Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.111.2016.2.MH
z 13 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 2 lutego 2016 r. (data wpływu 9 lutego 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 kwietnia 2016 r. (data wpływu 2 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów uzyskiwanych z działów specjalnych produkcji rolnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 14 kwietnia 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.111.2016.1.MH, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 14 kwietnia 2016 r. (data doręczenia 19 kwietnia 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił wniosek pismem z dnia 25 kwietnia 2016 r. (data wpływu 2 maja 2016 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 26 kwietnia 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Wnioskodawca jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski i podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca prowadzi gospodarstwo rolne na terytorium Polski. W prowadzonej działalności rolniczej wykorzystuje składniki majątkowe stanowiące „gospodarstwo rolne” w rozumieniu art. 55³ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm., dalej: „KC”) oraz będące własnością Wnioskodawcy, takie jak: grunty, budynki gospodarskie oraz maszyny i urządzenia niezbędne do prowadzenia działalności rolniczej. Działalność ta obejmuje, m.in. uprawę roślin, takich jak np. wrzosy, które są uprawiane na gruntach rolnych.

Wnioskodawca w ramach gospodarstwa rolnego prowadzi działy specjalne produkcji rolnej, o których mowa w art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z poźn. zm., dalej: „ustawa o PIT”). Do zakresu ww. działalności wykonywanej przez Wnioskodawcę należy uprawa roślin w szklarniach, w tym roślin sezonowych i ozdobnych.

W związku z powyższym, Wnioskodawca osiąga przychód z działalności rolniczej, wyłączony na mocy art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a także przychód z działów specjalnych produkcji rolnej, od którego zobowiązany jest zapłacić podatek dochodowy.

W odniesieniu do wspomnianych wyżej działów specjalnych produkcji rolnej, zarówno w przeszłości jak i na dzień złożenia wniosku, Wnioskodawca nie prowadził ksiąg rachunkowych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 330, z późn. zm., dalej: „ustawa o rachunkowości”), jak również ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Podatek dochodowy odprowadzał natomiast w oparciu o metodę norm szacunkowych, o której mowa w art. 24 ust. 4 ustawy o PIT.

W 2015 r. Wnioskodawca w sposób oddzielny ustalił wartości przychodów pochodzących z działalności rolniczej w ramach prowadzonego gospodarstwa rolnego oraz z działów specjalnych produkcji rolnej. W rezultacie, przychód jaki uzyskał z działalności rolniczej w ramach gospodarstwa rolnego w 2015 r. wyniósł 33 938 069,60 zł, natomiast przychody netto ze sprzedaży osiągniętej w ramach działów specjalnych produkcji rolnej wyniosły 4 839 059,76 zł. W konsekwencji, przychód z działów specjalnych produkcji rolnej w 2015 r. nie przekroczył limitu 1 200 000 euro wskazanego w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości, którego przejście powoduje obowiązek ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych przy pomocy ksiąg rachunkowych. W przeciwnym wypadku, tzn. gdyby Wnioskodawca nie rozdzielał przychodów uzyskiwanych z działalności rolniczej w ramach prowadzonego gospodarstwa rolnego i przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej, łącznie przychody te przekroczyłyby limit w walucie polskiej 1 200 000 euro wskazany w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości.

W związku z powyższym, Wnioskodawca w 2016 r. zamierza w dalszym ciągu rozpoznawać przychód z działów specjalnych produkcji rolnej według norm szacunkowych, odrzucając w ten sposób ustalanie przychodu na zasadach związanych z prowadzeniem ksiąg rachunkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy z uwagi na brak przekroczenia limitu przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej, ustalonych oddzielnie od przychodów z działalności rolniczej w ramach gospodarstwa rolnego, wynoszącego 1 200 000 euro, w 2016 r. na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych przy pomocy ksiąg rachunkowych i rozpoznania przychodu z tytułu działalności gospodarczej według danych z nich wynikających, a według norm szacunkowych dla działów specjalnych produkcji rolnej?

Zdaniem Wnioskodawcy (przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), w przypadku osiągnięcia w 2015 r. przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej, ustalonych oddzielnie od przychodów uzyskanych w 2015 r. z działalności gospodarczej w ramach prowadzonego gospodarstwa rolnego nieprzekraczających limitu w walucie polskiej 1 200 000 euro, w 2016 r. nie będzie na Nim ciążył obowiązek ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych przy pomocy ksiąg rachunkowych i rozpoznania przychodu z tytułu działalności gospodarczej według danych z nich wynikających, a według norm szacunkowych dla działów specjalnych produkcji rolnej.

