Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB4.4511.37.2016.3.SK
z 20 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2016 r. (data wpływu 25 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym pismami z dnia 30 maja 2016 r. (data wpływu 6 czerwca 2016 r.) i z dnia 21 czerwca 2016 r. (data wpływu 28 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem pracownikom kosztów za użytkowanie samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem pracownikom kosztów za użytkowanie samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 18 maja 2016 r., nr 1061-IPTPB4.4511.37.2016.1.SK, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 19 maja 2016 r. (data doręczenia 24 maja 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 30 maja 2016 r. (data wpływu 6 czerwca 2016 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 31 maja 2016 r.

Następnie, w związku z tym, że ww. uzupełnienie wniosku z dnia 30 maja 2016 r. nie zostało podpisane przez osobę upoważnioną, pismem z dnia 16 czerwca 2016 r., nr 1061 IPTPB4.4511.37.2016.2.SK, tutejszy Organ ponownie wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 17 czerwca 2016 r. (data doręczenia 21 czerwca 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 21 czerwca 2016 r. (data wpływu 28 czerwca 2016 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 23 czerwca 2016 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Urząd Miasta ….. zawiera z pracownikami umowy cywilnoprawne na korzystanie z samochodów prywatnych do celów służbowych. Zgodnie z zawartymi umowami, pracownicy wyrażają zgodę na użycie prywatnych samochodów do odbywania przejazdów w obszarze wskazanym, jako ich miejsce pracy, celem wykonania zadań zleconych przez pracodawcę. Ze względu na charakter pracy, pracownicy ci wykonują na zlecenie pracodawcy różnego rodzaju zadania wymagające od nich przemieszczania się w terenie, w zależności od aktualnych potrzeb pracodawcy. Zakres obowiązków poszczególnych pracowników może być różny, jednak poprawne wykonanie zleconych im obowiązków służbowych wymaga użycia samochodu. Czynności, dla których koniecznym jest użycie samochodu prywatnego do celów służbowych są zawsze wykonywane w interesie pracodawcy. To jemu bowiem przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowej i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy. Skoro więc, prawidłowe i efektywne wykonanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracowników użycia prywatnego samochodu, to sfinansowanie ww. kosztów przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy tak, aby była ona wydajna i należytej jakości.

W piśmie z dnia 30 maja 2016 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca dodał, że wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy 2016 r. Pracownicy, o których mowa we wniosku, są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę. Wnioskodawca zawiera z pracownikami umowy cywilnoprawne na korzystanie z samochodów prywatnych do celów służbowych, zgodnie z zasadami ustalonymi w zarządzeniu Prezydenta Miasta, którego podstawę stanowi rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. W umowie zawartej między pracownikiem, a pracodawcą strony ustalają, że zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych nastąpi w formie miesięcznego ryczałtu pieniężnego, wynikającego z pomnożenia przyznanego limitu przebiegu kilometrów przez stawkę określoną w ww. zarządzeniu Prezydenta Miasta …... Miesięczny ryczałt pieniężny wypłaca się pod warunkiem złożenia przez pracownika oświadczenia o używaniu samochodu osobowego do celów służbowych w terminie do dnia 2-go każdego miesiąca za miesiąc poprzedni. Ryczałt nie przysługuje za okres urlopu oraz innej nieobecności w pracy. Samochód prywatny jest własnością pracownika i jest wykorzystywany dla potrzeb zakładu pracy w jazdach lokalnych. Pracownicy nie prowadzą ewidencji przebiegu pojazdów stanowiących ich własność, wykorzystywanych w jazdach lokalnych do celów służbowych. Wnioskodawca dokonuje zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania samochodu prywatnego do celów służbowych zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 23 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy Wnioskodawca, jako płatnik, na podstawie art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma obowiązek obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego pracownikowi miesięcznego ryczałtu z tytułu zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika, w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych do celów służbowych (niebędącą podróżą służbową w rozumieniu Kodeksu pracy), jeśli przejazd samochodem prywatnym był ściśle związany z wykonywaniem zadań służbowych zleconych przez pracodawcę i pracodawca wyraził zgodę na przejazd pracownika samochodem prywatnym ?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, nie ma On obowiązku obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego pracownikowi miesięcznego ryczałtu, gdyż kwota miesięcznego ryczałtu, wypłacana pracownikowi tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych do celów służbowych (niebędących podróżą służbową w rozumieniu Kodeksu pracy) nie stanowi przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ww. ustawy, jeśli przejazdy samochodem prywatnym są ściśle związane z wykonaniem zadań służbowych zleconych przez pracodawcę i pracodawca wyraził zgodę na przejazdy pracownika jego samochodem prywatnym. Prezydent Miasta ….. wydał zarządzenie Nr 255/2010 z dnia 10 czerwca 2010 r. w sprawie korzystania i zwrotu kosztów używania do celów służbowych osobowych niebędących własnością pracodawcy. Prezydent Miasta, jako pracodawca w stosunku do pracowników Urzędu Miasta ….., zawiera umowy cywilnoprawne o używanie pojazdów prywatnych do celów służbowych z pracownikami, których zakresy obowiązków wymagają przejazdów lokalnych.

