Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-384/16-2/MPe
z 13 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2016 r. (data wpływu 16 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania dla usługi sporządzenia opinii przez biegłego – jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2016 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania dla usługi sporządzenia opinii przez biegłego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zajmuje się sporządzaniem ekspertyz prawnych/opinii biegłych na zlecenie organów wymiaru sprawiedliwości (sądów) oraz organów ścigania (policji i prokuratury). Odbywa się na to na podstawie postanowień wydanych przez te organy, które wskazują jakie zagadnienie ma być poddane badaniom i jaka kwestia wymaga wyjaśnienia właśnie na podstawie wiadomości specjalnych posiadanych przez biegłych, którzy są zatrudnieni lub współpracują z Wnioskodawcą, i których następnie wyznacza już bezpośrednio Wnioskodawca. W myśl przepisów prawa Wnioskodawca jest specjalistyczną jednostką organizacyjną, o której mowa w art. 290 § 1 KPC i art. 193 § 2 KPK, i która posiada niezbędne zaplecze kadrowe, logistyczne oraz techniczne by sporządzać opinie zamawiane przez sądy/prokuraturę/policję. Na podstawie przepisów KPC i KPK dochodzi właśnie do wyznaczenia Wnioskodawcy jako podmiotu zobowiązanego do sporządzenia opinii. Mieści się to w jego przedmiocie działalności, co wynika z KRS.

Na sporządzenie każdej opinii prawnej składają się:

1. Należność Wnioskodawcy rozumiana jako zapłata za pracę wykonaną bezpośrednio przez biegłego/biegłych wyznaczonych do sporządzania opinii.
2. Wydatki/koszty poniesione przy sporządzaniu opinii (np. koszty biurowe, koszty operacyjne, koszty dojazdów i wyjazdów, aparaturowe itd.).
   
   

Należność i wydatki są naliczane na podstawie § 2-4 i § 8 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu cywilnym (Dz. U. z 2013 r. Nr 518), § 2-4 i § 8 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013 r. Nr 508).

Na podstawie art. 89 ust. 1 i 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych biegłemu powołanemu przez sąd przysługuje wynagrodzenie za wykonaną pracę oraz zwrot poniesionych przez niego wydatków niezbędnych dla wydania opinii. Wynagrodzenie biegłego będącego podatnikiem obowiązanym do rozliczenia podatku od towarów i usług podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług, określoną zgodnie ze stawką tego podatku obowiązującą w dniu orzekania o tym wynagrodzeniu. Podobnie jest w postępowaniu karnym, gdzie odpowiedniki tych zapisów znajdują się w art. 618f § 1 i § 4 KPK.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy podatek VAT nalicza się tylko do wynagrodzenia biegłego jako należności za jego pracę, czy również od wydatków/kosztów towarzyszących i koniecznych do powstania danej opinii biegłego?

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek VAT nalicza się i dodaje do wynagrodzenia biegłego jako należności za jego pracę oraz do wydatków/kosztów towarzyszących i koniecznych do powstania danej opinii biegłego (należność i wydatki/koszty są powiększane o VAT).

Wynagrodzeniem biegłego jest łączna kwota należna Wnioskodawcy z tytułu sporządzenia opinii w każdej sprawie na zlecenie sądu/prokuratury/policji. Jest to wynagrodzenie w szerokim tego słowa znaczeniu. Niewłaściwym byłoby inne podejście, którego zwolennikiem jest np. Sąd Rejonowy w Białej Podlaskiej I Wydział Cywilny (kopia postanowienia tego Sądu z dnia 15 marca 2016 r. w załączeniu), który twierdzi, że w art. 89 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych mówi się tylko o wynagrodzeniu jako o pracy rzeczywistej, która wyłącznie podlega podwyższeniu o podatek VAT, natomiast według przytoczonego stanowiska nie podlegają podwyższeniu o podatek VAT inne koszty niezbędne do wydania opinii. W ocenie Wnioskodawcy jest to błędne podejście. Nie można zawężać definicji „wynagrodzenia" z ustępu 4 wyłącznie do stawki przemnożonej przez liczbę godzin pracy biegłego.

Takie podejście do sprawy wykluczałoby sporządzenie w zasadzie każdej opinii biegłego, gdyż elementem koniecznym wynagrodzenia biegłego jest posiadanie odpowiedniego zaplecza kadrowego i technicznego. Silny związek kosztów/wydatków z wynagrodzeniem sensu stricto i samą konieczność ich ponoszenia przez Skarżącego podkreśla § 8 obu wskazanych wyżej rozporządzeń, stanowiąc, że koszty/wydatki muszą być zwracane, gdyż są niezbędne do wydania opinii. Są więc elementem mającym bezpośredni wpływ na wysokość należnego wynagrodzenia. Skoro tak, to składając się na sumę składników wynagrodzenia podlegają również podwyższeniu o wartość podatku VAT. Wnioskodawca jest bowiem czynnym podatnikiem VAT i nie korzysta z żadnej formy zwolnienia podatkowego w omawianym zakresie. Musi odprowadzić VAT od całości kwoty wskazanej na fakturze. Taki podatek w tym zakresie występuje, co potwierdza Ministerstwo Finansów w swych interpretacjach prawa podatkowego.

