INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 września 2011r. (data wpływu do tut. organu 22 września 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 grudnia 2011r. (data wpływu 28 grudnia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy otrzymana od kontrahenta za pośrednictwem poczty elektronicznej w pliku elektronicznym, np. PDF, a następnie wydrukowana faktura VAT stanowi dla Spółki podstawę do odliczenia podatku VAT zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2011r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy otrzymana od kontrahenta za pośrednictwem poczty elektronicznej w pliku elektronicznym, np. PDF, a następnie wydrukowana faktura VAT stanowi dla Spółki podstawę do odliczenia podatku VAT zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 grudnia 2011r. (data wpływu 28 grudnia 2011r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 15 grudnia 2011r. znak: IBPP2/443-1063/11/BW, IBPP2/443-1064/11/BW.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w zakresie zdefiniowanym w Statucie Wnioskodawca (Spółka) wystawia na rzecz swoich kontrahentów faktury VAT.

Obecnie Wnioskodawca rozważa wprowadzenie poczty elektronicznej (email) jako formy komunikacji pomiędzy Wnioskodawcą, a kontrahentami w zakresie przesyłania (dostarczania) faktur VAT. Faktury VAT dokumentujące sprzedaż będą wystawiane przez Wnioskodawcę poprzez ręczne wprowadzenie danych do pliku w formacie MS Excel i zapisane w pliku elektronicznym, np. pliku PDF. Plik elektroniczny z fakturą VAT Wnioskodawca ma zamiar przesyłać za pośrednictwem poczty elektronicznej do kontrahenta. Po odebraniu takiego pliku kontrahent będzie mógł wydrukować zawartość pliku i wydrukowaną fakturę VAT załączyć do prowadzonej dokumentacji.

W zakresie otrzymywanych faktur VAT Wnioskodawca zamierza uzgodnić z kontrahentami, że będą oni przesyłali Wnioskodawcy faktury VAT za pośrednictwem poczty elektronicznej w formie pliku elektronicznego, np. pliku PDF. Zawartość otrzymanego pliku elektronicznego następnie będzie drukowana i faktura VAT będzie załączana do prowadzonej dokumentacji. Wydrukowana i załączona do dokumentacji faktura VAT będzie dla Wnioskodawcy podstawą do odliczenia podatku VAT naliczonego zgodnie z dyspozycją przepisu art. 86 ustawy o VAT.

W piśmie uzupełniającym z dnia 21 grudnia 2011r. Wnioskodawca uzupełnił przedstawione zdarzenie przyszłe i wyjaśnił, iż:

Przedstawiony we wniosku sposób dostarczania faktur będzie podlegał akceptacji przez strony transakcji.

Przedstawiony we wniosku planowany sposób dostarczania faktur w ocenie Wnioskodawcy nie podlega regulacjom rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 1 grudnia 2011r. w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej (Dz. U z 2010, Nr 249, poz. 1661), stąd też dla istoty sprawy nie ma zatem znaczenia stwierdzenie zapewnienia autentyczności pochodzenia i integralności treści faktur w rozumieniu przedmiotowego rozporządzenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy otrzymana od kontrahenta za pośrednictwem poczty elektronicznej w pliku elektronicznym, np. PDF, a następnie wydrukowana faktura VAT stanowi dla Spółki podstawę do odliczenia podatku VAT zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 Nr 54 poz. 535 ze zm.)...

Zdaniem Wnioskodawcy, wystawienie faktury VAT i przesłanie kontrahentowi takiej faktury w formie pliku elektronicznego (np. PDF) za pośrednictwem poczty elektronicznej a następnie jej wydrukowanie przez kontrahenta i załączenie do prowadzonej dokumentacji pozostaje w zgodzie z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 Nr 54 poz. 535 ze zm., dalej: „ustawa o VAT”) oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360; dalej: „rozporządzenie w sprawie fakturowania").

