Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-961/14/IL
z 22 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2014 r. (data wpływu 22 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 stycznia 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania ulgi rehabilitacyjnej jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2014 r. został złożony wniosek, uzupełniony pismem z dnia 21 stycznia 2015 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania ulgi rehabilitacyjnej

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest emerytką posiadającą orzeczenie o stopniu niepełnosprawności – II grupa inwalidzka o symbolu niepełnosprawności 05R 07S wydane przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 13 marca 2008 r. Orzeczenie zostało wydane na stałe. Jest właścicielem samochodu osobowego. W 2013 r. korzystała z odpłatnego turnusu rehabilitacyjnego, w czasie którego korzystała z zabiegów rehabilitacyjnych w okresie od 6 marca do 20 marca 2013 r. Odpłatność za turnus w kwocie 1.092 zł Wnioskodawczyni odliczyła od dochodu za 2013 r. Na turnus rehabilitacyjny pojechała własnym samochodem, ponieważ ma problemy z poruszaniem się, co potwierdza orzeczenie o niepełnosprawności. W związku z tym Wnioskodawczyni dokonała odliczenia w wysokości 2.280 zł. Wydatki te są wydatkami faktycznie poniesionymi. Ponadto Wnioskodawczyni dokonała odliczenia wydatków na leki, które lekarz specjalista stwierdził że powinna stosować stale w kwocie 1.044 zł 02 gr tj. w wysokości stanowiącej różnicę między faktycznie poniesionymi wydatkami a kwotą 100 zł miesięcznie. Łączna kwota wydatków na cele rehabilitacyjne odliczonych przez Wnioskodawczynię w 2013 r. to 4.416 zł 02 gr.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni prawidłowo odliczyła wartość wydatków dotyczących turnusu rehabilitacyjnego i leków?
2. Czy konieczne jest posiadanie skierowania na turnus rehabilitacyjny?
3. Czy konieczne jest posiadanie dokumentu potwierdzającego korzystanie z zabiegów rehabilitacyjnych w czasie pobytu na turnusie rehabilitacyjnym?
4. Czy Wnioskodawczyni mogła odliczyć od dochodu dojazd samochodem osobowym własnym na turnus rehabilitacyjny, jeżeli ma problemy z chodzeniem, o czym świadczy orzeczenie Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności?

Wnioskodawczyni uważa, iż będąc osobą niepełnosprawną z orzeczoną niepełnosprawnością o symbolu 05R 07S spełnia warunki do odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne stosownie do przepisów art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Wnioskodawczyni, jako osoba niepełnosprawna z orzeczoną niepełnosprawnością narządu ruchu 05-R nie musi przedstawiać skierowania na turnus rehabilitacyjny, za który pokryła 100% odpłatności z własnego dochodu i nie korzystała z dofinansowania.

Według Wnioskodawczyni odliczając wydatki za leki na kwotę 1.044 zł 02 gr, po odliczeniu 100 zł miesięcznie również spełniła warunki skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej wynikającej z przepisów zawartych w art. 26 ust.7a ww. ustawy. Wnioskodawczyni wskazuje, że prawidłowo odliczyła wartość wydatków dotyczących turnusu rehabilitacyjnego i leków.

Wnioskodawczyni wskazuje, również, że prawidłowo odliczyła koszty używania samochodu osobowego stanowiącego jej współwłasność na potrzeby związane z rehabilitacją w kwocie 2.280 zł. W opinii Wnioskodawczyni powinna posiadać dokument potwierdzający korzystanie z zabiegów rehabilitacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
   
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
   
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
   
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
   
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
   
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
   
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
    
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
    
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
    
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    
    
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
       
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
       
       
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł;
    
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    
    
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
       
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
       
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
       

Ponadto wydatki te, zgodnie z art. 26 ust. 7b tejże ustawy, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Powołany powyżej przepis art. 26 ust. 7c stanowi, że w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
      
      
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Należy zaznaczyć, że katalog wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest zatem ich interpretacja rozszerzająca.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni poniosła wydatki za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym, w kwocie 1.092 zł, które odliczyła od dochodu za 2013 r. Na turnus rehabilitacyjny pojechała własnym samochodem i w związku z tym odliczyła od dochodu kwotę 2.280 zł, którą faktycznie poniosła na używanie samochodu. Dokonała również odliczenia za leki, które lekarz specjalista stwierdził że powinna stosować stale w kwocie 1.044 zł 02 gr tj. w wysokości stanowiącej różnicę między faktycznie poniesionymi wydatkami a kwotą 100 zł miesięcznie. Łączna kwota wydatków na cele rehabilitacyjne odliczonych przez Wnioskodawczynię w 2013 r. to 4.416 zł 02 gr.

