INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz.770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Uniwersytetu przedstawione we wniosku z dnia 27 grudnia 2011 r. (data wpływu 29 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności wykonywanych przez Komisję Bioetyczną – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności wykonywanych przez Komisję Bioetyczną.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca na mocy art. 12 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2005 r. Nr 164, poz. 1365 ze zm.) jako uczelnia wyższa posiada osobowość prawną.

Zarządzeniem Rektora Uniwersytetu nr z dnia 8 czerwca 2011 r. na podstawie art. 29 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty z dnia 5 grudnia 1996 r. powołana została Komisja Bioetyki Uniwersytetu, na okres kadencji od 1 września 2011 r. do 30 września 2014 r.

Zgodnie z art. 29 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty z dnia 5 grudnia 1996 r., eksperyment medyczny może być przeprowadzony wyłącznie po wyrażeniu pozytywnej opinii o projekcie przez niezależną komisję bioetyczną. Do składu komisji powołuje się osoby posiadające wysoki autorytet moralny i wysokie kwalifikacje specjalistyczne.

Komisja bioetyczna wyraża opinię o projekcie eksperymentu medycznego, w drodze uchwały, przy uwzględnieniu kryteriów etycznych oraz celowości i wykonalności projektu. Komisje bioetyczne i Odwoławcza Komisja Bioetyczna wydają także opinie dotyczące badań klinicznych, jeżeli inna ustawy tak stanowią, w zakresie określonym w tych ustawach.

Komisje bioetyczne powołują:

• okręgowa rada lekarska na obszarze swojego działania, z wyłączeniem podmiotów, o których mowa w pkt 2 i 3,

• rektor wyższej uczelni medycznej lub wyższej uczelni z wydziałem medycznym,

• dyrektor medycznej jednostki badawczo -rozwojowej.
  
  

Zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 11 maja 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad powoływania i finansowania oraz trybu działania komisji bioetycznych, komisje bioetyczne przy uczelni albo przy medycznej jednostce badawczo - rozwojowej powoływane są w drodze zarządzenia wewnętrznego rektora uczelni albo dyrektora jednostki badawczo - rozwojowej.

W myśl § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia osoba lub inny podmiot zamierzający prowadzić eksperyment medyczny, składa do komisji bioetycznej wniosek o wyrażenie opinii o projekcie eksperymentu medycznego, zwanej dalej „opinią”. W związku z powyższym, podstawą do przystąpienia przez komisję bioetyczną do prac związanych z wydaniem opinii w sprawie eksperymentu medycznego stanowi wniosek podmiotu występującego o wydanie opinii. Ponadto ani Uniwersytet, ani Komisja Bioetyczna nie zawiera z podmiotem występującym o wydanie opinii umowy cywilno - prawnej. Komisja działa na podstawie wniosku uprawnionego podmiotu, a swoją opinię wyraża w drodze uchwały.

Zdaniem Wnioskodawcy czynności, określone na podstawie powyższych przepisów tj. wydawanie opinii w sprawach eksperymentu medycznego, nie mieszczą się w przedmiocie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008r. (Dz. U. Nr 207, poz. 1239 ze zm.). Powyższe wynika z faktu, iż przedmiotowe czynności zdaniem Wnioskodawcy nie spełniają kryterium definicji usługi, w rozumieniu zasad PKWiU. W myśl definicji zawartej w zasadach metodycznych, stanowiących załącznik do ww. rozporządzenia usługa określona jest jako, wszelkie czynności świadczone na rzecz jednostek gospodarczych prowadzących działalność o charakterze produkcyjnym, jednostek gospodarki narodowej oraz na rzecz ludności, przeznaczone dla celów konsumpcji indywidualnej, zbiorowej i ogólnospołecznej. Stanowisko takie zostało również zawarte w opinii Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 listopada 2011 r., o którą wystąpił Wnioskodawca.

