Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-242/16-2/AO
z 20 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 19 maja 2016 r. (data wpływu 23 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z udzieleniem Spółce bonusu pieniężnego (pytania oznaczone we wniosku nr 5 i nr 6) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z udzieleniem Spółce bonusu pieniężnego (pytania oznaczone we wniosku nr 5 i nr 6).

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca wskazuje, że jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Pozostaje czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod firmą: „A” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: Wnioskodawca albo Spółka). Spółka pozostaje autoryzowanym dealerem samochodów osobowych, dostawczych oraz ciężarowych marki B. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest głównie sprzedaż ww. samochodów, ale Spółka również świadczy usługi w zakresie serwisu pojazdów samochodowych.

Generalnym dystrybutorem pojazdów marki B. w Polsce jest „C” (dalej jako: Generalny dystrybutor). Generalny dystrybutor prowadzi dystrybucję pojazdów samochodowych wyłącznie za pośrednictwem autoryzowanych dealerów, którym pozostaje m.in. Wnioskodawca. Autoryzowanymi dealerami są zarówno podmioty powiązane z Generalnym dystrybutorem, jak i podmioty niepowiązane z nim. Wnioskodawca nie jest podmiotem powiązanym z Generalnym dystrybutorem.

Wnioskodawca jako autoryzowany dealer będzie uczestniczył w systemie motywacyjnym zorganizowanym przez Generalnego dystrybutora (program motywacyjny został opisany poniżej). Celem programu motywacyjnego będzie generowanie jak najlepszych wyników sprzedaży pojazdów marki B. na polskim rynku, a tym samym zwiększenie przychodów zarówno Wnioskodawcy, jak i Generalnego dystrybutora. Zdaniem Wnioskodawcy, udział w programie motywacyjnym odniesie pozytywny skutek – Spółka uzyska dodatkowe środki na rozwój swojej działalności.

Wnioskodawca wyraźnie podkreśla, że nie nabywa pojazdów samochodowych bezpośrednio od Generalnego dystrybutora. Powyższe nie dotyczy pojazdów demonstracyjnych, które Wnioskodawca nabywa bezpośrednio od Generalnego dystrybutora, a ten wystawia fakturę VAT na Spółkę.

W przypadku pozostałych pojazdów samochodowych (pojazdów samochodowych niebędących pojazdami demonstracyjnymi) Spółka nabywa samochody bezpośrednio od „D” sp. z o.o. (dalej jako: „D”), spółka ta składa natomiast zamówienie u Generalnego dystrybutora. W opisywanej sytuacji Generalny dystrybutor wystawia fakturę na „D”. Następnie „D” sprzedaje Spółce pojazd samochodowy i wystawia fakturę na Wnioskodawcę. W rezultacie powyższego, Wnioskodawca uzyskuje możliwość sprzedaży pojazdu samochodowego klientowi finalnemu. Jak wynika z powyższego, Spółka otrzymuje fakturę VAT od „D”, a nie od Generalnego dystrybutora. Na podstawie uzyskanej faktury VAT Spółka rozpoznaje koszty uzyskania przychodu oraz podatek naliczony wynikający z nabycia pojazdów samochodowych.

Generalny dystrybutor planuje wprowadzenie programu motywacyjnego, który ma zachęcać dealerów niepowiązanych, w tym Wnioskodawcę do zwiększenia zakupów pojazdów marki B. Generalny dystrybutor zamierza zaoferować dealerom niepowiązanym, a więc również Spółce możliwość uzyskania bonusu pieniężnego, wypłacanego bezpośrednio na rzecz podmiotów niepowiązanych, tj. z pominięciem „D” Szczegółowe warunki udzielania bonusu pieniężnego zostaną zawarte każdorazowo w porozumieniu/umowie (dalej jako: umowa) zawartym pomiędzy Spółką a Generalnym dystrybutorem. Warunki przyznanego Spółce bonusu mogą się różnić w zależności od rodzaju pojazdu samochodowego.

Nadto, wypłata bonusu pieniężnego na rzecz Wnioskodawcy uzależniona będzie od osiągnięcia w danym okresie rozliczeniowym (roku kalendarzowym) określonej liczby sprzedanych pojazdów samochodowych przez Wnioskodawcę do finalnego klienta. W liczbie sprzedanych pojazdów zostaną również uwzględnione pojazdy demonstracyjne. Podstawą naliczenia i wypłaty bonusu pieniężnego będzie zatem liczba sprzedanych pojazdów samochodowych, która weryfikowana będzie przez odpowiednie komórki wyznaczone przez B na warunkach określonych w umowie. Liczba sprzedanych pojazdów samochodowych będzie ustalana w oparciu o numery VIN pojazdów samochodowych sprzedanych przez Wnioskodawcę.

