Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-754/12/16-S/TR
z 10 maja 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 5 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 267/13, sprostowany postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 24 czerwca 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 267/13 oraz postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 stycznia 2016 r. sygn. akt II FSK 2650/13 – stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 6 sierpnia 2012 r. (data wpływu 9 sierpnia 2012 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest:

• prawidłowe – w odniesieniu do zwrotu kosztów noclegu na podstawie dokumentów wystawianych na Spółkę;
  
• nieprawidłowe – w odniesieniu do zwrotu kosztów noclegu w formie ryczałtu.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 9 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka (Wnioskodawca) jest firmą handlową. Spółka zatrudnia kilku przedstawicieli handlowych, których zadaniem jest pozyskiwanie i obsługa klientów dla Spółki. Podstawą stosunku pracy zawartego z przedstawicielami handlowymi jest umowa o pracę, w której, jako miejsce pracy, podano obszar kilku województw.

Charakter pracy zatrudnionych pracowników wiąże się z koniecznością dojazdów do istniejących i potencjalnych klientów. W związku z tym, że miejsce wykonywania pracy obejmuje rozległy obszar geograficzny, w trakcie jej wykonywania zatrudniony pracownik ponosi wydatki związane z dłuższym pobytem w trasie, a obejmujące m.in. noclegi w hotelach. Ponieważ opisane wyjazdy odbywają się w ramach obszaru wskazanego w umowie o pracę jako miejsce wykonywania pracy przez pracownika i są bezpośrednio związane z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z charakteru i treści zawartej umowy o pracę, Spółka nie traktuje ich jako podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy.

Z uwagi na fakt, iż zwrot kosztów poniesionych przez pracowników nie stanowi dla pracownika żadnej dodatkowej korzyści, a jest jedynie refinansowaniem wydatku poniesionego w imieniu i na rzecz pracodawcy na podstawie przedłożonych przez pracownika do rozliczenia dokumentów w postaci wystawionych na Spółkę faktur i rachunków, Spółka nie traktuje zwrotu tych wydatków jako przychodu ze stosunku pracy. Poniesione przez pracownika Spółki wydatki mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę. Wydatki te nie mają związku z celami osobistymi pracownika, a wyłącznie z celami służbowymi (Spółka musi zapewnić pracownikowi nocleg w przypadku dłuższego pobytu u klienta mającego siedzibę w innym mieście). Wydatki są ściśle związane z wykonywaniem określonych zadań w imieniu i na rzecz Spółki.

Wydatki te ponoszone są w ramach wypełniania obowiązków służbowych, w ramach zadań wyjazdowych niestanowiących podróży służbowej; są w bezpośrednim związku z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę (wydatki te nie mają związku z celami osobistymi pracownika, a wyłącznie z celami służbowymi).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy wypłacone pracownikowi, którego miejscem pracy wskazanym w umowie jest województwo bądź obszar kilku województw, kwoty tytułem zwrotu wydatków związanych z wykonywaniem pracy w postaci wizyt u klientów i potencjalnych klientów, poza siedzibą Spółki i miejscem zamieszkania pracownika (ale na terenie określonym w umowie o pracę jako miejsce pracy), takie jak zwrot kosztów noclegów, stanowią dla niego przychód i czy Spółka powinna pobrać i odprowadzić od nich zaliczkę na podatek dochodowy.

