INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13.09.2011 r. (data wpływu 26.09.2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28.11.2011 r. (data wpływu 01.12.2011 r.) na wezwanie z dnia 22.11.2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26.09.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28.11.2011 r. (data wpływu 01.12.2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu IPPP3/443-1294/11-2/LK z dnia 22.11.2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka S.p.A. (zwana dalej „Spółką” ) jest spółką prawa włoskiego, z siedzibą we Włoszech, zarejestrowaną na potrzeby VAT w Polsce. Spółka nie posiada na terytorium Polski siedziby ani oddziału. W ramach prowadzonej działalności Spółka nie świadczy jakiegokolwiek rodzaju usług, dokonuje ona natomiast dostawy towarów z terytorium Polski na rzecz odbiorców z Polski, krajów Unii Europejskiej oraz krajów trzecich. W celu wykonywania działalności w powyższym zakresie Spółka zawarła umowę zintegrowanych usług logistycznych z polską spółką powiązaną (dalej: firma zewnętrzna). W ramach wskazanej umowy firma zewnętrzna świadczy obsługę składowania, magazynowania i przechowywania oraz przemieszczania towarów należących do Spółki.

W ramach zawartej umowy firma zewnętrzna powinna wykonywać wskazaną powyżej obsługę składowania, magazynowania i przechowywania oraz przemieszczania towarów należących do Spółki wyłącznie za pośrednictwem własnego personelu i urządzeń, jak też personelu i urządzeń wynajmowanych, wedle jego uznania, jak też i na jego wyłączny koszt.

W związku z wprowadzonymi z dniem 1 lipca 2011 r. zmianami w treści ustawy o podatku od towarów i usług, a w szczególności wprowadzeniem do niej pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, oraz sformułowaniem definicji tego pojęcia w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r., Spółka powzięła wątpliwość czy posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu przepisów ustawy o VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy,

Do ustawy o VAT z dniem 1 lipca 2011 r. wprowadzone zostało pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, jednak nie zostało ono w jej treści zdefiniowane. Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym wprost z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.) i jako takie było wielokrotnie przedmiotem rozważań Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej; ETS), a z dniem 1 lipca 2011 r. do wspólnotowego systemu prawnego wprowadzona została definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Ww. definicja zawarta została w treści rozporządzenia Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Zgodnie z brzmieniem art. 11 ww. rozporządzenia jest to „dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.”

Jednocześnie ust. 2 ww. artykułu, odnoszącym się jedynie do określonej grupy przypadków, zawiera zmodyfikowane brzmienie cytowanej definicji. Ww. przepis stanowi, iż „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza „dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje...”

Definicja zawarta w ww. rozporządzeniu jest co do zasady potwierdzeniem linii orzeczniczej prezentowanej przez ETS, jednak dodanie przez ww. rozporządzenie drugiego członu definicji, tj. „by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” – przez skupienie się również na zakupie usług przez przedsiębiorstwo, nie tylko na posiadaniu zasobów technicznych i ludzkich, oraz przez ustęp 3: „Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” mogą powodować wątpliwości, co do aktualności orzecznictwa ww. zakresie.

Spółka stoi jednak na stanowisku, iż pomimo takiego sformułowania definicji „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” w treści ww. rozporządzenia, bogate orzecznictwo ETS w przedmiotowym zakresie znajduje zastosowanie na potrzeby interpretowania tej definicji. Jest to tym bardziej uzasadnione, iż jak już wcześniej wskazano, cytowana wyżej definicja miała co do zasady odzwierciedlać właśnie orzecznictwo prezentowane przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości w tym zakresie.

Na wstępie podkreślić należy, iż z orzecznictwa ETS w ww. zakresie wyciągnąć można wnioski, iż samo wykonywanie przez dany podmiot czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w innym kraju niż kraj, w którym się jego siedziba nie przesądza o fakcie, iż podmiot ten posiada w kraju wykonywania czynności opodatkowanych stałe miejsce prowadzenia działalności (np. wyrok ETS z dnia 07.05.1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko lelgische Staat, sygn. C-390/96). Również zgodnie z ustępem 3 art. 11 ww. rozporządzenia, samo zarejestrowanie się przez dany podmiot dla potrzeb podatku od wartości dodanej w innym kraju, niż kraj jego siedziby, nie decyduje o posiadaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w tym innym kraju.

