Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4512-810/15/AW
z 12 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2015 r. (data wpływu 10 sierpnia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 29 października 2015 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania zwrotu wydatków poniesionych w związku z prowadzonym postępowaniem upadłościowym - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu października 29 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania zwrotu wydatków poniesionych w związku z prowadzonym postępowaniem upadłościowym.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wykonywała Pani i wykonuje czynności syndyka w postępowaniach upadłościowych. Jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Prowadzi działalność gospodarczą. „Natomiast w zależności czy upadły jest podmiotem prawa handlowego jest podatnikiem podatku od towarów i usług VAT, a jeśli dotyczy to upadłości konsumenckiej osoby fizycznej upadły nie jest podatnikiem podatku VAT”.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskiwane przychody jednoznacznie kwalifikuje Pani jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w przepisie art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W postępowaniach upadłościowych występuje Pani do sądu upadłościowego o zwrot kosztów przejazdów własnym samochodem oraz udokumentowanych wydatków w postaci opłat parkingowych na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu obejmującej następujące informacje: nazwisko i imię, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd – dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr, kwotę wynikającą z przemnożenia faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 kilometr, podpis „a nadto opłaty parkingowe”. Otrzymuje Pani także zwrot kosztów rozmów telefonicznych przeprowadzonych z telefonu prywatnego według proporcjonalności przeprowadzonych rozmów.

Ewidencja przejazdów dotyczy miejsc bezpośrednio związanych z czynnościami syndyka danej upadłości, polegających m.in. na uczestniczeniu w rozprawach sądowych, lustracji masy upadłości, zabezpieczeniu majątku upadłego, a do wniosku stosuje Pani odpowiednio przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi (...) (Dz. U. z 2002 r., Nr 236, poz. 1990, z póz. zm.). Stawka za 1 km określana była na podstawie rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271, z późn. zm.). Po wydaniu przez sąd postanowienia o przyznaniu zwrotu powyższych wydatków koniecznych następuje zaksięgowanie w urządzeniach księgowych upadłego kosztów wynikających ze zwrotu powyższych wydatków. Na Pani rachunek przelewana jest kwota wynikająca z tego postanowienia. Wystawia Pani dla tej czynności fakturę VAT „zw” - zwolnioną z podatku VAT.

Wynagrodzenie jest przyznawane za przeprowadzenie postępowania upadłościowego, w tym za likwidację masy upadłości, ustalenie listy wierzytelności, przedłożenie oddzielnych, częściowych i ostatecznych planów podziału, realizacji spłaty wierzycieli z funduszów masy, na podstawie przepisów prawa upadłościowego i naprawczego. Wysokość wynagrodzenia i zaliczki na wynagrodzenie ustalane są przez sąd w formie postanowień i obejmuje kwotę netto oraz podatek VAT. Po otrzymaniu ww. postanowienia wystawia Pani fakturę na upadłe przedsiębiorstwo, w której zawarte są powyższe kwoty. Podmiot upadły, jako płatnik, wypłaca Pani kwotę wynagrodzenia z faktury po pomniejszeniu o podatek dochodowy od osób fizycznych. Zobowiązanie z tytułu podatku VAT odprowadza Pani do urzędu skarbowego na podstawie sporządzonej deklaracji. Fakturowane wynagrodzenie nie obejmuje zwrotu wydatków otrzymywanych w związku z używaniem własnego samochodu do celów służbowych, bo rozliczane są one na podstawie delegacji w oparciu o ewidencję przebiegu.

