Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.292.2016.2.AG
z 8 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2016 r. (data wpływu 29 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 czerwca 2016 r. (data wpływu 22 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej budynków zakupionych dla celów działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Powyższy wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 9 czerwca 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.292.2016.1.AG, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 9 czerwca 2016 r., a doręczono w dniu 13 czerwca 2016 r. Uzupełnienie ww. wniosku wpłynęło do tut. Organu w dniu 22 czerwca 2016 r., nadane zostało w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego w dniu 20 czerwca 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą na zasadzie wpisu do Centralnej Ewidencji Indywidualnej Działalności Gospodarczej. W dniu 29 lutego 2016 r. na mocy zawartej umowy sprzedaży nabył prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz prawo własności znajdujących się na nim budynków, stanowiących odrębną od gruntu własność - składających się na Dawny Zespół Fabryczny …. Ustalona cena sprzedaży obejmowała łącznie prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz prawo własności budynków znajdujących się na tejże działce, a stanowiących odrębną od gruntu własność. Strony umowy wskazały, że odbiór całej nieruchomości nastąpi najpóźniej do dnia 1 marca 2016 r. Wskazane nabycie zostało dokonane ze środków i na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Budynki objęte powyższą transakcją wybudowane zostały w przedziale czasowym 1901 r. – 1969 r.

Wnioskodawca planuje wprowadzić powyższe budynki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, oraz rozpocząć amortyzację każdego z nich, dokonując odpisów amortyzacyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych.

W piśmie z dnia 20 czerwca 2016 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi indywidualną działalność gospodarczą, dla której przeważającym przedmiotem jest sprzedaż hurtowa perfum i kosmetyków. Równocześnie prowadzi działalność gospodarczą jako wspólnik Spółki cywilnej. Wnioskodawca dla potrzeb działalności prowadzi księgi rachunkowe.

Na mocy zawartej umowy sprzedaży z dnia 29 lutego 2016 r. Wnioskodawca nabył 17 budynków niemieszkalnych o następujących powierzchniach użytkowych: 604,98 m², 1 019,94 m², 4 465,21 m², 553,01 m², 332,0 m², 94,99 m², 173,46 m², 488,57 m², 246,96 m², 310,55 m², 33,26 m², 39,56 m², 60,0 m², 25,19 m², 31,22 m², 68,43 m² , 40,67 m². Nieruchomość objętą wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nabyto od osoby prawnej, tj. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Przekazanie tej nieruchomości nastąpiło w dniu zawarcia umowy sprzedaży, tj. 29 lutego 2016 r. Nabyte na mocy zawartej umowy sprzedaży z dnia 29 lutego 2016 r. budynki w momencie zakupu nadawały się do wykorzystania w prowadzonej działalności, tj. były kompletne i zdatne do użytku. Wnioskodawca, po zakupie nieruchomości nie prowadził żadnych prac remontowych, natomiast nie wyklucza podjęcia prac modernizacyjnych w najbliższym czasie. Zgodnie z treścią umowy sprzedaży z dnia 29 lutego 2016 r. Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość w ramach prowadzonej działalności, w związku z czym przyjął wskazane budynki w prowadzonej działalności gospodarczej. Budynki objęte wnioskiem nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i nie podlegają amortyzacji. Jednakże Wnioskodawca planuje wprowadzić je w najbliższym czasie do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i rozpocząć ich amortyzację.

Wnioskodawca zamierza ustalić wartość początkową każdego z zakupionych budynków poprzez odjecie od łącznej ceny sprzedaży zawartej w umowie, wartości prawa użytkowania wieczystego, zgodnie z jego wartością rynkową wskazaną przez rzeczoznawcę majątkowego, a następnie doliczenie łącznej kwoty podatku od czynności cywilnoprawnych i kwoty taksy notarialnej w proporcji, w jakiej wartość prawa użytkowania wieczystego gruntu pozostaje do całej ceny. W dalszej kolejności pozostałą kwotę należy podzielić przez łączną powierzchnię wszystkich budynków, co pozwoli wskazać cenę jednostkową m², a następnie ustalić cenę każdego z budynków proporcjonalnie do ich powierzchni.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że jest uprawniony do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% przez okres 10 lat. W konsekwencji, zamierza amortyzować zakupione budynki w maksymalnej dopuszczalnej stawce, tj. 10%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Jak określić wartość początkową każdego z budynków zakupionych przez Wnioskodawcę dla celów amortyzacji podatkowej?
2. Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%, w celu dokonania amortyzacji budynków niemieszkalnych wybudowanych w latach pomiędzy 1901 r. - 1969 r.?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 1. W zakresie pytania Nr 2 wydana zostanie odrębna interpretacja.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkową każdego z zakupionych budynków należy ustalić poprzez odjęcie od ceny sprzedaży wartości prawa użytkowania wieczystego gruntu, a następnie doliczenie łącznej kwoty podatku od czynności cywilnoprawnych i kwoty taksy notarialnej w proporcji, w jakiej wartość prawa użytkowania wieczystego gruntu pozostaje do całej ceny. Przy tak ustalonej kwocie wartość początkową każdego z budynków należy ustalić proporcjonalnie do powierzchni każdego z budynków.

Na podstawie art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Przepis art. 22g ww. ustawy określa, w jaki sposób należy ustalić wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie z ust. 1 wskazanego artykułu, w przypadku odpłatnego nabycia, za wartość początkową, uznać należy cenę ich nabycia. Jednocześnie ustawodawca precyzyjnie definiuje sformułowanie ceny nabycia. Zgodnie z definicją ustawową, cena nabycia zawiera w sobie cenę zakupu wyrażoną w umowie, powiększoną o wszelkie inne koszty związane z zakupem, naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania. W niniejszej sprawie będą to koszty związane z uiszczeniem podatku od czynności cywilnoprawnych oraz opłat notarialnych.