Kwestie finansowania działalności komisji bioetycznej określa § 10 ust. 1 rozporządzenia, stanowiąc, iż środki finansowe przeznaczone na finansowanie działalności komisji bioetycznej pochodzą z opłat wnoszonych przez podmiot zamierzający przeprowadzić eksperyment medyczny i obejmują koszty działalności komisji bioetycznej, składające się z:

1. kosztów równowartości zarobków utraconych przez członków komisji bioetycznej w związku z udziałem w posiedzeniach komisji oraz innych należności na zasadach określonych przepisami w sprawie zasad ustalania oraz wysokości należności przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju,
2. należności za przygotowany projekt opinii,
3. innych kosztów, które podmiot powołujący komisję bioetyczną zaliczył do kosztów bezpośrednio związanych z działalnością komisji bioetycznej.
4. Opłaty, o których mowa w ust. 1, podmiot zamierzający przeprowadzić eksperyment medyczny wnosi do podmiotu powołującego komisję bioetyczną na jego wezwanie przed podjęciem uchwały wyrażającej opinię.
5. Koszty, o których mowa w ust. 1, związane z postępowaniem prowadzonym przez Odwoławczą Komisję Bioetyczną ponosi Minister Zdrowia i Opieki Społecznej.
6. Podmiot powołujący komisję bioetyczną może zwolnić podmiot zamierzający przeprowadzić eksperyment medyczny z obowiązku pokrycia całości lub części kosztów wydania opinii o eksperymencie, pod warunkiem zapewnienia środków finansowych, o których mowa w ust. 1.
   
   

W tym stanie rzeczy opłaty o których, mowa w § 10 ust. 1 rozporządzenia, podmiot zamierzający przeprowadzić eksperyment medyczny wnosi do podmiotu powołującego komisję bioetyczną, na jego wezwanie przed podjęciem uchwały wyrażającej opinię. Ponadto koszty, o których mowa związane z postępowaniem prowadzonym przez Odwoławczą Komisję Bioetyczną ponosi Minister Zdrowia i Opieki Społecznej.

Podmiot powołujący komisję bioetyczną może zwolnić podmiot zamierzający przeprowadzić eksperyment medyczny z obowiązku pokrycia całości lub części kosztów wydania opinii o eksperymencie, pod warunkiem zapewnienia środków finansowych, o których mowa w pkt 1-3. Warto w tym miejscu podkreślić, iż z wnioskami w zakresie wydania opinii do komisji bioetycznej występują również przedstawiciele zakładów uczelni, a także poszczególni jej pracownicy podejmujący prace naukowe.

W związku z powyższym Wnioskodawca, czynności Komisji Bioetycznej opodatkowuje podatkiem od towarów i usług w wysokości 23%. Powyższe potwierdza Załącznik do zarządzenia nr 46 z dnia 8 czerwca 2011 r. Rektora Uniwersytetu, zawierającego określenie stawek opłat za opinie Komisji Bioetyki w zakresie wydania opinii o możliwości przeprowadzenia eksperymentu medycznego oraz wyrażenia merytorycznych zastrzeżeń dotyczących udziału badacza lub ośrodka uczestniczącego w wieloośrodkowym badaniu klinicznym. Jednocześnie, Wnioskodawca pozostaje czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług posiadającym numer NIP.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy czynność wydawania opinii przez Komisję Bioetyczną funkcjonującą przy Uniwersytecie na gruncie przedstawionego stanu faktycznego oraz treści art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) w zw. z art. 29 ust. 6 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2008 r. Nr 136, poz. 857 ze zm.) w zw. z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 11 maja 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad powoływania i finansowania oraz trybu działania komisji bioetycznych (Dz. U. Nr 47, poz. 480) w zw. z art. 13 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz. U. L 347 z 11 grudnia 2006 r.) podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza i lekarza dentysty, eksperyment medyczny może być przeprowadzony wyłącznie po wyrażeniu pozytywnej opinii o projekcie przez niezależną komisję bioetyczną. Do składu komisji powołuje się osoby posiadające wysoki autorytet moralny i wysokie kwalifikacje specjalistyczne. Komisja bioetyczna wyraża opinię o projekcie eksperymentu medycznego, w drodze uchwały, przy uwzględnieniu kryteriów etycznych oraz celowości i wykonalności projektu.

Komisje Bioetyczne powołują:

1. okręgowa rada lekarska na obszarze swojego działania, z wyłączeniem podmiotów, o których mowa w pkt 2 i 3;
2. rektor wyższej uczelni medycznej lub wyższej uczelni z wydziałem medycznym;
3. dyrektor medycznej jednostki badawczo – rozwojowej.
   