Czy pracownikowi, który nie przedłoży rachunku za nocleg, wypłaca się ryczałt na nocleg i stanowi on przychód pracownika, od którego należy odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot pracownikowi kosztów związanych z wykonywaniem pracy, a obejmujących zwłaszcza wydatki dotyczące noclegów, nie jest dla pracownika dodatkowym przysporzeniem majątkowym, wobec czego nie stanowi przychodu ze stosunku pracy. Zdaniem Spółki, w przypadku wyjazdów do klientów i potencjalnych klientów na obszarze określonym jako miejsce pracy, zatrudniony pracownik nie odbywa podróży służbowych w myśl przepisów Kodeksu pracy, ponieważ nie wyjeżdża poza obszar określony jako miejsce pracy. Faktyczne miejsce wykonywania pracy oznaczone jako obszar geograficzny województwa bądź regionu wymusza ponoszenie wydatków tytułem noclegów i podobnych kosztów w czasie dojazdu do klienta. Wydatki te stanowią nieodłączny element pracy wykonywanej poza siedzibą firmy i nie wykazują jakiegokolwiek związku z osobistymi celami pracownika, a wręcz przeciwnie, wynikają z mobilnego charakteru wykonywanej przez niego pracy i są niezbędne do prawidłowego jej wykonania. Wobec tego, zwrot pracownikowi wydatków, które w sposób bezpośredni można powiązać z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę nie powoduje uzyskania przez niego realnych korzyści majątkowych. Ustalone między Spółką a zatrudnionym pracownikiem zasady rozliczania tych wydatków nie mogą prowadzić do sytuacji, w której pracownik będzie finansował działalność gospodarczą pracodawcy. Zwrot pracownikowi wydatków poniesionych na opłacenie noclegów, ze względu na to, że stanowią one nieodłączny element wykonywanej pracy, ma jedynie charakter wyrównania ubytku w jego majątku i nie można traktować go jako przysporzenia majątkowego. Zwrot przedmiotowych kosztów nie stanowi dla pracownika żadnej dodatkowej korzyści, a jest jedynie refinansowaniem wydatku poniesionego przez pracownika w imieniu i na rzecz pracodawcy, wobec czego nie stanowi przychodu ze stosunku pracy, a co za tym idzie, nie powinien podlegać również opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Pracownik na potwierdzenie dokonania powyższych wydatków przedkłada faktury, rachunki lub paragony, potwierdzające poniesienie kosztu. Spółka zwraca pracownikowi równowartość poniesionych wydatków na podstawie przedłożonych do rozliczenia dokumentów, po ich analizie i weryfikacji miejsca poniesienia. Zwrotowi nie podlegają wydatki prywatne, niewiążące się z wykonywaną pracą. Wydatki, o których mowa, mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę, a nie z celami osobistymi pracownika.

Podsumowując, Spółka uważa, że zwrot pracownikowi wydatków z tytułu noclegu poniesionych w związku w wykonywaniem obowiązków służbowych nie stanowi przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał w dniu 8 listopada 2012 r. interpretację indywidualną nr ILPB2/415-754/12-4/TR, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W interpretacji indywidualnej stwierdzono, że wartość świadczenia (noclegu) wynikająca z przedstawionego stosownego dokumentu, jak również wartość ryczałtu na nocleg w sytuacji nieprzedłożenia takiego dokumentu – zwrócona pracownikowi, stanowi dla tegoż pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość ww. świadczenia otrzymanego przez pracownika niebędącego w podróży służbowej – ewentualnie nadwyżki ponad kwotę określoną w art. 21 ust. 1 pkt 19 cyt. ustawy podatkowej – Spółka (Wnioskodawca) ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Interpretacja została skutecznie doręczona w dniu 13 listopada 2012 r.

W dniu 26 listopada 2012 r. do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie wpłynęło wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w związku z wydaniem interpretacji indywidualnej z dnia 8 listopada 2012 r. nr ILPB2/415-754/12-4/TR (nadane w polskiej placówce pocztowej w dniu 21 listopada 2012 r.).

W powyższym wezwaniu Zainteresowany wniósł o zmianę przedmiotowej interpretacji.

Mając na uwadze stan faktyczny opisany przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz uwagi zawarte w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu podtrzymał stanowisko zaprezentowane w wydanej interpretacji.

Następnie dnia 21 stycznia 2013 r. do tut. Organu wpłynęła skarga na interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 8 listopada 2012 r. nr ILPB2/415-754/12-4/TR.

Pismem z dnia 18 lutego 2013 r. nr ILPB2/4160-4/13-2/JWP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu udzielił odpowiedzi na ww. skargę, w której podtrzymał dotychczasowe stanowisko.

Rozpatrujący przedmiotową skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 267/13, sprostowanym postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 24 czerwca 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 267/13, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną jako wydaną z naruszeniem przepisów prawa.

Pismem z dnia 19 czerwca 2013 r. nr ILRP–007–133/13-2/AM Minister Finansów złożył skargę kasacyjną od wyżej przywołanego wyroku WSA.

Natomiast pismem z dnia 29 grudnia 2015 r. nr ILRP – 46 – 371/15-1/EŚ Minister Finansów cofnął ww. ww. skargę kasacyjną.

Postanowieniem z dnia 11 stycznia 2016 r. sygn. akt II FSK 2650/13 Naczelny Sąd Administracyjny umorzył postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

Dnia 11 lutego 2016 r. Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu zostało doręczone prawomocne orzeczenie wraz ze zwrotem akt sprawy.

W wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu orzekł, że (…) Skarżąca zasadnie stwierdziła, iż zwrot wydatków poniesionych przez pracowników w imieniu i na rzecz Skarżącej, związanych z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę nie powinna traktować, jako przychodu ze stosunku pracy i tym samym pobierać i odprowadzać z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Sąd zgodził się ze Skarżącą, iż sposób rozliczenia wydatków Skarżącej z tytułu przedmiotowych świadczeń nie ma wpływu na powstanie obowiązku podatkowego po stronie pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast odnośnie zwrotu kosztów w formie ryczałtu zastosowanie będzie miał przywołany końcowo w interpretacji art. 21 ust 1 pkt 19 u.p.d.o.f.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 5 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 267/13, sprostowanym postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 24 czerwca 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 267/13 oraz postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 stycznia 2016 r. sygn. akt II FSK 2650/13 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego – jest:

• prawidłowe – w odniesieniu do zwrotu kosztów noclegu na podstawie dokumentów wystawianych na Spółkę;
• nieprawidłowe – w odniesieniu do zwrotu kosztów noclegu w formie ryczałtu.
  
  

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne, należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności”, co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy, jak również wartość otrzymanych świadczeń nieodpłatnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka (Wnioskodawca) jest firmą handlową. Spółka zatrudnia kilku przedstawicieli handlowych, których zadaniem jest pozyskiwanie i obsługa klientów dla Spółki. Podstawą stosunku pracy zawartego z przedstawicielami handlowymi jest umowa o pracę, w której, jako miejsce pracy, podano obszar kilku województw. Charakter pracy zatrudnionych pracowników wiąże się z koniecznością dojazdów do istniejących i potencjalnych klientów. W związku z tym, że miejsce wykonywania pracy obejmuje rozległy obszar geograficzny, w trakcie jej wykonywania zatrudniony pracownik ponosi wydatki związane z dłuższym pobytem w trasie, a obejmujące m.in. noclegi w hotelach. Ponieważ opisane wyjazdy odbywają się w ramach obszaru wskazanego w umowie o pracę jako miejsce wykonywania pracy przez pracownika i są bezpośrednio związane z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z charakteru i treści zawartej umowy o pracę, Spółka nie traktuje ich jako podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Z uwagi na fakt, że zwrot kosztów poniesionych przez pracowników nie stanowi dla pracownika żadnej dodatkowej korzyści, a jest jedynie refinansowaniem wydatku poniesionego w imieniu i na rzecz pracodawcy na podstawie przedłożonych przez pracownika do rozliczenia dokumentów w postaci wystawionych na Spółkę faktur i rachunków, Spółka nie traktuje zwrotu tych wydatków jako przychodu ze stosunku pracy.

Na gruncie opisanego we wniosku stanu faktycznego poniesione przez pracowników Spółki wydatki mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę. Z opisanej sytuacji wynika, że wydatki nie mają związku z celami osobistymi pracowników, a wyłącznie z celami służbowymi. W trakcie wykonywania pracy zatrudnieni pracownicy ponoszą wydatki w imieniu i na rzecz Spółki – co wynika z wystawionych rachunków. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wprowadzają żadnych regulacji dotyczących zwrotu wydatków poniesionych przez pracownika w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych. Jest to naturalna konsekwencja konstrukcji podatku dochodowego. Zasadnicze znaczenie ma zatem ustalenie, czy po stronie pracownika wystąpiło przysporzenie majątkowe w postaci wartości noclegu sfinansowanego przez pracodawcę. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego „przysparzać” to „powiększyć liczbę czegoś lub sprawić coś”. Zatem, przysporzeniem majątkowym jest działanie zwiększające wartość majątku pracownika. W przedmiotowej sprawie ze względu na zapisy umowy o pracę i powierzenie pracownikowi obowiązków na określonym w umowie obszarze działalności firmy – poza miejscem zamieszkania pracownika – nie można przyjąć, że po stronie pracownika powstaje przychód w postaci wartości noclegu.