Jak wskazano w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Spółka wykonuje usługi opodatkowane na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, tj. dostawę towarów z terytorium Polski na rzecz odbiorców z Polski, krajów Unii Europejskiej oraz krajów trzecich. Jest on również zarejestrowany na terytorium Polski dla potrzeb podatku od wartości dodanej. Jednak, jak „wynika z przytoczonego orzecznictwa ETS, powyższe okoliczności nie skutkują posiadaniem przez Spółkę stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski”.

Odnosząc się natomiast do kwestii wprowadzonej z dniem 1 lipca 2011 r. definicji, opartej na linii orzecznictwa prezentowanej przez ETS wskazać należy, iż Trybunał stoi na stanowisku, że o stałym miejscu prowadzenia działalności decydują łącznie dwa czynniki, tj. czynnik ludzki w postaci zatrudnionych przez dany podmiot obecnych na miejscu pracowników oraz czynnik rzeczowy w postaci odpowiedniej infrastruktury technicznej (wyrok ETS z dnia 04.07.1 985 r., Gunter Berkholz y. Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt, C-168/84). Co istotne, zgodnie z orzecznictwem ETS, pod pojęciem „stałego personelu” nie należy rozumieć osób, które działają niezależnie — nie są pracownikami danego podmiotu (wyrok ETS w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam, C-1 go/95). W orzeczeniu tym, ETS potwierdził również, iż nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

Podobne wnioski płyną również z innych orzeczeń ETS. Przykładowo w treści wyroku w sprawie C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. Planzer Luxemburg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, ETS powołując się na wyroki w sprawach C-168/84 i C-190/95 wskazał, iż pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. Przez „minimalną trwałość” zdaniem ETS, rozumieć należy wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenia danych usług w sposób niezależny.

Natomiast w wyroku z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg, sygn. C-231/94, Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Również krajowe sądy administracyjne oraz organy skarbowe opierają swoje stanowisko w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności na orzecznictwie ETS. Przykładowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 26.06.2009 r. (sygn. III SA/Wa 110/09) wskazał: „ETS zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako to, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych. Nadto, powyższe zasoby i infrastruktura muszą charakteryzować się pewną stałością oraz umożliwiać świadczenie usług w sposób niezależny.” Podobnie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 12.09.2008 r. (sygn. I PPP1 443-1152/08-2/AK) stwierdził: „(...) z okoliczności wskazanych we wniosku należy wyciągnąć wnioski, iż Wnioskodawca nie posiada tutaj zaplecza osobowego. Spółka wskazała bowiem, iż nie posiada w Polsce żadnego personelu, a wykonywanie czynności związanych z wynajmem powierzchni w posiadanej nieruchomości są zlecane: albo pracownikom niezależnych polskich firm współpracujących ze Spółką lub są wykonywane przez pracowników Spółki, ulokowanych organizacyjnie poza Polską, to należy uznać, że Wnioskodawca nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności. Z powyższych wyjaśnień wynika, iż nie jest miejscem stałego prowadzenia działalności miejsce, w którym usługa jest faktycznie wykonywana, o ile w miejscu tym nie istnieje żadna struktura rzeczowa oraz nie ma tam personelu świadczeniobiorcy.”

Biorąc pod uwagę definicję zawartą w treści ww. rozporządzenia, sformułowaną w oparciu o przytoczone powyżej orzecznictwo, stwierdzić można, iż ze stałym miejscem prowadzenia działalności mamy do czynienia wówczas, gdy łącznie spełnione są następujące warunki;

1. dane miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości (tj. podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny),
2. w danym miejscu zgromadzono zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności danego rodzaju,
3. podatnik nabywa usługi, a posiadane zaplecze umożliwia mu odbiór i wykorzystanie tych usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej,
4. posiadane zasoby pozwalają podatnikowi na świadczenie usług z tego stałego miejsca.
   