Jednocześnie otrzymana od kontrahenta za pośrednictwem poczty elektronicznej w pliku elektronicznym, np. PDF, a następnie wydrukowana faktura VAT uprawnia Wnioskodawcę do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego wynikającego z tej faktury zgodnie z regulacją art. 86 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska

Na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy. Ustawodawca nie uregulował jednocześnie w tym przepisie dopuszczalnych form, w jakich faktury mogą być wystawiane, oraz przesyłane do kontrahenta. W wyroku WSA w Warszawie z dnia 20 czerwca 2011r. sygn. III SA/Wa 181/11 Sąd powołując się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2010r., sygn. akt I FSK 1444/09 podkreślił: iż „w wyroku tym NSA podniósł, że prawodawca krajowy - expressis verbis - nie wypowiada się w art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług co do ewentualnej konieczności wystawiania przez podatników VAT faktur w formie papierowej.

Jak słusznie zauważyła Spółka, ustawodawca w ogóle nie wypowiada się w tym przepisie co do formy faktury, a językowa analiza wspomnianego przepisu nie stoi – w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego - na przeszkodzie konstatacji, że faktury mogą być wystawiane również w formie innej niż papierowa. W szczególności należy uznać, że posłużenie się przez ustawodawcę wyrażeniem „wystawia" nie ogranicza zakresu normowania wskazanego przepisu do faktur w formie papierowej".

Przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360; dalej: „rozporządzenie w sprawie fakturowania") uszczegóławiają regulację art. 106 ust. ustawy o VAT wskazując m. in. jakie dane powinna zawierać faktura, termin w jakim faktura powinna zostać wystawiona, zaś w § 19 ust. 1 wskazuje, że faktury są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, oryginał faktury powinien otrzymać nabywca, a kopię faktury zatrzymuje sprzedawca. Nabywca towarów lub usług powinien zatem otrzymać oryginał faktury, przy czym także przepisy rozporządzenia w sprawie fakturowania nie precyzują w jakiej postaci nabywca powinien tę fakturę otrzymywać.

Kwestię przesyłania faktur reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010r. w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej (Dz. U z 2010, Nr 249, poz. 1661; dalej: „rozporządzenie w sprawie efaktur"). Analiza treści rozporządzenia w sprawie e-faktur wyraźnie wskazuje jednak, że ustawodawca wprost uregulował w tym akcie prawnym tylko sytuację kiedy faktury są zarówno przesyłane jak i przechowywane w formie elektronicznej po uzyskaniu uprzedniej zgody kontrahenta na taką formę fakturowania oraz przy zachowaniu autentyczności pochodzenia i integralności treści faktury. Zgodnie z postanowieniami § 8 tego rozporządzenia: „Faktury przestane w formie elektronicznej i przechowywane w tej formie udostępniane są organowi podatkowemu i organowi kontroli skarbowej w trybie umożliwiającym tym organom bezzwłoczny ich pobór i przetwarzanie danych w nich zawartych". Zdecydowanie należy zatem uznać, że wskazane rozporządzenie expressis verbis nie odnosi się do faktur, które są sporządzane i przekazywane w formie elektronicznej, a następnie drukowane i przechowywane w formie papierowej, a taki model Wnioskodawca zamierza wdrożyć w swojej działalności. W konsekwencji wystawiane i przesyłane przez Wnioskodawcę faktury VAT z wykorzystaniem poczty elektronicznej nie podlegają regulacji rozporządzenia o e-fakturach.

Również analiza ustawodawstwa wspólnotowego prowadzi do wniosku, że podatnicy powinni mieć w prawodawstwie krajowym zagwarantowaną możliwość sporządzania i przesyłania faktur w formie elektronicznej, bez konieczności przechowywania ich w tej samej formie.

