Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-109/16/MPŁ
z 22 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2016 r. (data wpływu 3 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• ustalenia przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe,
• kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania w związku z uiszczaniem na terytorium Niemiec podatku od wartości dodanej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi indywidualną działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEiDG); prowadzi działalność handlową, a jej przedmiotem są części zamienne oraz akcesoria motoryzacyjne. Wnioskodawczyni nie prowadzi sprzedaży kompletnych pojazdów, posiada sklep stacjonarny w Polsce (w miejscu prowadzenia działalności), a ponadto sprzedaje towary w sprzedaży wysyłkowej, zarówno na terytorium Polski, jak i do innych krajów Unii Europejskiej. Wnioskodawczyni korzysta przy tym z własnego sklepu internetowego oraz internetowych platform sprzedaży.

Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku od towarów i usług, opodatkowanym podatkiem dochodowym zgodnie z art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (podatek liniowy). Jej klientami zarówno w kraju, jak i za granicą są przede wszystkim osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej (konsumenci). Nabywcami są między innymi osoby zamieszkałe na terytorium Niemiec.

Jesienią 2015 roku, przewidując przekroczenie rocznego limitu 100.000 euro wartości sprzedaży wysyłkowej do Niemiec, o którym mowa w art. 23 ust. 1, ust. 2, ust. 4 i ust. 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, Wnioskodawczyni dokonała rejestracji w niemieckim urzędzie podatkowym („Finanzamt”) w charakterze podatnika niemieckiego podatku od wartości dodanej. W Niemczech podatek ten określany jest zamiennie jako „Umsatzsteuer” lub „Mehrwersteuer”. Jest to niemiecki odpowiednik polskiego podatku od towarów i usług (VAT).

Wnioskodawczyni otrzymała w tej sprawie decyzję z „Finanzamt” datowaną na 10 września 2015 r. Jednocześnie nadano Jej niemiecki numer identyfikacji podatkowej („Steuernummer”). Po przekroczeniu rocznego limitu 100.000 euro wartości sprzedaży do Niemiec, od listopada 2015 roku miejscem opodatkowania sprzedaży towarów do Niemiec jest terytorium Niemiec. W związku z tym w cenach towarów wysyłanych do klientów niemieckich nalicza podatek od wartości dodanej („Umsatzsteuer”: w skrócie „USt”) w stawce podstawowej 19%.

Wnioskodawczyni regularnie wysyła do niemieckiego urzędu podatkowego („Finanzamt”) deklaracje tego podatku („Umsatzsteuer-Voranmeldung”) a także przelewa na rachunek bankowy tego urzędu należny podatek od wartości dodanej „USt”. Termin na wykonanie tych czynności jest określony w niemieckiej ustawie o podatku od wartości dodanej („Umsatzsteuergesetz”), za dany miesiąc do 10 dnia następnego miesiąca. Czynności sprzedaży wysyłkowej towarów do Niemiec podlegają przepisom tej niemieckiej ustawy, natomiast nie podlegają już opodatkowaniu polskim podatkiem od towarów i usług (VAT).

Przychody uzyskane ze sprzedaży wysyłkowej towarów do Niemiec nadal podlegają opodatkowaniu na terytorium Polski, według przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych W dalszym ciągu Wnioskodawczyni korzysta z opodatkowania dochodów podatkiem liniowym, zgodnie z art. 30c tej ustawy. Przy czym w przychodach uzyskiwanych ze sprzedaży wysyłkowej towarów do Niemiec można wyodrębnić:

1. przychód netto, wynikający z cen netto (bez podatku od wartości dodanej „USt”),
2. należny niemiecki podatek od wartości dodanej („USt”),
3. wartość brutto przychodu, która jest sumą wartości netto z punktu (1) i podatku od wartości dodanej „USt” z punktu (2).

Powyższy podział jest charakterystyczny dla sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT i ma swój analogiczny odpowiednik, w sprzedaży opodatkowanej polskim podatkiem od towarów i usług (VAT). Przedmiotem niniejszego wniosku jest interpretacja przepisów podatkowych w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym sprzedaży wysyłkowej towarów na terytorium Niemiec.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy przychodem podlegającym opodatkowaniu zgodnie z art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (podatkiem liniowym) ze sprzedaży wysyłkowej towarów do Niemiec, jest aktualnie przychód netto (bez niemieckiego podatku od wartości dodanej „USt”), czy jest nim przychód brutto (wraz z tym podatkiem „USt”).
2. W przypadku uznania, że przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym jest wartość brutto przychodu ze sprzedaży wysyłkowej towarów do Niemiec, czy za koszt uzyskania przychodu może być uznany zadeklarowany i zapłacony do niemieckiego urzędu podatkowego („Finanzamt”) niemiecki podatek od wartości dodanej „Umsatzsteuer” („USt”)?