   

Konieczność łącznego spełnienia ww. warunków wynika bezsprzecznie z budowy gramatycznej cytowanej definicji, co potwierdza również dotychczasowe orzecznictwo ETS. Zatem w celu stwierdzenia czy w sytuacji przedstawionej w stanie faktycznym mamy do czynienia ze stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej należy dokonać analizy poszczególnych warunków w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny.

1. kryterium stałości prowadzonej działalności:
   
   

Obecność Spółki w Polsce ogranicza się wyłącznie do przekazywania poleceń nadania towaru w ramach zawartej umowy o świadczenie zintegrowanych usług logistycznych z miejsca znajdującego się w Polsce i przesłanie go do klientów znajdujących się w Polsce, Unii Europejskiej lub krajów trzecich. Należy zaznaczyć, iż samo miejsce przechowywania towarów nie należy do Spółki, która to jedynie korzysta z niego w ramach zawartej umowy o świadczenie zintegrowanych usług logistycznych. Nietrwały charakter umowy o świadczenie zintegrowanych usług logistycznych pozwala stwierdzić, iż w każdym momencie Spółka może przenieść swoje towary w inne miejsce.

2. kryterium odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych:
   
   

W opinii Spółki nie można również stwierdzić, iż Spółka będzie posiadała na terytorium Polski zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do powstania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności. Spółka nie posiada w Polsce własnej infrastruktury, tj. magazynów, środków transportu. Zasoby te są udostępniane Spółce przez podmiot zewnętrzny w ramach zawartej umowy o świadczenie zintegrowanych usług logistycznych.

Dodatkowo Spółka pragnie podkreślić, iż nie posiada na terenie Polski własnych pracowników. W zakresie działalności realizowanej przez Spółkę wykorzystywani są pracownicy podmiotu zewnętrznego świadczącego usługę zintegrowanych usług logistycznych. W konsekwencji nie można stwierdzić, iż Spółka dysponuje w Polsce zapleczem technicznym oraz ludzkim, które pozwalają na stałe i niezależne prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce.

3. kryterium nabycia usług, przy czym zaplecze posiadane przez podatnika umożliwia odbiór i wykorzystywanie tych usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej:
   
   

Co prawda Spółka nabywa zintegrowane usługi logistyczne od firmy zewnętrznej, jednak nie posiada ona jak już wcześniej wskazano na terytorium Polski jakiegokolwiek zaplecza personalnego oraz jakiejkolwiek infrastruktury technicznej. Nie można w takiej sytuacji mówić więc o nabywaniu ww. usług w celu wykorzystania ich na potrzeby tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Przy braku jakichkolwiek zasobów w zakresie personelu i infrastruktury technicznej nie można stwierdzić, iż zasoby te pozwalają na podjęcie jakichkolwiek działań, jak np. odbioru i wykorzystania określonych usług.

Nawet jednak, gdyby uznać, iż Spółka nabywa zintegrowane usługi logistyczne od firmy zewnętrznej, a tym samym spełnia przesłankę kupna usługi, w celu umożliwienia odbioru i wykorzystania usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, nie spełnia jednak pozostałych, niejako podstawowych, przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, co wynika z dokonanej powyżej analizy.

Pomimo kupna zintegrowanej usługi logistycznej to Spółka jest jedynym organizatorem nabycia i dostawy towaru. To ona wystawia fakturę VAT, podejmuje decyzje dotyczące zleceń, zawiera umowy, a dopiero odpowiednie zlecenia przesyła pracownikom firmy zewnętrznej, od której Spółka nabywa usługę logistyczną. Sama Spółka na terytorium Polski nie zatrudnia pracowników, korzysta jedynie z osób zatrudnionych przez firmę zewnętrzną, która świadczy usługę obsługi magazynowej bądź transportowej. Na terytorium Polski, nie ma osób, które byłyby uprawnione do podejmowania wiążących decyzji dotyczących działalności Spółki oraz realizacji zamówień, usługi logistyczne mają charakter czysto techniczny i administracyjny niezbędny w zakresie realizacji zamówienia. Spółka nie posiada na terytorium Polski również żadnego zaplecza w postaci jakiejkolwiek infrastruktury technicznej. Natomiast sama umowa o świadczenie zintegrowanych usług logistycznych ma charakter nietrwały, w związku z tym oraz całkowitym brakiem personelu oraz infrastruktury na terytorium Polski Spółka może bez większych przeszkód przenieść swoje towary w inne miejsce.