Ogłoszenie upadłości przedsiębiorcy na obszarze działania sądu rejonowego i wyznaczenie Pani do sprawowania funkcji syndyka powoduje konieczność wykonania czynności poza siedzibą upadłego przedsiębiorcy. Z uwagi na fakt, że upadłe przedsiębiorstwo nie dysponuje odpowiednim taborem na wykonywanie transportu osób, wykorzystuje Pani swój prywatny pojazd celem dojazdu do różnych instytucji państwowych, a także sądów i kancelarii adwokackich, gdzie obecność jest niezbędna, a wręcz obowiązkowa. Prowadzi Pani ewidencję przebiegu pojazdu, gdzie ściśle określa przejechane trasy, wynikające z tego koszty, wystawia na tę okoliczność delegację służbową, a następnie w ramach kontroli wydatków i nadzoru przedkłada te dokumenty sędziemu komisarzowi do zatwierdzenia. Po zatwierdzeniu przez sędziego komisarza postanowieniem, wypłata poniesionych wydatków jest realizowana i księgowana w urządzeniach księgowych upadłego, jako koszt prowadzonego postępowania upadłościowego. Wypłacane kwoty nie stanowią Pani przychodu jako wynagrodzenia. Ten tryb jest zgodny z przepisami prawa upadłościowego i naprawczego, jak i z obowiązującymi przepisami - rozporządzeniami dotyczącymi wypłaty tzw. „kilometrówki”.

W związku z powyższym opisem, w uzupełnieniu wniosku, zadano pytanie sprowadzające się do kwestii.

Czy zwrot wydatków, jaki otrzymuje Pani w związku z użytkowaniem swojego prywatnego pojazdu do celów służbowych, na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu i delegacji służbowej wystawionej i rozliczanej w upadłym przedsiębiorstwie jako koszty prowadzonego podstępowania upadłościowego, nie wyczerpuje znamion świadczonej usługi w rozumieniu art. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), w związku z czym nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym w uzupełnieniu wniosku, po przeanalizowaniu przepisów prawnych, użytkowanie prywatnego pojazdu do celów służbowych, prywatnego telefonu do przeprowadzenia rozmów telefonicznych według proporcjonalności przeprowadzonych rozmów, „opłat autostradą”, czy opłat parkingowych, w tym konkretnym przypadku nie jest świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług. „Wymaga fakturowania zwolnionego z podatku VAT”.

Chce Pani wywieść z faktu otrzymania interpretacji, że opisany zwrot wydatków za użytkowanie prywatnego pojazdu do celów służbowych nie stanowi świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów, nie podlega opodatkowaniu podatkiem i powinien być zwolniony, co wynika również z art. 29a ust. 7 pkt 3 tej ustawy.

Zdaniem Pani, regulacje prawne odnoszące się do zasad oraz sposobu powoływania syndyka masy upadłości reguluje wprost ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 535, z późn. zm.). Zgodnie z art. 51 ust. 1 pkt 6 tej ustawy, wyznaczenie syndyka następuje w formie postanowienia sądu o ogłoszeniu upadłości. Stosownym postanowieniem sąd powierza syndykowi pełnienie określonych funkcji w postępowaniu upadłościowym, których zakres precyzuje ustawa, w tym czynności zarządcze, sprawozdawcze, likwidacja masy upadłości, uczestniczenie w rozprawach sądowych, czynności związane z lustracją masy upadłości i zabezpieczeniem majątku upadłego. Na wniosek syndyka sąd może przydzielić zwrot za dojazd prywatnym samochodem („kilometrówkę”), zwrot kosztów opłat parkingowych, za przejazd autostradą, czy koszt prowadzonych rozmów telefonicznych z prywatnego telefonu syndyka rozliczany według proporcjonalności przeprowadzonych rozmów telefonicznych.

Ten zwrot kosztów nie jest świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem aby dana czynność mogła być uznana za usługę, musi być „skierowana na zewnątrz” i nie może służyć samemu podatnikowi - upadłemu. Usługą zatem nie będzie udostępnienie składników majątkowych przez podatnika innemu podmiotowi, ani też przekazanie mu innych świadczeń, jeżeli mają one być wykorzystywane tylko na potrzeby działalności samego podatnika, a nie do celów osobistych podmiotu, któremu zostały przekazane. Teza ta została określona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w „Warszawie” z dnia 4 listopada 2008 r., sygn. akt „I SA/B/k 344/08” i opublikowana w Monitorze Podatkowym nr 1 str. 32.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że dostawą towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Powołany przepis wskazuje, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności, bądź sytuacji. Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W świetle powyższego nie budzi wątpliwości, że czynności syndyka w postępowaniu upadłościowym stanowią usługi, na co wskazuje powołany przepis art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy. Ich istotą jest bowiem dokonanie na zlecenie określonego świadczenia – wydanie opinii, ekspertyzy, czy też wykonywanie powierzonych funkcji, za wynagrodzeniem.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, czy też świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w rozumieniu ust. 2 ww. artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 3 ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

1. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.),
2. uchylony;
3. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Odnosząc się do wykonywanych przez Panią czynności syndyka należy stwierdzić, że działalność taką uznaje się za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. O zamiarze wykonywania działalności gospodarczej przez syndyków w sposób częstotliwy świadczy chociażby fakt posiadania przez syndyka odpowiedniej licencji uprawniającej do wykonywania powierzonej funkcji, czy stała gotowość do podjęcia czynności.

Zgodnie z art. 51 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2015 r., poz. 233, z późn. zm.), uwzględniając wniosek o ogłoszenie upadłości, sąd wydaje postanowienie o ogłoszeniu upadłości, w którym wyznacza sędziego-komisarza oraz syndyka albo nadzorcę sądowego, albo zarządcę.

Na podstawie art. 144 ust. 1 ww. ustawy, jeżeli ogłoszono upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego, postępowania sądowe i administracyjne dotyczące masy upadłości mogą być wszczęte i dalej prowadzone jedynie przez syndyka lub przeciwko niemu.

Postępowania, o których mowa w ust. 1, syndyk prowadzi na rzecz upadłego, lecz w imieniu własnym (ust. 2 tego artykułu).

Przepis art. 156 ust. 1 ustawy określa, że syndyka powołuje się w razie ogłoszenia upadłości obejmującej likwidację majątku upadłego.

W sprawach dotyczących masy upadłości syndyk, zarządca oraz nadzorca sądowy dokonują czynności na rachunek upadłego, lecz w imieniu własnym, o czym stanowi art. 160 ust. 1 ustawy.

W świetle ust. 3 tegoż artykułu, syndyk, nadzorca sądowy i zarządca odpowiadają za szkodę wyrządzoną na skutek nienależytego wykonywania obowiązków.

Zgodnie z art. 162 ust. 1 ustawy, syndykowi, nadzorcy sądowemu i zarządcy przysługuje prawo do zwrotu wydatków koniecznych, poniesionych w związku z wykonywaniem czynności, jeżeli wydatki te zostały uznane przez sędziego-komisarza.

Według ust. 6 cyt. artykułu, wynagrodzenie syndyka, nadzorcy sądowego i zarządcy obowiązanych do rozliczenia podatku od towarów i usług, o którym mowa w ust. 2, 2a, 5 i art. 163, oraz wstępną wysokość wynagrodzenia i zaliczki na wynagrodzenie podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług, określoną zgodnie z obowiązującą stawką tego podatku.

Wskazać należy, że pomiędzy sądem upadłościowym a syndykiem nie istnieje stosunek prawny, o którym mowa w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie odpowiedzialności za powierzone funkcje. W świetle bowiem art. 160 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, w sprawach dotyczących masy upadłości syndyk dokonuje czynności na rachunek upadłego, lecz w imieniu własnym. Ryzyko gospodarcze wszelkich czynności prawnych (które jest jednym z podstawowych kryteriów ustalenia, czy działalność ma charakter samodzielny czy nie), w tym także czynności zobowiązaniowych syndyka, ponosi zatem zawsze masa upadłości. Sąd nie odpowiada też za szkodę wyrządzoną na skutek nienależytego wykonania obowiązków przez syndyka. Jak wynika z art. 160 ust. 3 ustawy, za ww. szkodę odpowiada bezpośrednio syndyk masy upadłościowej.