Zgodnie z art. 232 Dyrektywy nr 2006/112/WE, faktury mogą zostać przesłane w formie papierowej lub, z zastrzeżeniem akceptacji odbiorcy, mogą zostać przesłane lub udostępnione drogą elektroniczną. Natomiast w myśl art. 233 ust. 1 Dyrektywy, Państwa członkowskie akceptują faktury przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną, pod warunkiem że autentyczność pochodzenia faktur i integralność ich treści zagwarantowano przy użyciu zaawansowanego podpisu elektronicznego lub za pomocą elektronicznej wymiany danych (EDI). Jednocześnie zgodnie z tym przepisem, faktury mogą być również przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną przy zastosowaniu innych metod, z zastrzeżeniem ich akceptacji przez zainteresowane państwo lub państwa członkowskie. Z kolei zgodnie z art. 234 Dyrektywy, państwa członkowskie nie mogą nakładać na podatników dostarczających towary lub świadczących usługi na ich terytorium żadnych innych obowiązków ani formalności związanych z przesyłaniem lub udostępnianiem faktur drogą elektroniczną.

Z łącznej analizy powyższych przepisów Dyrektywy 2006/112/WE wynikają dwa wnioski. Po pierwsze. Państwa członkowskie mogą dopuścić - jako inną metodę - przesyłanie i udostępnianie faktur w formie elektronicznej bez wykorzystania żadnej z dwóch wskazanych w art. 233 ust. 1 metod, w tym bez konieczności posłużenia się zaawansowanym podpisem elektronicznym (art. 233 ust. 1 zdanie 2 Dyrektywy). Po drugie, Państwa członkowskie nie mogą ograniczać możliwości sporządzania i przesyłania faktur w formie elektronicznej wyłącznie do sytuacji, w których również przechowywanie tych faktur będzie następowało w formie elektronicznej (art. 234 Dyrektywy). We wskazanym wyżej wyroku WSA w Warszawie podkreślił, że „należy zatem z jednej strony stwierdzić, że w świetle prawa wspólnotowego podatnicy powinni mieć w prawodawstwie krajowym zagwarantowaną możliwość sporządzania i przesyłania faktur w formie elektronicznej, bez konieczności przechowywania ich w tej samej formie, z drugiej strony natomiast, krajowe rozporządzenie w sprawie faktur elektronicznych (przy braku innych regulacji w tym zakresie) wprost reguluje wyłącznie sytuacje, w których zarówno sporządzenie, jak i przesłanie oraz przechowywanie tych faktur następuje w formie elektronicznej".

„(...) Prowspólnotowa wykładnia prowadzi zatem z jednej strony do wniosku, że prawodawca krajowy uregulował kwestię wystawiania i przekazywania faktur w formie elektronicznej, bez konieczności ich przechowywania w tej samej formie, tyle że nie uczynił tego wprost, z drugiej zaś strony wskazuje, że skoro w odniesieniu do faktur przechowywanych w formie elektronicznej wprowadzono wymóg ich kwalifikowanego uwierzytelnienia, to - a contrario - w przypadku faktur elektronicznych nieprzechowywanych w tej formie, wymóg taki nie istnieje, w przeciwnym razie byłby bowiem wprost wyrażony."

Również ETS w wyroku w sprawie Terra Baubedarf - Handel GmbH (wyrok z dnia 29 kwietnia 2004r. sygn. C-152/02) podkreślił, że prawo do odliczenia podatku uzależnione jest od dostarczenia towarów (lub wykonania usługi) oraz od posiadania faktury lub dokumentu, który na podstawie kryteriów ustalonych przez dane państwo może pełnić rolę faktury.

Tak samo wypowiedział się ETS w wyroku w sprawach połączonych Lea Jeunehommei EGI (wyrok z dnia 17 lipca 1988r. sygn. C-123 i 330/87), w którym dodatkowo stwierdził, że dane, jakich państwa członkowskie mogą żądać, z uwagi na ich liczbę i rodzaj nie mogą w praktyce uniemożliwić lub utrudniać wykonania prawa do odliczenia.

Zgodnie ze stanowiskiem doktryny „Stanowisko resortu finansów, a także sądu pierwszej instancji, prowadzi do wniosku, że fakturą dającą prawo do odliczenia jest jedynie faktura, która została sporządzona i wydrukowana przez sprzedawcę (wydrukowana na drukarce tego sprzedawcy). Stanowisko to jest błędne. Po pierwsze, nie wynika ono z przepisów prawa krajowego ani prawa wspólnotowego. Faktura przesłana e-mailem lub faksem, a następnie wydrukowana, jest fakturą identyczną z fakturą, która zostałaby przesłana pocztą, kurierem czy też doręczona osobiście. Nie jest oczywiście tą samą fakturą, ale bez wątpienia taką samą. Zawiera bowiem te same informacje, które zawiera faktura wystawiona przez sprzedawcę" (tak Małgorzata Militz, Przegląd podatkowy nr 7/2010, str. 14).

