Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-711/15-3/MH
z 18 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) w zw. z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 4 listopada 2015 r. (data wpływu 9 listopada 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 stycznia 2016 r. (data wpływu 29 stycznia 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania dotacji na podjęcie własnej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania dotacji na podjęcie własnej działalności gospodarczej.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 14 stycznia 2016 r., Nr IPTPB1/4511-711/15-2/MH, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 14 stycznia 2016 r. (data doręczenia 19 stycznia 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 19 stycznia 2016 r. (data wpływu 29 stycznia 2016 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 26 stycznia 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest pośrednictwo w usługach finansowych. Na rozpoczęcie tej działalności, jako osoba bezrobotna, Wnioskodawca otrzymał dofinansowanie z Powiatowego Urzędu Pracy. W dniu 9 września 2015 r. została podpisana umowa o dofinansowanie z Funduszu Pracy podjęcia działalności gospodarczej w ramach programu „Od aktywności do samodzielności”. Na rachunek Wnioskodawcy wpłynęły środki pieniężne z Rezerwy Ministra Pracy i Polityki Społecznej w kwocie 20 000 zł. W podpisanej umowie określono, że Wnioskodawca rozpocznie prowadzenie działalności gospodarczej do dnia 9 października 2015 r., natomiast otrzymaną kwotę jest zobowiązany wydatkować do dnia 8 listopada 2015 r. Przyznane dofinansowanie Wnioskodawca, we wskazanym terminie, w całości przeznaczył na zakupy, zgodnie ze szczegółową specyfikacją wydatków wskazaną we wniosku. Wszystkie dokonane w ramach dotacji zakupy zostały udokumentowane fakturami zakupu, na których jako nabywca widnieje Wnioskodawca.

W ramach przyznanego dofinansowania, Wnioskodawca zakupił urządzenia niezbędne do wykonywania działalności, zarówno o wartości powyżej 3 500 zł, jak i poniżej tej kwoty. Po rozpoczęciu prowadzenia działalności gospodarczej, kwoty przyznanego dofinansowania Wnioskodawca nie zaliczył do przychodów osiąganych z działalności gospodarczej, w związku z czym, dotacja nie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Wydatki na zakup wyposażenia w postaci urządzeń, materiałów biurowych, wizytówek, o wartości poniżej 3 500 zł zaliczył do kosztów uzyskania przychodów. Zakupione urządzenie o wartości powyżej 3 500 zł Wnioskodawca wprowadził do ewidencji środków trwałych. Odpisów amortyzacyjnych od tych wydatków nie zalicza do kosztów uzyskania przychodów.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 19 stycznia 2016 r., Wnioskodawca dodał, że:

1. Prowadzona działalność jest opodatkowana na zasadach ogólnych i korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług. Dla celów tej działalności jest prowadzona podatkowa księga przychodów i rozchodów.
2. Data rozpoczęcia działalności – 11 września 2015 r.
3. Podstawą prawną, zgodnie z którą otrzymał dofinansowanie z Powiatowego Urzędu Pracy jest ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2015 r., poz. 149, z późn. zm.) oraz rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 kwietnia 2012 r. w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2012 r., poz. 457, z późn. zm.).
4. Data wypłaty środków pieniężnych pochodzących z dotacji – 10 września 2015 r.
5. Ze środków przyznanego dofinansowania zostały zakupione:
   • komputer przenośny z oprogramowaniem i skaner – 3 377,99 zł,
     
   • urządzenie wielofunkcyjne – 5 510,40 zł,
     
   • ekspres do kawy – 490 zł,
   • tablet Samsung – 519 zł,
   • krzesła 6 szt. – 500 zł/szt.,
     
   • szafa – 1 000 zł,
   • regał – 700 zł,
     
   • stolik – 500 zł,
     
   • niszczarka – 501,90 zł,
     
   • aparat fotograficzny – 519 zł,
     
   • biurko 2 szt. – 750 zł/szt.,
   • ulotki – 798,39 zł,
     
   • wizytówki – 184,50 zł,
     
   • pozostała kwota dotyczyła zakupu materiałów biurowych (papier, długopisy, klej, dziurkacz, teczki, segregatory, korektory, itp.).
6. Zakupione składniki majątkowe stanowiące wyposażenie nie zostały wpisane do ewidencji wyposażenia, gdyż zgodnie z § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, ewidencja wyposażenia obejmuje wyposażenie, którego wartość początkowa, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1 500 zł.
   