   

W skład komisji bioetycznych, o których mowa w ust. 2 i 3, wchodzi również przedstawiciel właściwej okręgowej rady lekarskiej. Minister właściwy do spraw zdrowia po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej powołuje Odwoławczą Komisję Bioetyczną rozpatrującą odwołania od uchwał komisji bioetycznych, o których mowa powyżej. Minister właściwy do spraw zdrowia po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady powoływania finansowania oraz tryb działania komisji bioetycznych.

Na podstawie ww. delegacji w art. 29 ust. 6 omawianej ustawy, Minister właściwy do spraw zdrowia wydał rozporządzenie z dnia 11 maja 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad powoływania i finansowania oraz trybu działania komisji bioetycznych (Dz. U. Nr 47, poz. 480). Na podstawie § 2 ust. 1 komisje bioetyczne przy uczelni albo przy medycznej jednostce badawczo - rozwojowej powoływane są w drodze zarządzenia wewnętrznego rektora uczelni albo dyrektora jednostki badawczo - rozwojowej.

W związku z powyższym, zasadność, sposób i tryb funkcjonowania komisji bioetycznych został uregulowany przepisami wskazanymi w ustawie oraz rozporządzenia. Wskazane akty prawne jednoznacznie zakreślają krąg podmiotów, zobowiązanych do tworzenia komisji bioetycznych. Powołane wyższej przepisy regulują tryb dopuszczenia przeprowadzenia eksperymentu medycznego lub badań klinicznych w zakresie określonym w odrębnych ustawach (art. 29 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i dentysty).

Zdaniem Wnioskodawcy, sposób powoływania komisji, jej skład oraz tryb wydawania określonych opinii, nie kwalifikuje tego rodzaju czynności, jako czynności w ramach istniejącej definicji działalności gospodarczej wskazanej w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie można bowiem przypisać czynnościom komisji działania na zlecenie określonego podmiotu. Proces opiniodawczy określony przepisami rozporządzenia Ministra, nie posiada elementów dotyczących wykonania jakiejkolwiek usługi.

Wydanie opinii zarówno po stronie podmiotu występującego z takim wnioskiem, jak również po stronie komisji, posiada walor obligatoryjności narzuconej przepisami ustawy. Swoim zachowaniem komisja wypełnia zadania Państwa w zakresie administracji publicznej, w tym kontroli podmiotów przeprowadzających eksperymenty medyczne oraz badania kliniczne.

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż powołana przez Rektora Uniwersytetu Komisja Bioetyczna jest organem władzy publicznej, w zakresie w jakim opiniuje wnioski o możliwość przeprowadzenia eksperymentu medycznego.

W tym miejscu warto podkreślić, iż przedmiotowych komisji nie może powoływać podmiot gospodarczy, który mógłby działać w granicach konkurencji na wolnym rynku w tym zakresie. Wynika to z faktu, iż zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dani 11 maja 1999 r., przepisy rozporządzenia stosuje się do komisji bioetycznychpowoływanych przy okręgowej izbie lekarskiej, wyższej uczelni medycznej albo wyższej uczelni z wydziałem medycznym, zwanych dalej uczelnią oraz przy medycznej jednostce badawczo - rozwojowej.

W świetle powyższych rozważań, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, powołanej przy Uniwersytecie Komisji Bioetycznej nie można uznać za podatnika podatku VAT w odniesieniu do usług przez nią wykonywanych, jak również samego Uniwersytetu w tym zakresie. Powyższe znajduje potwierdzenia w treści art. 13 ust. 1 i 2 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.

Reasumując stanowisko Wnioskodawcy, wskazuję iż Komisja Bioetyczna utworzona przy Uniwersytecie na podstawie wskazanych przepisów prawa występuje w charakterze organu władzy publicznej. Powyższe stanowisko potwierdza fakt, iż obowiązek dokonywania określonych czynności przez Komisję Bioetyczną wynika bezpośrednio z ustawy, a nie zawartych umów cywilnoprawnych. A zatem, do stanu faktycznego przedmiotowej sprawy będzie miał zastosowanie art. 15 ust. 6 ustawy o podarku od towarów i usług.

Jednocześnie zaznaczyć należy, iż działalność Komisji Bioetycznej nie mieści się w ujęciu działalności gospodarczej wskazanej w treści art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Ponadto działalność komisji w ramach braku podlegania ustawie nie powoduje również naruszenia zasady konkurencyjności. Czynności wykonywane przez Komisje Bioetyczną przy Uniwersytecie nie stanowią zdaniem Wnioskodawcy działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, lecz są realizacją powierzonych przez państwo zadań o charakterze publicznym.