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, do faktur elektronicznych przesyłanych za pośrednictwem poczty elektronicznej, które będą wydrukowane przez odbiorcę i przechowywane w formie papierowej nie znajdują zastosowania wymogi określone w rozporządzeniu w sprawie efaktur. Faktury te nie są bowiem fakturami wystawianymi i przechowywanymi w formie elektronicznej. W analizowanym stanie faktycznym elektroniczny jest jedynie sposób komunikacji między podatnikiem a kontrahentem. W konsekwencji zakodowanie wystawionej faktury VAT w formie pliku elektronicznego (np. PDF) i przesłanie takiego pliku kontrahentowi za pośrednictwem poczty elektronicznej jest zdaniem Wnioskodawcy zgodne z przepisami ustawy o VAT oraz innymi przepisami regulującymi zasady wystawiania faktur.

Jednocześnie w sytuacji, gdy Wnioskodawca otrzyma od kontrahenta fakturę elektroniczną w postaci pliku elektronicznego, np. PDF za pośrednictwem poczty elektronicznej, następnie wydrukuje taką fakturę VAT, podda ją kontroli i akceptacji zgodnie z obowiązującymi w Spółce procedurami, załączy do prowadzonej dokumentacji oraz zaewidencjonuje w ewidencji VAT, Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w takiej fakturze na zasadach ogólnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Stosownie do art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18. Jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych

Z ww. przepisów wynika, iż podstawą do odliczenia podatku naliczonego są otrzymane przez podatnika faktury VAT dokumentujące nabycie towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Od dnia 1 stycznia 2011r. sposób i warunki przysyłania oraz przechowywania faktur w formie elektronicznej reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010r. w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej (Dz. U. Nr 249, poz. 1661) wydane na podstawie delegacji zawartej w art. 106 ust. 10 i 11 ustawy o VAT. W myśl § 3 ust. 1 i ust. 2 ww. rozporządzenia, faktury mogą być przesyłane, w tym udostępniane, w formie elektronicznej w dowolnym formacie elektronicznym, pod warunkiem uprzedniej akceptacji tego sposobu przesyłania faktur przez odbiorcę faktury, zwanej dalej "akceptacją". Akceptacja albo jej cofnięcie może być wyrażona w formie pisemnej lub w formie elektronicznej.

Zgodnie z § 4 ww. rozporządzenia, faktury mogą być przesyłane w formie elektronicznej pod warunkiem zapewnienia autentyczności pochodzenia i integralności treści faktury. § 2 ust. 1 rozporządzenia definiuje pojęcia: autentyczność pochodzenia faktury i integralność jej treści. I tak przez :

• autentyczność pochodzenia faktury rozumie się pewność co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo wystawcy faktury;
• integralność treści faktury rozumie się, że w fakturze nie zmieniono danych, które powinna zawierać faktura.
  
  

Stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, autentyczność pochodzenia i integralność treści faktury są zachowane, w szczególności, w przypadku wykorzystania:

1. bezpiecznego podpisu elektronicznego w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. Nr 130, poz. 1450 z późn. zm.), weryfikowanego za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, lub
2. elektronicznej wymiany danych (EDI) zgodnie z umową w sprawie europejskiego modelu wymiany danych elektronicznych, jeżeli zawarta umowa, dotycząca tej wymiany, przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia faktury i integralność jej danych.
   
   

W myśl § 19 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórych podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360) faktury i faktury korygujące są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca.

Stosownie do § 19 ust. 2 powołanego rozporządzenia, przepisu ust. 1 nie stosuje się do faktur i faktur korygujących przesyłanych w formie elektronicznej. W przypadku tych faktur sprzedawca przesyła je, w tym udostępnia, nabywcy, zachowując je jednocześnie w swojej dokumentacji.

