Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.334.2016.2.DJD
z 30 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2016 r. (data wpływu 8 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 czerwca 2016 r. (data wpływu 20 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad ustalania dochodu ze sprzedaży udziału w samochodzie osobowym, którego zakup został sfinansowany z otrzymanej dotacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego, którego zakup został sfinansowany z otrzymanej dotacji.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 9 czerwca 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.334.2016.1.DJD, na podstawie art. 169 § 1 i 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 9 czerwca 2016 r. (data doręczenia 14 czerwca 2016 r.).

Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 16 czerwca 2016 r. (data wpływu 20 czerwca 2016 r.), nadanym za pośrednictwem …. w dniu 17 czerwca 2016 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

W sierpniu 2011 r. Wnioskodawca założył działalność gospodarczą uzyskując dotację na jej rozpoczęcie w ramach działania POKL 6.2. W październiku 2011 r. Wnioskodawca za kwotę 14 500,00 zł zakupił samochód osobowy w 100% sfinansowany dotacją. Wnioskodawca wprowadził go jako środek trwały do firmy i od listopada 2011 r. dokonywał odpisów amortyzacyjnych, nie ujmując ich w kosztach podatkowych. W sierpniu 2012 r. Wnioskodawca zlikwidował działalność, przekazując samochód na cele prywatne, w tym 50% wartości rynkowej, ustalonej na 10 000,00 zł, przekazał w formie darowizny swojemu ojcu. Wnioskodawca zawiadomił o tym fakcie właściwy urząd skarbowy.

W 2015 r. Wnioskodawca wspólnie z ojcem sprzedał samochód za kwotę 6 500,00 zł. Wnioskodawca wskazał, że prowadząc działalność gospodarczą nie był płatnikiem podatku od towarów i usług, a kwota odpisów amortyzacyjnych niezaliczona do kosztów uzyskania przychodów wyniosła 4 833,31 zł, natomiast niezamortyzowana część środka trwałego wyniosła 9 666,69 zł.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że prowadził jednoosobową pozarolniczą działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych (podatkowa księga przychodów i rozchodów). W 2015 r. Wnioskodawca osiągał dochody tylko ze stosunku pracy, nie prowadził działalności, a samochód używany był na cele prywatne.

Z racji sprzedaży samochodu, który był w ewidencji środków trwałych i został sprzedany przed upływem 6 lat, Wnioskodawca uzyskał przychód, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Dlatego w rozliczeniu rocznym (PIT-36) Wnioskodawca wykazał dochody ze stosunku pracy, jak również przychód ze sprzedaży 50% samochodu zgodnie z posiadanym udziałem. Wnioskodawca ujął dochód jako różnicę przychodu i kosztów niezamortyzowanej części (50% kosztów, tak jak przychód).

Ponadto, w uzupełnieniu własnego stanowiska Wnioskodawca wskazał że:

1. zakupił samochód osobowy 23 października 2011 r. za kwotę 14 500,00 zł; zakup został sfinansowany w 100% ze środków unijnych,
2. amortyzacja samochodu w okresie od listopada 2011 r. do sierpnia 2012 r. w kwocie 4 833,31 zł była kosztem niepodatkowym,
3. likwidacja działalności gospodarczej nastąpiła 31 sierpnia 2012 r.; nieumorzona wartość samochodu stanowiła kwotę 9 666,65 zł,
4. 31 sierpnia 2012 r. przekazał samochód na cele prywatne,
5. 1 października 2012 r. darował ojcu 50% samochodu,
6. w 2015 r. sprzedał samochód za kwotę 6 500,00 zł,
7. w rozliczeniu rocznym za 2015 r. ujął:
   • przychody 3 250,00 zł,
   • koszty 4 833,33 zł,

8. dochód do opodatkowania wyniósł: 3 250,00 zł – 4 833,33 zł = 0.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawca prawidłowo interpretuje art. 24 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustalając dochód ze sprzedaży samochodu, który zakupiony ze środków unijnych w ramach prowadzonej działalności został sprzedany 3 lata po likwidacji tej działalności?

Zdaniem Wnioskodawcy, dochodem ze sprzedaży będzie różnica między przychodem uzyskanym ze sprzedaży – 3 250,00 zł, a kosztami 50% niezamortyzowanej części tego środka trwałego, tj. 4 833,35 zł, ujętymi w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako:

• pozostałe przychody 3 250,00 zł w kol. 8,
  

• pozostałe wydatki 4 833,35 zł w kol.14,
  

• dochód/strata 1 583,35 zł.
  
  

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że ustala dochód ze sprzedaży samochodu na podstawie art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 powoływanej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

-wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W świetle cytowanych powyżej przepisów zauważyć należy, że przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej (z zastrzeżeniem zawartym w art. 14 ust. 2c ustawy), stanowią przychód z działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, dochód ze sprzedaży środka trwałego używanego w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej ustala się na podstawie przepisu art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Wskazać również należy, że stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części; wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów również odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy).

Z powyżej powołanych przepisów wynika, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera pewne ograniczenia dotyczące możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych wg zasad określonych w art. 22a-22o. Tak więc nie są kosztem podatkowym odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości środka trwałego, która została zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy). Jednakże wartość odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, należy uwzględniać podczas ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego.

W związku z powyższym przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest różnica między wartością początkową środka trwałego, a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy). Na sumę odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jak i te niestanowiące kosztów podatkowych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy.

Stosownie do treści tego przepisu, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca od początku sierpnia 2011 r. do końca sierpnia 2012 r. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą. W październiku 2011 r. Wnioskodawca zakupił samochód osobowy, który sfinansowany został w całości dotacją. Wnioskodawca wprowadził go jako środek trwały do firmy i od listopada 2011 r. dokonywał odpisów amortyzacyjnych, nie ujmując ich w kosztach podatkowych. Po zlikwidowaniu działalności gospodarczej przekazał samochód osobowy na cele prywatne, a następnie w 50% przekazał w formie darowizny ojcu. W 2015 r. Wnioskodawca wraz z ojcem sprzedał samochód, który w momencie sprzedaży nie był w całości zamortyzowany.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażane w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczenia kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy).

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i powołane powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że w przypadku odpłatnego zbycia udziału w samochodzie osobowym, wykorzystywanym uprzednio w pozarolniczej działalności, który w momencie sprzedaży nie był w całości zamortyzowany, dochód ze sprzedaży ustala się proporcjonalnie do posiadanego udziału przez Wnioskodawcę, przy czym zastosowanie mają szczególne zasady ustalania dochodu określone w art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo należy zaznaczyć, że Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów nie ma możliwości potwierdzenia prawidłowości wyliczeń przedstawionych w przedmiotowym wniosku z uwagi na fakt, że przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) nakłada na organ podatkowy obowiązek wydania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Z uwagi na powyższe, tutejszy Organ nie może wskazać Wnioskodawcy w jakiej wysokości jest zobowiązany zapłacić podatek. Prawidłowość bądź nieprawidłowość wyliczeń podlega weryfikacji przez właściwy organ podatkowy w toku, np. postępowania kontrolnego, postępowania podatkowego, czy też czynności sprawdzających.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.