Zgodnie z przepisem art. 22 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.), pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika są pokrywane przez pracodawcę. Do takich kosztów należą wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy zgodnie z zapisami umowy o pracę – oddalonym od siedziby pracodawcy, a jednocześnie znajdującym się poza miejscem zamieszkania pracownika. Zapłata przez pracodawcę kosztu noclegu pracownika wykonującego swe obowiązku w miejscu określonym w umowie o pracę (poza siedzibą firmy oraz miejsca zamieszkania pracownika) stanowi racjonalny wydatek firmy związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten ponoszony w interesie pracodawcy, stanowiący koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przychodów Spółki, nie może być uznany za element przychodu pracownika. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do paradoksalnego wniosku, że wartość związanych z obowiązkami pracownika wydatków pracodawcy w postaci m.in. materiałów biurowych, zużytego prądu, wydatków związanych z eksploatacją samochodu służbowego itp. powinna być proporcjonalnie przypisywana do przychodów pracowników z tytułu stosunku pracy – jako nieodpłatne świadczenie otrzymane przez pracowników. Podkreślenia wymaga, że w wypadku zwrotu rzeczywistych wydatków, udokumentowanych rachunkami wystawionymi na Spółkę sytuację pracownika należy oceniać identycznie jak w wypadku, gdy to Spółka bezpośrednio zakupuje i opłaca usługę noclegową.

Nie ulega wątpliwości, że wydatki poniesione w przedmiotowej sprawie będą wynikać z realizacji zawartych z pracownikami umów o pracę, w których wskazano wprost miejsce świadczenia pracy (poza siedzibą firmy oraz poza miejscem zamieszkania pracownika). Wydatki poniesione przez pracodawcę są zatem ściśle związane z realizacją przepisów Kodeksu pracy, z których wynika, że pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem w miejscu, i czasie wyznaczonym przez pracodawcę. Z tych też powodów wskazać należy, że wartość wydatków związanych z zapewnieniem noclegu pracownikom działającym w interesie pracodawcy, w ramach określonych warunków umowy o pracę – nie może być uznana za część przychodów pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Od ww. sytuacji, w której zwrot kosztów noclegu jest dokonywany na podstawie dokumentów (faktur, rachunków) wystawianych na Spółkę (pierwsze z zadanych we wniosku pytań), należy odróżnić sytuację, w której zwrot kosztów noclegu następuje w formie ryczałtu (drugie z zadanych we wniosku pytań).

W tejże sytuacji (w której zwrot kosztów noclegu następuje w formie ryczałtu), należy stwierdzić, że przedmiotowy ryczałt stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nadmienić jednak należy, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Stosownie natomiast do art. 21 ust. 14 tejże ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

Zatem, wartość wypłaconego przez Spółkę przedmiotowego ryczałtu korzysta ze zwolnienia od podatku – przy zachowaniu warunków i w granicach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując: zwrot wydatków poniesionych przez pracowników w imieniu i na rzecz Spółki, związanych z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę Spółka (Zainteresowany) nie powinna traktować, jako przychodu ze stosunku pracy i tym samym pobierać i odprowadzać z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Sposób rozliczenia wydatków Spółki z tytułu przedmiotowych świadczeń nie ma wpływu na powstanie obowiązku podatkowego po stronie pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Tym samym, z ww. tytułu na Spółce (Wnioskodawcy) nie ciążą obowiązki płatnika.

Natomiast wartość wypłaconego ryczałtu na nocleg w sytuacji nieprzedłożenia opisanych dokumentów (faktur, rachunków) – co do zasady – stanowi dla danego pracownika przychód ze stosunku pracy. Z tego powodu (co do zasady), w odniesieniu do takiej formy zwrotu wydatków stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednakże, w odniesieniu do zwrotu kosztów w formie ryczałtu zastosowanie ma ww. art. 21 ust 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na podstawie którego przedmiotowe kwoty korzystają ze zwolnienia od tegoż podatku.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że nie należy mylić zwolnienia od podatku (takiego jak np. to uregulowane w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) od niepodlegania w ogóle opodatkowaniu (tak jak np. ma to miejsce w przypadku zwrotu na podstawie przedłożonych dokumentów, który w ogóle nie stanowi przychodu podatkowego). Zgodnie bowiem z konstrukcją zwolnień od podatku dochodowego, żeby dane świadczenie mogło korzystać ze zwolnienia od podatku, najpierw musi co do zasady temu podatkowi podlegać.

W konsekwencji, jedynie wartość ryczałtu na nocleg w części stanowiącej nadwyżkę ponad kwotę określoną w art. 21 ust. 1 pkt 19 cyt. ustawy podatkowej stanowi dla danego pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którą to wartość Spółka (Wnioskodawca) ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.