Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-353/16-3/KS
z 22 czerwca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2016 r. (data wpływu 31 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• przychodu – jest nieprawidłowe,
• kosztów uzyskania przychodu – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• przychodu,
• kosztów uzyskania przychodu.
  
  

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14f § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 23 maja 2016 r. nr ILPB1/4511-1-353/16-2/KS, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłano w dniu 23 maja 2016 r., skutecznie doręczono w dniu 25 maja 2016 r.

W dniu 25 maja 2016 r. Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek o brakującą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, wyłącznie w ramach spółki cywilnej (…). Wspólnikami spółki są dwie osoby fizyczne: Wnioskodawczyni oraz mąż Wnioskodawczyni. Mąż Wnioskodawczyni (wspólnik) złoży analogiczny wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, w jej indywidualnej sprawie. Wnioskodawczyni nie prowadzi samodzielnej (indywidualnej) działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie jest też wspólnikiem, ani udziałowcem w żadnej innej spółce. Zgodnie z umową spółki cywilnej – Wnioskodawczyni posiada połowę udziałów (50%) w zyskach i stratach tej spółki.

Zgodnie z przepisami prawa podatkowego – podatnikami podatku dochodowego w spółce cywilnej są jej wspólnicy.

W zakresie dochodów uzyskiwanych z działalności spółki Wnioskodawczyni podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych (art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Przedmiotem działalności spółki jest sprzedaż wysyłkowa towarów, w tym sprzedaż wysyłkowa kosmetyków do klientów na terytorium Republiki Federalnej Niemiec. Spółka nie prowadzi sprzedaży wyrobów akcyzowych, ani nowych pojazdów. Klientami spółki zarówno w kraju, jak i za granicą są przede wszystkim osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej (konsumenci). Nabywcami są między innymi osoby zamieszkałe na terytorium Niemiec. Przewidując przekroczenie w kwietniu 2016 roku rocznego limitu 100.000 EUR wartości sprzedaży wysyłkowej do Niemiec, o którym mowa w art. 23 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, w lutym b.r. Wnioskodawczyni i jej mąż złożyli wniosek do niemieckiego urzędu podatkowego (Finanzamt w Oranienburgu) o zarejestrowanie spółki jako podatnika niemieckiego podatku od wartości dodanej. W Niemczech podatek ten określany jest zamiennie jako Umsatzsteuer lub Mehrwersteuer. Jest to niemiecki odpowiednik polskiego podatku od towarów i usług (VAT). Aktualnie Zainteresowana i jej mąż oczekują na decyzję niemieckiego organu podatkowego w tej sprawie.

Jednocześnie w imieniu spółki, zgodnie z art. 23 ust. 5 i ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług Wnioskodawczyni i jej mąż złożyli do Naczelnika Urzędu Skarbowego Poznań-Jeżyce zawiadomienie w sprawie wyboru miejsca opodatkowania podatkiem od wartości dodanej – terytorium Niemiec, od dnia 11 kwietnia 2016 r. Od tego dnia miejscem opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży towarów do Niemiec będzie terytorium Niemiec. Zatem Wnioskodawczyni i jej mąż będą mieli obowiązek stosowania się do niemieckich przepisów o podatku od wartości dodanej. W związku z tym w cenach towarów wysyłanych do klientów niemieckich Wnioskodawczyni i jej mąż będą naliczali podatek od wartości dodanej (Umsatzsteuer, w skrócie USt) w stawce podstawowej 19%. W takiej sytuacji sprzedaż wysyłkowa towarów do Niemiec nie będzie już podlegała przepisom polskiej ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni i jej mąż będą zobowiązani do wysyłania na adres niemieckiego urzędu podatkowego (Finanzamt w Oranienburgu) deklaracji podatku USt (Umsatzsteuer-yoranmeldung), a także do przelewania na rachunek bankowy tego urzędu należnego podatek od wartości dodanej USt. Termin na wykonanie tych czynności jest określony w niemieckiej ustawie o podatku od wartości dodanej (Umsatzsteuergesetz), za dany okres rozliczeniowy – do 10 dnia następnego miesiąca po zakończeniu okresu rozliczeniowego. Okresem rozliczeniowym będzie miesiąc lub kwartał kalendarzowy. Okres rozliczeniowy wskaże w swojej decyzji Finanzamt.