Art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza regulację, wedle której amortyzacji nie podlegają grunty oraz prawo użytkowania wieczystego gruntów.

W niniejszym stanie faktycznym cena w umowie sprzedaży została określona łącznie dla całego zespołu 17 budynków wraz z prawem użytkowania gruntu wieczystego. Zatem, dla ustalenia ceny nabycia budynków (które w świetle powołanych przepisów podlegają amortyzacji) niezbędne jest wyodrębnienie i pomniejszenie ceny zakupu o wartość prawa użytkowania wieczystego gruntu. Po ustaleniu wartości prawa użytkowania wieczystego gruntu - należy tę kwotę odjąć od ceny wskazanej w umowie sprzedaży. Natomiast, aby ustalić określoną w ustawie cenę nabycia środka trwałego, należy cenę zakupu budynków powiększyć o koszty związane z zakupem, tj. podatek od czynności cywilnoprawnych oraz taksę notarialną i opłaty sądowe. Jednak ze względu na to, że koszty te dotyczyły także nabycia prawa użytkowania wieczystego to należy je doliczyć w sposób proporcjonalny do ceny zakupu budynków. W tym zakresie Wnioskodawca uważa, że powinno odbyć się to w proporcji w jakiej wartość prawa użytkowania wieczystego gruntu pozostaje do ceny sprzedaży. Powyższe działania pozwolą określić wartość nabycia wszystkich 17 budynków łącznie. Aby określić wartość początkową każdego z nich konieczne jest zsumowanie łącznej powierzchni budynków, a następnie określenie ceny m² budynku, a następnie proporcjonalnie do powierzchni, ustalenie wartości początkowej każdego z nich.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) wymienionej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (…).

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (…).

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do przepisu art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia, w myśl art. 22g ust. 3 powyższej ustawy, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W świetle powyższego, na cenę nabycia składa się cena uiszczona sprzedawcy za składnik majątku oraz koszty związane z zakupem, tj. wszystkie wydatki, które powstały w bezpośrednim związku z odpłatnym nabyciem. Do kosztów tych zalicza się, między innymi, opłaty notarialne, skarbowe lub inne związane z zawartą transakcją, odsetki od kredytów zaciągniętych na zakup środka trwałego, uiszczone do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego albo wytworzonego środka trwałego.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji środków trwałych, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tego środka przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

Możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez biegłego powołanego przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości według ceny nabycia lub kosztu wytworzenia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada - bo nie musiał posiadać - stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na wytworzenie określonego środka trwałego. Odnieść to należy między innymi do przypadku, gdy podatnik wprowadza do działalności gospodarczej składnik majątku nabyty/wytworzony uprzednio na osobiste potrzeby i nie udokumentował ponoszonych w tym celu wydatków.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu fatycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach działalności gospodarczej dla której przeważającym przedmiotem jest sprzedaż hurtowa perfum i kosmetyków, ze środków i na potrzeby tej działalności gospodarczej nabył od Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, na mocy umowy sprzedaży z dnia 29 lutego 2016 r., prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz prawo własności znajdujących się na nim 17 budynków, stanowiących odrębną od gruntu własność, wybudowanych w przedziale czasowym 1901 r. – 1969 r. Cena sprzedaży obejmowała łącznie prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz prawo własności budynków znajdujących się na tejże działce, a stanowiących odrębną od gruntu przedmiot własność. Nieruchomość ta przekazana została Wnioskodawcy w dniu zawarcia umowy sprzedaży, tj. 29 lutego 2016 r. Po zakupie nieruchomości Wnioskodawca nie prowadził żadnych prac remontowych, natomiast nie wyklucza podjęcia prac modernizacyjnych w najbliższym czasie. Wnioskodawca przyjął wskazane budynki w prowadzonej działalności gospodarczej. Budynki te nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jednakże Wnioskodawca planuje wprowadzić jej w najbliższym czasie do ww. ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, i rozpocząć ich amortyzację. Wnioskodawca zamierza ustalić wartość początkową każdego z zakupionych budynków poprzez odjecie od łącznej ceny sprzedaży zawartej w umowie, wartości prawa użytkowania wieczystego, zgodnie z jego wartością rynkową wskazaną przez rzeczoznawcę majątkowego, a następnie doliczenie łącznej kwoty podatku od czynności cywilnoprawnych i kwoty taksy notarialnej w proporcji, w jakiej wartość prawa użytkowania wieczystego gruntu pozostaje do całej ceny. W dalszej kolejności pozostałą kwotę należy podzielić przez łączną powierzchnię wszystkich budynków, co pozwoli wskazać cenę jednostkową m², a następnie ustalić cenę każdego z budynków proporcjonalnie do ich powierzchni.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że Wnioskodawca może ustalić wartość początkową każdego z zakupionych budynków poprzez odjęcie od ceny sprzedaży/nabycia wartości prawa użytkowania wieczystego gruntu, a następnie doliczenie łącznej kwoty podatku od czynności cywilnoprawnych i kwoty taksy notarialnej w proporcji, w jakiej wartość prawa użytkowania wieczystego gruntu pozostaje do całej ceny. Przy tak ustalonej kwocie wartość początkową każdego z budynków może ustalić proporcjonalnie do powierzchni każdego z budynków. Należy tu mieć na uwadze, że łącznie wartość prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz wartość budynków winna odpowiadać cenie sprzedaży/nabycia nieruchomości, określonej w umowie sprzedaży. Przy czym wartość prawa użytkowania wieczystego określona przez Wnioskodawcę winna odpowiadać cenie, jaka została uiszczona za prawo użytkowania wieczystego gruntu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.