Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-426/16-4/JK2
z 1 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2016 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Warszawie 30 marca 2016 r.) oraz piśmie z dnia 16 maja 2016 r. (data nadania 16 maja 2016 r., data wpływu do do Izby Skarbowej w Warszawie 16 maja 2016 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 11 maja 2016 r. Nr IPPB4/4511-426/16 -2/JK2 (data nadania 11 maja 2016 r., data doręczenia 16 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 11 maja 2016 r. Nr IPPB4/4511-426/16-2/JK2 (data nadania 11 maja 2016 r., data doręczenia 16 maja 2016 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku poprzez wskazanie adresu zamieszkania na dzień złożenia przedmiotowego wniosku, doprecyzowanie zdarzenia przyszłego, przeformułowanie pytań oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego w odniesieniu do przeformułowanych pytań.

Pismem z dnia 16 maja 2016 r. (data nadania 16 maja 2016 r., data wpływu 16 maja 2016 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła powyższe w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni zwróciła się z prośbą o interpretację indywidualną ulgi prorodzinnej dotyczącą dwóch córek z poprzedniego małżeństwa, N., ur. 27 grudnia 1996 r. i L. ur. 12 maja 2001 r. Obie córki zamieszkują z Wnioskodawczynią od początku jak i również ich meldunek jest przy Niej. Dzieci te pochodzą z poprzedniego małżeństwa Wnioskodawczyni. Ani w trakcie trwania poprzedniego małżeństwa ani po rozwodzie ojciec nie interesował się dziećmi. Płacił po 300 złotych na dziecko a od niedawna płaci po 500 złotych. Nie interesowały go wydatki związane z edukacją, zdrowiem, nauką, wypoczynkiem oraz inne potrzebne do codziennego funkcjonowania dzieci. Nie dokładał się nigdy do wakacji mimo próśb Wnioskodawczyni. Raz zabrał dzieci nad morze. Był to jeden jedyny raz. Młodsza córka uczęszcza na dodatkowe zajęcia z języka angielskiego celem rozwijania jej zamiłowania do języków obcych. Zajęcia te kosztują 640 złotych miesięcznie, do których ojciec się nie dokłada. Twierdzi, że dziecku nie potrzeba dawać dodatkowych zajęć, że dziecko nie musi jeździć na wakacje i że nie ma w ogóle potrzeb. Nigdy nie interesowały go sukcesy własnych córek. Tłumaczył dzieciom, że ich matka to pasożyt i że żyje za jego pieniądze, które nie pokrywają nawet 1/4 kosztów utrzymania córek. Wnioskodawczyni pracuje jako nauczyciel a pieniądze z alimentów przeznaczone były zawsze na wydatki związane z potrzebami dzieci. Wydatki miesięczne trzykrotnie przewyższały sumę alimentów przeznaczonych na dzieci.

Ich ojciec jest nałogowym alkoholikiem przez co rozpadło się małżeństwo. Nigdy tak naprawdę dzieci nie były dla niego ważne. Liczył się tylko alkohol. Żeby otrzymać dodatkowe pieniądze na dzieci, np. na wizytę u okulisty albo okulary korygujące nie raz dochodziło do kłótni ponieważ ich ojciec zawsze twierdził, że nie ma pieniędzy. W 2014 roku Wnioskodawczyni wzięła z obecnym mężem kredyt na dom, aby zapewnić dzieciom lepsze warunki, ponieważ mieszkanie, w którym mieszkali wcześniej miało zaledwie 39.02 m². Miesięczna rata kredytu to 2.000 złotych. Wnioskodawczyni dokłada wszelkich starań, aby dzieci miały normalny dom. Bez krzyków, bez awantur tak jak kiedyś. Wnioskodawczyni nie zgadza się z tym, żeby Jej były mąż a ich ojciec domagał się połowy zwrotu z podatku za dzieci, ponieważ dzieci nie zamieszkują z nim, nie przebywają z nim w ciągu roku nawet jednej całej doby, nie chce pokrywać połowy kosztów ponoszonych na edukację, zdrowie, wypoczynek i odzież. Nie interesuje się nimi tak jak należy. Według niego rzucenie kieszonkowego co miesiąc jest wystarczające dla dzieci. Dzieci nie są z nim związane emocjonalnie, ponieważ jego wizyty trwają nie dłużej niż pół godziny raz na miesiąc albo rzadziej. Obecnie miesięczne wydatki na jedno dziecko wynoszą 2.600 złotych z czego alimentów dostaję zaledwie 500 złotych. Od rozwodu (2009 roku) Wnioskodawczyni nie podnosiła alimentów licząc na to, że będzie się dzielił z Nią kosztami utrzymania dzieci. Tak się niestety nie stało a odkąd związał się z kobietą jest coraz gorzej. Nie partycypuje w ogóle w kosztach utrzymania dzieci oprócz alimentów, które nie starczają na wiele. Ponadto starsza córka od października 2015 r. uczęszcza na studia. Koszt utrzymania dzieci jest na prawdę wysoki i krzywdzącym byłoby gdyby ich ojciec mimo tego, że nie łoży na dzieci i nie zamieszkują one z nim odliczył sobie ulgę za nie. Potrzeby córek z roku na rok są coraz większe. Biorąc pd uwagę, że ojciec dzieci zarabia jako kierowca samochodu ciężarowego 6.000 złotych miesięcznie i fakt, że alimenty są tak niskie i dodatkowo nie dokłada się do utrzymania dzieci, uznanie, że odliczenie przez niego połowy ulgi prorodzinnej jest nieuzasadnione.