Dochody uzyskane ze sprzedaży wysyłkowej towarów do Niemiec będą nadal podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Polski, według przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni nadal będzie jednym z dwóch podatników tego podatku, jako wspólnik posiadający połowę udziałów w zyskach i w stratach spółki.

Przy czym w przychodach uzyskiwanych ze sprzedaży wysyłkowej towarów do Niemiec można będzie wyodrębnić:

1. przychód netto, wynikający z cen netto (bez niemieckiego podatku od wartości dodanej USt),
2. należny niemiecki podatek od wartości dodanej (USt), odpowiednik polskiego podatku od towarów i usług,
3. wartość brutto przychodu, która jest sumą wartości netto z punktu (1) i podatku od wartości dodanej Ust z punktu (2).
   
   

Powyższy podział jest charakterystyczny dla sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT i ma swój analogiczny odpowiednik w sprzedaży opodatkowanej polskim podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z wymogami niemieckich przepisów podatkowych – każda sprzedaż towarów do Niemiec będzie fakturowana. Faktury wystawiane będą na podstawie polskich oraz niemieckich przepisów podatkowych. W fakturach wykazywany będzie należny niemiecki podatek od wartości dodanej USt we właściwej stawce.

Prowadzona będzie odrębna ewidencja podatkowa dla celów rozliczenia niemieckiego podatku od wartości dodanej Ust.

Jako zarejestrowany podatnik niemieckiego podatku USt, spółka będzie miała prawo do obniżenia należnego podatku USt o podatek naliczony USt z faktur zakupu towarów lub usług. Jeżeli w przyszłości wystąpi podatek USt naliczony do odliczenia, to będzie on odliczany. W efekcie do niemieckiego urzędu podatkowego będzie odprowadzana różnica: należny podatek USt pomniejszony o naliczony podatek USt z faktur wystawionych przez niemieckich podatników podatku Ust.

Przedmiotem niniejszego wniosku jest interpretacja przepisów podatkowych w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów uzyskiwanych ze sprzedaży wysyłkowej towarów na terytorium Niemiec, opodatkowanej niemieckim podatkiem od wartości dodanej Umsatzsteuer (w skrócie Ust).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przychodem podlegającym opodatkowaniu zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ze sprzedaży wysyłkowej towarów do Niemiec, będzie przychód netto (bez niemieckiego podatku od wartości dodanej USt), czy będzie nim przychód brutto (wraz z tym podatkiem USt).
2. W przypadku uznania, że przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym będzie wartość brutto przychodu ze sprzedaży wysyłkowej towarów do Niemiec, czy za koszt uzyskania przychodu może być uznany zadeklarowany i zapłacony do niemieckiego urzędu podatkowego (Finanzamt) niemiecki podatek od wartości dodanej Umsatzsteuer (USt)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, według jego wiedzy organy podatkowe wydawały różne interpretacje przepisów prawa podatkowego w podobnych indywidualnych sprawach podatników. Zależało to zapewne od stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego w konkretnej sytuacji danego podatnika.

Stanowisko Wnioskodawczyni w tej sprawie, w kontekście sformułowanych powyżej dwóch pytań jest następujące:

Ad. 1.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności gospodarczej, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, u podatników opodatkowanych podatkiem od towarów i usług – uznaje się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług, czyli przychód netto. Zdaniem Wnioskodawczyni, mimo że cytowany przepis posługuje się pojęciem podatku od towarów i usług, obowiązującego na terytorium Polski, to należy tę sprawę rozumieć szerzej, biorąc pod uwagę następujące okoliczności:

1. Polska należy do Unii Europejskiej, w której obowiązują unijne przepisy rangi ustawowej – dyrektywy. Zatem również na terytorium Polski obowiązują dyrektywy unijne, w tym dyrektywa 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Artykuł 1 tej dyrektywy stanowi:
   „Niniejsza dyrektywa ustanawia wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT)”.
   