Jak wynika z powyżej przedstawionych okoliczności, Generalny dystrybutor nie będzie wystawiał faktur VAT na rzecz Wnioskodawcy (powyższe nie dotyczy pojazdów demonstracyjnych), ponieważ będzie on dokonywał dostaw pojazdów samochodowych na rzecz „D”. W konsekwencji, nie występują podstawy prawne do wystawienia faktury korygującej przez Generalnego dystrybutora na rzecz Spółki. Zmianie nie ulegnie cena transakcji pomiędzy „D”. a Wnioskodawcą, dlatego nie zajdą przesłanki do wystawienia faktury korygującej przez „D”.

Uzyskanie przez Spółkę w ramach programu motywacyjnego bonusu pieniężnego od Generalnego dystrybutora zostanie udokumentowane notą obciążeniową (ewentualnie notą uznaniową). Na podstawie wystawionej noty obciążeniowej zostanie wypłacony Spółce bonus pieniężny. Nota obciążeniowa będzie wystawiona zgodnie z wymogami dla dowodów księgowych, tj. zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.). Spółka będzie posiadała dokumenty, z których wynikać będzie data udzielenia bonusu pieniężnego.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że możliwość dokumentowania bonusów pieniężnych notą obciążeniową potwierdził Minister Finansów w interpretacji indywidualnej wydanej wobec Generalnego dystrybutora (zob. interpretacja indywidualna z 9 marca 2016 r.). We wskazanej interpretacji indywidualnej Minister Finansów wskazał również, że Generalny dystrybutor będzie uprawniony do obniżenia podstawy opodatkowania i podatku należnego z tytułu sprzedaży pojazdów do „D” w rozliczeniu za okres, w którym dokonano wypłaty bonusu pieniężnego na rzecz Spółki.

W przypadku bonusów pieniężnych w części dotyczących pojazdów demonstracyjnych Generalny dystrybutor będzie wystawiał faktury korygujące. Dokumentowanie oraz opodatkowanie bonusów pieniężnych związanych z wypłatą bonusów pieniężnych od pojazdów demonstracyjnych nie są przedmiotem niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Wnioskodawca podkreśla, iż głównym celem udziału w programie motywacyjnym będzie zwiększenie ilości sprzedawanych pojazdów samochodowych na rzecz finalnego klienta, a tym samym zwiększenie przychodów Spółki oraz Generalnego dystrybutora. Tym niemniej wszelkie czynności związane ze sprzedażą pojazdów samochodowych Spółka dokonuje na własną rzecz i we własnym imieniu.

Jak wynika z powyżej opisanych okoliczności, przyznanie bonusu pieniężnego wynika ze spełnienia obiektywnych przesłanek ustalonych w umowie zawartej pomiędzy Generalnym dystrybutorem a Spółką.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym dokumentem właściwym dla udokumentowania wypłacanych na rzecz Wnioskodawcy bonusów pieniężnych będzie nota obciążeniowa?
2. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym nota obciążeniowa wystawiona w związku z udzieleniem bonusu pieniężnego zobowiązuje Spółkę do obniżenia kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktury VAT wystawionej przez „D”?
3. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym w przypadku wypłaty bonusów pieniężnych, o których mowa w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka będzie uprawniona do obniżenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym dokonano wypłaty przedmiotowego bonusu pieniężnego na rzecz Spółki?
4. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym kwotę bonusu pieniężnego należy uznać za kwotę brutto i tym samym dokonać wyliczenia podatku naliczonego metodą „w stu”?
5. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym nota obciążeniowa wystawiona w związku z udzieleniem bonusu pieniężnego zobowiązuje Spółkę do korekty kosztów uzyskania przychodów rozpoznanych przez nią w związku z nabyciem pojazdów samochodowych?
6. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym Spółka będzie zobowiązana do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pytaniu nr 5 w okresie rozliczeniowym, w którym Spółka uzyska bonus pieniężny?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych na pytania oznaczone we wniosku nr 5 i nr 6.

Wniosek w zakresie podatku od towarów i usług zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on zobowiązany do korekty kosztów uzyskania przychodów na podstawie noty obciążeniowej wystawionej w związku z udzieleniem bonusu pieniężnego w okresie rozliczeniowym, w którym Spółka uzyska bonus pieniężny.

Wobec powyżej wskazanego stanowiska Wnioskodawcy zasadnym jest uznanie bonusu pieniężnego za rabat potransakcyjny – czyli obniżenie ceny towaru po dokonaniu sprzedaży (por. uchwała NSA z 25 czerwca 2012 r. sygn. I FPS 2/12). Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia rabatu, zatem pojęcie to powinno być odczytywane, zgodnie z wykładnią gramatyczną, na podstawie jego znaczenia językowego. Rabat jest to obniżenie ceny jakiegoś towaru o pewną kwotę (Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl/).