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazany wyżej limit powinien odnosić się wyłącznie do przychodów pochodzących z działów specjalnych produkcji rolnej, ponieważ działalność rolnicza wykonywana w ramach gospodarstwa rolnego nie podlega opodatkowaniu podatkiem PIT.

Jak wynika z treści art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, przepisów tej ustawy nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem działów specjalnych produkcji rolnej. Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o PIT, działalnością rolniczą jest działalność polegająca na wytwarzaniu produktów roślinnych lub zwierzęcych w stanie nieprzetworzonym (naturalnym) z własnych upraw albo hodowli lub chowu, w tym również produkcja materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcja warzywnicza gruntowa, szklarniowa i pod folią, produkcja roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadownicza, hodowla i produkcja materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcja zwierzęca typu przemysłowo-fermowego oraz hodowla ryb, a także działalność, w której minimalne okresy przetrzymywania zakupionych zwierząt i roślin, w trakcie których następuje ich biologiczny wzrost, wynoszą co najmniej:

1. miesiąc - w przypadku roślin,
2. 16 dni - w przypadku wysokointensywnego tuczu specjalizowanego gęsi lub kaczek,
3. 6 tygodni - w przypadku pozostałego drobiu rzeźnego,
4. 2 miesiące - w przypadku pozostałych zwierząt

- licząc od dnia nabycia.

Z kolei definicję działów specjalnych produkcji rolnej zawiera art. 2 ust. 3 ustawy o PIT, który stanowi, że działami specjalnymi produkcji rolnej są: uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin „in vitro”, fermowa hodowla i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowla i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, hodowla dżdżownic, hodowla entomofagów, hodowla jedwabników, prowadzenie pasiek oraz hodowla i chów innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym.

Jak wynika z powyższych przepisów, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, podlega wyłącznie przychód uzyskany z działów specjalnych produkcji rolnej, a więc w przypadku Wnioskodawcy, z upraw roślin w szklarniach. Co więcej, porównując ww. definicje w celu rozróżnienia pochodzenia produktów roślinnych, należy zwrócić uwagę, że ustawodawca posłużył się wyrazem „nieprzetworzone”. Chodzi o to, że wszelkie produkty działalności rolniczej powstają wyłącznie na skutek działania normalnych biologicznych procesów wzrostu (co nie wyklucza wspomagania ich przez człowieka, np. przez nawożenie). Wobec tego, uprawa roślin, które nie są zaliczane do działów specjalnych produkcji rolnej (uprawianych w szklarniach, tunelach grzewczych, „in vitro” - art. 3 ustawy o PIT), należy do działalności rolniczej nieobjętej PIT (a więc np. uprawa wrzosów na gruncie rolnym będzie traktowana jak uprawa zboża, innych roślin w ramach działalności rolniczej).

Wnioskodawca podkreśla, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PIT, jeśli podatnik osiąga przychód z działów specjalnych produkcji rolnej i prowadzi księgi rachunkowe (zarówno z konieczności wynikającej z ustawy o rachunkowości, jak i bez prawnego obowiązku), uzyskany w ten sposób przychód ustala się według zasad określonych w art. 14 ustawy o PIT, tj. według zasad właściwych dla określania przychodów ze źródła przychodów: „pozarolnicza działalność gospodarcza”.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości, przepisy tej ustawy obowiązkowo stosuje się m.in. do osób fizycznych, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1 200 000 euro.

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego, tj. jeśli jest On osobą fizyczną, która w ramach jednego gospodarstwa rolnego prowadzi działalność rolniczą niepodlegającą opodatkowaniu na gruncie ustawy o PIT oraz działy specjalne produkcji rolnej i dodatkowo uzyskał przychód z tych dwóch tytułów, to nawet, jeśli taki łączny przychód przekroczył wskazany w ustawie o rachunkowości próg 1 200 000 euro, nie będzie musiał prowadzić ksiąg rachunkowych w roku obrotowym 2016. Taki wniosek wydaje się uzasadniony, biorąc pod uwagę potrzebę rozróżnienia przychodu pochodzącego z rolniczej działalności (nieobjętego podatkiem dochodowym od osób fizycznych) i przychodu, którego źródłem są działy specjalne produkcji rolnej (podlegającemu opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych).