Zauważyć należy, że niewątpliwie przy wykonywaniu swojej funkcji syndyk podlega ustawie Prawo upadłościowe i naprawcze i najważniejsze decyzje musi konsultować z sędzią komisarzem i radą wierzycieli, jednakże w podstawowym i zasadniczym zakresie wykonywania swoich obowiązków jest w pełni samodzielny. Poza tym, nawet w takich przypadkach czynności wykonywane są na rachunek upadłego.

Sąd nie jest zatem związany z syndykiem więzami tworzącymi stosunek prawny, jaki istnieje pomiędzy zlecającym a zleceniobiorcą w zakresie wynagrodzenia, warunków pracy oraz odpowiedzialności zleceniodawcy, o którym mowa w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Sąd, jako organ władzy, powołuje syndyka i określa jego wynagrodzenie. Nie pokrywa jednak kosztów wynagrodzenia (o którym również mowa w ww. przepisie ustawy o podatku od towarów i usług) i nie ponosi odpowiedzialności ani za działania, ani za szkodę wynikającą z czynności podejmowanych przez syndyka.

Uznać zatem należy, że czynności syndyka wykonującego powierzone funkcje w postępowaniu upadłościowym na podstawie postanowienia sądu upadłościowego wypełniają dyspozycję art. 8 ust. 1 pkt 3 oraz art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako takie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W świetle ust. 6 powołanego artykułu, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Na podstawie ust. 7 tegoż artykułu, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, późn. zm.). I tak, stosownie do art. 73 Dyrektywy, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia usługi.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, opłaty i podobne należności, z wyłączeniem podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym samym przepisem, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Na podstawie art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Według art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem;

(…).

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści powołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że skoro przyznane postanowieniem sądu wydatki na przejazdy własnym samochodem, poniesione przez Panią w jej imieniu i na rachunek sądu w związku z wykonywaniem czynności syndyka w postępowaniu upadłościowym, są ściśle związane z wykonywaną przez Panią usługą, to stanowią jeden z elementów kalkulacyjnych otrzymanego wynagrodzenia (część odpłatności za usługę). Wobec powyższego koszty te składają się na całość zapłaty za świadczoną przez Panią usługę i zwiększają podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie można zgodzić się więc ze stanowiskiem, że są to kwoty wymienione w ust. 7 pkt 3 tego artykułu, tym bardziej, że wydatki te ponosi Pani w imieniu własnym, pomimo że na rzecz usługobiorcy (upadłego). Wobec tego, że w odniesieniu do przedmiotowych czynności, za które przysługuje prawo do zwrotu wydatków, przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych do niej nie przewidują zwolnienia od podatku ani stawek obniżonych, podlegają one opodatkowaniu podstawową stawką podatku (która obecnie – zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy – wynosi 23%) i należy je udokumentować wystawiając fakturę stosownie do art. 106e ust. 1 ustawy.

Na odmienne rozstrzygnięcie nie może wpłynąć powołany przez Panią wyrok WSA w Białymstoku z dnia 4 listopada 2008 r., sygn. akt I SA/Bk 344/08, ponieważ zapadł on w sprawie dotyczącej uznania, czy dokonywane przez spółkę - w zamian za usługi zarządzania świadczone na jej rzecz przez menedżera (będącego jednocześnie Prezesem Zarządu) obok wypłacanego menedżerowi wynagrodzenia - dodatkowe świadczenia w postaci udostępnienia tej osobie składników majątkowych (pomieszczenia biurowego, komputera, samochodu służbowego), a przy pomocy osób trzecich usługi telefoniczne, taxi, parkingowe (rozliczenie kosztów podróży służbowych), mogą stanowić świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

Kocowo należy wskazać, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii dotyczącej braku obowiązku opodatkowania zwrotu wydatków poniesionych na opłaty parkingowe i za korzystanie z autostrad oraz rozmów telefonicznych z prywatnego telefonu z uwagi na fakt, że nie zadano w tym zakresie pytania.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.