W związku, z powyższym czynności wykonywane przez komisję bioetyczną należy uznać za niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W tym zakresie podobne stanowisko w wydanych interpretacjach indywidualnych z dnia 20 stycznia 2009 r. sygn. ILPP1 /443-987/08-5/KG oraz z dnia i 3 kwietnia 2011 r. sygn. ITPP1/443-91/11/KM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługowców, w tym podmiotów pozyskujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku o podatku od towarów i usług, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizacji zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W myśl art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. Nr 347/1 ze zm.) krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, jeżeli podejmują one taką działalność i dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tej działalności lub transakcji, w przypadku gdy wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziłoby do znacznego zakłócenia konkurencji.

Natomiast zgodnie z art. 29 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza i lekarza dentysty (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 136, poz. 857 ze zm.), eksperyment medyczny może być przeprowadzony wyłącznie po wyrażeniu pozytywnej opinii o projekcie przez niezależną komisję bioetyczną. Do składu komisji powołuje się osoby posiadające wysoki autorytet moralny i wysokie kwalifikacje specjalistyczne. Komisja bioetyczna wyraża opinię o projekcie eksperymentu medycznego, w drodze uchwały, przy uwzględnieniu kryteriów etycznych oraz celowości i wykonalności projektu.

Komisje bioetyczne w świetle art. 29 ust.3 powołują:

• okręgowa rada lekarska na obszarze swojego działania, z wyłączeniem podmiotów, o których mowa w pkt 2 i pkt 3,

• rektor wyższej uczelni medycznej lub wyższej uczelni z wydziałem medycznym,

• dyrektor medycznej jednostki badawczo-rozwojowej.
  
  

W skład komisji bioetycznych, o których mowa w ust. 3 pkt 2 i pkt 3, wchodzi również przedstawiciel właściwej okręgowej rady lekarskiej (art. 29 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 29 ust. 6 ww. ustawy, Minister właściwy do spraw zdrowia po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej określił, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady powoływania i finansowania oraz tryb działania komisji bioetycznych.

W myśl § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 11 maja 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad powoływania i finansowania oraz trybu działania komisji bioetycznych (Dz. U. Nr 47, poz. 480), komisje bioetyczne przy uczelni albo przy medycznej jednostce badawczo-rozwojowej powoływane są w drodze zarządzenia wewnętrznego rektora uczelni albo dyrektora jednostki badawczo-rozwojowej.

W § 4 ust. 1 tego rozporządzenia stwierdza się, że osoba lub inny podmiot zamierzający przeprowadzić eksperyment medyczny składa do komisji bioetycznej wniosek o wyrażenie opinii o projekcie eksperymentu medycznego, zwanej dalej „opinią”.

Natomiast § 6 ust. 5 stanowi, że komisja bioetyczna podejmuje uchwałę wyrażającą opinię w drodze głosowania tajnego, przy udziale w głosowaniu ponad połowy składu komisji, w tym przewodniczącego lub jego zastępcy i co najmniej dwóch członków komisji nie będących lekarzami.

Kwestie związane z finansowaniem działalności komisji bioetycznej reguluje § 10 przedmiotowego rozporządzenia. Zgodnie z § 10 ust. 1 i ust. 2 cyt. rozporządzenia, środki finansowe przeznaczone na finansowanie działalności komisji bioetycznej pochodzą z opłat wnoszonych przez podmiot zamierzający przeprowadzić eksperyment medyczny i obejmują koszty działalności komisji bioetycznej, składające się z:

1. kosztów równowartości zarobków utraconych przez członków komisji bioetycznej w związku z udziałem w posiedzeniach komisji oraz innych należności na zasadach określonych przepisami w sprawie zasad ustalania oraz wysokości należności przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju,
2. należności za przygotowanie projektu opinii,
3. innych kosztów, które podmiot powołujący komisję bioetyczną zaliczył do kosztów bezpośrednio związanych z działalnością komisji bioetycznej.
   
   

Opłaty, o których mowa w ust. 1, podmiot zamierzający przeprowadzić eksperyment medyczny wnosi do podmiotu powołującego komisję bioetyczną na jego wezwanie przed podjęciem uchwały wyrażającej opinię.

