Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-218/16/MZ
z 1 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2016 r. (data wpływu 22 lutego 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 maja 2016 r. (data wpływu 13 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 13 maja 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej.

We wniosku tym oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest matką wychowującą samotnie dwójkę dzieci: córkę urodzoną 25 marca 1997 r. oraz córkę urodzoną w 2010 r. Starsza córka w całym 2015 r. uczyła się w Liceum Ogólnokształcącym. W 2015 r. jak i do chwili obecnej nie wstąpiła w związek małżeński. Nie otrzymywała zasiłku (dodatku) pielęgnacyjnego ani renty socjalnej w całym 2015 r. Do chwili obecnej starsza córka pozostaje na utrzymaniu Wnioskodawczyni w związku z wykonywaniem obowiązku alimentacyjnego, która ponosi koszty jej wyżywienia, leczenia, ubrania oraz inne m.in. opłaty szkolne, opłaty za zajęcia pozaszkolne, zimowisko, bilety miesięczne, itp. Ojciec starszej córki ma zasądzone alimenty w wysokości 200 zł, które płaci regularnie. Spotyka się z nią raz w roku, w okresie wakacji. Córka nie spędza z nim weekendów ani innych dni w trakcie roku i nie zamieszkuje z nim. Starsza córka w 2015 r. osiągnęła przychód z tytułu najmu prywatnego, który przekroczył kwotę 3.089,00 zł. Umowa najmu była zarejestrowana, a podatek ryczałtowy w wysokości 8,5 % był co miesiąc wpłacany do Urzędu Skarbowego w wymaganych terminach. W styczniu 2016 r. starsza córka złożyła również PIT-28 za 2015 r. z rozliczeniem przychodów z najmu prywatnego.

Natomiast młodsze dziecko ma 5 lat i w 2015 r. nie osiągnęło przychodu/dochodu.

Dochód Wnioskodawczyni ze stosunku pracy w 2015 r. przekroczył kwotę 112.000 zł. Za powyższy rok Wnioskodawczyni korzystała z możliwości opodatkowania w sposób przewidziany dla osób samotnie wychowujących dzieci.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w rozliczeniu PIT-37 za 2015 r. Wnioskodawczyni może odliczyć ulgę na dzieci, na obie córki?

Wnioskodawczyni uważa, że w zaistniałym stanie faktycznym powinna skorzystać z ulgi na dzieci, na obie córki, ponieważ obie były przez cały 2015 r. na jej utrzymaniu. Starsza córka nie osiągała dochodów, które pozwalałyby na jej samodzielne utrzymanie się i w dalszym ciągu, pomimo uzyskania przez nią w trakcie 2015 r. pełnoletniości, na Wnioskodawczyni spoczywał obowiązek jej utrzymania. Ponadto starsza córka uczy się w liceum ogólnokształcącym w systemie nauki dziennej-stacjonarnej i nie posiada żadnego zawodu. Zdaniem Wnioskodawczyni nie byłaby w stanie samodzielnie się utrzymać, ani w 2015 r., ani w chwili obecnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Jak wynika z treści art. 27f ust. 2 ustawy odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka – kwota 92,67 zł jeżeli dochody podatnika:



1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a);



2. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
3. trojga i więcej małoletnich dzieci - kwota:



1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
   
2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.

Jak stanowi art. 27f ust. 2a ustawy, za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Zgodnie z art. 27f ust. 2b ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka.

Art. 27f ust. 2c cyt. ustawy, stanowi zaś, że odliczenie, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

1. na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych,
2. wstąpiło w związek małżeński.

W myśl art. 27f ust. 3 ww. ustawy w przypadku gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem.

Z przepisu art. 27f ust. 4 ww. ustawy wynika, że odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Według art. 27f ust. 5 odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów – imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka,
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka,
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą,
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Natomiast art. 27f ust. 6 powyższej ustawy stanowi, że przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, tj. dzieci bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną (pkt 2), do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej (pkt 3), w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Zgodnie z ust. 7 cyt. artykułu przepisy art. 6 ust. 8 i 9 stosuje się odpowiednio do dzieci, o których mowa w ust. 1 i 6.

Z treści art. 6 ust. 8 ustawy wynika, że sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

Natomiast ust. 9 tegoż artykułu stanowi, że zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c albo w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, albo w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

W myśl art. 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 1998 r., Nr 144, poz. 930, z późn. zm.) ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne:

1. prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą,
2. osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej,
3. będące osobami duchownymi,
4. osiągające przychody ze sprzedaży, o której mowa w art. 20 ust. 1c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.).

Podkreślenia wymaga, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym ulgi przewidzianej w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzależnione jest od spełnienia wszystkich ustawowych przesłanek wymaganych do jej zastosowania.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest matką wychowującą samotnie dwójkę dzieci: córkę urodzoną 25 marca 1997 r. oraz córkę urodzoną w 2010 r. Starsza córka w całym 2015 r. uczyła się w Liceum Ogólnokształcącym. W 2015 r. jak i do chwili obecnej nie wstąpiła w związek małżeński. Nie otrzymywała zasiłku (dodatku) pielęgnacyjnego ani renty socjalnej w całym 2015 r. Do chwili obecnej starsza córka pozostaje na utrzymaniu Wnioskodawczyni w związku z wykonywaniem obowiązku alimentacyjnego, która ponosi koszty jej wyżywienia, leczenia, ubrania oraz inne m.in. opłaty szkolne, opłaty za zajęcia pozaszkolne, zimowisko, bilety miesięczne, itp. Ojciec starszej córki ma zasądzone alimenty w wysokości 200 zł, które płaci regularnie. Spotyka się z nią raz w roku, w okresie wakacji. Córka nie spędza z nim weekendów ani innych dni w trakcie roku i nie zamieszkuje z nim. W 2015 r. starsza córka osiągnęła przychód z tytułu najmu prywatnego, który przekroczył kwotę 3.089,00 zł. Umowa najmu była zarejestrowana, a podatek ryczałtowy w wysokości 8,5 % był co miesiąc wpłacany do Urzędu Skarbowego w wymaganych terminach. W styczniu 2016 r. starsza córka złożyła również PIT-28 za 2015 r. z rozliczeniem przychodów z najmu prywatnego.

