Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/4512-148/16/PB
z 7 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2016 r. (data wpływu 23 marca 2016 r.), uzupełnionym w dniu 24 maja 2016 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania planowanej sprzedaży gruntów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 24 maja 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania planowanej sprzedaży gruntów.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, działając jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, na podstawie umowy sprzedaży z dnia 10 lutego 2011 r. nabyła prawo użytkowania wieczystego działki ewidencyjnej 19/1, o obszarze 0.5270 ha, położonej w miejscowości Cz. przy ulicy D. 18 za kwotę 139.000 zł. W dniu 17 stycznia 2012 r. Starosta wydał decyzję administracyjną, na podstawie której przekształcone zostało prawo użytkowania wieczystego ww. nieruchomości w prawo własności. Tytułem przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości ustalono opłatę w wysokości brutto 60.304 zł. W dniu 12 grudnia 2014 r. Wnioskodawca zawarł umowę przedwstępną sprzedaży ww. nieruchomości za kwotę 450.000 zł. Na podstawie umowy przedwstępnej Wnioskodawca upoważnił nabywcę do wystąpienia o wydanie decyzji o warunkach zabudowy ww. działki i decyzję taką wydano w dniu 16 września 2015 r. Dokonany został również podział działki nr 19/1 na trzy działki ewidencyjne, oznaczone numerami 19/34, 19/35 (droga wewnętrzna) i 19/36. Zdarzeniem przyszłym będzie zawarcie przez Wnioskodawcę umowy sprzedaży nieruchomości oznaczonych jako działki nr 19/34 i 19/35 na rzecz osoby prawnej prowadzącej działalność gospodarczą w formie spółki komandytowo-akcyjnej, w której komplementariuszem pozostaje spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Działka nr 19/1 została zakupiona przez Wnioskodawcę jako lokata kapitału (oszczędności) i nie została ona nabyta w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Działka nr 19/1 została podzielona ze względu na skierowaną do Wnioskodawcy ofertę zakupu dotyczącą jedynie części tej działki. Działka 19/1 była przedmiotem umowy dzierżawy w okresie od maja 2011 r. do grudnia 2013 r., co zostało zgłoszone w Urzędzie Skarbowym w miejscowości G., ponieważ Wnioskodawca nie jest zameldowany na stałe w Polsce i nie zamieszkuje obecnie na stałe w Polsce oraz nie prowadził w tamtym czasie działalności gospodarczej. Po podziale działki w listopadzie 2015 r. na działki nr 19/34, 19/35 i 19/36 nie są i nie były one przedmiotem najmu, ani innych praw rzeczowych i czynności o innym charakterze. Działki nie są i nie były również wykorzystywane do prowadzenia działalności rolniczej. Działki 19/34, 19/35 i 19/36 nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a Wnioskodawca nie składał żadnego wniosku w tym zakresie. Przed planowaną sprzedażą wydane zostały warunki i podpisana została umowa o przyłącze energetyczne. Powyższe działki nie były przedmiotem ofert na rynku nieruchomości. Wnioskodawca „nie wystawiał” żadnych ogłoszeń w prasie ani internecie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od ceny sprzedaży ww. nieruchomości ustalonej na kwotę brutto 450.000 zł Wnioskodawca zobowiązany będzie zapłacić podatek od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług, ponieważ zarówno nabycie opisanej wyżej nieruchomości, jak i jej zbycie, nie nastąpiło w związku z działalnością gospodarczą. Wnioskodawca nie był i nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Według art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W świetle przedstawionych przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ww. ustawy, podlega opodatkowaniu, ale tylko taka, która wykonana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zdefiniowane zostały w art. 15 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy. Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy podkreślić, że regulacja art. 15 ust. 2 ustawy stanowi implementację art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, ze zm.), zgodnie z którym za podatnika uznawana jest każda osoba, prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Artykuł 12 ust 1 ww. Dyrektywy stanowi, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że sprzedawane towary zostały nabyte w celu wykorzystania ich w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności – w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jeśli natomiast osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego (np. działek gruntu), a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Ülzen v. Dieter Albrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, ze podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości czy jej części w ramach majątku osobistego.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca nabył działkę 19/1 na cele inwestycyjne (lokata kapitału). Sformułowanie „lokata kapitału” nie może być interpretowane inaczej niż jako cel osiągnięcia w przyszłości korzyści majątkowych, a więc cel zarobkowy (handlowy) związany z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Według regulacji art. 8 ust. 1 tej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Paragraf 2 ww. artykułu stanowi, że czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

Stawka podatku - zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w myśl art. 146a pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Od zasady opodatkowania według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług ujęte zostały między innymi w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Tereny budowlane - stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy - są to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że transakcja sprzedaży przedmiotowych nieruchomości gruntowych będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Z treści wniosku wynika bowiem, że działka ewidencyjna o nr 19/1 od maja 2011 r. do grudnia 2013 r. była przedmiotem dzierżawy – a więc była ona wykorzystywana w działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. W transakcji sprzedaży wydzielonych działek Wnioskodawca wystąpi zatem w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Należy również podkreślić, że – jak wskazał Wnioskodawca – ww. działka została nabyta jako „lokata kapitału”. Sformułowania tego nie można interpretować inaczej niż jako cel osiągnięcia w przyszłości korzyści majątkowych, a więc cel zarobkowy. Powyższe prowadzi do jednoznacznego wniosku, że przedmiotowa nieruchomość została nabyta w celach handlowych, a nie osobistych. Co więcej, podjęte zostały działania zmierzające do przygotowania przedmiotowego gruntu do sprzedaży w takim zakresie, w jakim podejmują je handlowcy w ramach profesjonalnego obrotu nieruchomościami (tj. zawarcie umowy na przyłącze energetyczne, upoważnienie nabywcy do wystąpienia o wydanie decyzji o warunkach zabudowy w imieniu Wnioskodawcy, dokonanie podziału działki nr 19/1 na działki ewidencyjne 19/34, 19/35 i 19/36). Czynność zbycia nieruchomości nie mieści się zatem w zakresie zarządu majątkiem prywatnym, a Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust.1 ustawy.

W konsekwencji transakcja zbycia ww. gruntu podlegać będzie – stosownie do treści art. 41 ust. 1, w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług – opodatkowaniu 23% stawką podatku.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.