Jednocześnie w myśl § 21 powołanego rozporządzenia:

1. Podatnicy są obowiązani przechowywać faktury oraz faktury korygujące, a także duplikaty tych dokumentów, do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.
2. Podatnicy przechowują faktury, faktury korygujące, a także duplikaty tych dokumentów, w podziale na okresy rozliczeniowe w dowolny sposób zapewniający:
   1. autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność tych faktur od momentu ich wystawienia do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego,
   2. łatwe ich odszukanie,
   3. organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej na żądanie, zgodnie z odrębnymi przepisami, bezzwłoczny dostęp do faktur, a w przypadku faktur przechowywanych w formie elektronicznej umożliwiający tym organom również przetwarzanie danych w nich zawartych.
3. Autentyczność pochodzenia, o której mowa w ust. 2 pkt 1, oznacza pewność co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo wystawcy faktury.
4. Integralność treści, o której mowa w ust. 2 pkt 1, oznacza, że w fakturze nie zmieniono danych, które powinna zawierać faktura.
   
   

Dokonując analizy powołanych wyżej przepisów zależy zauważyć, iż rozważania Wnioskodawcy na temat znaczenia wyrazu „wystawić” dokonane są w sposób zawężający, bez uwzględniania całokształtu przepisów obowiązujących w tym zakresie.

Zgodnie z przepisem art. 232 Dyrektywy 2006/112/WE faktury mogą zostać przesyłane w formie papierowej lub mogą zostać przesłane lub udostępnione drogą elektroniczną.

Zatem udostępniając fakturę poprzez pocztę elektroniczną, Zainteresowany niewątpliwie dokonuje elektronicznego przekazu treści tego dokumentu zapisanej w języku informatycznym.

W myśl art. 233 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Dz. Urz. UE L nr 189) Państwa członkowskie akceptują faktury przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną, pod warunkiem że autentyczność pochodzenia faktur i integralność ich treści zagwarantowano przy użyciu jednej z następujących metod:

1. za pomocą zaawansowanego podpisu elektronicznego w rozumieniu art. 2 pkt 2) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 1999/93/WE z dnia 13 grudnia 1999r. w sprawie wspólnotowych ram w zakresie podpisów elektronicznych (1);
2. za pomocą elektronicznej wymiany danych (EDI) zgodnie z definicją zawartą w art. 2 zalecenia Komisji 1994/820/ WE z dnia 19 października 1994r. dotyczącego aspektów gdy porozumienie dotyczące takiej wymiany przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia i integralność danych.
   
   

Faktury mogą być jednak przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną przy zastosowaniu innych metod, z zastrzeżeniem ich akceptacji przez zainteresowane państwo lub państwa członkowskie.

Z powyższego wynika, iż przepis art. 233 Dyrektywy VAT 2006/112/WE dopuszcza możliwość stosowania innych (mniej zaawansowanych technicznie) sposobów zapewnienia autentyczności pochodzenia i integralności treści przesyłanej e-faktury. Jednakże państwa członkowskie dokonują akceptacji sposobu przesyłania faktur drogą elektroniczną.

Nowa redakcja art. 233 Dyrektywy 112 regulująca ww. kwestie, została dokonana w taki sposób, aby kwestie techniczne wystawiania, przesyłania i przechowywania faktur całkowicie pozostawić w gestii podatnika, ograniczając rolę państw członkowskich do funkcji weryfikatora przyjętych przez podatników procedur umożliwiających kontrolę prawidłowości rozliczania podatku VAT.

Zatem ocena „prawidłowości” faktury jako dowodu ma być dokonywana z perspektywy „autentyczności” jej pochodzenia oraz zachowania „integralności treści”.

W związku z tym, faktury takie muszą spełniać wymogi określone w cytowanym wyżej rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur.

Z uwagi zaś na specyfikę tego rodzaju faktur, ustawodawca nakazał - w przypadku ich wystawiania - dochowanie wymogu autentyczności i integralności, które zostały również przewidziane regulacjami dotyczącymi faktur papierowych.

