Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-88/16-5/TW
z 28 kwietnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 stycznia 2016 r. (data wpływu 1 lutego 2016 r.), uzupełnionym w dniach 18 i 21 marca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego oraz w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 10 marca 2016 r., znak ILPB1/4511-1-88/16-2/TW na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 17 marca 2016 r.. Wniosek uzupełniono w dniu 18 marca 2016 r. (data dokonania wpłaty) i w dniu 21 marca 2016 r..

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wraz z małżonką, z którą łączy go wspólność majątkowa, nabył z rynku wtórnego w dniu 12 maja 2008 r., do majątku wspólnego samodzielny lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość. Wnioskodawca posiada również wypis aktu notarialnego, na mocy którego lokal mieszkalny został nabyty przez poprzednich właścicieli na podstawie umowy o ustanowieniu odrębnej własności lokalu i sprzedaży z dnia 21 grudnia 2001 r. Od tego czasu, do czasu nabycia lokalu przez Wnioskodawcę, lokal był przez nich zamieszkiwany. Z obu dokumentów wynika jednoznacznie, że lokal był zamieszkiwany przed nabyciem go przez Wnioskodawcę przez okres przekraczający 60 miesięcy.

Zakup lokalu przez Wnioskodawcę i jego małżonkę był sfinansowany w 100% kredytem hipotecznym waloryzowanym (indeksowanym) do waluty obcej (franków szwajcarskich). Kredyt został rozdzielony i początkowo spłacany w złotówkach, a wysokość kredytu w umowie jest określona również w złotówkach. Przeliczenie na walutę obcą nastąpiło w dniu wypłaty, według kursu z dnia wypłaty.

W związku z wejściem w życie ustawy antyspreadowej, Wnioskodawca zaczął spłacać ów kredyt na podstawie aneksu do urnowy kredytowej z dnia 15 lutego 2012 r., bezpośrednio we frankach szwajcarskich – (kupując owe franki w kantorze). Aneks nie zmienił definicji udzielonego kredytu, mówi on, iż „...spłata udzielonego Kredytobiorcy kredytu indeksowanego do waluty obcej, następowała będzie w walucie obcej CHF, do której kredyt jest indeksowany”. Do 2015 roku Wnioskodawca mieszkał w ww. mieszkaniu. W dniu 08 września 2015 r., zawarta została umowa najmu, na mocy której przedmiotowy lokal został po raz pierwszy oddany w najem osobom trzecim, a najemca uiszcza z tego tytułu czynsz (po raz pierwszy czynsz ten został zapłacony we wrześniu 2015 r.).

Wnioskodawca wraz z małżonką zamierzają wynajmować wspomniany lokal mieszkalny w okresie dłuższym niż rok. Wnioskodawca ani jego małżonka nie prowadzą działalności gospodarczej. Przedmiotowy lokal mieszkalny nie jest wynajmowany w ramach działalności gospodarczej, stanowiąc tzw. najem prywatny. Lokal mieszkalny nie stanowi składnika majątku związanego z działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca ani jego małżonka nie dokonali wyboru opodatkowania przychodów (dochodów) w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Tym samym. dochody te będą opodatkowane przez Wnioskodawcę oraz jego małżonkę w całości, na zasadach ogólnych (zgodnie ze skalą podatkową), we wspólnym rozliczeniu PIT.

Lokal mieszkalny został oddany w najem w miesiącu wrześniu 2015 r. W miesiącu tym wnioskodawca założył dla lokalu ewidencję środków trwałych, do której lokal mieszkalny, jako środek trwały, został ujęty. Wartość początkowa lokalu mieszkalnego została przyjęta według wartości nabycia.

Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, ustalona została indywidualna stawka amortyzacyjna w wysokości 10% a odpisy amortyzacyjne będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów ze źródła przychodów jakim jest najem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w opisanym wyżej stanie faktycznym Wnioskodawca może ustalić indywidualnie stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% dla celów amortyzacji środka trwałego będącego opisanym we wniosku lokalem mieszkalnym?
2. Czy odsetki od kredytu bankowego zaciągniętego na nabycie lokalu mieszkalnego, który jest obecnie wynajmowany, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu ze źródła przychodu jakim jest najem? Po jakim kursie przeliczać zapłacone odsetki na PLN?
3. Czy część kapitałowa raty kredytu waloryzowanego w walucie obcej możne być w jakiejś części (i przy zachowaniu określonych warunków) wliczana w koszty uzyskania przychodów z najmu? Po jaki kursie przeliczać takie koszty z waluty obcej na PLN?
   