Jak czytamy np. w interpretacji indywidualnej wydanej z ramienia Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 1 września 2014 r., sygn.: IBPP1/443-550/14/ES: „Cytowany powyżej przepis art. 29a ust 1 ustawy o VAT stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1 ze zm.), z treści którego wynika, że w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się następujące elementy:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT;
2. koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Do celów akapitu pierwszego lit b), państwa członkowskie mogą uznać koszty objęte odrębną umową za koszty dodatkowe.

Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.”

Treść przytoczonej interpretacji podatkowej jest jednoznaczna. Gdyby podatek nie był odprowadzony, to powstałaby zaległość podatkowa. Wnioskodawca narażałby się wtedy na obowiązek zapłaty odsetek ustawowych, a sami biegli na sankcje z Kodeksu karnego skarbowego. To przemawia za słusznością stanowiska Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z przepisu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Należy zwrócić uwagę, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega każde świadczenie usług na rzecz innego podmiotu, w zamian za wykonanie których jest wypłacane wynagrodzenie. Konieczne jest jednak istnienie stosunku prawnego pomiędzy usługobiorcą oraz usługodawcą, w wykonaniu którego następuje świadczenie wzajemne. Zatem z zaistniałego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi płynąć bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zajmuje się sporządzaniem ekspertyz prawnych/opinii biegłych na zlecenie organów wymiaru sprawiedliwości (sądów) oraz organów ścigania (policji i prokuratury). Odbywa się na to na podstawie postanowień wydanych przez te organy, które wskazują jakie zagadnienie ma być poddane badaniom i jaka kwestia wymaga wyjaśnienia właśnie na podstawie wiadomości specjalnych posiadanych przez biegłych, którzy są zatrudnieni lub współpracują z Wnioskodawcą, i których następnie wyznacza już bezpośrednio Wnioskodawca. W myśl przepisów prawa Wnioskodawca jest specjalistyczną jednostką organizacyjną, o której mowa w art. 290 § 1 KPC i art. 193 § 2 KPK, i która posiada niezbędne zaplecze kadrowe, logistyczne oraz techniczne by sporządzać opinie zamawiane przez sądy/prokuraturę/policję. Na podstawie przepisów KPC i KPK dochodzi właśnie do wyznaczenia Wnioskodawcy jako podmiotu zobowiązanego do sporządzenia opinii. Mieści się to w jego przedmiocie działalności, co wynika z KRS.

Na sporządzenie każdej opinii prawnej składają się:

1. Należność Wnioskodawcy rozumiana jako zapłata za pracę wykonaną bezpośrednio przez biegłego/biegłych wyznaczonych do sporządzania opinii.
2. Wydatki/koszty poniesione przy sporządzaniu opinii (np. koszty biurowe, koszty operacyjne, koszty dojazdów i wyjazdów, aparaturowe itd.).
   
   

Należność i wydatki są naliczane na podstawie § 2-4 i § 8 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu cywilnym (Dz. U. z 2013 r. Nr 518), § 2-4 i § 8 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013 r. Nr 508).

Na podstawie art. 89 ust. 1 i 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych biegłemu powołanemu przez sąd przysługuje wynagrodzenie za wykonaną pracę oraz zwrot poniesionych przez niego wydatków niezbędnych dla wydania opinii. Wynagrodzenie biegłego będącego podatnikiem obowiązanym do rozliczenia podatku od towarów i usług podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług, określoną zgodnie ze stawką tego podatku obowiązującą w dniu orzekania o tym wynagrodzeniu. Podobnie jest w postępowaniu karnym, gdzie odpowiedniki tych zapisów znajdują się w art. 618f § 1 i § 4 KPK..

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy podatek VAT nalicza się tylko do wynagrodzenia biegłego jako należności za jego pracę, czy również od wydatków/kosztów towarzyszących i koniecznych do powstania danej opinii biegłego.

W myśl art. 290 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2014 r., poz. 101 z późn. zm.), sąd może zażądać opinii odpowiedniego instytutu naukowego lub naukowo-badawczego. Sąd może zażądać od instytutu dodatkowych wyjaśnień bądź pisemnych, bądź ustnych przez wyznaczoną do tego osobę, może też zarządzić złożenie dodatkowej opinii przez ten sam lub inny instytut.

Stosownie do art. 89 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (DZ. U. z 2014 r., poz. 1025 z późn. zm.) - biegłemu powołanemu przez sąd przysługuje wynagrodzenie za wykonaną pracę oraz zwrot poniesionych przez niego wydatków niezbędnych dla wydania opinii. W ust. 2 art. 89 wskazano, że wysokość wynagrodzenia biegłego za wykonaną pracę ustala się, uwzględniając wymagane kwalifikacje, potrzebny do wydania opinii czas i nakład pracy, a wysokość wydatków, o których mowa w ust. 1 - na podstawie złożonego rachunku.