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie – w zakresie pyt. 1 – Wnioskodawczyni stwierdziła, że zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności gospodarczej, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, u podatników opodatkowanych podatkiem od towarów i usług – uznaje się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług, czyli przychód netto.

W przypadku sprzedaży opodatkowanej polskim podatkiem VAT. zasada ta jest jednoznacznie określona w tym przepisie. Z takiej też zasady korzystała Wnioskodawczyni do końca października 2015 roku. Zdaniem Wnioskodawczyni, mimo że cytowany przepis posługuje się pojęciem podatku od towarów i usług, obowiązującego na terytorium Polski, to należy tę sprawę rozumieć szerzej, biorąc pod uwagę następujące okoliczności:

1. Polska należy do Unii Europejskiej, w której obowiązują unijne przepisy rangi ustawowej – dyrektywy. Zatem również na terytorium Polski obowiązują dyrektywy unijne, w tym dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Już art. 1 tej dyrektywy stanowi: „Niniejsza dyrektywa ustanawia wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT)”.


2. Natomiast w art. 1 ust. 2 tej dyrektywy czytamy: „Zasada wspólnego systemu VAT polega na zastosowaniu do towarów i usług ogólnego podatku konsumpcyjnego dokładnie proporcjonalnego do ceny towarów i usług, niezależnie od liczby transakcji, które mają miejsce w procesie produkcji i dystrybucji poprzedzającym etap obciążenia tym podatkiem.”

Aktualnie obowiązujące na terytorium Polski krajowe przepisy w zakresie podatku VAT zostały dostosowane do przepisów dyrektywy nr 2006/112/WE Rady, w ramach procesu implementacji. Sam fakt że na określenie podatku VAT stosuje się w Polsce nazwę ustawową: „podatek od towarów i usług” nie oznacza, zdaniem Wnioskodawczyni, że podatek ten jest wyabstrahowany z unijnego systemu podatków od wartości dodanej.

Wręcz przeciwnie, mówi się o zharmonizowanym systemie podatków od wartości dodanej na terytorium Unii Europejskiej. Jednym z wielu dowodów na to jest zdaniem Wnioskodawczyni m.in. art. 23 polskiej ustawy o podatku od towarów i usług. Wywodzi się on z art. 34 dyrektywy 2006/112/WE Rady, który stanowi że w przypadku sprzedaży wysyłkowej towarów z terytorium jednego państwa członkowskiego UE na terytorium innego państwa UE – po przekroczeniu w ciągu roku 100.000 lub 35.000 euro (limit do wyboru przez państwa członkowskie UE) wartości takiej sprzedaży – zmienia się miejsce opodatkowania podatkiem od wartości dodanej (VAT).

Początkowe opodatkowanie podatkiem VAT według przepisów kraju macierzystego podatnika, po przekroczeniu limitu zostaje zmienione na opodatkowanie podatkiem VAT w kraju docelowym sprzedaży wysyłkowej towarów. Według Wnioskodawczyni rozwiązanie to ma głęboki sens. Z jednej strony zapewnia utrzymanie zasad konkurencyjności na rynkach poszczególnych państw członkowskich. Po drugie do pewnego poziomu rozwoju sprzedaży (określonej limitem) zapewnia podatnikowi łatwiejsze dla niego do realizacji opodatkowanie sprzedaży według przepisów jego macierzystego kraju. Dopiero po przekroczeniu limitu, co oznacza rozwój podatnika – przepisy unijne i krajowe w zakresie podatku VAT zgodnie „delegują” tego podatnika na inny obcy mu teren w zakresie przepisów podatkowych. Aczkolwiek biorąc pod uwagę rozwój podatnika - można zakładać że podoła on nowym obowiązkom.

Właśnie te przepisy spowodowały zmianę sytuacji prawnej i faktycznej Wnioskodawczyni w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży wysyłkowej na terytorium Niemiec. Jednak, zdaniem Wnioskodawczyni nie powinny one spowodować zasadniczej zmiany obciążeń podatkowych w zakresie opodatkowania podatkiem, którego przepisy te nie dotyczą - opodatkowania podatkiem dochodowym.