   

Tut. Organ informuje, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytania oznaczone we wniosku jako nr 2 i 3 (tj. w zakresie kosztów uzyskania przychodów). Natomiast wniosek w zakresie amortyzacji środka trwałego (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 1) został rozstrzygnięty w dniu 28 kwietnia 2016 r. odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/4511-1-88/16-4/TW.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 2.

Odsetki od kredytu.

Wydaje się, że na podstawie Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wielu interpretacji podatkowych wydanych przez Izby Skarbowe można stwierdzić, że odsetki stanowią koszt uzyskania przychodu. Art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

W przypadku wnioskodawcy, w związku z tym, że odsetki te wynikają z umowy kredytu zaciągniętego w celu nabycia przedmiotowego lokalu mieszkalnego, z wynajmowania którego wnioskodawca uzyskuje przychody, będą one stanowić koszty uzyskania przychodów z tytułu najmu. Koszt ten jest nieodłączną częścią raty kredytu i jest konieczny do zabezpieczenia źródła przychodów.

Wnioskodawca do kosztów uzyskania przychodów zalicza tylko te odsetki, które zostały przez niego zapłacone w okresie prowadzenia najmu. Wnioskodawca nie planuje w żaden sposób rozliczać odsetek od kredytu zapłaconych przez niego od momentu kupna lokalu do momentu rozpoczęcia najmu i wprowadzenia lokalu do ewidencji środków trwałych. Odnośnie kursu stosowanego do przeliczenia wysokości zapłaconych odsetek na PLN, sensownym rozwiązaniem wydaje się być zastosowanie art. 11a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który mówi, że koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, w tym przypadku dzień spłaty raty kredytu.

Ad. 3.

Artykuł 23 ust. 1 pkt 8 mówi że za koszty uzyskania przychodów nie uważa się: „wydatków na: spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli: pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału, a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu)”.

Z powyższego artykułu wynika, że za koszt uważa się nie tylko skapitalizowane odsetki od kredytu, ale także „wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej” pod warunkiem, że „pożyczkobiorca (...) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota (...) kredytu”.

Jeśli więc zwracamy kapitałową część raty wg kursu wyższego niż kurs wypłaty kredytu, różnicę możemy zaliczyć do poniesionych kosztów.

Wydaje się, iż ani ustawa antyspreadowa ani aneks do umowy kredytowej podpisany przez Wnioskodawcę, nie zmieniają automatycznie rodzaju kredytu z waloryzowanego na kredyt w walucie. Jeśli więc są one nadal kredytami waloryzowanymi (mimo tego, że spłacanymi w walucie), nadal powinny obowiązywać powyżej opisane zasady.

Jak się również wydaje, w przypadku tu opisanym, kiedy podatnik zaciągnie kredyt w złotych i jego wartość nominalna jest przeliczana na podstawie przelicznika waluty obcej, różnice z wyceny części kapitałowej dokonanej na dzień uzyskania i spłaty kredytu nie są różnicami kursowymi określonymi w art. 24c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis art. 24c ust. 1 ww. ustawy, ma bowiem zastosowanie, gdy zaciągniecie kredytu następuje w walucie obcej oraz jego spłata dokonywana jest w walucie obcej.

Odnośnie kursu stosowanego do przeliczenia wysokości poniesionego kosztu na PLN, sensownym rozwiązaniem wydaje się być ponowne zastosowanie art. 11a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który mówi, że koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. Dniem poniesienia kosztu jest w tym wypadku dzień spłaty raty kredytu. Do obliczenia poniesionego kosztu należałoby więc przeliczyć część kapitałową zapłaconej raty kredytu w CHF po średnim kursie NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień zapłaty raty kredytu i od otrzymanej kwoty odjąć wartość wynikającą z przeliczenia tejże zapłaconej części kapitałowej raty kredytu w CHF po kursie wypłaty kredytu. Otrzymana różnica byłaby poniesionym kosztem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 23 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów).

Przepis ten konstytuuje, więc zasadę, stosownie, do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt, iż określony wydatek nie został wymieniony w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie może przesądzać o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest również wykazanie związku ponoszonych kosztów z uzyskiwanymi przychodami.

Kosztem uzyskania przychodów będzie, zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

W zakresie wskazanych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatków (kosztów), których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona przez ustawodawcę wskazać należy, że koszty pożyczki, tj. naliczone odsetki od pożyczki, mogą być – co do zasady – zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie ustalonym w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym, że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.
  
  

Nie stanowią kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz niezapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów) – o czym stanowi art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy.

Z kolei art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Ustawodawca jednoznacznie przy tym przesądził według jakiego kursu należy dokonywać przeliczeń waluty za złote polskie dla celów rozliczenia podatkowego.