Zgodnie z art. 89 ust. 3 ww. ustawy - wynagrodzenie biegłych oblicza się według stawki wynagrodzenia za godzinę pracy albo według taryfy zryczałtowanej określonej dla poszczególnych kategorii biegłych ze względu na dziedzinę, w której są oni specjalistami. Podstawę obliczenia stawki wynagrodzenia za godzinę pracy i taryfy zryczałtowanej stanowi ułamek kwoty bazowej dla osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, której wysokość określa ustawa budżetowa.

Natomiast art. 89 ust. 4 cyt. ustawy stanowi, że wynagrodzenie biegłego będącego podatnikiem obowiązanym do rozliczenia podatku od towarów i usług podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług, określoną zgodnie ze stawką tego podatku obowiązującą w dniu orzekania o tym wynagrodzeniu.

Zgodnie z § 8 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu cywilnym (DZ.U. z 2013 r., poz. 518), wydatki poniesione przez biegłego, niezbędne dla wydania opinii, w tym w szczególności wydatki materiałowe, amortyzację aparatury badawczej oraz koszty dojazdu na miejsce wykonania czynności, biegły dokumentuje za pomocą faktur lub rachunków albo kopii tych dokumentów, a w razie ich braku - za pomocą oświadczenia.

Stosownie do § 8 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013 r. Nr 508), wydatki poniesione przez biegłego, niezbędne dla wydania opinii, w tym w szczególności wydatki materiałowe, amortyzację aparatury badawczej oraz koszty dojazdu na miejsce wykonania czynności, biegły dokumentuje za pomocą faktur lub rachunków albo kopii tych dokumentów, a w razie ich braku - za pomocą oświadczenia.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 ustawy o VAT, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Przepis wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku wynosi 23%.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Jak wskazano, podstawą opodatkowania jest wartość usługi, na którą w przedmiotowej sprawie składają się w zarówno wynagrodzenie za pracę wykonaną bezpośrednio przez biegłego/biegłych wyznaczonych do sporządzania opinii oraz wydatki/koszty poniesione przy sporządzaniu opinii (np. koszty biurowe, koszty operacyjne, koszty dojazdów i wyjazdów, aparaturowe itd.) - konieczne do wykonania tej usługi, zatem wartość całego świadczenia podlega opodatkowaniu jedną stawką podatku VAT, tj. w tym przypadku 23%.

Zatem, gdy Wnioskodawca na zlecenie organów wymiaru sprawiedliwości (sądów) oraz organów ścigania (policji i prokuratury) ponosi koszty niezbędne do wydania opinii, czyni to w celu prawidłowego wykonania zleconych mu obowiązków. Oznacza to, że wydatki Wnioskodawcy poniesione np. koszty biurowe, koszty operacyjne, koszty dojazdów i wyjazdów, aparaturowe itp. nie są celem samym w sobie, ale warunkują wykonanie świadczenia zasadniczego w postaci wydania opinii.

Natomiast z treści art. 29a ust. 6 ustawy o VAT bezpośrednio wynika, że podstawa opodatkowania w VAT obejmuje także koszty dodatkowe. Przy czym chodzi tu o koszty bezpośrednio związane z konkretną dostawą towarów lub świadczeniem usług, pobierane przez sprzedawcę od nabywcy towaru lub usługi. Taka regulacja przesądza o tym, że koszty te są wliczane do podstawy opodatkowania, czyli nie podlegają opodatkowaniu jako odrębne świadczenia. Co więcej, koszty te wpływają bezpośrednio na wysokość zapłaty (wynagrodzenia) należnej z tytułu sprzedaży.

Przenosząc obowiązujące przepisy prawa podatkowego na grunt niniejszej sprawy należy zauważyć, że skoro poniesione koszty przez Wnioskodawcę stanowią jeden z elementów kalkulacyjnych otrzymanego wynagrodzenia (część odpłatności za usługę), to koszty te składają się na całość zapłaty od nabywcy (sądu, policji, prokuratury) usługi na równi z wypłacanym wynagrodzeniem. Poniesione wydatki, zarówno wynagrodzenie za pracę wykonaną bezpośrednio przez biegłego/biegłych wyznaczonych do sporządzania opinii oraz wydatki/koszty poniesione przy sporządzaniu opinii (np. koszty biurowe, koszty operacyjne, koszty dojazdów i wyjazdów, aparaturowe itd.), stanowią zatem element zapłaty w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem wydatki dotyczące opisanych kosztów wydania opinii dla sądów, policji lub prokuratury, ponoszone przez Wnioskodawcę powinny być traktowane jako zapłata za usługę i stanowić podstawę opodatkowania z tytułu świadczonych usług. W związku z tym koszty te trzeba uwzględnić w podstawie opodatkowania z tytułu świadczonych usług wykonania opinii.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.