Zdaniem Wnioskodawczyni, intencje zarówno ustawodawcy unijnego jak i ustawodawcy polskiego, wprowadzających rozwiązanie opisane odpowiednio w art. 34 dyrektywy nr 112 a także w art. 23 polskiej ustawy o VAT – dotyczyły wyłącznie podatku VAT.

Celem oddelegowania zapisanego w art. 23 polskiej ustawy o podatku VAT było dostosowanie się do zasad harmonizacji we wspólnym unijnym systemie podatku VAT. Natomiast, zdaniem Wnioskodawczyni nie była intencją, ani unijnego, ani polskiego ustawodawcy, zmiana statusu i sytuacji podatnika (przedsiębiorcy) w zakresie opodatkowania jego przychodów i dochodów podatkiem dochodowym. To zagadnienie jest bowiem uregulowane w międzypaństwowych umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania (w tym w umowie podpisanej między Rzeczpospolitą Polską i Republiką Federalną Niemiec), a także w przepisach krajowych. W przypadku Wnioskodawczyni – w polskiej ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W żadnym z tych aktów prawnych nie przewidziano zmiany sytuacji prawnej ani faktycznej podatnika (przedsiębiorcy) w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym, po przekroczeniu limitu 100.000 euro sprzedaży wysyłkowej towarów z Polski do Niemiec.

Skoro ustawodawca nie przewidział jawnie i jednoznacznie w przepisach zmiany w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym, to zdaniem Wnioskodawczyni – nie powinna ona być określana i narzucana, jako obowiązująca podatnika (przedsiębiorcę).

Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 5 grudnia 2005 r ( znak: PB3-1725/8213-280/WK/O5) stwierdziło że „podatek od towarów i usług” obowiązujący na terenie Polski oraz „podatek od wartości dodanej” o którym mowa w art. 2 pkt 11 polskiej ustawy o podatku od towarów i usług - to podatki tożsame. Z uwagi na tę tożsamość, zdaniem Ministerstwa Finansów, podatki te powinny podlegać tym samym regulacjom prawnym dotyczącym podatku dochodowego.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawczyni przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym (w przypadku Wnioskodawczyni, podatkiem liniowym według art. 30c) – zarówno przed opisaną powyżej zmianą, jak i po tej zmianie, powinna być wartość netto przychodu. Przed zmianą – bez należnego polskiego podatku od towarów i usług, a po zmianie – bez należnego niemieckiego podatku od wartości dodanej („Umsatzsteuer”), który jest odpowiednikiem polskiego podatku VAT, ponieważ oba te podatki są tożsame - mają identyczny charakter i podlegają harmonizacji przepisami dyrektywy nr 2006/112/WE Rady obowiązującymi również na terytorium Polski.

Uznanie stanowiska opisanego powyżej w pkt 1 za nieprawidłowe, oznaczałoby zdaniem Wnioskodawczyni zakwestionowanie tożsamości niemieckiego podatku od wartości dodanej („USt”) z polskim podatkiem od towarów i usług (VAT). To oznaczałoby konieczność zastosowania wykładni art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sposób dosłowny, z uznaniem że zawarte w tym przepisie określenie „należny podatek od towarów i usług” dotyczy wyłącznie podatku VAT obowiązującego na terytorium Polski. Konsekwencją takiego stanowiska byłaby zdaniem Wnioskodawczyni, konieczność zastosowania analogicznej interpretacji przepisu art. 23 ust. 1 pkt 43 tej samej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wyłączenie w tym przepisie z kosztów uzyskania przychodów należnego podatku od towarów i usług, należałoby konsekwentnie odnieść wyłącznie do podatku od towarów i usług obowiązującego na terytorium Polski. Ponieważ w żadnym innym punkcie listy kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów w art. 23 ustawy o pdof nie ma mowy o podatku od wartości dodanej – należałoby zdaniem Wnioskodawczyni uznać, że zadeklarowana w deklaracji podatkowej i zapłacona do niemieckiego organu podatkowego kwota niemieckiego podatku od wartości dodanej („Umsatzsteuer”) - stanowi koszt uzyskania przychodów spełnia bowiem formalnie i faktycznie definicję kosztu uzyskania przychodu zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, w zakresie ustalenia przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe, natomiast w zakresie – kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oparta jest więc na swoistej klauzuli generalnej, zgodnie z którą podatnik ma możliwość odliczania wszelkich kosztów, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu. Jednakże na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą, wykazania że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony: - jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług, - w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,


2. podatek należny: - w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,



1. w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
2. od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,



3. kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 22a-22o, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji - w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług;

Zgodnie z art. 5a pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawie podatku od towarów i usług – oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054).