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza, m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 9 grudnia 2015 r., Nr IPPB1/4511-1130/15-2/KS1, w której stwierdził, że: „Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku, stwierdzić należy, że przychodów z tytułu działalności rolniczej nie należy łączyć z przychodami z działów specjalnych produkcji rolnej, gdyż w myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów tej ustawy nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej.”

Podsumowując, Wnioskodawca uważa, że limit 1 200 000 euro wskazany w ustawie o rachunkowości, obligujący do prowadzenia ksiąg rachunkowych, będzie odnosił się tylko do przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej. Zatem, w przypadku Wnioskodawcy, w sytuacji, gdy przychód z działów specjalnych produkcji rolnej nie przekroczył przedmiotowego limitu, nie będzie On zobowiązany do prowadzenia dokumentacji rachunkowej w takiej postaci. Będzie natomiast miał możliwość opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej przy zastosowaniu norm szacunkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej.

Jednocześnie w art. 2 ust. 2 ww. ustawy określono, że działalnością rolniczą w rozumieniu ust. 1 pkt 1, jest działalność polegająca między innymi na wytwarzaniu produktów roślinnych lub zwierzęcych w stanie nieprzetworzonym (naturalnym) z własnych upraw albo hodowli lub chowu, w tym również produkcja materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcja warzywnicza gruntowa, szklarniowa i pod folią, produkcja roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadownicza, hodowla i produkcja materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcja zwierzęca typu przemysłowo - fermowego oraz hodowla ryb, a także działalność, w której minimalne okresy przetrzymywania zakupionych zwierząt i roślin, w trakcie których następuje ich biologiczny wzrost, wynoszą co najmniej:

1. miesiąc – w przypadku roślin,
2. 16 dni – w przypadku wysokointensywnego tuczu specjalizowanego gęsi lub kaczek,
3. 6 tygodni – w przypadku pozostałego drobiu rzeźnego,
4. 2 miesiące – w przypadku pozostałych zwierząt

- licząc od dnia nabycia.

Jak stanowi art. 2 ust. 3 powołanej ustawy, działami specjalnymi produkcji rolnej są: uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin „in vitro”, fermowa hodowla i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowla i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, hodowla dżdżownic, hodowla entomofagów, hodowla jedwabników, prowadzenie pasiek oraz hodowla i chów innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że skoro ustawodawca zdefiniował zarówno pojęcie działalności rolniczej jak i działów specjalnych produkcji rolnej, to tylko w granicach wyznaczonych zakresem tych definicji można mówić o przychodzie z tego tytułu. Oznacza to, że działalnością rolniczą dla potrzeb ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wszelka produkcja roślinna i zwierzęca (z zastrzeżeniem art. 2 ust. 3 ustawy) w stanie nieprzetworzonym, określona jako naturalna, wykorzystująca materiał roślinny lub zwierzęcy pochodzący z własnych upraw, hodowli, chowu oraz wykorzystująca materiał roślinny i zwierzęcy nabyty od innych producentów. W przypadku nabycia przez podatnika roślin lub zwierząt od innych producentów, okresy ich przetrzymywania, w których następuje ich biologiczny wzrost (tzn. czas liczony od dnia nabycia do dnia zbycia) – nie mogą być krótsze niż określone w ww. art. 2 ust. 2 ustawy, by można uznać tą działalność za działalność rolniczą.

Przy czym, w myśl art. 2 ust. 3a cyt. ustawy, nie stanowią działów specjalnych produkcji rolnej uprawy, hodowla i chów zwierząt w rozmiarach nieprzekraczających wielkości określonych w załączniku nr 2 do ustawy, zwanym „załącznikiem nr 2”.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy, działy specjalne produkcji rolnej są odrębnym źródłem przychodów.

Zasady ustalania przychodu z działów specjalnych produkcji rolnej określa przepis art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, przychód z działów specjalnych produkcji rolnej ustala się według zasad określonych w art. 14 (a więc zasad właściwych dla pozarolniczej działalności gospodarczej), jeżeli podatnik prowadzi księgi wykazujące te przychody. O zamiarze założenia ksiąg podatnik jest obowiązany zawiadomić właściwego naczelnika urzędu skarbowego przed rozpoczęciem roku podatkowego albo przed rozpoczęciem prowadzenia działów specjalnych produkcji rolnej, jeżeli nastąpiło ono w ciągu roku, z zastrzeżeniem ust. 2.

