Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB3.4511.6.2016.1.MS
z 18 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2015 r. (data wpływu 5 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości powstania przychodu w związku z przekazaniem na podstawie umowy darowizny znaku towarowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości powstania przychodu w związku z przekazaniem na podstawie umowy darowizny znaku towarowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, posiada status polskiego rezydenta podatkowego oraz prowadzi na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej działalność gospodarczą pod nazwą …... Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest w szczególności produkcja i dystrybucja mebli.

Wnioskodawca jest właścicielem znaków towarowych w postaci znaków słowno-graficznych „….” oraz „….”. Ww. znaki towarowe zostały zarejestrowane przez Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami wspólnotowymi. W stosunku do tych znaków towarowych Wnioskodawca posiada świadectwa rejestracji o numerach … oraz …. Ww. znaki towarowe zostały wytworzone i zarejestrowane przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej (dalej ww. wspólnotowe znaki towarowe zwane są: „Znakami towarowymi”).

Wnioskodawca ma zamiar przekazać w przyszłości swojej żonie w formie darowizny (nieodpłatne przekazanie) Znaki towarowe. Znaki towarowe zostaną darowane z majątku osobistego Wnioskodawcy do majątku osobistego jego żony. Znaki towarowe przekazane przez Wnioskodawcę żonie będą wykorzystywane w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. W momencie zawarcia umowy darowizny Wnioskodawca będzie czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Na potrzeby planowanej darowizny dokonana zostanie wycena Znaków towarowych. Wartość Znaków towarowych na dzień dokonania darowizny zostanie określona przez niezależnego rzeczoznawcę majątkowego i będzie odzwierciedlać rynkową wartość Znaków towarowych. Znaki towarowe, w dniu przyjęcia ich do używania przez żonę Wnioskodawcy będą nadawały się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb prowadzonej przez żonę działalności gospodarczej.

Znaki towarowe nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz nie były amortyzowane przez Wnioskodawcę. Znaki towarowe stanowiące podmiot darowizny nie będą wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy ani nie będą amortyzowane przez Wnioskodawcę na dzień zawarcia umowy darowizny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przekazanie na podstawie umowy darowizny (tj. bez żadnego świadczenia wzajemnego) zarejestrowanych w OHIM Znaków towarowych skutkuje powstaniem u Wnioskodawcy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, odnosząc się do powstania obowiązku podatkowego z tytułu dokonania przez Wnioskodawcę darowizny zarejestrowanego Znaku towarowego na rzecz swojej żony należy zauważyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera pojęcia „darowizna”, dlatego też należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuję się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Podstawową cechą takiej umowy i warunkiem koniecznym dla jej zaistnienia jest nieodpłatność umowy. Poprzez nieodpłatność należy rozumieć taką sytuację, gdy obdarowany, w zamian za otrzymaną darowiznę lub w związku z jej otrzymaniem, nie jest zobowiązany do jakichkolwiek świadczeń na rzecz darczyńcy – ani w chwili otrzymania darowizny, ani w przyszłości. Tym samym, skutkiem darowizny jest wyłączenie jednostronne przysporzenie po stronie podmiotu obdarowanego. Darczyńca w związku z dokonaniem darowizny nie otrzymuje od obdarowanego nic w zamian. Bezpłatny charakter darowizny oznacza, że Wnioskodawca nie otrzyma od swojej żony żadnego (pieniężnego bądź niepieniężnego) świadczenia wzajemnego.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca zamierza przekazać swojej żonie w drodze darowizny przysługujące Wnioskodawcy prawo do zarejestrowanych Znaków towarowych. W konsekwencji, przekazanie przez Wnioskodawcę w drodze darowizny ww. prawa nie będzie wywoływało u Niego skutków podatkowych w podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności nie spowoduje powstania po stronie Wnioskodawcy – przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Żaden bowiem z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie przewiduje w przypadku przekazania w formie darowizny przychodu po stronie przekazującego.