Natomiast w myśl art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej – rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Zatem ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich. Tym samym nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim, niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi indywidualną działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEiDG); prowadzi działalność handlową, a jej przedmiotem są części zamienne oraz akcesoria motoryzacyjne. Wnioskodawczyni nie prowadzi sprzedaży kompletnych pojazdów, posiada sklep stacjonarny w Polsce (w miejscu prowadzenia działalności), a ponadto sprzedaje towary w sprzedaży wysyłkowej, zarówno na terytorium Polski, jak i do innych krajów Unii Europejskiej. Wnioskodawczyni korzysta przy tym z własnego sklepu internetowego oraz internetowych platform sprzedaży.

Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku od towarów i usług, opodatkowanym podatkiem dochodowym zgodnie z art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (podatek liniowy). Jej klientami zarówno w kraju, jak i za granicą są przede wszystkim osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej (konsumenci). Nabywcami są między innymi osoby zamieszkałe na terytorium Niemiec.

Wnioskodawczyni dokonała rejestracji w niemieckim urzędzie podatkowym w charakterze podatnika niemieckiego podatku od wartości dodanej.

Wnioskodawczyni otrzymała w tej sprawie decyzję datowaną na 10 września 2015 r. Jednocześnie nadano Jej niemiecki numer identyfikacji podatkowej. Po przekroczeniu rocznego limitu 100.000 euro wartości sprzedaży do Niemiec, od listopada 2015 roku miejscem opodatkowania sprzedaży towarów do Niemiec jest terytorium Niemiec. W związku z tym w cenach towarów wysyłanych do klientów niemieckich nalicza podatek od wartości dodanej w stawce podstawowej 19%.

Wnioskodawczyni regularnie wysyła do niemieckiego urzędu podatkowego deklaracje tego podatku a także przelewa na rachunek bankowy tego urzędu należny podatek od wartości dodanej. Termin na wykonanie tych czynności jest określony w niemieckiej ustawie o podatku od wartości dodanej, za dany miesiąc do 10 dnia następnego miesiąca. Czynności sprzedaży wysyłkowej towarów do Niemiec podlegają przepisom tej niemieckiej ustawy, natomiast nie podlegają już opodatkowaniu polskim podatkiem od towarów i usług (VAT).

Odnosząc się do powyższego, należy stwierdzić, że świetle uprzednio przedstawionych przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane przez Wnioskodawczynię przychody z tytułu działalności handlowej pomniejszać o zapłacony na terytorium Niemiec podatek od wartości dodanej, bowiem, jak wskazano, podatek ten nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług (nie jest tym podatkiem), o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Także cytowany uprzednio art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ dotyczy podatku od towarów i usług, a nie podatku od wartości dodanej.

Wobec powyższego, zapłacony przez Wnioskodawczynię na terenie Niemiec podatek od wartości dodanej nie może stanowić podstawy do pomniejszenia przychodu z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej. Zatem Wnioskodawczyni zobowiązana jest wykazywać przychody uzyskane ze sprzedaży towarów na terytorium Niemiec w wartości brutto, a więc bez ich pomniejszenia o podatek od wartości dodanej.

Natomiast zapłacony w Niemczech podatek od wartości dodanej stanowi koszt uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni ma prawo do zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej wynikającego z wystawionych faktur, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w momencie jego poniesienia.

Przytoczone uprzednio uregulowania prawne – w świetle dyrektywy zakładającej pierwszeństwo literalnej wykładni przepisów podatkowych – przesądzają bowiem, że na gruncie przedmiotowej sprawy zasada neutralności podatku od towarów i usług dotyczy wyłącznie przypadków związanych z możliwością rozliczania podatku od towarów i usług w systemie krajowym.

W konsekwencji, cytowane dyspozycje art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będą miały w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług nie są tożsame. Dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych podatek od wartości dodanej nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi w powyższym zakresie na terytorium Niemiec nie może być więc utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług.

Zastrzec jednak należy, że jeżeli Wnioskodawczyni otrzyma w późniejszym terminie zwrot podatku od wartości dodanej wówczas stanowić on będzie dla Wnioskodawczyni przychód z prowadzonej działalności gospodarczej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.