   

Natomiast w art. 1 ust. 2 tej dyrektywy czytamy: „Zasada wspólnego systemu VAT polega na zastosowaniu do towarów i usług ogólnego podatku konsumpcyjnego dokładnie proporcjonalnego do ceny towarów i usług, niezależnie od liczby transakcji, które mają miejsce w procesie produkcji i dystrybucji poprzedzającym etap obciążenia tym podatkiem”.

Aktualnie obowiązujące na terytorium Polski krajowe przepisy w zakresie podatku VAT zostały dostosowane do przepisów dyrektywy nr 2006/112/WE RADY, w ramach procesu implementacji. Sam fakt że na określenie podatku VAT stosuje się w Polsce nazwę ustawową: „podatek od towarów i usług” nie oznacza, moim zdaniem, że podatek ten jest wyabstrahowany z unijnego systemu podatków od wartości dodanej. W Unii Europejskiej obowiązuje zharmonizowany system podatków od wartości dodanej.

Jednym z wielu tego dowodów jest, zdaniem Wnioskodawczyni, art. 23 polskiej ustawy o podatku od towarów i usług. Wywodzi się on z art. 34 dyrektywy 2006/1 12/WE RADY, który stanowi, że w przypadku sprzedaży wysyłkowej towarów z terytorium jednego państwa członkowskiego UE na terytorium innego państwa UE – po przekroczeniu w ciągu roku 100.000 lub 35.000 euro (limit do wyboru przez państwo członkowskie UE) wartości takiej sprzedaży – zmienia się miejsce opodatkowania podatkiem od wartości dodanej (VAT). Zmiana miejsca opodatkowania może nastąpić także wcześniej (przed przekroczeniem limitu), na wniosek podatnika. Początkowe opodatkowanie podatkiem VAT według przepisów kraju macierzystego podatnika, po przekroczeniu limitu zostaje zmienione na opodatkowanie podatkiem VAT w kraju docelowym sprzedaży wysyłkowej towarów. Według oceny Wnioskodawczyni rozwiązanie to ma głęboki sens. Z jednej strony zapewnia utrzymanie zasad konkurencyjności na rynkach poszczególnych państw członkowskich UE. Po drugie do pewnego poziomu rozwoju sprzedaży (określonej limitem) zapewnia podatnikowi łatwiejsze dla niego do realizacji opodatkowanie sprzedaży według przepisów jego macierzystego kraju. Dopiero po przekroczeniu limitu, lub wcześniej ale na jego wniosek, co oznacza rozwój podatnika – przepisy unijne i krajowe w zakresie podatku VAT zgodnie delegują tego podatnika na inny obcy mu teren w zakresie przepisów podatkowych. I to właśnie te przepisy spowodowały zmianę sytuacji prawnej i faktycznej spółki Wnioskodawczyni i jej mąż w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży wysyłkowej na terytorium Niemiec. Jednak zdaniem Zainteresowanej nie powinny one spowodować zasadniczej zmiany obciążeń podatkowych w zakresie opodatkowania podatkiem, którego przepisy te nie dotyczą – opodatkowania podatkiem dochodowym.

Zdaniem Zainteresowanej intencje zarówno ustawodawcy unijnego jak i ustawodawcy polskiego, wprowadzających rozwiązanie opisane odpowiednio w art. 34 dyrektywy nr 112 a także w art. 23 polskiej ustawy o VAT – dotyczyły wyłącznie podatku VAT.