Na podstawie ww. umowy, pracownik wyraża zgodę na używanie samochodu prywatnego do celów służbowych, w ramach łączącej strony umowy o pracę. Pracodawca przyznaje pracownikowi miesięczny limit w jazdach lokalnych samochodem prywatnym, wskazanym przez pracownika w uzgodnionej wysokości. Strony ustalają, że zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych nastąpi w formie miesięcznego ryczałtu pieniężnego, wynikającego z pomnożenia przyznanego limitu przebiegu kilometrów przez stawkę określoną w ww. zarządzeniu Prezydenta Miasta ….., która nie może przekroczyć wysokości stawki ustalonej w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy.

Pracownik ponosi wydatek na zakup paliwa oraz uszczerbek związany z zużyciem prywatnego samochodu, które są mu następnie zwracane przez pracodawcę. Zwrot kosztów nie powoduje przyrostu majątku pracownika. Można natomiast mówić o wyrównaniu uszczerbku majątkowego w sytuacji, gdy pracownik z własnych środków sfinansował wydatek, który został mu następnie zwrócony przez pracodawcę. Zdaniem Wnioskodawcy, brak przysporzenia majątkowego po stronie pracownika to podstawowy argument przemawiający za uznaniem, że dokonywany przez pracodawcę zwrot kosztów używania przez pracownika swojego prywatnego samochodu do celów służbowych w ramach jazd lokalnych (nie będących podróżami służbowymi w rozumieniu Kodeksu pracy), nie prowadzi do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca podkreśla, że zgodnie z art. 94 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany między innymi organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy oraz organizować pracę w sposób zapewniający zmniejszenie uciążliwości pracy.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że nie nastąpi uzyskanie przez pracowników korzyści majątkowej z tego tytułu, że pracodawca zapewnia możliwość prawidłowego wykonywania powierzonych im zadań. Jeżeli Wnioskodawca zleca pracownikowi zadanie wymagające przejazdu, jest obowiązany do zwrotu pracownikowi kosztów jakie w związku z tym poniósł. Skoro bowiem pracownik, w związku z wykorzystaniem samochodu prywatnego do celów służbowych, poniósł określone koszty (koszty paliwa, oleju silnikowego, zużycie samochodu itp.) ma roszczenia o ich zwrot do pracodawcy, gdyż działał w jego interesie. Zwrot ten nie prowadzi więc do jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego po stronie pracownika.