   

Ponadto Wnioskodawca dodał, że zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, wyposażenie to rzeczowe składniki majątku związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do środków trwałych. Wnioskodawca stwierdza, że wydatki na zakup wyposażenia zaliczył do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (doprecyzowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy dofinansowanie otrzymane z Powiatowego Urzędu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej przez bezrobotnego jest zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy wydatki poniesione na zakup wyposażenia, sfinansowane z przyznanej dotacji z Urzędu Pracy, można było zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2013 r., poz. 374, z późn. zm.). Powołany przepis ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy stanowi, że Starosta może ze środków Funduszu Pracy przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem, wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Analiza art. 22 jak i art. 23 wspomnianej ustawy wskazuje, że nie ma przeszkód, aby Wnioskodawca mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup wyposażenia, sfinansowane ze środków otrzymanych z Funduszu Pracy. Sfinansowanie wydatków na zakup wyposażenia ze środków przyznanych osobie bezrobotnej z urzędu pracy na podjęcie działalności gospodarczej, nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo że przyznane środki mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te nie zostały również wymienione w art. 23 ust. 1 pkt 56 powołanej ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Reasumując, Wnioskodawca uważa, że otrzymane przez Niego środki z Funduszu Pracy stanowią przychód z działalności gospodarczej, korzystający ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zakup wyposażenia za środki pochodzące z dotacji, można natomiast bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie natomiast do treści art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze brzmienie powyższego przepisu należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych – zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
  

• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.
  
  

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

W myśl art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2015 r., poz. 149, z późn. zm.), Starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia, a w przypadku gdy działalność jest podejmowana na zasadach określonych dla spółdzielni socjalnych, wysokość przyznanych bezrobotnemu środków nie może przekraczać 4-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka założyciela spółdzielni oraz 3-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka przystępującego do spółdzielni socjalnej po jej założeniu.

W myśl art. 46 ust. 6 pkt 1 i 2 ww. ustawy, Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia m.in.:

• szczegółowe warunki i tryb dokonywania refundacji, o której mowa w ust. 1 pkt 1 i 1a oraz ust. 1a (pkt 1),
  

• szczegółowe warunki i tryb przyznawania bezrobotnemu jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej, o których mowa w ust. 1 pkt 2 (pkt 2), (...).
  
  

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1 jak i art. 23 ww. ustawy, wskazuje że co do zasady, nie ma przeszkód, aby Wnioskodawca mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup wyposażenia sfinansowane ze środków otrzymanych z Funduszu Pracy.

Warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest jednakże istnienie związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionymi wydatkami, a przychodami z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Sfinansowanie wydatków na zakup wyposażenia ze środków przyznanych osobie bezrobotnej z urzędu pracy na podjęcie działalności gospodarczej, nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo że przyznane środki mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca, jako osoba bezrobotna, otrzymał dofinansowanie na rozpoczęcie działalności gospodarczej. Dofinansowanie w wysokości 20 000 zł zostało wypłacone przez Powiatowy Urząd Pracy na podstawie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie dokonywania refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej. Za ww. środki, Wnioskodawca zakupił urządzenia niezbędne do wykonywania działalności, zarówno o wartości powyżej 3 500 zł, jak i poniżej tej kwoty.

Reasumując, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego w świetle powołanych przepisów należy stwierdzić, że otrzymane przez Wnioskodawcę dofinansowanie z Powiatowego Urzędu Pracy w części przeznaczonej na zakup środka trwałego, od którego dokonuje się odpisów amortyzacyjnych nie stanowi dla Niego przychodu. Natomiast, dofinansowanie przeznaczone na zakup wyposażenia (urządzeń, materiałów biurowych, wizytówek o wartości poniżej 3 500 zł) stanowi przychód z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, korzystający ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Sfinansowanie, z przyznanej jednorazowej dotacji z Urzędu Pracy, wydatków poniesionych na zakup wyposażenia, które nie są zaliczane do środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, można bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże zauważyć należy, że to na podatniku spoczywa ciężar wykazania związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wykazanie takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.