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że adres korespondencyjny jest jednocześnie Jej adresem zamieszkania jak i wszystkich dzieci.

Wnioskodawczyni tylko sprawuje pieczę nad dziećmi - ubiera je, ponosi wszystkie koszty dotyczące szkolnictwa, zdrowia i wypoczynku. Samodzielnie opłaca zajęcia dodatkowe dzieci jak i prywatne wizyty u okulisty z młodszą córką, której wzrok pogarsza się bardzo szybko. Ojciec pomimo, że nie jest pozbawiony praw nie chce partycypować w utrzymaniu dzieci ani pokrywać połowy kosztów na nie ponoszonych. Nie odwiedza ich również, a chęć odliczenia ulgi na dzieci wzięła się z tego, że jego obecna partnerka kazała mu tę ulgę odliczyć.

W stosunku do pełnoletniej córki ciąży na Wnioskodawczyni obowiązek alimentacyjny poprzez zapewnienie jej środków utrzymania a w miarę potrzeby także środków wychowania. Córka Nikola nie jest w stanie samodzielnie się utrzymać. W stosunku do dzieci nie miały w okresie będącym przedmiotem zapytania i nie mają zastosowania przepisy art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Między Wnioskodawczynią a Jej byłym mężem nie zostało zawarte żadne porozumienie dotyczące wysokości odliczenia ulgi na dzieci. Było to do tej pory jasne, ponieważ dzieci zamieszkują z Wnioskodawczynią, a z ojcem nie spędzają w ciągu roku nawet jednej pełnej doby. Pełnoletnia córka nie pobiera zasiłku ani dodatku pielęgnacyjnego, nie wstąpiła w związek małżeński, ani w okresie będącym przedmiotem zapytania nie uzyskała dochodów przekraczających 3.089 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawczyni przysługuje prawo do odliczenia w 100% ulgi prorodzinnej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wobec zaistniałej sytuacji przysługuje Jej prawo do odliczenia w 100% ulgi prorodzinnej, ponieważ tylko Ona sprawuje opiekę nad dziećmi mimo, że ich ojciec nie ma odebranych praw. Nie interesuje się on ponoszonymi wydatkami, ich zdrowiem, sukcesami w szkole. Nic go nie interesuje. O ulgę prorodzinną wystąpił tylko dlatego, że jego obecna partnerka mu kazała. Nie liczy się dla niego w żadnym stopniu dobro dzieci. Wnioskodawczyni uważa, że byłoby to niesprawiedliwe gdyby ich ojciec mógł skorzystać z ulgi na dzieci kiedy od rozwodu dzieci zamieszkują z matką, a z ojcem nie spędzają w ogóle czasu, ponieważ ma on ważniejsze sprawy niż interesowanie i zajmowanie się własnymi dziećmi. Pełnoletnia córka studiuje i na jej utrzymanie również potrzebne są pieniądze, a alimenty przez niego płacone to zaledwie 300 złotych miesięcznie, podczas gdy jego dochód jako kierowcy ciężarówki na trasach międzynarodowych to od 4.000 do 6.000 tysięcy zł miesięcznie. Wobec tego Wnioskodawczyni uważa, że ulga prorodzinna mu się nie należy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.
   
   

Zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władze, pełnił funkcje albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka - kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
      
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. A;
2. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci – kwota:
   1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
      
   2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
      
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.
   
   
   

Zgodnie z art. 27f ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ustawy).

Z przepisu art. 27 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Według art. 27f ust. 5 ww. ustawy, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.
   
   

W myśl art. 6 ust. 8 ww. ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c lub ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

Stosownie do art. 6 ust. 9 powołanej ustawy, zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym nie korzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c albo w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym albo w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

Zgodnie zatem z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie.

Władza rodzicielska – zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2012 r., poz. 788, z późn. zm.) – przysługuje obojgu rodzicom, a – stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy – jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest zobowiązane i uprawnione do jej wykonywania.

W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego na dziecko limitu. Kwotę tę rodzice mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Dotyczy to zarówno rodziców pozostających w związku małżeńskim lub partnerskim, jak i rodziców rozwiedzionych czy będących w separacji.

