Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.293.2016.1.AG
z 8 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2016 r. (data wpływu 29 marca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 czerwca 2016 r. (data wpływu 22 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków zakupionych dla celów działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Powyższy wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 9 czerwca 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.292.2016.1.AG, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 9 czerwca 2016 r., a doręczono w dniu 13 czerwca 2016 r. Uzupełnienie ww. wniosku wpłynęło do tut. Organu w dniu 22 czerwca 2016 r., nadane zostało w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego w dniu 20 czerwca 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą na zasadzie wpisu do Centralnej Ewidencji Indywidualnej Działalności Gospodarczej. W dniu 29 lutego 2016 r. na mocy zawartej umowy sprzedaży nabył prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz prawo własności znajdujących się na nim budynków, stanowiących odrębną od gruntu własność - składających się na Dawny Zespół Fabryczny …. Ustalona cena sprzedaży obejmowała łącznie prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz prawo własności budynków znajdujących się na tejże działce, a stanowiących odrębną od gruntu własność. Strony umowy wskazały, że odbiór całej nieruchomości nastąpi najpóźniej do dnia 1 marca 2016 r. Wskazane nabycie zostało dokonane ze środków i na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Budynki objęte powyższą transakcją wybudowane zostały w przedziale czasowym 1901 r. – 1969 r.

Wnioskodawca planuje wprowadzić powyższe budynki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, oraz rozpocząć amortyzację każdego z nich, dokonując odpisów amortyzacyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych.

W piśmie z dnia 20 czerwca 2016 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi indywidualną działalność gospodarczą, dla której przeważającym przedmiotem jest sprzedaż hurtowa perfum i kosmetyków. Równocześnie prowadzi działalność gospodarczą jako wspólnik Spółki cywilnej. Wnioskodawca dla potrzeb działalności prowadzi księgi rachunkowe.

Na mocy zawartej umowy sprzedaży z dnia 29 lutego 2016 r. Wnioskodawca nabył 17 budynków niemieszkalnych o następujących powierzchniach użytkowych: 604,98 m², 1 019,94 m², 4 465,21 m², 553,01 m², 332,0 m², 94,99 m², 173,46 m², 488,57 m², 246,96 m², 310,55 m², 33,26 m², 39,56 m², 60,0 m², 25,19 m², 31,22 m², 68,43 m² , 40,67 m². Nieruchomość objętą wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nabyto od osoby prawnej, tj. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Przekazanie tej nieruchomości nastąpiło w dniu zawarcia umowy sprzedaży, tj. 29 lutego 2016 r. Nabyte na mocy zawartej umowy sprzedaży z dnia 29 lutego 2016 r. budynki w momencie zakupu nadawały się do wykorzystania w prowadzonej działalności, tj. były kompletne i zdatne do użytku. Wnioskodawca, po zakupie nieruchomości nie prowadził żadnych prac remontowych, natomiast nie wyklucza podjęcia prac modernizacyjnych w najbliższym czasie. Zgodnie z treścią umowy sprzedaży z dnia 29 lutego 2016 r. Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość w ramach prowadzonej działalności, w związku z czym przyjął wskazane budynki w prowadzonej działalności gospodarczej. Budynki objęte wnioskiem nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i nie podlegają amortyzacji. Jednakże Wnioskodawca planuje wprowadzić je w najbliższym czasie do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i rozpocząć ich amortyzację.

Wnioskodawca zamierza ustalić wartość początkową każdego z zakupionych budynków poprzez odjecie od łącznej ceny sprzedaży zawartej w umowie, wartości prawa użytkowania wieczystego, zgodnie z jego wartością rynkową wskazaną przez rzeczoznawcę majątkowego, a następnie doliczenie łącznej kwoty podatku od czynności cywilnoprawnych i kwoty taksy notarialnej w proporcji, w jakiej wartość prawa użytkowania wieczystego gruntu pozostaje do całej ceny. W dalszej kolejności pozostałą kwotę należy podzielić przez łączną powierzchnię wszystkich budynków, co pozwoli wskazać cenę jednostkową m², a następnie ustalić cenę każdego z budynków proporcjonalnie do ich powierzchni.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że jest uprawniony do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% przez okres 10 lat. W konsekwencji, zamierza amortyzować zakupione budynki w maksymalnej dopuszczalnej stawce, tj. 10%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Jak określić wartość początkową każdego z budynków zakupionych przez Wnioskodawcę dla celów amortyzacji podatkowej?
2. Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%, w celu dokonania amortyzacji budynków niemieszkalnych wybudowanych w latach pomiędzy 1901 r. - 1969 r.?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 2. W zakresie pytania Nr 1 wydana zostanie odrębna interpretacja.