Natomiast, w myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku, gdy obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych wynika z przepisów o rachunkowości, przychód z działów specjalnych produkcji rolnej ustala się na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych według zasad określonych w art. 14. W takim przypadku nie ma obowiązku zawiadamiania właściwego naczelnika urzędu skarbowego o założeniu ksiąg rachunkowych.

Stosownie do treści art. 24 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem (stratą) z działów specjalnych produkcji rolnej jest różnica pomiędzy przychodem z tytułu prowadzenia tych działów a poniesionymi kosztami uzyskania, powiększona o wartość przyrostu stada zwierząt na koniec roku podatkowego w porównaniu ze stanem na początek roku i pomniejszona o wartość ubytków w tym stadzie w ciągu roku podatkowego. Dochód z działów specjalnych produkcji rolnej, jeżeli podatnik nie prowadzi ksiąg, o których mowa w art. 15, ustala się przy zastosowaniu norm szacunkowych dochodu z określonej powierzchni upraw lub jednostki produkcji zwierzęcej, określonych w załączniku nr 2.

Zatem, w zależności od dokonanego przez podatnika wyboru, dochód z działów specjalnych produkcji rolnej może być ustalany na dwa sposoby:

• metodą szacunkową;
  

• w oparciu o prowadzone przez podatnika księgi (podatkową księgę przychodów i rozchodów lub księgi rachunkowe).
  
  

Stosownie do treści art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Ponadto, w myśl art. 24a ust. 2 pkt 2 tej ustawy, obowiązek prowadzenia księgi dotyczy również osób prowadzących działy specjalne produkcji rolnej, jeżeli osoby te zgłosiły zamiar prowadzenia tych ksiąg.

Zastosowany w tym przepisie termin „również” wskazuje, że ustawodawca uregulował w nim zasadniczo odmienną sytuację faktyczną niż ta, która podlega regulacji zawartej w art. 24a ust. 1 tej ustawy. O ile zatem art. 24a ust. 1 ustawy dotyczy podatników wykonujących działalność gospodarczą, a więc uzyskujących przychody ze źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy (pozarolniczej działalności gospodarczej), o tyle art. 24a ust. 2 ustawy odnosi się do podatników uzyskujących przychody z innych źródeł przychodów – prowadzących działy specjalne produkcji rolnej, jeżeli osoby te zgłosiły zamiar prowadzenia tych ksiąg (pkt 2).

Natomiast termin „księgi” zastosowany w tej regulacji, jak również w art. 15 i 24 ust. 4 ww. ustawy, odnosi się zarówno do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, jak i do ksiąg rachunkowych.

Zgodnie z art. 24a ust. 4 ww. ustawy, obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych dotyczy osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody, w rozumieniu art. 14, za poprzedni rok podatkowy wyniosły w walucie polskiej co najmniej równowartość kwoty określonej w euro w przepisach o rachunkowości.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 330, z późn. zm.), przepisy ustawy o rachunkowości stosuje się, z zastrzeżeniem ust. 3, do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych, spółek partnerskich oraz spółdzielni socjalnych, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1 200 000 euro.

Z przepisu tego wynika, że przepisy ustawy o rachunkowości stosuje się m.in. do osób fizycznych i spółek, których przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1 200 000 euro, niemniej przepis ten winien być wykładany z uwzględnieniem treści normatywnej zawartej w art. 24a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazany przepis art. 24a tej ustawy zawiera bowiem normy szczególne, określające po pierwsze, kiedy obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych powstaje dla podatników podatku dochodowego od osób fizycznych, uzyskujących przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej (ust. 4) oraz, po drugie, których podatników obowiązek prowadzenia ksiąg co do zasady nie dotyczy, chyba że sami zdecydują się na przyjęcie tego obowiązku (ust. 2 pkt 2). Ma on więc wyraźnie węższy zakres regulacji, a zatem jest przepisem szczególnym w stosunku do ogólnego przepisu zamieszczonego w ustawie o rachunkowości.

Zatem, przepisy ustawy o rachunkowości stosuje się do osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, których przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1 200 000 euro.