Podkreślenia wymaga, że separacja bądź rozwód rodziców nie są równoznaczne z utratą przez rodzica prawa do wykonywania władzy rodzicielskiej. Sąd rodzinny, ogłaszając separację bądź rozwiązując związek małżeński określa także prawa rodzicielskie. Jeżeli zatem nie pozbawia tego prawa jednego z rodziców, to uznaje, że rodzice są zdolni do porozumienia w sprawach dotyczących dziecka.

Warunkiem niezbędnym do zastosowania ulgi na dzieci w stosunku do małoletniego dziecka jest wykonywanie władzy rodzicielskiej (a nie samo jej posiadanie). Nie można utożsamiać pojęcia „wykonywanie władzy rodzicielskiej” z pojęciem „przysługiwanie władzy rodzicielskiej”.

W stanie faktycznym Wnioskodawczyni jednoznacznie wskazała, że tylko Ona sprawuje pieczę nad dziećmi - ubiera je, ponosi wszystkie koszty dotyczące szkolnictwa, zdrowia i wypoczynku. Samodzielnie opłaca zajęcia dodatkowe dzieci jak i prywatne wizyty u okulisty z młodszą córką, której wzrok pogarsza się bardzo szybko. Ojciec pomimo, że nie jest pozbawiony praw nie chce partycypować w utrzymaniu dzieci ani pokrywać połowy kosztów na nie ponoszonych. Nie odwiedza ich również, a chęć odliczenia ulgi na dzieci wzięła się z tego, że jego obecna partnerka kazała mu tą ulgę odliczyć.

Zatem uznać należy, że skoro w stosunku do małoletniej córki Wnioskodawczyni wykonuje władzę rodzicielską, przysługuje Wnioskodawczyni prawo do skorzystania z ulgi na małoletnią córkę.

W odniesieniu do ulgi prorodzinnej w stosunku do pełnoletniego dziecka, należy wyjaśnić, że w świetle art. 27f ust. 6 przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Treść art. 27f ust. 6 w powiązaniu z art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3 wskazuje, że odliczenie kwoty określonej w ust. 2 przysługuje również podatnikowi, który utrzymywał dzieci pełnoletnie:

• bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
  
• do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej,

- w związku z wykonywaniem obowiązku alimentacyjnego lub sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że obowiązek alimentacyjny zdefiniowany został w art. 128 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r., poz. 583, z późń. zm.) jako obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania.

Stosownie do art. 133 § 1 ww. ustawy rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (art. 135 § 1 cytowanej ustawy). Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego (art. 135 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

W stanie faktycznym Wnioskodawczyni wskazała, że w stosunku do pełnoletniej córki ciąży na Wnioskodawczyni obowiązek alimentacyjny poprzez zapewnienie jej środków utrzymania a w miarę potrzeby także środków wychowania. Córka Nikola nie jest w stanie samodzielnie się utrzymać. W stosunku do dzieci nie miały w okresie będącym przedmiotem zapytania i nie mają zastosowania przepisy art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Między Wnioskodawczynią a Jej byłym mężem nie zostało zawarte żadne porozumienie dotyczące wysokości odliczenia ulgi na dzieci. Było to do tej pory jasne, ponieważ dzieci zamieszkują z Wnioskodawczynią, a z ojcem nie spędzają w ciągu roku nawet jednej pełnej doby. Pełnoletnia córka nie pobiera zasiłku ani dodatku pielęgnacyjnego, nie wstąpiła w związek małżeński, ani w okresie będącym przedmiotem zapytania nie uzyskała dochodów przekraczających 3.089 zł. Ojciec nie partycypuje w kosztach utrzymania dzieci, oprócz alimentów, które nie starczają na wiele, nie dokłada się do utrzymania dzieci, nie pokrywa połowy kosztów ponoszonych na edukację, zdrowie, wypoczynek i odzież.

Wobec powyższego, Wnioskodawczyni przysługuje za rok 2015 również prawo do odliczenia ulgi na pełnoletnią córkę, którą utrzymuje w związku z wykonywaniem obowiązku alimentacyjnego i która nie uzyskała dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, uznać należy, że skoro w stosunku do małoletniej córki tylko Wnioskodawczyni wykonuje władzę rodzicielską bez udziału drugiego z rodziców, a w stosunku do pełnoletniej córki na Wnioskodawczyni ciąży obowiązek alimentacyjny – to wówczas tylko Ona ma możliwość skorzystania z całości ulgi z tytułu wychowywania dzieci. Zatem w przedmiotowej sprawie, Wnioskodawczyni przysługuje w całości prawo do dokonania odliczenia w ramach ulgi prorodzinnej na obie córki w zeznaniu podatkowym za 2015 r.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Końcowo należy podkreślić, że zakres interpretacji indywidualnej, zdeterminowany jest przede wszystkim przedstawionym przez Wnioskodawczynię stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym jak i własnym stanowiskiem Wnioskodawczyni. Jeżeli przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego będzie się różnił od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.