Z treści wniosku wynika, iż w iż Wnioskodawca z związku z prowadzoną działalnością gospodarczą wystawia na rzecz swoich kontrahentów faktury VAT. Obecnie Wnioskodawca rozważa wprowadzenie poczty elektronicznej (email) jako formy komunikacji pomiędzy Wnioskodawcą, a kontrahentami w zakresie przesyłania (dostarczania) faktur VAT. Faktury VAT dokumentujące sprzedaż będą wystawiane przez Wnioskodawcę poprzez ręczne wprowadzenie danych do pliku w formacie MS Excel i zapisane w pliku elektronicznym, np. pliku PDF. Plik elektroniczny z fakturą VAT Wnioskodawca ma zamiar przesyłać za pośrednictwem poczty elektronicznej do kontrahenta.

W zakresie otrzymywanych faktur VAT Wnioskodawca zamierza uzgodnić z kontrahentami, że będą oni przesyłali Wnioskodawcy faktury VAT za pośrednictwem poczty elektronicznej w formie pliku elektronicznego, np. pliku PDF. Zawartość otrzymanego pliku elektronicznego następnie będzie drukowana i faktura VAT będzie załączana do prowadzonej dokumentacji. Przedstawiony we wniosku sposób dostarczania faktur będzie podlegał akceptacji przez strony transakcji.

Wnioskodawca wskazał również, iż planowany sposób dostarczania faktur nie podlega regulacjom rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010r. w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej (Dz. U z 2010, Nr 249, poz. 1661), stąd też dla istoty sprawy nie ma zatem znaczenia stwierdzenie zapewnienia autentyczności pochodzenia i integralności treści faktur w rozumieniu przedmiotowego rozporządzenia.

Z powyższego wynika zatem, że owszem wskazany przez Wnioskodawcę sposób dostarczania faktur będzie podlegał akceptacji przez strony transakcji, jednakże sposób ten nie podlega, jak wskazał Wnioskodawca, regulacjom rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej (…). Tym samym Wnioskodawca nie wskazał, iż dla faktur które zamierza przesyłać pocztą elektroniczną będzie zapewniona autentyczność pochodzenia i integralność treści faktury.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawione zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, iż co do zasady, obowiązujące regulacje prawne dopuszczają możliwość wysyłania i otrzymywania faktur e-mailem w postaci pliku PDF.

Zatem otrzymywanie faktur w formacie PDF skierowanego do odbiorcy faktury jest równoważne w skutkach podatkowych z otrzymaniem faktury w formie papierowej, o ile zostanie zapewniona autentyczność pochodzenia i integralność treści przedmiotowych faktur, o której mowa w cyt. rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010r. Wówczas podatnik posiada możliwość dokonania odliczenia podatku na podstawie otrzymanych faktur VAT w formacie PDF w zakresie, w jakim nabyte towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych i nie zaistnieją okoliczności skutkujące brakiem prawa do odliczenia (np. zawarte w art. 88 ustawy o VAT). Wskazać przy tym należy na bezwzględny wymóg prawny zapewnienia autentyczności pochodzenia i integralności treści faktur oraz akceptacji sposobu przesyłania faktur przez odbiorcę faktury.

Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca stwierdza, iż planowany sposób dostarczania faktur nie podlega regulacjom rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010r. oraz dla istoty sprawy nie ma znaczenia stwierdzenie zapewnienia autentyczności pochodzenia i integralności treści faktur w rozumieniu przedmiotowego rozporządzenia, tym samym Wnioskodawca nie będzie mógł dokonać odliczenia podatku na podstawie otrzymanych faktur VAT w formacie PDF, bowiem faktury te nie będą spełniały wymogów określonych wyżej cytowanymi przepisami. Tylko faktury przesłane poczta elektroniczna, które spełniają warunki ww. rozporządzenia uprawniają do odliczenia podatku naliczonego w nich zawartego, pod warunkiem niezaistnienia przesłanek zawartych w art. 88 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.