Nadmienić należy, że stosownie do treści art. 43 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, którzy dochody z działów specjalnych produkcji rolnej ustalają przy zastosowaniu norm szacunkowych dochodu z określonej powierzchni upraw lub jednostki produkcji zwierzęcej, określonych w załączniku nr 2, są obowiązani składać w terminie do dnia 20 stycznia roku podatkowego urzędowi skarbowemu deklarację według ustalonego wzoru o rodzajach i rozmiarach zamierzonej produkcji w roku podatkowym.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski i podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca prowadzi gospodarstwo rolne na terytorium Polski. W prowadzonej działalności rolniczej wykorzystuje składniki majątkowe stanowiące „gospodarstwo rolne” w rozumieniu art. 55³ Kodeksu cywilnego oraz będące własnością Wnioskodawcy, takie jak: grunty, budynki gospodarskie oraz maszyny i urządzenia niezbędne do prowadzenia działalności rolniczej. Działalność ta obejmuje, m.in. uprawę roślin, takich jak np. wrzosy, które są uprawiane na gruntach rolnych. Wnioskodawca w ramach gospodarstwa rolnego prowadzi działy specjalne produkcji rolnej, o których mowa w art. 2 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do zakresu ww. działalności wykonywanej przez Wnioskodawcę należy uprawa roślin w szklarniach, w tym roślin sezonowych i ozdobnych.

W związku z powyższym, Wnioskodawca osiąga przychód z działalności rolniczej, wyłączony na mocy art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a także przychód z działów specjalnych produkcji rolnej, od którego zobowiązany jest zapłacić podatek dochodowy. W odniesieniu do działów specjalnych produkcji rolnej, Wnioskodawca nie prowadził ksiąg rachunkowych w rozumieniu przepisów ustawy o rachunkowości, jak również ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Podatek dochodowy odprowadzał natomiast w oparciu o metodę norm szacunkowych, o której mowa w art. 24 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W 2015 r. Wnioskodawca w sposób oddzielny ustalił wartości przychodów pochodzących z działalności rolniczej w ramach prowadzonego gospodarstwa rolnego oraz z działów specjalnych produkcji rolnej. W rezultacie, przychód jaki uzyskał z działalności rolniczej w ramach gospodarstwa rolnego w 2015 r. wyniósł 33 938 069,60 zł, natomiast przychody netto ze sprzedaży osiągniętej w ramach działów specjalnych produkcji rolnej wyniosły 4 839 059,76 zł. W konsekwencji, przychód z działów specjalnych produkcji rolnej w 2015 r. nie przekroczył limitu 1 200 000 euro wskazanego w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości, którego przejście powoduje obowiązek ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych przy pomocy ksiąg rachunkowych.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że przychodów z tytułu działalności rolniczej nie należy łączyć z przychodami z działów specjalnych produkcji rolnej, gdyż w myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów tej ustawy nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej.

Jednakże, ustalając limit przychodów 1 200 000 euro, należy uwzględnić przychody ze sprzedaży z wszystkich rodzajów działalności podatnika, zarówno z działalności rolniczej jak i z działów specjalnych produkcji rolnej. Przy czym, należy podkreślić, że są to przychody określone w ustawie o rachunkowości.

Należy zatem wskazać, że pomimo tego, że do dochodów osiąganych z działalności rolniczej, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stosuje się tej ustawy a ustawę o rachunkowości, to dla prawidłowego ustalenia limitu przychodów, Wnioskodawca powinien uwzględnić przychody ze wszystkich źródeł, a więc z działów specjalnych produkcji rolnej oraz z działalności rolniczej. Zsumowanie przez Wnioskodawcę przychodów ze wszystkich wskazanych źródeł spowoduje przekroczenie limitu równowartości w walucie polskiej 1 200 000 euro.

Reasumując, w sytuacji gdy w poprzednim roku obrotowym (kalendarzowym), tj. w 2015 r., przychody Wnioskodawcy, z działów specjalnych produkcji rolnej nie przekroczyły limitu 1 200 000 euro wskazanego w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości, ale łączne przychody z działów specjalnych produkcji rolnej i działalności rolniczej w ramach prowadzonego gospodarstwa rolnego przekroczyły równowartość w walucie polskiej 1 200 000 euro, Wnioskodawca zobowiązany będzie w 2016 r. do ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych przy pomocy ksiąg rachunkowych, a zatem nie będzie On miał możliwość opodatkowania powyższych dochodów z działów specjalnych produkcji rolnej przy zastosowaniu norm szacunkowych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.