Kwota bonusu pieniężnego będzie ustalana na podstawie liczby sprzedanych pojazdów samochodowych w oparciu o numery VIN tych pojazdów. Bonus pieniężny będzie dokumentowany notą obciążeniową. Z uwagi na powyżej wskazane okoliczności w niniejszej sprawie nie ma możliwości wystawienia faktury korygującej. Logiczną konsekwencją powyższego jest przyjęcie, że udzielony bonus pieniężny nie stanowi dla Spółki przychodu, a powoduje konieczność skorygowania kosztów uzyskania przychodów. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie regulują szczególnych zasad opodatkowania bonusów pieniężnych udzielanych przez podmiot niebędący bezpośrednim kontrahentem podmiotu, na rzecz którego udzielany jest rabat (bonus pieniężny).

Zdaniem Spółki, udzielony bonus pieniężny w związku z którym będą wystawiane noty obciążeniowe nie powoduje powstania nowego odrębnego zdarzenia gospodarczego, gdyż odnosi się do transakcji zakupu pojazdów samochodowych, którą Wnioskodawca dokonał w okresie wcześniejszym. Zdaniem Spółki, udzielenie rabatu nie ma wpływu na moment poniesienia i potrącenia kosztu (ten został ustalony dla transakcji pierwotnej), a udzielony bonus pieniężny (rabat) wpływa jedynie na zmianę wysokości tych kosztów (por. interpretacja indywidualna z 10 września 2013 r. sygn. ITPB3/423-262/13/PST).

Od 1 stycznia 2016 r. ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych precyzuje, w którym momencie należy skorygować koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 15 ust. 4i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, zdaniem Spółki, jest ona zobowiązana do korekty kosztów uzyskania przychodów w okresie rozliczeniowym, w którym Spółka uzyska bonus pieniężny wypłacony na podstawie wystawionej noty obciążeniowej.

Wobec powyższego Spółka stoi na stanowisku, że jest ona zobowiązana do korekty kosztów uzyskania przychodów w kwocie odpowiadającej wartości udzielonego bonusu pieniężnego (wartość netto bonusu pieniężnego) w okresie rozliczeniowym, w którym uzyska bonus pieniężny.

Podsumowując, stanowisko Wnioskodawcy zasługuje na potwierdzenie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo – skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest autoryzowanym dealerem samochodów osobowych, dostawczych oraz ciężarowych marki B. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest głównie sprzedaż ww. samochodów. Generalnym dystrybutorem pojazdów marki B. w Polsce jest „C” (dalej jako: Generalny dystrybutor). Generalny dystrybutor prowadzi dystrybucję pojazdów samochodowych wyłącznie za pośrednictwem autoryzowanych dealerów, którym pozostaje m.in. Wnioskodawca. Wnioskodawca wskazał, że jako autoryzowany dealer będzie uczestniczył w systemie motywacyjnym zorganizowanym przez Generalnego dystrybutora. Celem programu motywacyjnego będzie generowanie jak najlepszych wyników sprzedaży pojazdów marki B. na polskim rynku, a tym samym zwiększenie przychodów zarówno Wnioskodawcy, jak i Generalnego dystrybutora. Udział Wnioskodawcy w programie motywacyjnym odniesie pozytywny skutek – Spółka uzyska dodatkowe środki na rozwój swojej działalności. Wnioskodawca podkreślił, że nie nabywa pojazdów samochodowych bezpośrednio od Generalnego dystrybutora. Powyższe nie dotyczy pojazdów demonstracyjnych, które Wnioskodawca nabywa bezpośrednio od Generalnego dystrybutora, a ten wystawia fakturę VAT na Spółkę. W przypadku pozostałych pojazdów samochodowych (pojazdów samochodowych niebędących pojazdami demonstracyjnymi – które nie są przedmiotem niniejszej interpretacji) Spółka nabywa samochody bezpośrednio od „D” sp. z o.o. (dalej jako: „D”), spółka ta składa natomiast zamówienie u Generalnego dystrybutora. W opisywanej sytuacji Generalny dystrybutor wystawia fakturę na „D”. Następnie „D” sprzedaje Spółce pojazd samochodowy i wystawia fakturę na Wnioskodawcę. W rezultacie powyższego, Wnioskodawca uzyskuje możliwość sprzedaży pojazdu samochodowego klientowi finalnemu. Jak wynika z powyższego, Spółka otrzymuje fakturę VAT od „D”, a nie od Generalnego dystrybutora. Na podstawie uzyskanej faktury VAT Spółka rozpoznaje koszty uzyskania przychodu.