W odniesieniu do wydatków dotyczących odpłatności za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym, wskazać należy, iż zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji „turnus rehabilitacyjny”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o ustawę dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r., Nr 127, poz. 721 ze zm.).

Zgodnie z art. 10c tej ustawy turnus rehabilitacyjny oznacza zorganizowaną formę aktywnej rehabilitacji połączonej z elementami wypoczynku, której celem jest ogólna poprawa psychofizycznej sprawności oraz rozwijanie umiejętności społecznych uczestników, między innymi przez nawiązywanie i rozwijanie kontaktów społecznych, realizację i rozwijanie zainteresowań, a także przez udział w innych zajęciach przewidzianych programem turnusu.

Zatem wystarczającą przesłanką do skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej określonej w art. 26 ust. 7a pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest to, aby Wnioskodawczyni poniosła wydatek za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym i posiadała dokument stwierdzający jego poniesienie, nie jest konieczne posiadanie skierowania na turnus.

Zatem wydatek poniesiony przez Wnioskodawczynię na odpłatność za pobyt w 2013 r. na turnusie rehabilitacyjnym, jeśli posiada dokument potwierdzający jego poniesienie można było odliczyć od dochodu rozliczając podatek dochodowy od osób fizycznych za 2013 r., w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Natomiast w kwestii odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na dojazd własnym samochodem osobowym na turnus rehabilitacyjny wskazać należy iż, zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Zatem, jeśli Wnioskodawczyni poniosła wydatki na używanie własnego samochodu w związku z przejazdem na turnus rehabilitacyjny, w ramach którego odbyła niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, wówczas ma prawo do odliczenia tych wydatków od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Warto dodatkowo zauważyć, że wysokość odliczenia uzależniona jest od stopnia użytkowania samochodu, tzn. związana jest z faktycznym ponoszeniem określonych wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określeniu limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2 280 zł" wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od stopnia użytkowania samochodu.

Wprawdzie Wnioskodawczyni nie ma obowiązku dokumentowania ww. wydatków, jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej jest obowiązana przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności: okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Ponadto wydatki na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków ZFRON, Zakładowego Funduszu Aktywności, PFRON lub NFZ, ZFŚS albo nie został zwrócony w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane z tych funduszy, odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Natomiast w odniesieniu do wydatków poniesionych na zakup leków wskazać należy że, wydatki te podlegają odliczeniu w ramach art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych o ile zakupione leki mieszczą się w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i lekarz specjalista stwierdził, że są one konieczne do stosowania przez okres stały lub czasowy. Definicja leku zawarta jest ustawie z dnia 6 września 2001 r. prawo farmaceutyczne (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 ze zm.). Wynika z niej, iż lek jest produktem leczniczym tj. substancją (mieszaniną substancji), której przypisuje się właściwości zapobiegania lub leczenia chorób bądź jest podawany pacjentowi w celu postawienia diagnozy albo w celu przywrócenia, poprawienia czy modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu.

W związku z powyższym jeżeli Wnioskodawczyni poniosła wydatki na zakup leków, co do których lekarz specjalista stwierdził, że powinna je stosować (stale lub czasowo), to – miała prawo odliczyć wydatki poniesione na ten cel w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu, a kwotą 100 zł - zgodnie z treścią art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wysokość wydatków na zakup leków ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Dokument ten winien zawierać dane personalne osoby ponoszącej wydatek na ten cel. Dokumentem takim może być dowód z którego wynikać będzie kto, kiedy i jakiego rodzaju wydatek poniósł. Dowodem tym nie musi być koniecznie faktura VAT.

Reasumując, wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię w 2013 r. na odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym, dojazd własnym samochodem na turnus rehabilitacyjny, oraz zakup leków można uznać za wydatki, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 5, 12 i 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile zostały spełnione pozostałe warunki (przytoczone wyżej), określone w art. 26 ust. 7b i 7d ww. ustawy i z tytułu ich poniesienia Wnioskodawczyni przysługiwało prawo ich odliczenia od dochodu w zeznaniu podatkowym za rok 2013.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.