Wnioskodawca dodał, że podobne stanowisko prezentują organy podatkowe w wydanych interpretacjach, np. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 grudnia 2015 r., nr IPPB4/4511-3-95/15-2/JK3.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Stosowanie do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie natomiast z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawiera z pracownikami, zatrudnionymi na umowy o pracę, umowy cywilnoprawne na korzystanie z samochodów prywatnych do celów służbowych, zgodnie z zasadami ustalonymi w zarządzeniu Prezydenta Miasta, którego podstawę stanowi rozporządzenie Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Zgodnie z zawartymi umowami, pracownicy wyrażają zgodę na użycie prywatnych samochodów do odbywania przejazdów w obszarze wskazanym, jako ich miejsce pracy, celem wykonania zadań zleconych przez pracodawcę. Ze względu na charakter pracy, pracownicy ci wykonują na zlecenie pracodawcy różnego rodzaju zadania wymagające od nich przemieszczania się w terenie, w zależności od aktualnych potrzeb pracodawcy. Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli prawidłowe i efektywne wykonanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracowników użycia prywatnego samochodu, to sfinansowanie ww. kosztów przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. W umowie zawartej między pracownikiem, a pracodawcą strony ustalają, że zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych nastąpi w formie miesięcznego ryczałtu pieniężnego, wynikającego z pomnożenia przyznanego limitu przebiegu kilometrów przez stawkę określoną w ww. zarządzeniu Prezydenta Miasta . Miesięczny ryczałt pieniężny wypłaca się pod warunkiem złożenia przez pracownika oświadczenia o używaniu samochodu osobowego do celów służbowych w terminie do dnia 2 go każdego miesiąca za miesiąc poprzedni. Ryczałt nie przysługuje za okres urlopu oraz innej nieobecności w pracy. Samochód prywatny jest własnością pracownika i jest wykorzystywany dla potrzeb zakładu pracy w jazdach lokalnych. Pracownicy nie prowadzą ewidencji przebiegu pojazdów stanowiących ich własność, wykorzystywanych w jazdach lokalnych do celów służbowych. Wnioskodawca dokonuje zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania samochodu prywatnego do celów służbowych zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Z powyższego wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw.

Odrębnymi ustawami do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy są:

• ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „….” (Dz. U. Nr 180, poz. 1109, z późn. zm.),
  

• ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2011 r. Nr 12, poz. 59, z późn. zm.),
  

• ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r., poz. 163, z późn.zm.).
  
  

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem tylko niektórych pracowników, dla których ww. ustawy przewidują możliwość przyznania prawa do zwrotu kosztów poniesionych z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika lub nakładają na pracodawcę obowiązek ich zwrotu. W pozostałych przypadkach ryczałt samochodowy za tzw. jazdy lokalne jest opodatkowany.

Wobec powyższego, zwrot kosztów używania pojazdu prywatnego do celów służbowych przyznany pracownikowi na podstawie wspomnianej w opisie stanu faktycznego umowy cywilnoprawnej, na zasadach określonych w ww. rozporządzeniu, nie mieści się w dyspozycji cytowanego powyżej przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak już wcześniej wspomniano, zwrot ten nie wynika wprost z jakiegokolwiek przepisu odrębnej ustawy, lecz następuje na podstawie przywołanej powyżej umowy cywilnoprawnej. Skoro więc brak jest przepisów odrębnych ustaw, które gwarantowałyby pracownikom możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów z tytułu korzystania z prywatnego samochodu do celów służbowych w tzw. jazdach lokalnych, to przyznany zwrot nie mieści się w dyspozycji cytowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że ryczałt wypłacany pracownikom z tytułu używania przez pracowników prywatnych samochodów osobowych do celów służbowych w jazdach lokalnych, stanowi dla tych pracowników przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który winien być opodatkowany wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy. W związku z tym, na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika, wynikające z art. 31, 32 i 38 ww. ustawy, związane z naliczeniem, pobraniem i odprowadzaniem zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, z tytułu dokonywania zwrotu ww. świadczeń.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo odnosząc się do przywołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wskazać należy, że orzeczenie to nie jest wiążące dla tutejszego organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w każdej z nich zawarte jest wiążące. W związku z tym, organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami nie tylko innych organów podatkowych, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Fakt, że organ upoważniony wydawał odmienne interpretacje na podstawie podobnych czy analogicznie sformułowanych wniosków jest niewątpliwie niepożądany z punktu widzenia zasady zaufania do organów, o której mowa w art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.). Niemniej jednak, trudno wymagać, aby tutejszy Organ, stosując przepisy Ordynacji podatkowej, powielał błędne stanowisko, tym bardziej, gdy uznał okoliczność istnienia przeszkód dla wydania tożsamej interpretacji na podstawie złożonego przez Wnioskodawcę wniosku. Odmienne zatem rozstrzygnięcia, dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach, nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy Wnioskodawcy, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa. Ministrowi Finansów na podstawie art. 14e ww. ustawy, przysługuje prawo zmiany z urzędu wydanej interpretacji, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego oraz Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Takie działania zmierzające do weryfikacji powołanej przez Wnioskodawcę we wniosku interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 grudnia 2015 r. Nr IPPB4/4511-3-95/15-2/JK3 zostały podjęte.

Ponadto należy wskazać, że jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.