Mając na względzie powyższe, należy stwierdzić, że uzyskany przez Wnioskodawcę w ramach programu motywacyjnego bonus pieniężny od Generalnego dystrybutora nie powoduje po stronie Spółki konieczności korekty kosztów uzyskania przychodów lecz będzie stanowić jej przychód. Z uwagi na fakt, iż Generalny dystrybutor nie sprzedaje pojazdów samochodowych bezpośrednio na rzecz Wnioskodawcy nie można uznać, że otrzymany bonus pieniężny odnosi się do konkretnych transakcji zakupu pojazdów samochodowych od Generalnego dystrybutora. Wartość bonusu nie obniża kwoty należnej zbywcy danego towaru, w konsekwencji czego nie można przyjąć, że obniża koszty uzyskania przychodu u nabywcy towaru, bowiem w przedmiotowej sprawie Spółka nabywa pojazdy od „D”, a nie od Generalnego dystrybutora.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny jego charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi.

W myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcia „bonifikata” i „skonto” nie są zdefiniowane. W odczytaniu znaczenia przepisu art. 12 ust. 3 ww. ustawy należy kierować się więc ich powszechnym znaczeniem. Przyjmując za „Uniwersalnym słownikiem języka polskiego” pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, tom 1, str. 303) „bonifikata” – to „zniżka, odstępstwo od ustalonej ceny towaru, zwłaszcza jako forma odszkodowania za poniesioną stratę albo w celach reklamowych: opust, rabat”. Przez bonifikatę należy więc rozumieć pomniejszenie ustalonej uprzednio ceny towaru lub usługi. Bonifikata jest udzielana wówczas, gdy wystąpią okoliczności uzasadniające obniżenie ustalonej wcześniej ceny, których nie można było przewidzieć w momencie zawierania umowy sprzedaży (np. udzielenie długoletnim kontrahentom bonifikaty wyrażonej procentowo lub kwotowo w stosunku do określonej wartości zakupów w przeciągu jakiegoś ustalonego okresu czasu). Natomiast w przypadku, jeżeli okoliczności wpływające na zmniejszenie ceny są znane stronom przed zawarciem umowy sprzedaży, to powinny znaleźć odzwierciedlenie w cenie określonej w tej umowie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera również legalnej definicji słowa rabat. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996 r.) „rabat” - jest to zniżka, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towaru jednorazowo lub w określonym czasie.

Zgodnie natomiast z internetowym słownikiem PWN (http://sjp.pwn.pl) - „bonus” - oznacza dodatkowe wynagrodzenie.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będzie zawierać porozumienia/umowy co do szczegółowych warunków udzielania bonusu pieniężnego (rabatu) bezpośrednio z Generalnym dystrybutorem, ale zakupy pojazdów samochodowych będą realizowane przez Wnioskodawcę u „D”, która to spółka składa zamówienia u Generalnego dystrybutora i który na nią a nie na Wnioskodawcę wystawia faktury. Bonus (rabat) będzie wypłacany przez Generalnego dystrybutora do Wnioskodawcy, z pominięciem „D”. Jednocześnie, Generalny dystrybutor nie będzie miał możliwości wystawiania Wnioskodawcy faktury korygującej, aby udokumentować udzielony rabat, ponieważ fakturę VAT dokumentującą zakup towarów przez Wnioskodawcę wystawia „D”.

Rabat pośredni, z którym mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, opiera się na łańcuchu dystrybucji, gdzie beneficjentem nie jest bezpośredni kontrahent podatnika (nabywca towarów), ale kolejny ich odbiorca. Z definicji, ta kategoria płatności dotyczy spełnienia warunków ściśle związanych z wysokością obrotu w zakresie sprzedawanych towarów oraz spełnienia pewnych innych warunków w zakresie sprzedaży i płatności (np. rabat za płatność w terminie, za płatność gotówkową, za zakup w określonym czasie, za zakup określonej ilości towaru, rabat udzielony w związku z wystąpieniem zdarzeń skutkujących uszkodzeniem towaru).

W świetle powyższego, wartość otrzymanego rabatu pośredniego (bonusu pieniężnego) Wnioskodawca powinien zaliczyć do przychodów podatkowych.

Natomiast za moment powstania przychodu stosownie do art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - zgodnie z którym, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty - należy uznać dzień otrzymania środków pieniężnych przez Wnioskodawcę.

Podsumowując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie kwalifikacji otrzymanego bonusu pieniężnego jako kosztu uzyskania przychodu i związanej z nim korekty kosztów uzyskania przychodów jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, tut. Organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Ponadto należy wskazać, że powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie sądu administracyjnego jest rozstrzygnięciem wydanym w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się odnoszącym, w związku z tym nie ma waloru wykładni powszechnie obowiązującej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.