4. kryterium możliwości świadczenia usług, z tego stałego miejsca prowadzenia działalności: Jak już wskazano w stanie faktycznym, Spółka nie świadczy w ramach prowadzonej działalności jakichkolwiek usług.
   
   

Działalność Spółki polega na dokonywaniu dostawy towarów z terytorium Polski na rzecz odbiorców z Polski, krajów Unii Europejskiej oraz krajów trzecich. W związku z powyższym kryterium to nie ma zastosowania w sytuacji Spółki.

Wobec braku łącznego spełnienia wskazanych przesłanek nie można uznać, iż w opisanym stanie faktycznym Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług, (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) (art. 8 ust. 1).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

W myśl art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy, przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się, jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

Zatem kwestia ustalenia, czy dostawca towarów (lub świadczący usługę) posiada stałe miejsce prowadzenia na terytorium kraju przesądza o tym, kto jest zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług (z tytuły tej dostawy czy świadczenia przedmiotowych usług).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności.

Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.).

Od dnia 1 lipca 2011 r. przedmiotowe zagadnienie zostało uregulowane (zdefiniowane) w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. U L Nr 77, str. 1). Zgodnie z art. 11 rozporządzenia:

1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
2. Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:
   1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
   2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
   3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
   4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
   
   

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)”.

Warto także przytoczyć wyrok w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Ponadto, jak podkreśla TS w wyroku C-190/95 w sprawie Aro Lease przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.”

Biorąc, zatem pod uwagę ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie (które jak wyżej stwierdzono, było uwzględniane w formułowaniu przedmiotowej definicji), wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest Spółką prawa włoskiego, z siedzibą we Włoszech, zarejestrowaną na potrzeby VAT w Polsce. Spółka nie posiada na terytorium Polski siedziby ani oddziału. Spółka jest podmiotem zarejestrowanym na terytorium Polski dla potrzeb podatku VAT. W ramach prowadzonej działalności Spółka nie świadczy jakiegokolwiek rodzaju usług, dokonuje ona natomiast dostawy towarów z terytorium Polski na rzecz odbiorców z Polski, krajów Unii Europejskiej oraz krajów trzecich. W celu wykonywania działalności w powyższym zakresie Spółka zawarła umowę zintegrowanych usług logistycznych z polską spółką powiązaną. W ramach wskazanej umowy firma zewnętrzna świadczy obsługę składowania, magazynowania i przechowywania oraz przemieszczania towarów należących do Spółki. Dodatkowo Spółka wskazuje, iż nie posiada na terenie Polski własnych pracowników. W zakresie działalności realizowanej przez Spółkę wykorzystywani są pracownicy podmiotu zewnętrznego świadczącego usługę zintegrowanych usług logistycznych.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż sam fakt zarejestrowania się Spółki dla celów VAT w Polsce nie implikuje posiadania przez nią stałego miejsca prowadzenia działalności w kraju w rozumieniu przepisów o VAT. Zarejestrowanie dla celów VAT w Polsce nie może być utożsamiane z ustanowieniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie pociąga to za sobą przeniesienia na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależną działalność Spółki w kraju. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. korzysta jedynie z infrastruktury Firmy zewnętrznej. Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników tej Firmy w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki, również decyzje dotyczące zleceń sprzedaży towarów prowadzonej z terytorium Polski oraz zawierania umów są podejmowane przez Spółkę w jej miejscu siedziby tj. we Włoszech.

A zatem analizując powyższe kryteria w kontekście opisu sprawy, stwierdzić należy, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.