Podsumowując, przekazanie przez Wnioskodawcę w drodze darowizny zarejestrowanych w OHIM Znaków towarowych, nie będzie wywoływało u Wnioskodawcy skutków podatkowych w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn.

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2015 r., poz. 86, z późn. zm.), podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej ,,podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. tytułem darowizny.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że każda darowizna (w której obdarowanym jest osoba fizyczna), bez względu na przedmiot darowizny, a zatem również darowizna znaku towarowego, dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlega przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn, co wyklucza możliwość jej opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednocześnie ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji „darowizny”, dlatego należy odwołać się w tym względzie do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.). Zgodnie z art. 888 § 1 ww. ustawy przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Z kolei w myśl art. 889 Kodeksu cywilnego, nie stanowią darowizny następujące bezpłatne przysporzenia:

• gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami Kodeksu;
  

• gdy kto zrzeka się prawa, którego jeszcze nie nabył albo które nabył w taki sposób, że w razie zrzeczenia się prawo jest uważane za nie nabyte.
  
  

Natomiast z treści art. 890 § 1 Kodeksu cywilnego, wynika, że oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Zatem daną czynność można uznać za darowiznę, jeżeli posiada cechy tegoż zobowiązania, tzn. gdy zostanie złożone oświadczenie darczyńcy o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o jej przyjęciu, a ponadto czynność ta musi polegać na nieodpłatnym świadczeniu darczyńcy (kosztem jego majątku) na rzecz obdarowanego, pod warunkiem, że czynność ta nie została wymieniona w treści cytowanego art. 889 ustawy.

Przywołane powyżej regulacje wskazują, że podstawowym elementem umowy darowizny, niezbędnym do uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do innego świadczenia w przyszłości. Przy czym to świadczenie drugiej strony nie musi mieć charakteru majątkowego, może być np. korzyścią osobistą. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny, jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony. Jeżeli darczyńca dokonuje świadczenia, mając nadzieję uzyskania w zamian w przyszłości jakiejś korzyści majątkowej lub osobistej, to nie można mówić o darowiźnie.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, posiada status polskiego rezydenta podatkowego oraz prowadzi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność gospodarczą. Wnioskodawca jest właścicielem znaków słowno-graficznych. Znaki towarowe zostały zarejestrowane przez Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM) zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami wspólnotowymi. Wnioskodawca ma zamiar przekazać w przyszłości swojej żonie znaki towarowe w formie darowizny (nieodpłatne przekazanie). Znaki towarowe zostaną darowane z majątku osobistego Wnioskodawcy do majątku osobistego jego żony. Znaki towarowe przekazane przez Wnioskodawcę żonie, będą wykorzystywane w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Na potrzeby planowanej darowizny dokonana zostanie wycena Znaków towarowych. Wartość Znaków towarowych na dzień dokonania darowizny zostanie określona przez niezależnego rzeczoznawcę majątkowego i będzie odzwierciedlać wartość rynkową Znaków towarowych, które w dniu przyjęcia ich do używania przez żonę Wnioskodawcy, będą nadawały się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb prowadzonej przez żonę działalności gospodarczej.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz przywołane regulacje prawne stwierdzić należy, że przeniesienie na żonę Wnioskodawcy w drodze darowizny (nieodpłatne przekazanie), wskazanych we wniosku Znaków towarowych nie spowoduje powstania u Wnioskodawcy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, ponieważ nie będzie ono wiązało się z jego odpłatnym zbyciem.

Dokonując oceny prawnej zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku na gruncie wykładni obowiązujących przepisów prawa stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie należy wskazać, że ocenie interpretacyjnej nie podlegała kwestia dotycząca tego, czy transakcja darowizny dokonywana na warunkach przedstawionych we wniosku jest prawnie dopuszczalna. Kwestia ta nie jest regulowana przepisami prawa podatkowego. Co więcej, warunki dokonania darowizny stanowią element opisu zdarzenia przyszłego, na podstawie którego organ podatkowy wydaje interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ……, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.