Zdaniem Wnioskodawcy, jest On uprawniony do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% przez okres 10 lat, w celu dokonania amortyzacji budynków niemieszkalnych wybudowanych w latach pomiędzy 1901 r.- 1969 r., opisanych w treści wniosku.

Art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych - tj. odpisy amortyzacyjne.

W świetle art. 22h ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środka trwałego począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, aż do końca tego miesiąca, w którym następuję zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, a zatem do pełnego zamortyzowania.

Na podstawie art. 22i powyższej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych. Zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynki niemieszkalne amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 2,5%. Oznacza to, że standardowa stawka z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% dla budynków niemieszkalnych.

Jednocześnie ustawodawca przewidział możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wypadku spełnienia przesłanek zawartych w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie ze wskazanym przepisem, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 10 lat.

Z przywołanego przepisu art. 22j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, jeżeli nabył używany (budynek, lokal lub budowlę), który był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przed nabyciem przez podatnika przez wymagany okres co najmniej 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusława Dunaja, wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym Wnioskodawca na podstawie umowy sprzedaży stał się właścicielem budynków niemieszkalnych, które zostały oddane do użytku w okresie 1901 - 1969, a więc 40 lat przed ich nabyciem przez Wnioskodawcę.

W świetle powyższych okoliczności stwierdzić należy, że w opisanej sprawie spełniony został warunek wykorzystywania lokalu mieszkalnego przed jego nabyciem przez Wnioskodawcę przez okres co najmniej 60 miesięcy, a zatem Wnioskodawca przy jego amortyzacji może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, z tym że zgodnie z przepisami okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zatem, Wnioskodawca jest uprawniony do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10% do zakupionych przez niego budynków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) wymienionej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (…).

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Co do zasady, środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Treść powyższych przepisów wskazuje, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tę można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu. Zauważyć przy tym należy, że wynikająca z art. 22j ww. ustawy, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych lokali jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu fatycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach działalności gospodarczej dla której przeważającym przedmiotem jest sprzedaż hurtowa perfum i kosmetyków, ze środków i na potrzeby tej działalności gospodarczej nabył od Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, na mocy umowy sprzedaży z dnia 29 lutego 2016 r., prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz prawo własności znajdujących się na nim 17 budynków, stanowiących odrębną od gruntu własność, wybudowanych w przedziale czasowym 1901 r. – 1969 r. Nieruchomość ta przekazana została Wnioskodawcy w dniu zawarcia umowy sprzedaży, tj. 29 lutego 2016 r. Wnioskodawca przyjął wskazane budynki w prowadzonej działalności gospodarczej. Budynki te nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jednakże Wnioskodawca planuje wprowadzić jej w najbliższym czasie do ww. ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i rozpocząć ich amortyzację. Wnioskodawca zamierza ustalić wartość początkową każdego z zakupionych budynków i amortyzować je w maksymalnej dopuszczalnej stawce, tj. 10% przez okres 10 lat.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że skoro budynki niemieszkalne, oddane były do użytku w okresie 1901 r. – 1969 r., a więc ponad 40 lat przed ich nabyciem przez Wnioskodawcę, są kompletne i zdatne do użytku oraz będą wykorzystywane w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i zostaną po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej dla potrzeb tej działalności, to Wnioskodawca ma prawo naliczać odpisy amortyzacyjne od tych budynków stosując indywidualną stawkę amortyzacyjna w wysokości 10% przez okres 10 lat, stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzależnia możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej od okresu wykorzystywania składnika majątku przed nabyciem przez podatnika, liczonych w pełnych latach od ich oddania po raz pierwszy do użytkowania. Przy czym okres amortyzacji wynosi 10 lat, tylko wtedy, gdy był on wykorzystywany przez poprzedniego właściciela przez okres co najmniej 40 lat. W pozostałych przypadkach okres amortyzacji jest dłuższy, jest to 40 lat pomniejszone o okres w jakim środek trwały był używany przez poprzednich właścicieli. W przedmiotowej sprawie nie ma znaczenia 60 miesięczny okresu wykorzystania składnika majątku przez poprzedniego właściciela, gdyż dotyczy on lokalu mieszkalnego. W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy, że przy amortyzacji budynków użytkowych może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, a okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, bowiem spełniony został warunek wykorzystywania budynków przed ich nabyciem przez Wnioskodawcę przez okres co najmniej 60 miesięcy, należy uznać za nieprawidłowe.

Generalnie zasadą jest, że wadliwa argumentacja prawna, przy prawidłowo wywiedzionym skutku prawnym, skutkuje uznaniem stanowiska podatnika za nieprawidłowe. W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.