Celem oddelegowania zapisanego w art. 23 polskiej ustawy o podatku VAT było dostosowanie się do zasad harmonizacji we wspólnym unijnym systemie podatku VAT. Natomiast, zdaniem Wnioskodawczyni, nie była intencją, ani unijnego, ani polskiego ustawodawcy, zmiana statusu i sytuacji podatnika (przedsiębiorcy) w zakresie opodatkowania jego przychodów i dochodów podatkiem dochodowym. To zagadnienie jest bowiem uregulowane w międzypaństwowych umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania (w tym w umowie podpisanej między Rzeczpospolitą Polską i Republiką Federalną Niemiec), a także w przepisach krajowych. W przypadku Zainteresowanej – w polskiej ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. W żadnym z tych aktów prawnych nie przewidziano zmiany sytuacji prawnej ani faktycznej podatnika (przedsiębiorcy, wspólnika spółki) w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym, po zmianie miejsca opodatkowania podatkiem od wartości dodanej z terytorium Polski na terytorium Niemiec.

Skoro ustawodawca nie przewidział jawnie i jednoznacznie w przepisach zmiany w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym, to zdaniem Wnioskodawczyni – nie powinna ona być określana i narzucana, jako obowiązująca podatnika (przedsiębiorcę).

Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 5 grudnia 2005 r. (znak: PB3-1725/8213-280/WK/05), stwierdziło że „podatek od towarów i usług” obowiązujący na terenie Polski oraz „podatek od wartości dodanej” o którym mowa w art. 2 pkt 11 polskiej ustawy o podatku od towarów i usług – to podatki tożsame. Z uwagi na tę tożsamość, zdaniem Ministerstwa Finansów, podatki te powinny podlegać tym samym regulacjom prawnym dotyczącym podatku dochodowego.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawczyni, przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym (w tym przypadku podatkiem według zasad ogólnych - art. 27 ustawy o pdof) – zarówno przed opisaną powyżej zmianą, jak i po tej zmianie, powinna być wartość netto przychodu uzyskanego ze sprzedaży wysyłkowej towarów do Niemiec. Przed zmianą – bez należnego polskiego podatku od towarów i usług, a po zmianie – bez należnego niemieckiego podatku od wartości dodanej (Umsatzsteuer), który jest odpowiednikiem polskiego podatku VAT. Ponieważ oba te podatki są tożsame – mają identyczny charakter i podlegają harmonizacji przepisami dyrektywy nr 2006/1 12JWE RADY, obowiązującymi również na terytorium Polski.

Ad. 2.

Uznanie stanowiska opisanego powyżej w pkt 1 za nieprawidłowe, oznaczałoby zdaniem Wnioskodawczyni zakwestionowanie tożsamości niemieckiego podatku od wartości dodanej (USt) z polskim podatkiem od towarów i usług (VAT). To oznaczałoby konieczność zastosowania wykładni art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sposób dosłowny, z uznaniem że zawarte w tym przepisie określenie „należny podatek od towarów i usług” dotyczy wyłącznie podatku VAT obowiązującego na terytorium Polski. Konsekwencją takiego stanowiska byłaby, zdaniem Zainteresowanej, konieczność zastosowania analogicznej interpretacji przepisu art. 23 ust. 1 pkt 43 tej samej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wyłączenie w tym przepisie z kosztów uzyskania przychodów należnego podatku od towarów i usług, należałoby konsekwentnie odnieść wyłącznie do podatku od towarów i usług obowiązującego na terytorium Polski. Ponieważ w żadnym innym punkcie listy kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów w art. 23 ustawy o pdof nie ma mowy o podatku od wartości dodanej – należałoby zdaniem Wnioskodawczyni uznać, że zadeklarowana w deklaracji podatkowej i zapłacona do niemieckiego organu podatkowego kwota niemieckiego podatku od wartości dodanej (Umsalzsteuer) – stanowi koszt uzyskania przychodów. Spełnia bowiem formalnie i faktycznie definicję kosztu uzyskania przychodu zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• przychodu – jest nieprawidłowe,
• kosztów uzyskania przychodu – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5a pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług, oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054).

Natomiast w myśl art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej – rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Zatem przez podatek od towarów i usług należy rozumieć podatek, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Natomiast w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Powyższe oznacza, że ustawa o podatku od towarów i usług wyraźnie rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług.

Sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich. Tym samym nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej (obrotowego) obowiązującego w innym państwie członkowskim niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej. Drugim wspólnikiem jest mąż Wnioskodawczyni. Przedmiotem działalności jest sprzedaż wysyłkowa towarów, w tym sprzedaż wysyłkowa kosmetyków na terytorium Republiki Federalnej Niemiec. Wspólnicy spółki cywilnej złożyli wniosek do niemieckiego urzędu podatkowego o zarejestrowanie spółki jako podatnika niemieckiego podatku od wartości dodanej. Jednocześnie, wspólnicy złożyli do naczelnika urzędu skarbowego zawiadomienie w sprawie wyboru miejsca opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 11 kwietnia 2016 r. Od tego dnia miejscem opodatkowania sprzedaży towarów do Niemiec będzie terytorium Niemiec.

Zgodnie z informacją zawartą na stronie internetowej Wydziału Promocji Handlu i Inwestycji Ambasady Rzeczypospolitej Polskiej w Berlinie, niemiecki podatek obrotowy (Umsatzsteuer) nazywany jest także podatkiem od wartości dodanej uregulowanym w ustawie o podatku obrotowym (Umsatzsteuergesetz). Ze względu na formę przeniesienia obciążenia podatkowego na konsumenta i odbiorcę końcowego zaliczany jest do podatków pośrednich.

W świetle przedstawionych przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane na terytorium Niemiec przychody pomniejszać o zapłacony tam podatek od wartości dodanej (Umsatzsteuer), bowiem jak wskazano podatek ten nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług (nie jest tym podatkiem), o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W rezultacie podlegającym opodatkowaniu w Rzeczypospolitej Polskiej przychodem z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej będą przychody uzyskane ze świadczenia usług na terytorium Niemiec wykazywane w wartości brutto, a więc bez ich pomniejszenia o podatek od wartości dodanej. Zatem Wnioskodawczyni w prowadzonej ewidencji przychodu zobowiązany jest ujmować kwoty brutto, wraz z niemieckim podatkiem od wartości dodanej.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie przychodu należy uznać za nieprawidłowe.

Przechodząc do kwestii kosztów uzyskania przychodu tut. Organ stwierdza co następuje.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oparta jest więc na swoistej klauzuli generalnej, zgodnie z którą podatnik ma możliwość odliczania wszelkich kosztów, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu. Jednakże na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą, wykazania że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   1. jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
   2. w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
2. podatek należny:
   1. w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
   2. w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
   3. od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,
3. kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 22a-22o, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji – w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Jednoznaczna definicja ustawowa pojęcia stanowiącego treść normy prawnej zawartej w art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy wyklucza inne rozumienie. Zatem przez podatek od towarów i usług należy rozumieć podatek, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług z 11 marca 2004 r. Natomiast w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej – rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Zatem ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich. Tym samym nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim, niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że zapłacony w Niemczech podatek od wartości dodanej, stanowi koszt uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem, Wnioskodawczyni ma prawo do zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej wynikającego z wystawionych faktur, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w momencie jego poniesienia.

Przytoczone uprzednio uregulowania prawne – w świetle dyrektywy zakładającej pierwszeństwo literalnej wykładni przepisów podatkowych – przesądzają bowiem, że na gruncie przedmiotowej sprawy zasada neutralności podatku od towarów i usług dotyczy wyłącznie przypadków związanych z możliwością rozliczania podatku od towarów i usług w systemie krajowym.

W konsekwencji, cytowane dyspozycje art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będą miały w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług nie są tożsame. Dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych podatek od wartości dodanej nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi w powyższym zakresie na terytorium Niemiec nie może być więc utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług.

Zastrzec jednak należy, że jeżeli Wnioskodawczyni otrzyma w późniejszym terminie zwrot podatku od wartości dodanej wówczas stanowić on będzie dla Wnioskodawczyni przychód z prowadzonej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie kosztów uzyskania przychodu należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.