Zgodnie z art. 11a ust. 2 ww. ustawy, koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

W odniesieniu do kwestii możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów zapłaconych odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup przedmiotowej nieruchomości wskazać należy, że wydatki poniesione na spłatę odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup lokalu mieszkalnego, który to lokal przeznaczony zostanie pod wynajem, jako związane z uzyskiwanym przychodem z najmu – mogą, co do zasady, zostać zaliczone do kosztów uzyskania tego przychodu. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 32 i 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika bowiem, że wydatki z tytułu odsetek od kredytu – o ile spełniają warunek celowości, wynikający z art. 22 ust. 1 ww. ustawy i nie zwiększają wartości początkowej wynajmowanego lokalu mieszkalnego – mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu. Z tym jednak zastrzeżeniem, że do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć tylko te wydatki, które zostały faktycznie zapłacone przez Wnioskodawcę (od momentu przekazania lokalu do wynajmu).

Ponadto wskazać należy, że koszty poniesione w walutach obcych – zgodnie z art. 11a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu – czyli dzień zapłaty odsetek od kredytu.

Zauważa się, że wskazany przepis art. 23 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy reguluje zatem skutki podatkowe jakie wywołuje w zakresie kosztów uzyskania przychodów spłata kredytów waloryzowanych kursem waluty obcej.

Co do zasady, dla kredytobiorcy zwracana kwota kredytu (kwota pożyczonego kapitału, bez odsetek) nie może stanowić kosztów uzyskania przychodu. Wyjątek stanowi sytuacja, w której podatnik zaciągnął kredyt waloryzowany kursem waluty obcej, a zwrócona przez niego kwota kapitału jest większa niż kwota otrzymanego kredytu. Różnica ta (będąca skutkiem zmiany kursu waluty, według której waloryzowany był kredyt) może stanowić koszt uzyskania przychodu, o ile spełnia pozostałe przesłanki wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. kredyt ten pozostawał w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu, zachowaniem, bądź zabezpieczeniem źródła przychodu oraz wysokość uiszczonych spłat kapitału jest należycie udokumentowana.

Zauważyć także należy, że banki oferują swoim klientom zarówno kredyty dewizowe, jak i indeksowane (denominowane) kursami waluty obcej wybranej przez klienta. Co ważne, kredyt denominowany nie jest kredytem dewizowym ani żadną jego odmianą. Przyznawany jest przez bank, jako równowartość danej kwoty we wnioskowanej walucie indeksacyjnej. Efektem tego jest podpisanie umowy określającej kwotę kredytu w walucie obcej.

W przypadku kiedy podatnik zaciągnie kredyt w złotych i jego wartość nominalna jest przeliczana na podstawie przelicznika waluty obcej, różnice z wyceny części kapitałowej dokonanej na dzień uzyskania i spłaty kredytu nie są różnicami kursowymi określonymi w art. 24c ww. ustawy.

Przepis art. 24c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma bowiem zastosowanie, gdy zaciągniecie kredytu następuje w walucie obcej oraz jego spłata dokonywana jest w walucie obcej.

W świetle powyższego warunkiem powstania różnic kursowych w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zaciągnięcie kredytu w walucie obcej oraz jego spłata również w walucie obcej.

Mając na uwadze powyższy stan faktyczny sprawy oraz powołane wyżej przepisy stwierdzić należy, że różnica pomiędzy otrzymaną przez Wnioskodawcę kwotą kredytu waloryzowanego kursem franka szwajcarskiego, a kwotą faktycznie zwróconą – spłaconą bankowi stanowi koszt uzyskania przychodu z tytułu najmu lokalu mieszkalnego. Przy czym, dla ustalenia ww. różnicy należy przyjąć rzeczywistą wysokość dokonywanych spłat, uiszczanych w wysokości określonej umową kredytową. Jednocześnie zgodzić się należy z Wnioskodawcą, że w sytuacji wskazanej we wniosku nie powstaną różnice kursowe o których mowa w art. 24c ww. ustawy.

W celu przeliczenia na złote kosztów poniesionych w walutach obcych należy odnieść się do zasad zawartych w art. 11a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując, w rozpatrywanej sprawie, zapłacone odsetki od kredytu bankowego zaciągniętego na nabycie lokalu mieszkalnego, który jest obecnie wynajmowany, mogą – na zasadach opisanych w niniejszej interpretacji – stanowić koszt uzyskania przychodu ze źródła przychodu jakim jest najem. Odsetki należy przeliczać z waluty obcej na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Również część kapitałowa raty kredytu waloryzowanego w walucie obcej możne być mogą – na zasadach opisanych w niniejszej interpretacji – wliczana w koszty uzyskania przychodów z najmu. Ratę należy przeliczać z waluty obcej na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.