Zgodnie z treścią § 8 ust. 1 i ust. 2 ww. rozporządzenia odwołanie od uchwały bioetycznej wyrażającej opinię wnosi się za pośrednictwem komisji bioetycznej, która podjęła uchwałę, do Odwoławczej Komisji Bioetycznej.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż wydawanie przez komisję bioetyczną, powołaną przy wyższej uczelni medycznej, opinii dotyczących dopuszczenia eksperymentu medycznego podmiotom zamierzającym przeprowadzić taki eksperyment, nie stanowi działalności gospodarczej, która pozwalałaby na uznanie Wnioskodawcy w tym zakresie za podatnika podatku od towarów i usług.

Zgodnie bowiem z powołanymi postanowieniami art. 29 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty, warunkiem przeprowadzenia eksperymentu medycznego jest wyrażenie pozytywnej opinii o projekcie przez niezależną komisję bioetyczną. Jednocześnie na podstawie art. 29 ust. 3 pkt 1 tej ustawy przedmiotowe zadanie realizować ma komisja bioetyczna powołana m. in. przez rektora uczelni medycznej.

Zatem jednym z ustawowych zadań powierzonych rektorowi wyższej uczelni medycznej jest powołanie komisji bioetycznej, która ma wyrażać opinie o projektach eksperymentów medycznych, w drodze uchwał, przy uwzględnieniu kryteriów etycznych oraz celowości i wykonalności projektu.

Z kolei z przepisów art. 15 ustawy o podatku od towarów usług wynika, iż nie powinno mieć miejsca opodatkowanie czynności spełniających kryteria świadczenia usług wykonywanych przez podmiot mający status podatnika, jeżeli przy ich wykonaniu podmiot ten nie występuje w charakterze podatnika. To bowiem status i charakter, w jakim działa podmiot dokonujący świadczenia usług, decydują o opodatkowaniu danej czynności.

Ponadto, z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (orzeczenie w sprawie C-142/99) wynika, że czynności wykonywane przez podatnika podlegają podatkowi VAT jedynie w sytuacji, gdy stanowią działalność gospodarczą podmiotu w rozumieniu art. 4 (2) VI Dyrektywy (który jest odpowiednikiem art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.). Artykuł 2 (1) VI Dyrektywy wyłącza bowiem z zakresu stosowania VAT czynności, w których podatnik nie występuje w takim charakterze.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Jako uczelnia wyższa posiada osobowość prawną. Zarządzeniem Rektora powołana została Komisja Bioetyki Uniwersytetu. Wykonuje czynności wydawania opinii w sprawach eksperymentu medycznego, zgodnie z ustawą o zawodach i dentysty z dnia 5 grudnia 1996 r. oraz zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 11 maja 1999 r.

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, że wydawanie przez komisję bioetyczną - powołaną na mocy art. 29 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty - opinii w sprawach eksperymentu medycznego podmiotom zamierzającym przeprowadzić taki eksperyment, nie stanowi działalności gospodarczej, która pozwalałaby na uznanie Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług w zakresie przedmiotowych czynności. Narzucone ustawami zadania (odpłatne bądź nie) takie jak np. wyrażenie opinii eksperymentów medycznych przez komisje bioetyczne nie stanowią usług wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Samo zaś wydawanie opinii o eksperymencie medycznym jest zadaniem nałożonym przez ustawodawcę.

W konsekwencji w świetle postanowień art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, w związku z treścią art. 13 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. Wnioskodawcy nie można uznać za podatnika podatku od towarów i usług w odniesieniu do czynności wykonywanych przez komisję bioetyczną.

Zauważyć także należy, że nieopodatkowanie czynności wykonywanych przez komisje bioetyczne działające przy wyższej uczelni medycznej nie może wywołać zakłócenia konkurencji (art. 4 ust. 5 Szóstej Dyrektywy Rady – obecnie art. 13, ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. – Dz. U. L 347 z 11 grudnia 2006) ze względu na okoliczność, iż tego typu działalności nie wykonują podmioty prywatne.

Reasumując, czynności wydawania opinii przez Komisję Bioetyczną funkcjonującą przy Uniwersytecie nie stanowią działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, lecz są realizacją powierzonych przez państwo zadań o charakterze publicznym. Komisje Bioetyczne działające przy wyższych uczelniach medycznych nie wykonują działalności gospodarczej, a jedynie działalność opiniodawczą. W tym stanie rzeczy czynności wykonywane przez Komisję Bioetyczną należy uznać za niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.