana w deklaracji VAT: wynikająca ze złożonych deklaracji, czy wynikająca z dokonanych wpłat.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Minister właściwy do spraw finansów publicznych określił, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, 8 i 9, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku (art. 99 ust. 14 ustawy).

Zgodnie z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego wypełniania deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7 i VAT-7K) w Części C dotyczącej rozliczenia podatku należnego wykazuje się wszystkie czynności podlegające opodatkowaniu, dla których obowiązek podatkowy powstał w okresie rozliczeniowym, za który składana jest deklaracja, po uwzględnieniu korekt wynikających z przepisów o podatku od towarów i usług, jeżeli mają wpływ na rozliczenie w okresie, za który składana jest deklaracja. W tej części wykazuje się też czynności wykonywane poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego lub zwrotu podatku naliczonego. W poz. 10 wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług na terytorium kraju, zwolnione od podatku na podstawie art. 43 lub art. 82 ustawy.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z zasadą ogólną, zawartą w art. 19a ust. 1 ustawy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług i powinien być rozliczony za ten okres. Unormowanie zawarte w cyt. art. 19a ust. 1 ustawy pozostaje w zgodzie z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. serii L Nr 347 str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

W celu wyjaśnienia wątpliwości Wnioskodawcy należy również odwołać się do ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach.

Jak już wcześniej wskazano w ustawie o utrzymaniu czystości i porządku w gminach to na właścicielu nieruchomości ciąży obowiązek złożenia do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi w terminie 14 dni od dnia zamieszkania na danej nieruchomości pierwszego mieszkańca lub powstania na danej nieruchomości odpadów komunalnych. Zatem zasadniczo kwota jaką powinien uiścić właściciel nieruchomości za wywóz nieczystości wynika ze złożonej przez niego deklaracji. Z kolei w przypadku zmiany danych będących podstawą ustalenia wysokości należnej opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi lub określonej w deklaracji ilości odpadów komunalnych powstających na danej nieruchomości właściciel nieruchomości jest obowiązany złożyć nową deklarację w terminie 14 dni od dnia nastąpienia zmiany. Opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi w zmienionej wysokości uiszcza się za miesiąc, w którym nastąpiła zmiana. W sytuacji niezłożenia deklaracji o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi albo uzasadnionych wątpliwości co do danych zawartych w deklaracji wójt, burmistrz lub prezydent miasta określa, w drodze decyzji, wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

Podkreślenia wymaga, że deklaracje składane przez Zarządcę nieruchomości stanowią niejako umowę między Wnioskodawcą a Zarządcą co do zapłaty, która ma być otrzymana za usługi gospodarowania odpadami komunalnymi. Jak zaznaczył Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego powyższe deklaracje składane są na podstawie oświadczeń najemców lokali mieszkalnych. W ten sposób strony ustalają kwotę jaka jest wynagrodzeniem za świadczone usługi związane z wywozem odpadów komunalnych. Tak więc, wysokość opłat za gospodarowanie odpadów wynikająca ze złożonych do Gminy deklaracji stanowi podstawę opodatkowania ww. usług.

Podsumowując, w opisanym stanie faktycznym w stosunku do opłat za gospodarowanie odpadami pobieranych przez Zarządcę i wpłacanych na rachunek Gminy od najemców lokali mieszkalnych Wnioskodawca nie występuje jako organ władzy, zatem ww. opłaty podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem nie znajdzie zastosowania art. 15 ust. 6 ustawy. Dodatkowo należy uznać, że Gmina prawidłowo wykazuje w deklaracji VAT obrót z tytułu opłat za gospodarowanie odpadami jako sprzedaż zwolnioną na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Ponadto w ocenie tut. Organu, mając na względzie art. 29a ustawy, w myśl którego podstawą opodatkowania jest zapłata otrzymana bądź ta, która ma zostać otrzymana uznać należy, że w deklaracji podatkowej powinna być wykazana kwota za gospodarowanie odpadami wynikająca ze złożonych deklaracji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki podatkowoprawne tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, interpretacja traci aktualność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, wynikające z opisu sprawy bądź własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone, a w szczególności kwestie dotyczące pozostałych usług ściśle związanych z świadczeniem najmu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.