Natomiast młodsze dziecko ma 5 lat i w 2015 r. nie osiągnęło żadnego przychodu/dochodu.

Dochód Wnioskodawczyni ze stosunku pracy w 2015 r. przekroczył kwotę 112.000 zł. Za powyższy rok Wnioskodawczyni korzystała z możliwości opodatkowania w sposób przewidziany dla osób samotnie wychowujących dzieci.

Odnosząc się do tak przedstawionego stanu faktycznego wskazać należy, że prawo do dokonania odliczenia na podstawie art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przysługuje m.in. podatnikom:

1. wykonującym władzę rodzicielską w stosunku do małoletnich dzieci, lub
2. utrzymującym pełnoletnie dzieci w związku z wykonywaniem przez nich ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego.

Jak wynika z treści art. 92 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r. poz. 2082, z późn. zm.) dziecko pozostaje aż do pełnoletności pod władzą rodzicielską. Władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowania dziecka, z poszanowaniem jego godności i praw (art. 95 § 1 ww. ustawy).

Natomiast obowiązek alimentacyjny zdefiniowany został w art. 128 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego jako obowiązek dostarczania przez osobę zobowiązaną podmiotowi uprawnionemu środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania.

Z art. 133 § 1 ww. ustawy wynika, że rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Natomiast stosownie do art. 133 § 2 tej ustawy, poza powyższym wypadkiem uprawniony do świadczeń alimentacyjnych jest tylko ten, kto znajduje się w niedostatku.

W orzecznictwie został utrwalony pogląd, że kwestia niedostatku osoby uprawnionej do alimentacji musi być oceniana w sposób zindywidualizowany, poprzez porównanie czy posiadane przez nią środki są wystarczające na pokrycie życiowych i zdrowotnych potrzeb niezbędnych w jej sytuacji.

Zakres obowiązku alimentacyjnego rodziców wobec dzieci precyzuje zaś art. 135 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Zależy on od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego.

Ponieważ wątpliwość Wnioskodawczyni sprowadza się do kwestii odliczenia ulgi na pełnoletnią, uczącą się córkę uzyskującą przychody z najmu prywatnego opodatkowanego ryczałtem to mając na uwadze treść art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wyjaśnić należy, że aby skorzystać z ww. ulgi należy m.in. utrzymywać w roku podatkowym – w związku z wykonywaniem ciążącego obowiązku alimentacyjnego dzieci własne lub przysposobione do ukończenia 25 roku życia, uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym, lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, które w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej.

Powyższe skutkuje uznaniem, że prawo do ulgi na pełnoletnie uczące się dziecko jest warunkowane wysokością osiąganych przez nie dochodów podlegających opodatkowaniu według skali podatkowej na podstawie art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz dochodów z niektórych kapitałów pieniężnych opodatkowanych zgodnie z art. 30b ww. ustawy.

Wobec tego przychodów osiąganych przez pełnoletnie, uczące się dziecko z najmu prywatnego opodatkowanego ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych nie uwzględnia się we wskazanym wyżej limicie, bowiem nie są one opodatkowane według skali podatkowej. Zatem jeśli pełnoletnie uczące się dziecko, które nie ukończyło 25 lat, uzyskuje przychody z prywatnego najmu opodatkowanego ryczałtem, wówczas podatnik ma prawo do odliczenia ulgi, o której mowa w art. 27f ww. ustawy, nawet jeżeli poziom przychodów w ten sposób opodatkowanych w roku podatkowym przekroczy kwotę, o której mowa w art. 6 ust. 4 pkt 3, tj. 3.089 zł, pod warunkiem jednakże, że podatnik utrzymuje to dziecko w związku z wykonywaniem obowiązku alimentacyjnego.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawczyni jako osoba samotnie wychowująca dzieci wykonywała w 2015 r. władzę rodzicielską zarówno w stosunku do 5-letniej córki, jak i starszej córki do ukończenia przez nią 18 lat oraz po osiągnięciu przez nią pełnoletniości utrzymywała ją w związku z wykonywaniem obowiązku alimentacyjnego to przysługuje jej prawo do odliczenia ulgi na obie córki.

Bez znaczenia dla możliwości skorzystania z ww. uprawnienia pozostaje uzyskanie przez starszą córkę przychodów z najmu prywatnego opodatkowanego ryczałtem w wysokości przekraczającej kwotę 3.089 zł, gdyż przychody te nie są opodatkowane według skali podatkowej, jak również przekroczenie przez Wnioskodawczynię limitu dochodów, o którym mowa w art. 27f ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż ma on zastosowanie wyłącznie wobec podatników odliczających ulgę na jedno dziecko.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.